Μεσσίαι βγαίνουν τόσοι...

Ένας Μεσσίας μια φορά στην Βηθλεέμ 'γεννήθη
κι αστήρ ωδήγησε λαμπρός βοσκών και μάγων πλήθη,
κι έδώ μες στο Ρωμαίικο Μεσσίαι βγαίνουν τόσοι
καθένας με προγράμματα πώς τους Ρωμιούς θα σώσει
κι όμως αστήρ δεν οδηγεί της ψήφου τα ζαγάρια
και μόνο τις κολοφωτιές τις παίρνουν για φανάρια.

Ξεφυλλίζω το χριστουγεννιάτικο αφιέρωμα της εφημερίδας «Εστία» 1898-1899 που περιέχει 31 κείμενα της λεγόμενης «χριστουγεννιάτικης φιλολογίας», όπως αναφέρεται στον πρόλογο.

Ξεχώρισα τους στίχους του Γεώργιου Σουρή, ο οποίος, γι' άλλη μια φορά, σατιρίζει τις προθέσεις και τα καμώματα των πολιτικών, που ωσάν Μεσσίες υπόσχονται τ' αυγά και τα καλάθια, αλλά και τα χούγια των πολιτών κρίνοντας κι αυτούς αυστηρά, αφού «αστήρ δεν οδηγεί της ψήφου τα ζαγάρια». Συχνά βρίσκω μηδενιστικά τα λόγια του, εξισωτικά και αφοριστικά  που οδηγούν σε σκέψεις «τα ίδια είναι όλοι», αλλά και πολλές αλήθειες λέει. Ας μην επαναλάβω το κοινότυπο «αυτοί είμαστε μια ζωή», δυστυχώς, πάντως, δεν καταφέρνουμε να στοχαστούμε προσεκτικά, πολιτεία και πολίτες, και κάτι καλύτερο να κάνουμε. Η χρονιά που φεύγει μας γεννά τέτοιες σκέψεις.

Καλῶς τονε τὸν Μάη μὲ τοὺς γλυκοὺς ζεφύρους... μὰ ζήτω κι' ἡ Εὐρώπη, ὁποὺ γιὰ μᾶς ἐκόπη...

Καλῶς τονε τὸν Μάη μὲ τοὺς γλυκοὺς ζεφύρους,
μὲ τὰ κουκιὰ τὰ φρέσκα, τοὺς μυρωδάτους τσίρους,
μὲ τ' ἄνθη, μὲ τὰ ρόδα, μὲ τὰ χλωρὰ γρασίδια,
μὲ μουσικαῖς, τραγούδια, ἐρωτικὰ παιχνίδια,
γέλοια, φωναῖς, μεθύσια...
ψυχή μου, στὰ Πατήσια.

Μόλις, τρελλέ μου Μάη, ἡ μούρη σου προβάλλει,
τῆς Πλάκας οἱ τενόροι σοῦ ἐξυμνοῦν τὰ κάλλη,
καὶ μὲ αὐτοὺς ἀρχίζει τῶν ποιητῶν ἡ λύρα
τὸ πιὸ βαθὺ ρομάντσο γιὰ τἄφθονά σου μύρα,
καὶ ὅσαις ὠμορφάδες
σκορπᾶς καὶ πρασινάδαις.

Γιὰ δέτε τί μαγεία στῶν Πατησιῶν τὸ μέρος!
Ἐδῶ σὰν πεταλοῦδα κρυφοπετᾶ ὁ ἔρως,
ἐδῶ ἡ Μούσαις ὅλαις, ἐδῶ ἡ Ἀφροδίτη,
ἐδῶ ἡ Θεσσαλία, ἡ Ἤπειρος κι' ἡ Κρήτη.
Ἐδῶ κι' ἡ κάθε Χάρις,
ὁ Βάκχος καὶ ὁ Ἄρης.

Ἴτε, Ἑλλήνων παῖδες, στοῦ Μάη τὸ τσιμποῦσι,
ἴτε, Ἑλλήνων παῖδες, καὶ κάνετε γιουροῦσι
στὰ τόσα περιβόλια, στοὺς Μάηδες, στοὺς τσίρους,
στὴν ἀγγουροσαλάτα καὶ εἰς τοὺς ποδογύρους,
καὶ ψάλλετε ὀλίγα
πολεμικὰ τοῦ Ρήγα.

Ἐδῶ σπαθὶ δὲν παίζει, οὔτε βροντᾶ τουφέκι,
Κιρκάσιοι δὲν εἶναι ἐδῶ καὶ Ζεϊμπέκοι,
ποὺ μόλις τοὺς κυττάξῃς τουρτούρισμα σὲ πιάνει,
ἐδῶ τοῦ Ἄγγλου Χόβαρτ ἡ μπάλα δὲν μᾶς φθάνει,
καὶ οὔτε μία σφαῖρα
σφυρίζει στὸν ἀέρα.

 Ζήτω λοιπὸν καὶ πάλιν ὁ πόλεμος, ὦ φίλοι!
Αὐτὸ ἂς ποῦμε ὅλοι μὲ γέλοιο εἰς τὰ χείλη.
Ζήτω ὁ Στάφορδ Νόρθκοτ, ζήτω καὶ τόσοι ἄλλοι,
ποὺ προσπαθοῦν νὰ γίνῃ ἡ χώρα μας μεγάλη,
καὶ σκούζουν τόσο χρόνο
γιὰ τὴν Ἑλλάδα μόνο.

 Ζήτω ὁ νέος Μάης, τὸ ζεῦκι, τὸ κρεμμύδι,
τὸ τρυφερὸ ἀγγοῦρι μὲ λάδι καὶ μὲ ξύδι,
ἡ μπύρα, ἡ ρετσίνα, τ' ὀρεκτικὸν τὸ σκόρδον,
ὁ Βήκονσφηλδ, οἱ Ἄγγλοι, καὶ ἡ Βουλὴ τῶν Λόρδων.
Μὰ ζήτω κι' ἡ Εὐρώπη,
ὁποὺ γιὰ μᾶς ἐκόπη.

 Ἐμπρὸς λοιπὸν στοῦ Μάη αὐτὸ τὸ πανηγύρι
ἂς πιοῦμε στὴν ὑγειά των ὁλάκερο ποτῆρι,
καὶ πλέκοντας στεφάνια μὲ ἀγκινάρας φύλλα,
ἂς πᾶμε στὸν Σουλτᾶνο μὲ ρόπαλα καὶ ξύλα,
νὰ τοῦ εἰποῦμε ὅλοι:
«Σικτὶρ ἀπὸ τὴν Πόλι».

Το παραπάνω είναι το ποίημα "Ο Μάης" του Γεωργίου Σουρή που το έγραψε το 1878.  Μετά από 15 χρόνια γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Πρωτομαγιά στην Ελλάδα. πρωτοστάτησε ο Σταύρος Καλλέργης, ένας από τους πρώτους σοσιαλιστές.

Αντέγραψα το ποίημα από το σχετικό λήμμα στη Βικιθήκη.