Από τότε που έμαθε τον εαυτό του, έμαθε να κοιτάζει κάτω.
ΟΧΙ το χώμα.
ΟΧΙ τις πέτρες.
ΟΧΙ τα μυρμήγκια.
Τα ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ των ανθρώπων κοιτούσε.
Δεν τα έπαιρνε τα μάτια του από κει, κι ας του έλεγε η μαμά του πως δεν είναι ευγενικό να καρφώνουμε το βλέμμα μας.
Το αγόρι κοιτούσε τα παπούτσια των ανθρώπων, παρατηρούσε τα κορδόνια τους, με κουδούνια, με φωτάκια, μεταξωτά, μακριά, κοντά, λογής λογής κορδόνια. Εκείνος φορούσε παπούτσια με χρατς. Φοβόταν ότι δεν θα μάθει ποτέ να δένει κορδόνια. Τον κόμπο πώς να τον κάνει; Κι ο φιόγκος, άπιαστο όνειρο. Κι όλο κοίταζε κάτω, στα παπούτσια των άλλων...
Άραγε, θα μάθει το αγόρι να δένει τα κορδόνια των παπουτσιών του;
Το μυστικό μας αποκαλύπτει η Εύη Γεροκώστα στην όμορφη, τρυφερή, λιτή ιστορία του αγοριού "με τα χρατς, που παλεύει να δέσει τα κορδόνια του και να λύσει τους κόμπους της καρδιάς του..." Αυτά, στο τελευταίο βιβλίο της "Χρατς" (Καλειδοσκόπιο, 2020). Και, βέβαια, να μην παραλείψω την εξαιρετική εικονογράφηση του Κώστα Μαρκόπουλου.Όμορφο δώρο για μικρά παιδιά και μια ευκαιρία κουβέντας για τα συναισθήματα, για τους κόμπους και τους φιόγκους που δένουν το στομάχι και την καρδιά, για τους φόβους και τις αγωνίες, για τις χαρές και τις ομορφιές που παρατηρούμε γύρω μας.
