Κυκλοφόρησε ένα ευφάνταστο βίντεο - διαφήμιση της αγγλικής εφημερίδας Guardian σχετικά με το νέο ρόλο της στην εποχή της τεχνολογίας και της κοινωνικής δικτύωσης. Το βίντεο παρουσιάζεται ως ύμνος στην ανοιχτή δημοσιογραφία και κατ' επέκταση στην ανοιχτή πληροφόρηση.
Ποια είναι η ιστορία. Τα τρία γουρουνάκια που βράζουν τον κακό το λύκο συλλαμβάνονται από την αστυνομία και οδηγούνατι σε δίκη. Οι άνθρωποι αντιδρούν, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης Facebook, Twitter κτλ. ενημερώνονται αλλά και συμμετέχουν στην όλη διεργασία της ενημέρωσης/πληροφόρησης, υποστηρίζουν ότι τα γουρουνάκια είναι τα θύματα και όχι οι θύτες, οι δημοσιογράφοι της Guardian δίνουν όλη την εικόνα (the whole picture) της υπόθεσης αυτής!
The whole picture!
Αυτό είναι το σύνθημα της νέας εποχής. Οι εφημερίδες προσαρμόζονται στη νέα κατάσταση. Μπορούμε πια να τα μαθαίνουμε όλα, να μιλάμε για όλα, να συμμετέχουμε στη συζήτηση για όλα. Μόνο που εμένα μου θυμίζει ένα παλιότερο άρθρο του Ben Greenman, δημοσιογράφου της International Herald Tribune, ο οποίος σχολιάζοντας την αναζήτηση πληροφοριών σήμερα σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες και κύρια από τα παιδιά, και συγκρίνοντας την περιήγηση με διαφυλλιστές όπως το Google με το ξεφύλλισμα της "παραδοσιακής" εγκυκλοπαίδειας, αναφέρει ότι το διαδίκτυο επιδρά (όχι θετικά) στην "παραγωγική κλιμάκωση της περιέργειας". (Η μετάφραση δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή, Κυριακή 3/10/2010, "Όταν το Διαδίκτυο σκοτώνει την περιέργεια"). Σημεία των καιρών...
"... Κάπου πέρα από την ανατολή ούρλιαξε ένας λύκος, μακρόσυρτα, ερωτηματικά. Τη γνώρισα τη φωνή, γιατί την είχα ακούσει τόσο συχνά. Ήταν ο Τζώρτζ, που έψαχνε στην ερημιά τη μάνα με το κουτάβι. Μα για μένα ήταν μια φωνή που μου μιλούσε για έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο απ' τον οποίο είχαμε πια αποξενωθεί εμείς οι άνθρωποι, έναν κόσμο που κάποτε ανήκε και σε μα ςπροτού αποφασίσουμε να τον απαρνηθούμε, έναν κόσμο που εγώ τον είχα σχεδόν ξαναβρεί, μόνο και μόνο για να τον χάσω πάλι, εξ αιτίας της δικής μου δυσπιστίας."
Ανάμεσα στα κομμάτια του CD ξεχωρίζω το Silent Wolf της Mary Youngblood (μιας σημαντικής δημιουργού μουσικής των Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής και δεξιοτέχνη του φλάουτου), το Ly-o-Lay Ale Loya των Sacred Spirits, αλλά αξίζει όλα να τα ακούσει κανείς.
Τώρα, γιατί 5 Μαρτίου να μιλήσω για το λύκο; Σαν σήμερα, 5 Μαρτίου 1953, πέθανε ο Ρώσος συνθέτης Σεργκέι Προκόφιεφ. Τον έχω συνδέσει με το λύκο, το μουσικό παραμύθι του ο Πέτρος και ο Λύκος που το έχουμε χαρεί με τα παιδιά μας μικρά. Το έργο έχουν αφηγηθεί πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες (τελευταία ο Διονύσης Σαββόπουλος), εδώ ας αναφέρω το μάθημα μουσικής βασισμένο στο παραμύθι αυτό με αφηγητή το Δημήτρη Χόρν στην τελευταία εμφάνισή του στο Μέγαρο Μουσικής το 1993.
Για να μην ξεχνιόμαστε: Την ίδια μέρα της ίδιας χρονιάς, στην ίδια χώρα, έφευγε μια άλλη καθοριστικά σημαντική προσωπικότητα του 20ου αιώνα: ήταν ο Στάλιν.
Ας ξαναγυρίσω στο λύκο. Για άλλες και πολύ περισσότερες πληροφορίες, Αρκτούρος.
Επίσης, αξίζει να ξαναδιαβαστεί το "Κάλεσμα της άγριας φύσης" του Τζακ Λόντον.
Το τραγούδι του λύκου από φιλμ του BBC
Τελικά, ο κακός ο λύκος υπάρχει; Λύκε λύκε είσ' εδώ; Είναι 12 η ώρα. Είν' η ώρα των τρελών...
