Ποίηση είναι η μεταφρασμένη σιωπή
Κι η σιωπή μεταφρασμένη ποίηση.
Αλλά όπως ξέρετε
Η ποίηση χάνει πολύ στις μεταφράσεις·
το ίδιο και η σιωπή.
Μας λείπει αυτή την ώρα η πρωινή συντροφιά του Κώστα Καναβούρη από το Δεύτερο πρόγραμμα, μας λείπει η απογευματινή συντροφιά από το Τρίτο Πρόγραμμα. Αναζητήσαμε και πάλι αυτή την Κυριακή τον τολμηρό του λόγο στην Κυριακάτικη Αυγή, μα έλιπε.
Προσωρινή η απουσία του. Δυσκολίες...
Βρήκα στα αποκόμματα που τακτοποιούσα τις προάλλες το κείμενό του με τίτλο "Χώρα χωρίς πατρίδα" από τη στήλη "Υπάρχει λόγος" στην Αυγή, 29 Σεπτεμβρίου 2013, λίγες μέρες από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα:
"...Μακάρι το γλωσσικό μητρώο της δημοκρατίας και της ελευθερίας να μην συμπλήρωνε ακόμα τα κενά του με νεκρούς. Και με φονιάδες. Όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Η πραγματική πραγματικότητα. Και η πραγματική πραγματικότητα είναι πως η δημοκρατία ψυχορραγεί παρ' όλα τα χαρμόσυνα αγγέλματα και σαλπίσματα των ποδηγετών της, διότι περί ηγετών ούτε λόγος να γίνεται. Αυτή λοιπόν η ποδηγετημένη πραγματικότητα λέει πως σε μια τέτοια επαίσχυντη δημοκρατία, που δεν είναι διαρκές αίτημα απόκρισης και διαρκές αίτιο ερωτημάτων ελευθερίας, αλλά τυπικό καθεστώς αφαίμαξης των εννοιών, άλλου είδους ηγεσίες χρειάζονται. Και επομένως άλλου είδους ηγηλασία, αλλά αυτό είναι άλλου είδους παραμυθία (η ιστορία έπεται).
Στο εδώ του πράγματος χρειάζονται άλλα. Χρειάζεται άλλου τρόπου ταχύτητα γιατί το πράγμα μας πρόλαβε και πάλι: Ολίγον κατ' ολίγον χάναμε την όποια δημοκρατία μέσα από τα χέρια μας (θυμήσου το '60) κι εμείς φωνάζαμε «Ζήτω και γεια» όταν έκαιγαν τους ασφαλίτικους φακέλους της Ιστορίας μας, της καθημερινής μας Ιστορίας που πυροβολήθηκε και κυνηγήθηκε μέσα σε όλους τους δημόσιους χώρους με προεξάρχοντα τον χώρο της αγοράς εργασίας.
Όταν λοιπόν έκαιγαν τους φακέλους μας μέσα στους κλιβάνους της «Χαλυβουργικής» για να αποκαθαρθεί μια στιλπνή δημοκρατία όπου η μνήμη γλιστρούσε και χανόταν όπως χάνεται η μνήμη των απεργών της Αλουμίνας, η μνήμη της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, η μνήμη τόσης και τέτοιας αιματοβαμμένης αγωνίας πάνω στη στιλπνή επιφάνεια μιας δημοκρατίας που καταργεί όχι απλώς τις διαχωριστικές γραμμές, αλλά κυρίως τη διεπιφάνεια της μνήμης, εμείς φωνάζαμε «ζήτω και γεια». Και αποφαλήσαμε τη μνήμη. Γίναμε νηφάλιοι. Έρμαια μιας καταχθόνιας Σικελικής Εκστρατείας.
Κάπου εκεί, σ' εκείνη τη χώρα, γεννήθηκε ο Ρουπακιάς. Σ' εκείνη τη χώρα που δεν έγινε ποτέ πατρίδα. Μονάχα κυβερνήσεις που σάπιζαν η μια πάνω στην άλλη, επιμηκύνοντας ταυτόχρονα όλα τα στιλέτα που κόβουμε ζωές. Επιμένω: από μόνος του ο Ρουπακιάς είναι λίγος. Από μόνη της η «Χρυσή Αυγή» είναι λίγη. Το πολύ είναι η αποκοπή ενός ταξικού καθεστώτος εξουσίας με το ίδιο στιλέτο από το συστηματικό συνυπάρχειν (που βεβαίως έχει εκτραπεί σε συστημικό και το οποίο λέγεται δημοκρατία. Χρόνια και χρόνια. Από παραλλαγή σε παραλλαγή.
.... Όπου η «Χρυσή Αυγή» καθαρίζει τμήμα ελληνικού εδάφους για το οποίο έδωσαν τη ζωή τους (λυπημένη συνέχεια ο Παύλος Φύσσας) άνδρες και γυναίκες μιας χώρας που είχε πατρίδα. Όπου ένα φασιστόμουτρο όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης παριστάνει τον υπουργό Υγείας, ενώ δουλειά του είναι να αποκόψει την υγεία των πολιτών από τη δημοκρατία.Όπως ο Αρβανιτόπουλος αποκόπτει τη δημόσια παιδεία από τη δημοκρατία. Όπως ο Κεδίκογλου αποκόπτει την πληροφορία από την ελευθερία αξιολόγησης της δημοκρατίας. Όπως ο Βενιζέλος αποκόπτει τη λογική και το αίσθημα της δημοκρατίας με ευφραδή ακαταληψία. Α, και χωρίς αυτό το καθεστώς, θα ήταν πολύ μικρό το φονικό στιλέτο. Ο Παύλος θα ζούσε και η χώρα μας θα είχε πατρίδα."
Ευχόμαστε να μην κρατήσει για πολύ ακόμη αυτή η σιωπή, να νικήσει η αγάπη του...
--------------------------------------
Σημείωση: Οι παραπάνω στίχοι του Κώστα Καναβούρη είναι από τη συλλογή "Ο κόσμος ακόμα χρειάζεται σφαγές και άλλα ποιήματα" (Καστανιώτης, 2005).
