Μια φορά κι έναν καιρό ξέσπασε μεγάλη πυρκαγιά σ' ένα δάσος. Τρομοκρατημένα όλα τα ζώα εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και έφυγαν τρέχοντας από το δάσος. Καθώς έφτασαν στην άκρη ενός ρέματος, σταμάτησαν να δουν τη φωτιά˙ ένιωθαν απελπισμένα και ανίσχυρα. Όλα θρηνούσαν για την καταστροφή των σπιτιών τους και το καθένα χωριστά σκεφτόταν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για τη φωτιά˙ όλα εκτός από ένα μικρό κολιμπρί.
Αυτό το συγκεκριμένο κολιμπρί αποφάσισε να κάνει κάτι. Έπεσε μέσα στο ρέμα, μάζεψε μερικές σταγόνες νερό, τις πήγε στο δάσος και τις έριξε στη φωτιά. Μετά επέστρεψε στο ρέμα και μάζεψε πάλι μερικές σταγόνες και τις έριξε στο δάσος που καιγόταν και συνέχισε να επιστρέφει, ξανά και ξανά και ξανά. Όλα τα άλλα ζώα παρακολουθούσαν με δυσπιστία, μερικά προσπάθησαν να αποθαρρύνουν το κολιμπρί με σχόλια όπως:
«Μην ασχολείσαι, είναι πάρα πολύ, είσαι πολύ μικρός, τα φτερά σου θα καούν, το ράμφος σου είναι πολύ μικρό, είναι μόνο μια σταγόνα, δεν μπορείς να σβήσεις αυτή τη φωτιά».
Και καθώς τα ζώα στέκονταν τριγύρω υποτιμώντας τις προσπάθειες του μικρού κολιμπρί, το πουλί παρατήρησε πόσο απελπισμένα έμοιαζαν. Τότε ένα από τα ζώα φώναξε δυνατά και προκάλεσε το κολιμπρί με σκωπτική φωνή:
«Τι νομίζεις ότι κάνεις;»
και το κολιμπρί, χωρίς να χάσει χρόνο ή να χάσει ούτε λεπτό, κοίταξε πίσω και είπε:
«Κάνω ό,τι μπορώ».
Το κολιμπρί είναι μικροσκοπικό πουλί της Αμερικής, το βρίσκουμε από την Αλάσκα μέχρι τη Γη του Πυρός αλλά κυρίως γύρω από την Καραϊβική, το βρίσκουμε στους μύθους των λαών της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, στα ιερά σύμβολα των Αζτέκων, των Ίνκας, των Μάγια, των Ινδιάνων Τάινο και πολλών άλλων, κάθε τόπος και κάθε φυλή έχει παραμύθια για το πουλί που συμβολίζει τη χαρά, την ευγένεια, την αιωνιότητα.
Ένας μύθος των Ίνκας λέει πως κάποτε γινόταν διαγωνισμός ανάμεσα στον κόνδορα και το κολιμπρί για το ποιος θα γίνει βασιλιάς των ουρανών. Ο κόνδορας είπε ότι μπορούσε να πετάξει μέχρι την άκρη τ' ουρανού και το κολιμπρί είπε ότι μπορούσε να πετάξει πέρα από την άκρη μέχρι το κέντρο τ' ουρανού. Όταν ήρθε η ώρα του διαγωνισμού, το κολιμπρί δεν εμφανίστηκε. Ο κόνδορας απογειώθηκε και πέταξε μέχρι την άκρη τ' ουρανού, και τότε ξεπρόβαλε το κολιμπρί από τα φτερά του κόνδορα και πέταξε πέρα, στο κέντρο του επάνω κόσμου, όπου συνάντησε τον Wiraqocha, τον μεταφυσικό θεό των Άνδεων.
Στους Ινδιάνους Taino, ο θρύλος λέει πως το κολιμπρί είναι το σύμβολο που σκορπά τη ζωή στη γη. Οι Taino πιστεύουν ότι τα κολιμπρί ήταν κάποτε μύγες (άλλος μύθος λέει μέλισσες), τις οποίες ο Πατέρας Ήλιος, ο Agueybaba, μεταμόρφωσε σε μικρά πουλιά. Το κολιμπρί γι' αυτούς είναι πουλί ειρηνικό, μα ικανό να προστατεύει τη μητέρα γη με την καρδιά ενός αετού. Γι' αυτούς, το κολιμπρί είναι σύμβολο της αναγέννησης.
Το κολιμπρί συμβολίζει την ψυχή του ανθρώπου.
Κι αλλού, είναι τα πνεύματα των αγαπημένων που φεύγουν.
Ένα κολιμπρί στη μνήμη των παιδιών του τρένου.
Ας πούμε πως λέω καλοκαίρι,
γράφω τη λέξη «κολιμπρί»,
τη βάζω σε ένα φάκελο,
και κατηφορίζω το λόφο
ως το γραμματοκιβώτιο. Όταν ανοίξεις
το γράμμα μου θα σου έρθουν στο νου
εκείνες οι μέρες και το πόσο πολύ,
απλώς το πόσο πολύ σε αγαπώ.
 |
 |
| Η ποιητική συλλογή «Εκεί που είχαν ζήσει» του Ρέυμοντ Κάρβερ, όπου και το ποίημα «Κολιμπρί», κυκλοφορεί σε μετάφραση Άκη Παπαντώνη (εκδ. Κίχλη, 2020) |
