Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

"Προστατέψτε τα παιδιά της Συρίας ΤΩΡΑ!"



Ποιος ανθρώπινος νους μπορεί να φανταστεί και να δικαιολογήσει αυτό που έγινε στην Al Hula την προηγούμενη Παρασκευή, τι γίνεται στη Συρία πάνω από ένα χρόνο τώρα που χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους διαδηλώνοντας για δημοκρατία κι ελευθερία. Και που ο "φιλοδυτικός" Assad δολοφονεί εν ψυχρώ και κατά συρροή. Το τελευταίο λουτρό αίματος είχε 108 νεκρούς, κι ανάμεσά τους 49 παιδιά κάτω των 10 ετών, ένα ήταν μόλις 2. Τι έφταιξε το μωράκι και όλα τ' αγγελούδια, τι άλλο περιμένουν πια οι λογής διπλωμάτες και ο ΟΗΕ που απλά παρατηρούν μέχρι τώρα. 

Παραθέτω το συγκλονιστικό μήνυμα της Alice Jay, από τη διεθνή οργάνωση Avaaz που καλεί στη συμμετοχή μας με συλλογή υπογραφών  στην καμπάνια Protect Syria’s Children Now!, απευθυνόμενη στον ΟΗΕ και στο Γενικό Γραμματέα του για άμεση κινητοποίηση τώρα!

Dear friends,

This picture shows the bloodied bodies of dozens of innocent children, brutally murdered by the Syrian regime. As a parent, these images are almost unbearable, but I know we must not look away -- and that we can help end this slaughter. Our governments are deciding what to do right now. But they will settle for hand wringing diplomacy unless we demand firm action. Sign the urgent petition to send in thousands of UN monitors to protect the Syrian people in every region now:

 The pictures from Al Houla, Syria, last Friday are almost too brutal to look at. I have a 5 year old daughter and I know it's only luck of birth that separates her from this horror. But my shock led me to write this today as I know there is something we can all do together to stop this.

Dozens of children lie covered with blood, their faces show the fear they felt before death, and their innocent lifeless bodies reveal an unspeakable massacre. These children were slaughtered by men under strict orders to sow terror. Yet all the diplomats have come up with so far is a few UN monitors 'observing' the violence. Now, governments across the world are expelling Syrian ambassadors, but unless we demand strong action on the ground, they will settle for these diplomatic half-measures.

The UN is discussing what to do right now. If there were a large international presence across Syria with a mandate to protect civilians, we could prevent the worst massacres while leaders engage in political efforts to resolve the conflict. I cannot see more images like these without shouting from the rooftops. But to stop the violence, it is going to take all of us, with one voice, demanding protection for these kids and their families. Click to call for UN action now and send this to everyone:
 http://www.avaaz.org/en/syria_will_the_world_look_away_c/?vl

A child's death is tragic in any circumstance. The UN says 108 people were killed in the onslaught, 49 of them children under the age of 10, and the youngest was a 2 year old girl. 90% of the population of Al Houla has now fled their homes. As I put my daughter to bed last night, I tried to consider what the mothers and fathers and grandparents of these children feel. The sheer pain and desperation is unimaginable, but there will also be deep anger and hate for those that did this. Until all of us stop these attacks on the people of Syria, the cycle of violence will not end.

Let's not forget -- this bloodbath began over a year ago with thousands of people peacefully protesting on the streets -- calling, like their brothers and sisters across the region, for freedom and democracy. But the regime responded with brutality and violence -- murdering, torturing, abducting and laying siege to entire cities. The international community did not intervene, letting geopolitical concerns obstruct our responsibility to protect. Then, in desperation to protect their families and fight back against the repression, some took up arms. Now it is an armed conflict -- and if the world continues to do nothing it will become a full blown sectarian war that may last for generations and breed the kind of terrorist attacks we have yet to imagine in our worst nightmares.

When dozens of children are murdered in cold blood by the army and their militias -- it is time for serious action. Assad, his henchmen and his murderous army must be held to account and the people of Syria protected. Nothing the international community has done yet has pried Assad from his murderous grip on power. The few UN monitors on the ground were powerless to stop the Al Houla killings -- they only served to count the tiny bodies. But if we sent in hundreds of monitors to each of the fourteen regions of Syria, Assad's assassins would think twice.

The world looked away with Srebrenica, and with Rwanda. If all of us respond today -- we can make sure that these children's tragic deaths act as the tipping point for all of us everywhere to say NO MORE! But if we turn away, so will our leaders. Let's join voices from every corner of the earth and make it impossible for our leaders to ignore our cry. In respect for these dear children and their families, click to join the global call to demand a massive UN presence on the ground now!

http://www.avaaz.org/en/syria_will_the_world_look_away_c/?vl

The Avaaz community has stood with the people of Syria for fifteen months, denouncing the Syrian regime, calling for sanctions, supporting communities across the country with aid, and giving equipment to citizen journalists to get the word out about the violence. Let's today make the Al Houla massacre the watershed moment for change and insist that our governments no longer stand by shaking their heads and turning their backs.

With deep sadness and determination,

Alice and the whole Avaaz team

 Αλλά σήμερα ήμουνα σε όμορφη εκδήλωση για το Νίκο Γκάτσο, τον ποιητή που ύμνησε το νεαρό Κεμάλ από την Ανατολή που ήθελε ν'αλλάξει τον κόσμο, αλλά που ο ποιητής δείχνει να μην το πιστεύει. 

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό

ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική

αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά

ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά

και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί

στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ

που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ

Καληνύχτα...

Εμείς ελπίζουμε ακόμη...

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Εικόνες από το χωριό

Ανοιξιάτικες εικόνες στο Νίππος...

 




σταμάτησε να μασουλά και ξεπρόβαλε το κεφάλι της
και τα φωτοβολταϊκά χωράνε, απέραντος ο χώρος...


κι αυτά θέλουν τον καλό το λόγο

περίεργα και φοβισμένα μας κοιτούν

το κοιμητήριο στον Άγιο Θανάση

...και στο βάθος Γεωργιούπολη!


Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Διαβάσματα 2011 (3)

συνέχεια από:
................................................
-->
  • Rudyard Kipling, Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς και άλλες πέντε ιστορίες, Αθήνα, Άγρα, 1988 (μτφρ. Παλμύρα Ισμυρίδου, Εισαγωγή J.L.Borges σε μετάφραση Αλόης Σιδέρη). [Βιβλιοθήκη Αετοπούλειου]
Διηγήματα με σφιχτή γραφή και πλοκή, συχνά με δόσεις σουρεαλισμού ή εξωτισμού αφού κάποια διαδραματίζονται σε χώρες της Ανατολής, όπως η Ινδία (όπου γεννήθηκε κι έζησε πολλά χρόνια). Πολύ καλό “ο Κηπουρός” (με στοιχεία αυτοβιογραφικά; αναφέρεται σε θάνατο νέου που σκοτώθηκε στον πόλεμο το 1915, όπως ο γιος του), αλλά και “Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς”. Ενδιαφέρουσα η εισαγωγή με στοιχεία για τη ζωή και την προσωπικότητα του Κίπλινγκ, μιας και γνωρίζουμε περισσότερο τον συγγραφέα από το ποίημα “Αν” και λιγότερο ως εκφραστή αποικιοκρατικών απόψεων της εποχής.

  • Εμμανουήλ Κριαράς, Πρόσωπα και θέματα από την ιστορία του Δημοτικισμού, Τόμος Α', Αθήνα, Καστανιώτης, 1986. [Βιβλιοθήκη Αετοπούλειου]
Περιέχονται κείμενα για πρόσωπα με συμβολή στον δημοτικισμό, όπως τους Εμμ. Ροϊδη, Νικ. Κονεμένο, Αλέξανδρο Πάλλη, Κωστή Παλαμά, Μαν. Τριανταφυλλίδη, Ελ. Βενιζέλο. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον το κείμενο για τον Βενιζέλο, τον παρουσιάζει ως άνθρωπο με πολλές γνώσεις, αλλά με δισταγμό να εφαρμόσει τη δημοτική, ήθελε όμως να γίνει συγγραφή των κανόνων γραμματικής και τονική απλοποίηση.
(από τα Άπαντα του Εμμανουήλ Κριαρά για το λήμμα “«Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η δημοτική γλώσσα»” βλέπε εδώ )

  • Ρένα Σταυρίδη-Πατρικίου (επιμ.), Δημοτικισμός και κοινωνικό πρόβλημα, Αθήνα, Ερμής, 1976. [Βιβλιοθήκη Αγίας Παρασκευής]
Το βιβλίο ασχολείται με το ζήτημα του δημοτικισμού, με αφετηρία το βιβλίο του Γ. Σκληρού “Το κοινωνικό μας ζήτημα” που κυκλοφόρησε το 2007. Περιέχονται κείμενα των Π. Βασιλικού, Στ. Ραμά, Ν. Γιαννιού, Μ. Ζαβιτζιάνου, Γ. Χατζή, Α. Πουλημένου, Φ. Πολίτη και άλλων από εκείνη την εποχή. Στη δική της εισαγωγή, η συγγραφέας αναφέρεται στην πολιτικοποίηση του δημοτικιστικού κινήματος 1907-1909, στα Ευαγγελικά (1901) και Ορεστειακά (1903), όπου τα μεν οδήγησαν στην πτώση της Κυβέρνησης Θεοτόκη και τα δε κλόνισαν την Κυβέρνηση Ράλλη. Αναφέρεται επίσης στην κρίση που δημιουργήθηκε από το γλωσσικό ζήτημα το 1907, όπου στο νομοσχέδιο για τα διδακτικά βιβλία και την καθιέρωση ενός βιβλίου για κάθε τάξη, ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης πρότεινε την καθιέρωση της καθαρεύουσας. Σοβαρές συλλογικές προσπάθειες είχαν εμφανιστεί την εποχή εκείνη για την υπεράσπιση και καθιέρωση της δημοτικής (όπως ο σύλλογος “Σολωμός” στην Κρήτη). Διακρίνει τα πρόσωπα της συζήτησης για το γλωσσικό ζήτημα σε δύο κατηγορίες ανάλογα με την ιδεολογική τους τοποθέτηση: α) υποστηρικτές σοσιαλιστικών ιδεών: Γ. Σκληρός, Αλ. Δελμούζος (Α. Ντέλος), Κ. Χατζόπουλος (Πέτρος Βασιλικός), Ν. Γιαννιός, Μάρκος Ζαβιτζιάνος, Φ. Πολίτης. Είχαν μικροαστική κοινωνική προέλευση, αλλά με οικονομικές δυσκολίες. β) εθνικιστικών αντιλήψεων: Μάρκος Τσιριμώκος (Στ. Ραμάς), Ίων Δραγούμης (Ίδας), Πέτρος Βλαστός (Έρμονας), Γιάννης Χατζής, Αριστ. Πουλημένος. Ειδικότερα αναφέρεται στον ρατσισμό του Π. Βλαστού – με βρετανική αποικιοκρατική απόχρωση (θυμίζοντάς μου και τον Κίπλινγκ;)...

  • Νικολάι Γκόγκολ, Ταράς Μπούλμπα, Αθήνα, Γκοβόστης, 1973 (Βήμα, 2009) (μτφρ. Άρης Αλξάνδρου)
Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στο μυθιστόρημα του Γκόγκολ είναι η παρουσίαση του χαρακτήρα των Κοζάκων, καθώς και η αντίθεση Ρώσων με Πολωνούς που κρατάει από παλιά. Ένα λαϊκό παραμύθι με πρωταγωνιστές τους Κοζάκους – ήρωες, γενναίοι πολεμιστές, πολεμούν ενάντια στους Πολωνούς (Ουσάρους) και τους Τατάρους. Δείγματα του εθνικισμού των Ρώσων. Λογοτεχνικά δεν βρίσκω να έχει ιδιαίτερη αξία.

  • Τάκης Θεοδωρόπουλος, Με την Ανάσα της Αθήνας και της Ρώμης, Αθήνα, Ωκεανίδα, 2006. [δανεισμένο]
Ο συγγραφέας, αναφερόμενος σε πρόσωπα από την αρχαία Ελλάδα, αποπειράται να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά τους και να μεταφέρει αναλογίες στη νεότερη Ελλάδα. Δίνει έμφαση στην προοπτική που διαγράφει η μελέτη της αρχαίας γραμματείας, αναφέρεται στα πρόσωπα και στις αδυναμίες τους (Οιδίποδας, Αλκιβιάδης ο τυχοδιώκτης, Περικλής και δημοκρατία, δούλοι, Θεμιστοκλής, πολλές αναφορές για Θουκιδίδη και Ηρόδοτο). Από τους Ρωμαίους, κάνει ιδιαίτερη μνεία στον Κικέρωνα. Τελικά, βρίσκει την ευκαιρία να εκφράσει και τις απόψεις του για σημερινά ζητήματα. καταφέρεται κατά της τεχνολογίας και κατά της δημιουργικής γραφής. Τον ενοχλεί η απάθεια, η ψυχανάλυση, η τυφλή προσήλωση στη θρησκευτική πίστη, η πολυπολιτισμικότητα που οδηγεί σε κακοφωνία, θέλει και υποστηρίζει τη δημιουργία.

  • Βολταίρος, Ο αδαής φιλόσοφος, Αθήνα, Πόλις, 2009 (μτφρ. Ρ. Αργυροπούλου) [Βιβλιοθήκη Κοντόπευκου]
Σκέψεις του Βολταίρου, όπου εκφράζει τους προβληματισμούς του για πολλά θέματα (le philosophe ignorant), δείχνοντας ταυτόχρονα ότι έχει τεράστιο πλούτο γνώσεων από την αρχαία ελληνική γραμματεία, τις θρησκείες, τα φιλοσοφικά ρεύματα όλων των εποχών. Το βιβλίο εκδόθηκε αρχικά στη Γενεύη το 1766 ανώνυμα. Πολύ κατατοπιστικό και το κείμενο εισαγωγής από την μεταφράστρια. Αναλύει τη θέση του Βολταίρου στον θεϊσμό και ντεϊσμό (ο ντεϊσμός απορρίπτει την Αποκάλυψη), ο οποίος έχει αντιθρησκευτικό πνεύμα αλλά δεν είναι αθεϊστής. Έτσι, έρχεται σε αντίθεση με τους υλιστές της Εγκυκλοπαίδειας (La Mettrie, Diderot), με τον αθεϊστή Holbach. ... “Να μπορώ να πράττω αυτό που θέλω, ιδού η ελευθερία μου” (σ. 29). Θεωρεί ότι το σύστημα Spinoza βρίσκεται αντίθετο στην ανθρώπινη ελευθερία (σ. 32). Δεν συμφωνεί ότι ο Θεός είναι ταυτόσημος με τη φύση, αλλά ότι η φύση πηγάζει από τον Θεό. Έρχεται έτσι σε αντιπαράθεση με τον Σπινόζα αλλά και με γάλλους οπαδούς του Διαφωτισμού (όπως ο Diderot). “Ποτέ δεν μπόρεσα ν' αντιληφθώ πώς και γιατί οι ιδέες αυτές εξαφανίζονταν, όταν η πείνα βασάνιζε το σώμα μου, και πώς επανέρχονται όταν είχα φάει”. (σ. 48)... Κάνει πολλές αναφορές στην έννοια της ελευθερίας, παραπέμπει στον Λοκ και στον Anthony Collins. Αναρωτιέται γιατί οι άνθρωποι δεν ευχαριστούνται με τούτο το μέτρο της ελευθερίας “να πράττουν αυτό που θέλουν”, την εξουσία που παρέλαβαν από τη φύση και που τα άστρα δεν την έχουν (σ. 61)... Αναφέρεται συχνά στο Χάος (των Ελλήνων), Cahut των Φοινίκων, Tohu bohu των Χαλδαίων και Εβραίων. Είναι αντίθετο, γράφει, στους νόμους της φύσης (σ. 64), δεν είναι εφικτό με τη λογική, χρησίμευσε μόνο στους Ησίοδο και Οβίδιο να συνθέσουν ωραίους στίχους.... Ωραίες οι η αναφορές στους αρχαίους για να φτάσει στον Σπινόζα (σ. 74): “βυθίστηκα με το Θαλή στο νερό”, “κοκκίνισα δίπλα στη φωτιά του Εμπεδοκλή”, “έτρεξα σε ευθεία γραμμή μέσα στο κενό μαζί με τα άτομα του Επίκουρου”, “υπολόγισα αριθμούς με τον Πυθαγόρα”, “χαιρέτησα τα ανδρόγυνα του Πλάτωνα”... Αναφέρεται εκτεταμένα στον Τζων Λοκ: “Έπεσα στην αγκαλιά ενός μετριόφρονος ανθρώπου που δεν προσποιείται ότι ξέρει κάτι που δεν γνωρίζει” (σ.90), καθώς και στον Αριστοτέλη και τον Ιπποκράτη (σ. 94). Αναπτύσσει τις έννοιες της ηθικής (σ. 97) και της δικαιοσύνης (σ. 98) που υπάρχουν στους διαφορετικούς λαούς γιατί ο Θεός τους πρόσφερε τη λογική να αντιληφθούν τις ίδιες αναγκαίες αρχές... Μας πληροφορεί ότι η argot (jargon) ήταν λεξιλόγιο που τυπώθηκε τον 16ο αιώνα και προερχόταν από μικροκλέφτες που δεν χρησιμοποιούσαν τς πραγματικές λέξεις (όπως π.χ. Κλοπή), ήταν δηλαδή η γλώσσα των κακοποιών (σ. 100)... Και “όλοι έχουμε δικαίωμα σε όλα, καθένας έχει δικαίωμα στη ζωή του ομοίου του”... (http://www.toraki.gr)


Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ


Αλήθεια παντοτινή περιέχει  ο τίτλος της ανάρτησης, που είναι παρμένος από το ομότιτλο μυθιστόρημα της Μάρως Δούκα. Η Χανιώτισσα συγγραφέας στο δεύτερο βιβλίο της τριλογίας της για τα Χανιά (το πρώτο ήταν το "Αθώοι και φταίχτες") αναφέρεται στα πραγματικά γεγονότα της παράτασης της γερμανικής κατοχής στο νομό Χανίων μέχρι τον Μάιο 1945 (όταν στις 12 Οκτωβρίου 1944 η Αθήνα γιόρταζε την απελευθέρωση, το Δεκέμβρη του '44 συνέβησαν τα τραγικά γεγονότα στην Αθήνα που σήμαναν και την αφετηρία της πορείας προς τον εμφύλιο και το Μάιο του 1945 η Ευρώπη γιόρταζε την αντιφασιστική νίκη), ενώ και για δυο μήνες ακόμα παρέμεινε υπό αγγλογερμανική κατοχή.

Αφορμή για να γράψει την ιστορία της η συγγραφέας βρήκε στο γράμμα που έστειλε ο αντισυνταγματάρχης Παύλος Γύπαρης στον επίσκοπο Αγαθάγγελο ζητώντας του να μεσολαβήσει στους Γερμανούς ώστε να πετύχει συμφωνία  μαζί τους για να χτυπήσει τους "αναρχικούς". Και πολύτιμη πηγή ήταν το αξιόλογο βιβλίο του Σταύρου Βλοντάκη "Οχυρά θέσις Κρήτης" (που αξίζει να διαβαστεί έτσι κι αλλιώς ως ένα αποκαλυπτικό ιστορικό ντοκουμέντο).

Το μυθιστόρημα της Μάρως Δούκα χρησιμοποιεί τα στοιχεία της πραγματικής ιστορίας, τα οποία εμπλουτίζει αφηγηματικά και λογοτεχνικά, έτσι ώστε το βιβλίο να διαβάζεται  με πολύ ενδιαφέρον. Οι λεπτομερείς περιγραφές της δράσης των οργανώσεων και των μαχών που γίνονται στο νομό Χανίων δίνουν όλη την εικόνα των αγώνων και του ρόλου όχι μόνο των Γερμανών κατακτητών, αλλά και των Βρετανών συμμάχων και των ντόπιων φίλων τους που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να ελέγξουν και να ποδηγετήσουν τους αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, ακόμη και όταν τυπικά αγωνίζονταν από κοινού κατά του κατακτητή.

Εξαιρετικό στοιχείο του βιβλίου της Μάρως Δούκα είναι ότι αναδεικνύει ακριβώς αυτό το γεγονός της παρατεταμένης κατοχής στα Χανιά μαζί με το ρόλο που έπαιζαν οι σύμμαχοι στην Κρήτη σε όλη την περίοδο της κατοχής αρχικά και του εμφυλίου στη συνέχεια. Και είναι πραγματικά λυπηρό ακόμη περισσότερο όταν αυτό συμβαίνει σε έναν τόπο που ακριβώς πριν από 4 χρόνια, στις 20 Μαϊου 1941, οι άνθρωποί του είχαν αγωνιστεί όσο λίγοι στον κόσμο για το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας.
 

"Και αρχίζει, 20 Μαϊου, απ' τις επτά το πρωί, η εναέρια έφοδος. Αρχηγός ο Γκέρινγκ, υπαρχηγός ο Στουντέντ. Σύννεφα αλεξιπτωτιστών σαν ακρίδες στον ουρανό. Το Καστέλι, ο βράχος της πόλης, για άλλη μια φορά στο έλεος των βομβαρδιστικών. Κι ένας εργάτης, ο Αλέκος Κουτσοδημητρόπουλος, Καστελιανός, πρόλαβε και μάζεψε τη σημαία που κυμάτιζε στο παλάτι της 5ης Μεραρχίας και την έκρυψε στο σπίτι του. Κανείς δεν την είχε σκεφτεί και κανείς ποτέ δεν θα την αναζητούσε. Ο βασιλιάς και η συνοδεία του είχαν ήδη επιβιβαστεί σε βρετανικό αντιτορπιλικό και αναχωρούσαν απ' το Λιβυκό για την Αίγυπτο".

Ναι, το δίκιο είναι ζόρικο πολύ, μα αξίζει να το υποστηρίζουμε!

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Ένας κότσυφας στη γειτονιά μας

Κότσυφας (Turdus merula) από εικόνα γκραβούρας. (Πηγή: Ευώνυμος Οικολογική Βιβλιοθήκη - Κατάλογος εικόνων)

Ένα κατάμαυρο πουλί με κίτρινο ράμφος ακούγεται ζωηρά εδώ και καιρό στη γειτονιά, κρύβεται στα δέντρα ή κάθεται καμαρωτό πάνω στα σύρματα της ΔΕΗ. Κελαηδά δυνατά και σταματά σαν να περιμένει απάντηση στο μήνυμα που στέλνει και πάλι ξεκινά. Πιάνω τον εαυτό μου να παρακολουθεί πολλή ώρα τη συνομιλία του με τα άλλα πουλιά (που είναι πολλά και χαίρομαι γι' αυτό) προσπαθώντας να μαντέψω τι άραγε να τους ζητά, ψάχνει ταίρι και φλερτάρει, είμαι σίγουρη πια, αλλά η τόση επιμονή του και τόσες μέρες, μήπως ακόμη δεν βρίσκει ανταπόκριση ο καημένος ο κότσυφας; 

Εγώ καμαρώνω τον κότσυφα της γειτονιάς μου κι ο ποιητής Γιώργος Μπλάνας ύμνησε τον Κότσυφα του σύμπαντος: 

"Τι όμορφα που είναι όταν ξυπνάς πριν ξημερώσει
κι ανοίγεις το παράθυρο και μπαίνει φτερουγίζοντας 
όλο φωτάκια και δροσιές ο κότσυφας του σύμπαντος
και λέει: «Επιθυμώ τη δύναμή σου για να φέρω
σε πέρας το άγαλμα της μέρας».
Πραγματικά, καλλίπυγος κι εύζωνος και γλυκιά
η μέρα προμηνύεται και κάνει
χαρές βαθιά η καρδιά και παροτρύνει
το στήθος να συλλάβει στον αέρα
βέλη και δόρατα μεγάλων έργων. Κρίμα!
Ερχεται ο ήλιος πύρινο γρανάζι πεινασμένο
στην βρώμικη φωλιά της πόλης και αρχίζει
να πνίγει τα ημερόπουλα: αίμα και σάρκα
μυρίζει και ο κότσυφας του σύμπαντος γυρίζει
ποιος ξέρει πού. Πολύ φοβάμαι..."

Κι Νιόνιος στο Κανονάκι μας τραγούδησε για τον κότσυφα και τα κοτσυφόπουλα.

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Ποια Αριστερά;


Για μια  "ερωτεύσιμη και φρέσκια, αλλά και έξυπνη και έντιμη" Αριστερά
Αντιγράφω το άρθρο του καθηγητή Δ. Σεβαστάκη  για την Αριστερά όπως πρέπει να είναι. Αν και γράφτηκε την ημέρα των εκλογών και πριν βγάλουν αποτελέσματα οι κάλπες, πάντοτε αλλά και ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, οι παρατηρήσεις του είναι όχι απλά ενδιαφέρουσες αλλά πολύ περισσότερο και από χρήσιμες.

--------------------

Ο θρίαμβος και η αντίρρηση

του Δημήτρη Σεβαστάκη*

Η Αριστερά θα 'πρεπε να συγκεντρώνει και να μετουσιώνει τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, την παραίτηση, την απότομη και συνήθως άσφαιρη τσαντίλα, σε κάτι πιο λόγιο, περισσότερο διαρκές, λιγότερο ναρκισσιστικό, βαθύτερα πολιτικό.

Κι όμως οι εκλογές δεν μεταβάλλουν και πολλά στη μικρή μέρα, τη μέρα του φτωχού. Δεν τροποποιούν τις φαντασιώσεις του μαζικού, χαμηλού ανθρώπου που χωρίς σοβαρά συναισθηματικά επιχειρήματα κοιτάζει προσεκτικά τις κρεμασμένες εφημερίδες, τις ημερομηνίες λήξης στα ράφια, κάνει αργά και διστακτικά κάθε αγορά, τρίβει σφιχτά τα ελάχιστα χαρτονομίσματα, ιδρώνει τα ψηφοδέλτια. Αυτού του πολίτη που όλα του φαίνονται τεράστια και ιλιγγιώδη: η μέρα, τα ψώνια, οι μετακινήσεις. Αυτού του τελειωμένου κατοίκου της πόλης που είναι εύθραυστος, που δεν τα πήρε απάνω του όταν οι πασόκοι κανιβάλιζαν με τις τοπικές, τους δήμους, τις υπηρεσίες και τις εργολαβίες, όταν οι νεοδημοκράτες τσαλαβουτούσαν στερημένοι και άστατοι, όταν οι χειρότεροι από όλους, οι καιροσκόποι, έχωναν το λαδωμένο χέρι τους παντού, στις τσέπες και στις ηθικές. Αυτού του πολίτη που δεν του περισσεύει να συμπονέσει, να συγκινηθεί, να δει τον άλλον, να σκεφτεί τον νέο. Οι εκλογές δεν αγγίζουν τον στεγνωμένο, μικρό, φοβισμένο, που προσπαθεί να θυμηθεί όχι για να ιστορηθεί αλλά μόνο για να δραπετεύσει, για να μη ζήσει την αδιακύμαντη ημερήσια οδύνη.

Όλοι οι κόμβοι εξουσίας είναι πιασμένοι. Από τους γρήγορους, τους καπάτσους, τους αδίστακτους. Αυτός ο πολίτης πάντα περισσεύει. Ναι. Ψήφος αριστερής εμπιστοσύνης. Αυτή η ψήφος θα 'πρεπε να είναι η ψήφος μέριμνας και έννοιας γι' αυτόν τον άνθρωπο. Τον μόνο της πόλης, τον έρημο της ιστορίας, που δεν έζησε κανένα έπος, καμιά μεγάλη αλήθεια και που πάντα ήταν απ' έξω. Αυτόν τον χαμηλής έντασης, υψηλής λύπης, βαθιάς παραίτησης πολίτη. Οι εκλογές όμως περνάνε δίπλα του. Αστοχούν. Ο Θεσμός είναι αναίσθητος, θαμπός, τυλιγμένος σε μια τελεστική και υψηλόφωνη ζελατίνη. Η Αριστερά κανονικά θα 'πρεπε να είναι το περιεχόμενο μιας τέτοιας αποκατάστασης. Όχι να χρηματίσει τον παραιτημένο, το υπόλειμμα της νόθας μεταπολεμικής και ιδίως μεταδικτατορικής αστυφιλίας, όχι να του αποκαταστήσει το χαμένο λαϊκό κύρος του, αλλά να τον κάνει να ξαναγαπήσει, να αναθαρρήσει. Να μπορέσει να του ξυπνήσει το κοιμισμένο νεύμα προς τον άλλο, να τον ωθήσει ώστε να ξαναδεί με τόλμη τα βήματα στο χαλασμένο πεζοδρόμιο που όμως κάπου οδηγούν.

Η Αριστερά θα 'πρεπε να συγκεντρώνει και να μετουσιώνει τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, την παραίτηση, την απότομη και συνήθως άσφαιρη τσαντίλα, σε κάτι πιο λόγιο, περισσότερο διαρκές, λιγότερο ναρκισσιστικό, βαθύτερα πολιτικό. Η Αριστερά θα 'πρεπε να είναι η μεγάλη ηθική δύναμη που γίνεται πολιτικά έγκυρη μέσα από αυτήν την αποκατάσταση. Κι όμως. Βλέπει κανείς στον λόγο της το μεγάλο αφήγημα -ξέπνοο και ελπιδοφόρο-, δεν βλέπει καθαρά το άγγιγμα. Βλέπει κανείς στον λόγο της Αριστεράς τη ρητορική του «άλλου», την αλληλέγγυα εκφώνηση, δεν διακρίνει εύκολα τη γενναιόδωρη και νοημένη χειρονομία.

Μπορεί να είμαι πνεύμα αντιλογίας και να διστάζω τώρα που η Αριστερά πάει καλά, που αναλαμβάνει επιτέλους την ισχύ, έστω και χωρίς ιδεολογική ωρίμανση και πυκνότητα. Μπορεί να επιφυλάσσομαι από μια γρουσούζα, παιδική σχεδόν, καχυποψία ότι αυτός που τρέμει από φιλόδοξη ωραιοπάθεια, θα 'ναι ο πρώτος (όπως πάντα) που θα λακίσει στο απολίτικο και επαγγελματικό. Μπορεί. Σήμερα που είναι μέρα μιας πολιτικής γιορτής, όπου η «αστική δημοκρατία» επιφυλάσσει καλοδιπλωμένες και ατσάκιστες ελπίδες, σήμερα που η αριστερά πράττει και εκδηλώνεται και δομεί, η όλη και σύγκορμη αριστερά - παρ' ολα τα συντηρημένα ενδομίση και τις καχυποψίες - σήμερα λοιπόν πίσω από την τραυματισμένη χαρά, ας κρατάμε και την περίσκεψη.

Η Αριστερά που νομιμοποιείται από την αθλιότητα και ανικανότητα της εμπράγματης διοικητικής πολιτικής των κομμάτων εξουσίας, η Αριστερά που μπορεί να ενθουσιάσει ή έστω αργόσυρτα να παρασύρει, κυλώντας και ανεμίζοντας στη χλοερή πόλη, κάνει τη μισή δουλειά. Η άλλη μισή δουλειά είναι το τι κάνει τη δύναμή της, πώς τη γέρνει τρυφερά πάνω στον χαμένο πολίτη, στον δραπέτη νέο. Η Αριστερά βεβαίως συνεγείρει, αλλά πρέπει και να αντέχει. Πρέπει να είναι ερωτεύσιμη και φρέσκια, αλλά κυρίως έξυπνη και έντιμη. Η πίεση από ένα αντιπαραγωγικό σύστημα που δεν «τέλειωσε τη δουλειά», που δεν έχει πάρει όσα θα ήθελε, θα είναι μετεκλογικά μεγάλη, αδίστακτη και κατακλυσμιαία. Και η Αριστερά πρέπει να αντέξει. Και θα αντέξει αν η συστημική παρεκτροπή δεν τρυπώνει μέσα στην ψυχή της. Όσο δρα δύσκολα, ανικανοποίητα, στοχαστικά, τόσο θα βρίσκεται εκεί και την επόμενη, δύσκολη μέρα.

Η αριστερά ή εξασφαλίζει το βαθύ νόημα για τους απαρηγόρητους ή απλώς κάνει καριέρα. Εκείνη, αλλά κι εμείς διαλέγουμε…

* Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, επ. καθηγητής ΕΜΠ dsevastakis@arch.ntua.gr
--------------------

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Αν όχι τώρα, πότε; Και γιατί οι άλλοι είναι καλύτεροι;

Το φάντασμα του Τσίπρα

του Κώστα Βαξεβάνη

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Δεν είναι το φάντασμα που περιγράφεται στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Είναι το φάντασμα του Τσίπρα. Για όσους δεν καταλάβατε ακόμη, η Ευρώπη ολόκληρη- η Ελλάδα σίγουρα- κινδυνεύει από την πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι έφτιαξαν με επιμέλεια τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις της Ελλάδας πάει κατά διαόλου. Η χώρα δεν θα είναι η ίδια. Το τιμόνι της δεν θα είναι στα στιβαρά χέρια της Τόνιας Αντωνίου, της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του καπετάνιου του Τιτανικού Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Η καρέκλα της εξουσίας δεν θα τρίζει πια, κάτω από το πολιτικό βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου και ο Άκης δεν μπορεί πια να βοηθήσει γιατί είναι φυλακή. Η ευρωπαϊκή προοπτική του Σαμαρά που ατένιζε την Ευρώπη στα προεκλογικά σποτ από τα παράθυρα της Αγιά Σοφιάς απειλείται να ακυρωθεί. Ο δε Καραμανλής, δεν θα μπορεί να αρθρώσει στο μέλλον ούτε τις 15 λέξεις που είπε μέσα σε 3 χρόνια. Ακέραιοι άνθρωποι όπως ο Παυλίδης, ο Μπασιάκος, ο Δούκας, κάτι κουμπάροι μετά του Παναγιώτη Ψωμιάδη, δεν θα μπορούν πια να προσφέρουν. Όλα θα παραδοθούν στο χάος.

Ποιο είναι το χάος; Φαντάζομαι οι άνθρωποι θα έχουν μισθούς πείνας, οι συντάξεις δεν θα υπάρχουν, οι νέοι θα είναι άνεργοι, οι τράπεζες θα παίρνουν τα σπίτια, δεν θα υπάρχει όραμα και προοπτική, η χώρα θα καταρρεύσει.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν τώρα. Το χάος είναι εδώ. Τρία χρόνια τώρα. Με τα μνημόνια και τις πολιτικές που εφαρμόζουν. Μπροστά δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο χάος. Σε λίγο θα βγάλουμε τα κονσερβοκούτια (αυτά που δεν έβγαλαν οι κομμουνιστές της ψυχροπολεμικής προπαγάνδας) και θα σφαζόμαστε μεταξύ μας για να μοιράσουμε τα λίγα που έχουν απομείνει. Τα μνημόνια ρίχνουν την χώρα στην ύφεση και στη συνέχεια η ύφεση χρησιμοποιείται για να παρθούν άλλα μέτρα. Γιατί το κάνουν αφού δεν βγάζει πουθενά; Δεν γίνεται αλλιώς θα πουν οι αυτοαποκαλούμενοι «ευρωπαϊστές».

Θέλω να δείξουν τα πρακτικά ενός μόνο υπουργικού συμβουλίου στο οποίο πραγματικά εξέτασαν μια άλλη πρόταση για την Οικονομία εκτός από την Τρόικα και τα επιχειρήματα με τα οποία την απέρριψαν ως μη πραγματοποιήσιμη. Μία μόνο. Δεν υπάρχει γιατί δεν εξέτασαν ποτέ καμιά άλλη πρόταση. Μας έβαλαν στο ΔΝΤ γιατί έτσι ήθελαν.

Υποστήριξαν με κάθε τρόπο, πως αυτό είναι το καλύτερο για την Ελλάδα και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Ν, όμως που στις πρώτες τους μετεκλογικές δηλώσεις Σαμαράς και Βενιζέλος, για να αποφύγουν τον «σκόπελο Τσίπρα» υποστήριξαν πως πρέπει να κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση. Μια επαναδιαπραγμάτευση που πριν από τη απειλή των εκλογικών αποτελεσμάτων, υποστήριζαν πως δεν μπορεί να γίνει.

Ουρλιάζουν στα κανάλια πως απειλούνται οι Τράπεζες και η ρευστότητα. Πως ο Στρατούλης θα εθνικοποιήσει τις καταθέσεις. Ποια ρευστότητα και αποθεματικά των Τραπεζών; Ποτέ δεν υπήρξαν. Οι Τράπεζες χωρίς κανένα θεσμικό έλεγχο, έπαιρναν τις καταθέσεις των καταθετών, (αυτές που θα πάρει ο Στρατούλης) και με αυτές έδιναν δάνεια στους ανθρώπους τους και σε δικές τους Offshore εταιρείες, οι οποίες μετά εμφανίζονταν να κάνουν αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας. Δεκάρα τσακιστή δεν έβαλαν ποτέ. Καταχράστηκαν χωρίς έλεγχο τις καταθέσεις του κόσμου.

Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω υπέρ του Τσίπρα, του Κουβέλη ή του Καμμένου. Απλώς θεωρώ κατάντια για την Δημοκρατία να γυρνάμε στην δεκαετία του 50,όταν ο φόβος μην μας πάρουν οι κομμουνιστές τις περιουσίες και τις γυναίκες μας, χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το παρακράτος και να γίνουν οι άνθρωποι υποχείρια. Αυτή η «Δημοκρατία» των εκβιασμών, δημιούργησε το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και τους «εθνικούς» κλέφτες. Αυτές οι τεχνητές απειλές δημιούργησαν την Ελλάδα της υποτέλειας, της Ψωροκώσταινας και τελικώς της αναξιοπρέπειας.

Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας μπορεί και πώς, να κυβερνήσει, αλλά ξέρω καλά, όπως όλη η χώρα ποιοι μας κυβέρνησαν και πώς. Κυβέρνησε ο Άκης, ο Τσουκάτος, ο Ρουσόπουλος με τις ευλογίες του Εφραίμ και το απολυτήριο εξαταξίου Γυμνασίου και δεν μπορεί ο Τσίπρας ή ο Παπαδημούλης; Φοβόμαστε μήπως μας ρίξουν στο χάος; Και το λένε την ίδια ώρα που χάρισαν δισεκατομμύρια στους Γερμανούς των υποβρυχίων και στη SIEMENS;

Να σας το πω χοντρά; Κυβέρνησαν πρωθυπουργοί που έπαιζαν playstation στου Μαξίμου και φόραγαν βραχιολάκια ισορροπίας Power Balance και δεν μπορούν αυτοί που έχουν ένα άλλο προβληματισμό; Μπορούσαν υπουργοί που έκαναν τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, τους εκλογικούς νόμους, τους νόμους που αμνηστεύουν κλέφτες, υπουργοί που ήταν οι ίδιοι κλέφτες και δεν μπορούν άλλοι;

Γιατί; Γιατί δεν είναι όσο “ευρωπαϊστές” όσο θέλουν τα κανάλια και τα εκδοτικά συγκροτήματα; Απέναντι στα φαντάσματα που επικαλούνται ως επικίνδυνα, προτιμώ την πραγματικότητα που είναι ξεκάθαρη. Μπορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια και δεν μπορούν οι άλλοι; Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του.

9/5/2012

Και αλήθεια, ποιος ... δημοκρατικός οίστρος οδήγησε (πάλι) τον κύριο (του "μαζί τα φάγαμε") Θεόδωρο Πάγκαλο να δηλώσει για τον Αλέξη Τσίπρα:
«Είναι τερατωδώς γελοίο και αντισυνταγματικό να συμπεριφέρεται ως πρωθυπουργός. Θέλει να καπηλευθεί με τρόπο γελοίο τη διερευνητική εντολή. Δεν έπρεπε καν να τη δεχθεί».

 
9 Μαϊου σήμερα, 

ημέρα της αντιφασιστικής νίκης,

ημέρα της Ευρώπης,  






 

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Τίποτα δεν πάει χαμένο


Σχεδόν πενήντα χρόνια
βάσανα και διωγμοί,
τώρα στη μαύρη αρρώστια
ανάξια πλερωμή.
Το δίκιο του αγώνα
πολλά σου στέρησε,
μα η ζωή λεχώνα
ελπίδες γέννησε.

Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί".

Ποτέ δε λες η μοίρα
πως σε αδίκησε,
μα μόνο η Ιστορία
αλλιώς σου μίλησε.
Σκυφτός στα καφενεία,
στους δρόμους σκεφτικός,
μα χθες μες στην πορεία
περνούσες γελαστός.

όπως τό 'γραψαν  Μανώλης Ρασούλης και Μάνος Λοϊζος http://www.youtube.com/watch?v=gcn2dgV5oUM

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Είμαι χαρούμενη απόψε!

"Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους..."

 

Το παραπάνω ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη έγραφε σήμερα ο πίνακας στο εκλογικό τμήμα. Συμβολικό;

Ψηφίζω από το 1977, μετά από 35 χρόνια, χαμογέλασα επιτέλους! Αφήστε με να είμαι χαρούμενη  γι' απόψε. Κι αύριο μέρα είναι.

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Δεν μπορούμε να (εφ)ησυχάζουμε


"Κι αφήσαμε και τέντωσαν
το κορμί μας σε προκρούστεια κλίνη
οι ισχυροί της μέρας
με μόνο αντάλλαγμα την ησυχία μας.

Ομως δεν μπορούμε να ζούμε σε ησυχία,
όταν τα δάχτυλα της καθημερινής ανάκρισης,
ματώνουν τις ουλές του κορμιού μας.

Γι’ αυτό,
προσευχόμαστε στην πεταλούδα,
που ζήτησε απ’ το αυγινό φως
έρωτα μαζί του, να μπορέσουμε
κάποια αυγή, να προσφέρουμε εμείς
το μπουκέτο με τις ηλιαχτίδες,
στον μπούστο της μέρας."

Γι' αυτό κι εγώ

"Θα κουβαλήσω
μέχρι το αύριο τη σημαία μου
και θα την καρφώσω
καταμεσίς στην καρδιά του.
Άς πούνε ό,τι θέλουν!
Εγώ θα ξέρω,
γιατί το έκανα!..."

Ταιριαστά για την αυριανή μέρα και για τις μέρες που ζούμε τα δύο ποιήματα του Χανιώτη και συχωριανού μου δάσκαλου και ποιητή και δημοσιογράφου Βαγγέλη Κακατσάκη από την ποιητική του συλλογή 'ΚΑΖΟΒΑΡ' (εκδ. Φιλιππότη, 1987).

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

Δε θ' αφήσω αυτές τις μέρες να με πάρουν από κάτω, τους φόβους που με τρέφουν θα τους κάνω κάτι άλλο


Επειδή κάποιοι που αποφάσισαν χωρίς εμάς τώρα επενδύουν με μανία στο φόβο, θυμήθηκα το τραγούδι των Στέρεο Νόβα (με στίχους του Κωνσταντίνου Βήτα http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=LRZBGZe3VWY):

"Κάποτε, μπορεί κάπου μια μέρα
να δεις το δίκιο μέσα από ένα στόχο στον αέρα
θα είναι ήδη όμως αργά γιατί θα 'χουν χαθεί τόσοι
από τη μόλυνση, απ' τη μόδα, από μια ισχυρή δόση
Από τον πάτο ως την κορφή αυτή η ζωή βρωμάει
και ξέρω πώς να επιβιώνω γιατί έχω γίνει τομάρι
Κατάλαβέ το, μάνα, δε γυρίζω πίσω
δε θα τα τινάξω, μα ούτε κι έτσι θα τ' αφήσω
Η οργή είναι ένα διάστημα κλεισμένο στ' αυτιά
αυτές τις μέρες πρέπει να φωνάζεις δυνατά
Με ταΐζουν βλακείες και περιμένουν να χωνέψω
Κοιτάζω τον κόσμο, δεν ξέρω τι να πιστέψω
μα ο θεός είναι δυνατός, μου ανοίγει τα μάτια
Να σ' αγαπώ πιο πολύ, να σε φυλάω από την κακία

Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω

τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία

Κάποτε, μπορεί κάπου μια μέρα

από τη θέση που είσαι να πας λίγο πιο πέρα
θα είναι ήδη όμως αργά γιατί θα 'χεις διώξει άλλους
από μια θέση στη ζωή, απ' τον πλανήτη Γη
Μια αγελάδα σε μια αφίσα στέκει μολυσμένη
αντανακλάται στα γυαλιά σου και μετά από λίγο φεύγεις
Ο χρόνος σου τελειώνει, λες "η μέρα αυτή πάει"
μα ο χρόνος επιστρέφει κι εσύ λες τα ίδια πάλι
Λες "τώρα μπορώ ν' αλλάξω, μα είναι ήδη αργά"
και αφήνεις τη ζωή σου να πνιγεί στα ρηχά
Οι πιο πολλοί αποφεύγουν να σε κοιτάξουν στα μάτια
στο πίσω κάθισμα γλιστρούν και πνίγουν τα δάκρυα

Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω

τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία

Δε θ' αφήσω αυτές τις μέρες να με πάρουν από κάτω

τους φόβους που με τρέφουν θα τους κάνω κάτι άλλο
θα αλλάξω τη ζωή μου σε κάτι θετικό
και κάθε άσχημη ενέργεια θα τη στείλω στο καλό
θα δώσω σημασία σ' αυτά που εσύ πετάς
μιας και στο τίποτα μπορείς να βρεις αυτό που ζητάς
Στα σκουπίδια βρίσκουν τα σκυλιά φαγητό
Τις περιοχές αυτές τις προστατεύει ο θεός
όπως τους άνεργους, τους άστεγους, κι όσους ζουν στο μέλλον
Σε αυτούς που αγαπούν και πιστεύουν, φιλιά στέλνω
Τώρα που τα σύννεφα προς το βορρά φεύγουν
και χιλιάδες παιδιά σ' αυτόν τον κόσμο μεγαλώνουν
ρίχνοντας το βλέμμα τους σε πλαστικά καλώδια
σε κτίρια, σε φώτα ή σε γυμνασμένα πόδια

Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω

τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία."
 

Και ... για να μην "Φοβάμαι για όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα", 

προχωράμε χωρίς αυτούς !