Ποιος
πόνος
ανεμίζει
στο
χεράκι
σου
φουρτούνες
ποιος
άνεμος
διέρρηξε
το
σώμα σου.
Απόκρημνα
τα
μάτια σου
βλέμμα
που άνοιξε
στο
σκούρο.
Αλλού
πετούσες
Κάποτε.
Τώρα
με
κίτρινο νερό
λεκιάζεις
τ’ απογεύματα
στάζουν
οι φθόγγοι πυρετό
σκουριάζουν
τα
ταξίδια
σου.
…………………………..
Από το πρώτο τεύχος του περιοδικού Λόγου &
Τέχνης από την Κρήτη «Κεδρισσός» (Ιανουάριος-Απρίλιος
2011) που εκδιδόταν στα Χανιά από τον Κώστα Νταντινάκη (και που δυστυχώς άντεξε
λίγα τεύχη ακόμη), αντιγράφω το παραπάνω απόσπασμα από το ποίημα της Χανιώτισσας
ποιήτριας Ελένης Μαρινάκη «Στο σκούρο».
Δίπλα άλλο ένα ποίημα της Μαρινάκη, το «Τραίνο μεταγωγής»:
Ένα
χαρτί,
δος
μου ένα
χαρτί
να
γράψω
ό,τι
δεν ξέρω
να
σου πω.
Ζητώ
τη σιωπή
της
πένας
το
απαλό της άγγιγμα
στις
ράγες
στις
γραμμές συρμού
που
πρόκειται
να
σταματήσει.
Τραίνο
μεταγωγής
τα
λόγια μου
αιχμάλωτες
προτάσεις
χάνουν
τους τόνους
υπογραμμίζουν
τις
αμβλείες
συλλαβές
τις
δύσβατες στροφές
της
μνήμης.
…………………………………
Στενεύουν τα περάσματα, έγραψα πριν από δυο μήνες, η ποίηση της Μαρινάκη με βρήκε τώρα. Μήτε να πώ μήτε να γράψω ξέρω, χάνουν τους τόνους
οι σκέψεις μου, γίνονται δύσβατες οι
στροφές της μνήμης μου· ο
συρμός σταμάτησε· χτες ο Αντώνης Μπαλωμενάκης πέταξε μακριά. Αλλού πετούσε
κάποτε. Ο σύντροφος Αντώνης, ο πρόεδρός μας στη ΦΕΚ, τη Φοιτητική Ένωση Κρητών,
στα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια, ο
μόνιμα και σταθερά αριστερός, ο ενεργός πολίτης στην πόλη μας τα Χανιά, ευαίσθητος,
έντιμος, ανιδιοτελής, συνεσταλμένος, ένας σπουδαίος άνθρωπος με υποδειγματικό ήθος
και μαχητικότητα. Με αυτό το ήθος και με ιδιαίτερη αξιοπρέπεια, επαγγελματική
ευσυνειδησία και ειλικρίνεια διαχειρίστηκε το τελευταίο διάστημα στην
προηγούμενη Βουλή και τις εργασίες της Επιτροπής
για τα σκάνδαλα στην υγεία και την υπόθεση Νοβάρτις.
Τα λόγια περιττεύουν, μόνο δυο εικόνες ανακαλώ από
τα τελευταία χρόνια. Η μία ήταν στη Βουλή όπου βρέθηκα για επίσκεψη στη
Βιβλιοθήκη και είδα τον Αντώνη να τρέχει γρήγορα στο διάδρομο, «Αντώνη τι
γίνεται;» τον ρωτώ και μου μίλησε πολύ γρήγορα για κάποιο πρόβλημα που
προέκυπτε, δεν έχει σημασία ποιο, συγκράτησα την αγωνία του, τον πόνο στο
πρόσωπο, σε όλο του το σώμα γιατί το κόμμα του ο Σύριζα πάλι είχε μπελάδες.
Αυτή την αγωνία συγκράτησα και στη δεύτερη εικόνα, λίγο παλιότερη αυτή, ήταν
στην προεκλογική συγκέντρωση του Σύριζα στα Χανιά στην πλατεία Νέων Καταστημάτων
για τις εκλογές του ‘15· τα λόγια του σε άγγιζαν, συγκινήθηκα, δεν χειροκρότησα
βέβαια, τέτοια λόγια δεν χρειάζονται το χειροκρότημα της πλατείας, στην
πολιτική, σκέφτηκα τότε, ποιος είπε ότι δεν χρειάζεται συναίσθημα, όταν βέβαια
έχει αλήθεια.
Αυτή την αλήθεια του θα θυμόμαστε, τον απλό του λόγο,
που είχε όμως σιγουριά και πίστη.
Α ρε Αντώνη,
ποιος άνεμος διέρρηξε το σώμα σου.
Αλλού πετούσες κάποτε…
