Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ*
Όταν ανοίγω στα πράγματα την πόρτα του εαυτού μου:
ποιός μου κλέβει το αίμα, το είναι, την πραγματικότητά μου;
Ποιός με σπρώχνει στο κενό
όταν ανασαίνω; Ποιος είναι
ο δήμιός μου που μένει μάλιστα μέσα μου;
Ω Χρόνε! Ω όψη εσύ πολλαπλή.
Όψη πολλαπλάσια του εαυτού μου.
Βγες έξω από τις ρίζες της μουσικής. Βγες έξω
από τον θρήνο μου. Ύψωσε το γελαστό σου προσωπείο.
Περίμενέ με να σε φιλήσω, κάλλος εσύ σπασμωδικό.
Περίμενέ με στην πύλη της θάλασσας. Περίμενέ με
στο πράγμα εκείνο που αιώνια αγαπάω.
Πάνε είκοσι χρόνια που πρωτοσυνάντησα τον Γιάννη. Ήταν ακόμη φοιτητής στο Τμήμα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πειραιά. Είχαμε συγκεντρωθεί τα μέλη μιας ομάδας εργασίας για τη μελέτη και τη δημιουργία του ηλεκτρονικού συστήματος γκρίζας βιβλιογραφίας ΑΡΤΕΜΙΣ στα ακαδημαϊκά Ιδρύματα στo πλαίσιo της Οριζόντιας δράσης για τον εκσυγχρονισμό των βιβλιοθηκών. Ο Γιάννης είχε έλθει με τον Βασίλη Χρυσικόπουλο που ήταν από τα βασικά μέλη της ομάδας, καθηγητή τότε Πληροφορικής στο ΠαΠει και σημερινό πρύτανη του Ιονίου Πανεπιστημίου. Το αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής του ήταν οι ψηφιακές βιβλιοθήκες. Ο Γιάννης πήγε φαντάρος, χαθήκαμε και σε λίγα χρόνια βρεθήκαμε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Αρχειονομίας-Βιβλιοθηκονομίας. Με σύμβαση 407 κι αυτός. Συνέπιπταν οι μέρες που πηγαίναμε στην Κέρκυρα, συχνά ταξιδεύαμε και με το ίδιο αεροπλάνο, ήταν πάντα γελαστός, καλοσυνάτος, ευγενής. Υπήρχε νομίζω και ρίζα κρητική, δεν θυμάμαι καλά.
Γεια σου Κατερίνα, έλεγε, αλλά πόσο δυσκολεύομαι να μεταφέρω στο χαρτί τον τόνο της φωνής του. Συνεργαστήκαμε πολύ και καλά, χωρίς κανένα πρόβλημα ποτέ. Σε κάποιες αλλαγές μαθημάτων, μοιραστήκαμε το μάθημα της Αξιολόγησης, όταν άφησα το προπτυχιακό πήρε και τα Συστήματα θεματικής πρόσβασης. Συνεργαστήκαμε και στο μεταπτυχιακό, και σχεδόν μόνιμα στην εξέταση των πτυχιακών. Χωσιματάκια μου έλεγε, σχεδόν απολογούμενος, όταν κανόνιζε χωρίς να το ξέρω, ήξερε πως δεν υπήρχε περίπτωση να του αρνηθώ.
Σήμερα ήταν μόνιμος επίκουρος καθηγητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Αρχειονομίας, Βιβλιοθηκονομίας και Μουσειολογίας και με προοπτικές λαμπρής εξέλιξης. Ήταν νέος, γερός και χαρούμενος. Τον ενδιέφεραν τα ζητήματα θεματικής οργάνωσης των πληροφοριών. Μου είχε στείλει πριν από χρόνια τη διεύθυνση από ένα σύστημα θεματικής αναζήτησης πληροφοριών που είχε αναπτύξει (με SKOS κτλ.) για να το δοκιμάσουμε και να στείλουμε σχόλια. Είχαμε κάνει συζητήσεις για τις δυνατότητες συνδυασμού αναζητήσεων με λέξεις κλειδιά και θεματικές επικεφαλίδες, είχαμε ανταλλάξει μηνύματα για την ορολογία, σε κάποιες περιπτώσεις δεν συμφωνούσαμε, θεωρούσε υπερβολική την άποψή μας (των ορολόγων) να επιδιώκουμε τη χρήση, (ντε και καλά ή κατά το δυνατόν), ελληνικών όρων. Και βέβαια, είχαμε κουβεντιάσει για τις οντολογίες όπως εφαρμόζονται στα συστήματα πληροφοριών. Και να που είχα πάλι σκοπό να του ζητήσω να τα πούμε με αφορμή την κουβέντα που υπάρχει στο πεδίο της Ορολογίας διεθνώς και την εισήγηση που έχω στο φετινό συνέδριο της ΕΛΕΤΟ. Άργησα...
Δύσκολες ημέρες ετούτες, όταν μαθαίνεις ξαφνικά ότι δεν υπάρχει πια ένας άνθρωπος που γνώριζες για χρόνια, που συνεργάστηκες μαζί του, ένας άνθρωπος δραστήριος, ζωντανός, που αγαπούσε αυτό που έκανε, ένας νέος επιστήμονας που είχε πολλά να δώσει, ένας καθηγητής στο Ιόνιο για τον οποίο μόνο καλές γνώμες έχουν οι συνάδελφοί του και όλοι οι φοιτητές.
Ο δικός μας Γιάννης; μου έστειλε στο μήνυμα μια φίλη, συνάδελφος και φοιτήτρια στο μεταπτυχιακό πριν από μερικά χρόνια που τον είχε μάλιστα επιβλέποντα. Ναι, ο δικός μας Γιάννης, δυστυχώς! Και τι ειρωνεία! Η απάντησή του να είναι η χρονιά καλή για όλους μας στην ευχή που του έστειλα στη γιορτή του δεν έπιασε.
Κρίμα κι άδικο. Και πολύ οδυνηρό, αβάσταχτο για τους πολύ οικείους του. Τι να πούμε τώρα στους δικούς του. Τι να πούμε στη γυναίκα του και τι να πούμε στους γονείς του. Να τους πούμε ότι όσοι τον γνωρίσαμε θα θυμόμαστε το όμορφο, καλοσυνάτο και χαμογελαστό του πρόσωπο.
Γεια σου Γιάννη...
....................................................................
* Αντέγραψα το ποίημα του Χιλιανού ποιητή Gonzalo Rojas από τον ιστότοπο του Γιώργου Κεντρωτή. Είναι σε δική του μετάφραση, το ανάρτησε σήμερα, ας με συγχωρήσει για την αντιγραφή. Σε λίγες ώρες, ο Γιάννης θα έχει κατεβεί βαθιά στη γη, κι είναι σαν να καλεί τον χρόνο να τον πάει στην πύλη της θάλασσας, αυτή που αιώνια αγαπούσε κι αυτή που του πήρε τη ζωή! Ας με συγχωρήσουν οι δικοί του για τη φλυαρία μου μέσα στον αβάσταχτο πόνο τους. Γεια σου Γιάννη...
....................................................................
* Αντέγραψα το ποίημα του Χιλιανού ποιητή Gonzalo Rojas από τον ιστότοπο του Γιώργου Κεντρωτή. Είναι σε δική του μετάφραση, το ανάρτησε σήμερα, ας με συγχωρήσει για την αντιγραφή. Σε λίγες ώρες, ο Γιάννης θα έχει κατεβεί βαθιά στη γη, κι είναι σαν να καλεί τον χρόνο να τον πάει στην πύλη της θάλασσας, αυτή που αιώνια αγαπούσε κι αυτή που του πήρε τη ζωή! Ας με συγχωρήσουν οι δικοί του για τη φλυαρία μου μέσα στον αβάσταχτο πόνο τους. Γεια σου Γιάννη...
