Ζητώ μιαν άλλη αριθμητική όπου /να μπορούν να αθροίζονται τα /μήλα, οι βροχές, και το χαμόγελο
μιαν άλλη ανατομία που να /περιγράφει όχι μόνο τα χέρια αλλά /τα φτερά της ψυχής και τα /μάτια του ονείρου
Και μιαν οικονομία που να /υπολογίζει μαζί με τα ομόλογα /τα δάκρυα, το στεναγμό και την απόγνωση ,
όπου στα βιβλιάρια να προβλέπονται /όχι μόνο κωδικοί αναλήψεων αλλά /και κωδικοί καταθέσεων των δειλινών, των Χριστουγέννων και των χτύπων της καρδιάς*
Τα παραπάνω λόγια νιώθω πως είναι όλη η κοσμοθεωρία του Τάσου Κουράκη. Ήταν ποιητής, γιατρός, καθηγητής Πανεπιστημίου, βουλευτής Σύριζα για χρόνια και πάντα ενεργός πολίτης. Έφυγε σήμερα το πρωί. Πόσο θα λείψει εκείνη η φωνή και η φιγούρα όλο ευγένεια, όλο πολιτισμό μαζί με μαχητικότητα και συνέπεια σ' αυτά που πίστευε στην καλύτερή τους έκφραση.
Μόλις χθες έφυγε και ο Μεσσήνιος και Αγιοπαρασκευιώτης Παναγιώτης Γιαννόπουλος, άλλος ένας ενεργός πολίτης. Με συγκίνηση αντιγράφω το κείμενο που ανάρτησε η οικογένειά του:
Στον τόπο της ελιάς. Στις ακτές του Νέστορα. Στην πατρίδα του Μαϊστρου. Στα χώματα της ευφορίας. Στην άμμο των ανάγλυφων πατημασιών. Στους Γιαννέικους λόφους. Στο Λούρο και στο Ντιβάρι. Στη σκιά των κάστρων και του Μοναστηρίου της Παναϊτσας. Στα ποτάμια των καλαμιών και των νερόφιδων. Στην σιωπή του κοιμητηρίου των απόντων προσώπων και των παρόντων ελλειμμάτων. Στων φίλων την ανοιχτή αγκαλιά. Στον ήχο των ποτηριών που ηχοσμιγοφιλιούνται Στη μικρή και μόνη ΣΟΥ πατρίδα. Στη Γιάλοβα, σε έστειλε η μοίρα εκεί απρόσμενα το ξημέρωμα, αφήνοντας πίσω ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι, είπε ο ποιητής
Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται...**
Ας είναι η μνήμη τους ζωντανή και η συμπαράσταση βάλσαμο για τους δικούς τους.
----------------------------------------------------------------
* Το ποίημα υπάρχει αναρτημένο στην κεντρική σελίδα του ιστότοπου του Τάσου Κουράκη.
** Από το ποίημα "Οι μικροί γαλαξίες" του Νικηφόρου Βρεττάκου.
