Πρώτη φορά Αριστερά!

Δεν είναι λίγο. Εγώ τουλάχιστον έτσι το νιώθω απόψε, νιώθω τη χαρά που δεν ένιωσε ο πατέρας μου ας πούμε, που ψήφιζε μια ζωή Αριστερά μα ποτέ δεν χάρηκε ένα βράδυ εκλογών.  Κι εγώ, μια το 2012 και άλλη μια απόψε, ένιωσα όμορφα, χάρηκα. Δεν είναι λίγο, δεν σκέφτομαι τί θα γίνει, μπορεί έτσι και μπορεί αλλιώς, εύχομαι να μη γίνουν αλλιώς τα πράγματα, όμως αυτά τ' αφήνω (προς το παρόν) για τους γκρινιάρηδες (καλοπροαίρετους και κακοπροαίρετους)  ...σκεπτικιστές.

Για την ώρα, χαίρομαι.
Πρώτη φορά Αριστερά! Δεν είναι λίγο. Έστω κι έτσι. Να βγούν οι εφιάλτες και τα φαντάσματα που φοβόταν ο κ. Σαμαράς και να γίνουν ελπίδα και γέλιο και προσδοκία. Αυτό ζητάμε. Η νέα γενιά μπορεί να γίνει καλύτερη από τη δική μας.

Μες στα πανηγύρια της αποψινής βραδυάς, ας παραθέσω λίγες γραμμές από την Καντάτα του αγαπημένου μου ποιητή Τάσου Λειβαδίτη  (αντιγραφή από την έκδοση 1991 του Κέδρου, αξίζει όμως να διαβαστεί ολόκληρη):

......................

Α, οι ηλίθιοι, που πήγαμε και χαθήκαμε στη ξενιτιά,

     κάτω απ' τα τείχη της Ιερουσαλήμ, ή στην παλιά

     πολυτραγουδημένη Τροία

χωρίς κανένας Όμηρος να πεί κάτι για μας. Μα νά,

     που όπως ύστερ' από καιρό μπαίνει κανείς στο σπί-

    τι που του λήστεψαν, ανοίγουμε δακρύζοντας και

    μπαίνουμε

στην Ιστορία.

.......................

Και τότε είδαμε τη γη που χρόνια ψάχναμε, πως δεν

    την έγραφε κανένας χάρτης κι ουδέ καμμιά ΓΡαφή

    τραγουδούσ' εκείνη.

Και χτίσαμε την πιο μεγάλη ήπειρο μέσα μας. Και την

    καλέσαμε: αδερφωσύνη.

.............................

Η σημαία μας είναι αγέρωχη σαν τη φαρέτρα

η σημαία μας είναι αναμάρτητη σαν τις μητέρες

η σημαία μας είναι σκληρή σαν το Θεό -

Κι ω μή, μή μας στερήσεις ποτέ, ώ άγια, γλυκειά ζωή

την αγάπη μας για σένα.

Γιατί, αλήθεια, φίλοι μου, πέστε μου, τί άλλο είναι, λοι-

     πόν, η παντοδυναμία

απ' την απέραντη τούτη δίψα. Νάσαι τόσο πρόσκαιρος,

     και να κάνεις όνειρα

τόσο αιώνια!