"Κι αφήσαμε και τέντωσαν
το κορμί μας σε προκρούστεια κλίνη
οι ισχυροί
της μέρας
με μόνο αντάλλαγμα την ησυχία μας.
Ομως δεν μπορούμε να
ζούμε σε ησυχία,
όταν τα δάχτυλα της καθημερινής ανάκρισης,
ματώνουν
τις ουλές του κορμιού μας.
Γι’ αυτό,
προσευχόμαστε στην πεταλούδα,
που ζήτησε απ’ το αυγινό φως
έρωτα μαζί του, να μπορέσουμε
κάποια
αυγή, να προσφέρουμε εμείς
το μπουκέτο με τις ηλιαχτίδες,
στον μπούστο
της μέρας."
Γι' αυτό κι εγώ
"Θα κουβαλήσω
μέχρι το αύριο τη σημαία μου
και θα την καρφώσω
καταμεσίς στην καρδιά του.
Άς πούνε ό,τι θέλουν!
Εγώ θα ξέρω,
γιατί το έκανα!..."
Ταιριαστά για την αυριανή μέρα και για τις μέρες που ζούμε τα δύο ποιήματα του Χανιώτη και συχωριανού μου δάσκαλου και ποιητή και δημοσιογράφου Βαγγέλη Κακατσάκη από την ποιητική του συλλογή 'ΚΑΖΟΒΑΡ' (εκδ. Φιλιππότη, 1987).
