Μέρες τώρα καίγεται η Χίος...

Η Χίος καίγεται, στο Ακρωτήρι Χανίων έφτασαν οι καπνοί, τι κρίμα πια, άλλη μια ομορφιά στην πυρά! Θυμάμαι τη μεγάλη φωτιά στην Πεντέλη εκείνο τον Αύγουστο του 1998 που οι φλόγες φαίνονταν από το μπαλκόνι του σπιτιού μου στο Κοντόπευκο. Και θυμάμαι την εικόνα του βουνού λίγες μέρες μετά. Τι θλίψη! Και βρήκα την (και) ποιήτρια (και συχωριανή) Στέλλα Αρκάδη να γράφει για τη φωτιά εκείνη της Πεντέλης. Ο λόγος της σαν τώρα, σαν σήμερα, “σ' αυτούς που υποτάχτηκαν και σε όσους δεν υποτάχτηκαν”, ποιητικός και ανθρώπινος, σκληρός και τρυφερός μαζί, μα πάνω απ' όλα προφητικός:

Αγαπημένε μου Συγγραφέα,

Μέρες τώρα καίγεται η Πεντέλη.

Τεφρά βραδινά με το φεγγάρι να σέρνει πάνω

στα έπιπλα σκιές κι ο άνεμος να φέρνει μιαν απόκοσμη βοή

Είναι οι ψυχές των αγαπημένων που μας εγκατέλειψαν.

Ο αιώνας σας που εγκατέλειψε κι ο δικός μου

που εκπνέει. Κι ο Άγιος τόπος μου, που είναι απλώς

μια χώρα.

Δεν ελπίζω σε ειρήνη

Γι' αυτό φτιάχνω με τη φαντασία ξανά

την ιστορία κι ανασυνθέτω τους μύθους

Όταν καλπάζει η έμπνευση, ο Λόγος ξεπετάγεται νέος

κι ολοπόρφυρος όπως τα μάτια τ' αμπελιού

με τις πρώτες καλοσύνες της άνοιξης.

Αλλά...

1998

Αλλά...

Τα κάστρα έπεσαν με μπαμπεσιά κι από μέσα

προδοσία.

Μια γκροτέσκα παράσταση.

Ο ουρανός στέλνει ένα σκληρό άσπρο φως

κι οι φωτογραφίες που εμφανίζω

είναι ασπρόμαυρες

Για χάρη σας θα τις χρωματίσω. Για τα όνειρά σας

Αν μπορείς να γίνεις γητευτής φιδιών

Όταν τα σιχαίνεσαι

Και τρομάζεις

Ας είναι καλά ο Αστρόβ

που αγαπά τις σημύδες

Τα πεύκα μας

τα δέντρα μας.

Αγαπημένε μου Συγγραφέα

Ναι

Ακόμη

Γράφω ποιήματα.

Αγία Παρασκευή 8 Αυγούστου 1998

Για την αντιγραφή και τη φαντασία

Στέλλα Αρκάδη

Και παρακάτω αναρωτιέται λες προφητικά :

Τι χάλασε ξαφνικά στο μικρό

ανερμήνευτο σύμπαν της διπλανής πόρτας

Κωπηλατούν σε μαύρα νερά

με ρωτούν να τους πω

αν υπάρχει ελπίδα

“μην περιμένετε από μένα

δε μαθαίνω εύκολα ανθρωπογεωγραφία

ούτε καν ξέρω πόσα οστά με αποτελούν”.

........

Από τέτοιον κρατήρα

ανασύρθηκες

Πώς να ξεδιψάσεις μ' ένα

κροντήρι ματαιόδοξης νίκης.

Χρειαζόμαστε την ελευθερία

και τη μουσική

Και μιαν ανιδιοτέλεια

που υπάρχει μονάχα στο ποίημα.

Και στη Θυσία

Για μας

Και για τους άλλους

Και τους απελπισμένους

Για όσους εξανάγκασεν η βαρβαρότητα

να ταπεινώσουν το σώμα τους.

Για όσους βασανίστηκαν και προδόθηκαν

Επειδή κάποτε κάποτε μετράμε

και τις απώλειες με τα καμένα μας δάχτυλα

Για την ψυχή μας

Για το Νίκο Πλουμπίδη.

.........

Ψαχουλεύω στη μέσα τσέπη: θα μου το πάρουν

αυτό το αποδειχτικό όταν δε θα χρειάζομαι πιστοποίηση.

Μπορεί κι απόψε.

Και να μάθω μόλις τι' ναι πατρίδα

ενώ παραβιάζω την εκεχειρία με τη νιότη μου.

Ενώ με σκοτώνουν.

Τσογλάνια του κερατά

Κάτω τα ξερά σας από τη ζωή μας.

(Από την ποιητική συλλογή της Στέλλας Αρκάδη “Η Νίκη της Σαμοθράκης”, εκδ. Π. Καρδαμίτσα, Αθήνα 2000).

Η όμορφη Χίος έγινε ολοκαύτωμα, απαιτούμε κι εμείς μαζί με το Γιάννη Μακριδάκη.

Θ' ανεβώ στον ουρανό να ρωτήξω το Θεό....

Πεντέλη: τα όνειρα θα νικήσουν 

 

του Ηλία Αποστολίδη, Αυγή  18/03/2012

 

Θανεβώ στον ουρανό
Να ρωτήξω το θεό.

Για να περάσει ο Ψαραντώνης και να βγει στην κορυφή της Πεντέλης και από κει στον ουρανό, θα πρέπει να περάσει μέσα από δάσος 3.500 στρεμμάτων. Είναι το μόνο δάσος που έμεινε από το βουνό, αφού όλα τα πευκοδάση και τα πουρνάρια και οι δρυς κάηκαν από το 1981 μέχρι το 2009. Θα είναι δάσος κερδοφόρο με ιδιοκτήτη με ονοματεπώνυμο και μάλιστα ιερώνυμο.

Σε ψηλό βουνό σε ριζιμιό
Κάθετεν αητός

Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε και ένα βουνό, δεν θυμάμαι το όνομά του, που έβγαζε μάρμαρο και αγάλματα και κάτι κτήρια σαν τον Παρθενώνα. Η κορυφή του είχε το σχήμα του Αητού που πετάει. Κάπως έτσι βρήκαν και κάτι παλιοί το σχήμα της στέγης που λέγεται Αέτωμα. Σήμερα κύριε Ψαραντώνη όταν λες το ριζίτικο να κάνεις εξαίρεση αυτό το βουνό που θυμίζει φάντασμα. Εκεί δεν κάθονται πια αετοί, θρονιάστηκαν αετονύχηδες.

Κι αν ετσάκωσα κλαδόπον να τσακούται το χερόπομ
Κι αν εμάρανα φυλλόπον να μαραίνεται το ψόπομ.

Η Λεμόνα χολιάστηκε από την κίνηση να κοπεί ο καρπός της. Η κόρη ορκίζεται να σπάσει το χέρι της αν έσπασε έστω και ένα κλαδάκι, να πεθάνει αν εμάρανε έστω και ένα φυλλαράκι. Ποντιακή λαϊκή ευαισθησία, αλλά στην περίπτωσή μας ταιριάζει το Τσιάμπασιν.

Εκάεν και το τσιάμπασιν κι επέμναν τα ντουβάρια
Κι ερούξαν σο γιουρτάρεμαν τη Ορντούς τα τζαναβάρια.

Το Τσιάμπασιν ήταν το ελατοδάσος με τα λιβάδια της Ορντούς (Κωτύωρα), που κάηκε σε μια μεγάλη φωτιά. Μαζί με το δάσος κάηκαν και τα σπίτια, οπότε βρήκαν ευκαιρία για πλιάτσικο (γιουρτάρεμαν) τα θηρία της Ορντούς. Στην περίπτωσή μας είναι δύσκολο να ξεχωρήσει τις, ποια είναι τα θηρία, ποιο είναι τα τσιάμπασιν και ποια είναι η συγκεκριμένη φωτιά.

Μες της Πεντέλης τα βουνά
στα πεύκα τριγυρίζω
τον Χάρο ψάχνω για να βρω μανούλα μου
μα δεν τον εγνωρίζω.

Χάρε του λέω άσε με
ακόμα για να ζήσω
έχω γυναίκα και παιδιά μανούλα μου
πες μου πού θα τ' αφήσω.

Ο κύριος Στράτος Παγιουμτζής, όταν τραγουδούσε τους στίχους του κ. Χ. Βασιλειάδη, σίγουρα δεν ήξερε ότι υπάρχει και Πεντέλη χωρίς πεύκα, τι μορφή θα είχε το 2012 ο Χάρος. Ακόμη δεν ήξερε ότι ο Χάρος ποτέ δεν σέβεται γυναίκα, μανούλα και παιδιά.

Πούσαι Πετροπέρδικά μου
Που πετάς στα ονειρά μου.

Η Πετροπέρδικα και η Πεντέλη και ο Αητός και η Λεμόνα θα συνωμοτήσουν πως αυτό το δάσος δεν θα γίνει ποτέ. Τα όνειρα θα νικήσουν.
Γειά σου Γιώργο Ντούρε, να ξέρεις πως ακόμα αντέχουμε.
Αποστολίδης Ηλίας

Τώρα που οι ... κάτω στη γη εκπρόσωποι του θεού  "επενδύουν" στ' όνομα της ανάπτυξης χωρίς ... να τονε ρωτήξουνε το θεό, τα λόγια του Ηλία γίνονται βάλσαμο - οδηγός και για την άλλη άποψη. Πολλές φορές έχει γράψει ο Ηλίας για την Πεντέλη (ένα παράδειγμα επίσης εδώ) κι έχει εκφράσει την αγωνία του και την αγάπη του για το δάσος και για το περιβάλλον, δηλαδή για τους ανθρώπους, με λόγια ευαισθησίας, αλλά και με απόψεις θεμελιωμένες πάνω στη γνώση και στην εμπειρία που διαθέτει έτσι κι αλλιώς. Ηλία σ' ευχαριστούμε. Τα όνειρα θα νικήσουν. Και αύριο είναι η μέρα της ποίησης! 

Διάλειμμα χαράς

 Πεντέλη, ἄνοιξη

 Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλοι ἐκεῖνο τὸ πρωὶ
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρῶτα γυάλιζαν οἱ πέτρες τὰ φύλλα τὰ λουλούδια
ἔπειτα ὁ ἥλιος
ἕνας μεγάλος ἥλιος ὅλο ἀγκάθια μὰ τόσο ψηλὰ στὸν οὐρανό.
Μιὰ νύμφη μάζευε τὶς ἔνοιές μας καὶ τὶς κρεμνοῦσε στὰ δέντρα
ἕνα δάσος ἀπὸ δέντρα τοῦ Ἰούδα.

...............................................

(από τα Ημερολόγια καταστρώματος του Γιώργου Σεφέρη, όλο το ποίημα εδώ)

(Ο Ψαραντώνης τραγουδώντας για την πετροπέρδικα: http://www.youtube.com/watch?v=slO4Ghtjorg)