Ρίγησε τάφε
ο θρήνος μου τ' αγέρι
του φθινοπώρου
Τούτο το Φθινόπωρο
γερασμένα μοιάζουν
τα πουλιά και τα σύννεφα
Τόσα όνειρα
αγριόχορτα στον τάφο
του στρατιώτη
(Από τα χαϊκού του φθινοπώρου του Matsu Basho στο: Haiku "Το ραβδί του οδοιπόρου", εκδ. Αιώρα, 2011).
Ο θάνατος.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.... "Μην πεθάνεις, για να μην πεθάνουμε!" φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί...
(Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική, εκδ. Ελένης Καζαντζάκη, 1971).
Και η λήθη.
Η λήθη των νεκρών, που τόσο αξεπέραστα ύμνησε ο Λορέντζος Μαβίλης στο ομώνυμο ποίημα:
Kαλότυχοι οι νεκροί, που λησμονάνε
Tην πίκρια της ζωής...
Και η λήθη των ζωντανών που διατρέχει όλο το έργο της Κικής Δημουλά :
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ' ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
(Από το Λίγο του Κόσμου, εκδ. στιγμή, 1990)
Η λήθη και η μνήμη:
Αν δεν υπήρχες εσύ απόσταση
θα πέρναγε πολύ ευκολότερα
πιο γρήγορα εν μια νυκτί η λήθη
τη δύσκολη παρατεταμένη εφηβεία της
αυτό που χάριν ευφωνίας ονομάζουμε μνήμη...
(Από το "Η εφηβεία της Λήθης", εκδ. στιγμή, 1994)
Και η φωτογραφία:
Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει.
(από το ποίημα "Απροσδοκίες", της συλλογής Χαίρε ποτέ", εκδ. στιγμή, 1991)
Και τελικά
Κυλάει ο καιρός
ξεθωριάζουν πίσω μας
τα περασμένα
(χαϊκού του φθινοπώρου του Yosa Buson)
Ο θάνατος, η λήθη και η μνήμη, ζούμε για να ζούν... Πάνε 23 χρόνια...
Εις μνήμην...
