Στη μνήμη του πατέρα μου
Του Αγίου Αλεξάνδρου.
Και τι σπουδαία πράγματα
έκανε κι άγιασε ο
Αλέξανδρος.
- Έχτισε το εκκλησάκι,
καλογέρεψε, στερήθηκε.
Χάρισε. Αγάπησε
φύτεψε γεράνια, μυρτιές
και μαντζουράνες
στον περίβολο της Αγίας
Τριάδας.
(Κοιτάζω στη φλούδα μου
τ' όνομά σου χαραγμένο
με το σουγιά. Με ξαφνιάζουν
οι μεγάλοι δρόμοι του
κόσμου).
- Μου είπες αλήθεια
για τον Άγιο; Επειδή εγώ πιστεύω
στους μύθους, έτσι όπως
πιστεύεις στη μεταφυσική
Κι έχω τώρα γαλήνη ως
να εφύτρωσε κιόλας
χόρτος επί της κεφαλής
μου.
Κουβεντιάζω με την
μακρινή σου εικόνα
με τη διαλυμένη μορφή
σου
κι έρχεται και ξανάρχεται
ο αρμόζων θρήνος
ο αληθινός, ώσπου να μη
μου λένε πια
τίποτα τα κοτσίφια εκεί
στη μεγάλη μαύρη βελανιδιά
με τα καίρια ρήματα να
φυγοδικούν στις
φυλλωσιές: έρχομαι,
φεύγω, πεθαίνω.
Σκοτεινιάζει το δέρμα,
σκουριάζει το αίμα
Κι άκου τι ψιθυρίζει ο
άνεμος: Έζησεν ο Άγιος
Αλέξανδρος.
(Από
την ποιητική συλλογή της Στέλλας Αρκάδη
“Η Νίκη της Σαμοθράκης”, εκδ. Π.
Καρδαμίτσα, Αθήνα 2000).
