Εντίθ Πιάφ, Παρίσι, Μονμάρτη, μουσική, Ματαρόα, ΕΡΤ ...

Πέρασαν 50 χρόνια από το θάνατό της, κι όμως είναι ακόμα ένα είδωλο. Την έχω συνδέσει με τη γαλλική μουσική, το κάτι ιδιαίτερο της γαλλικής κουλτούρας. Βρέθηκα πριν 3 χρόνια στο Παρίσι και φυσικά ανέβηκα στη Μονμάρτη, που παρά τον πολύ τουριστικό χαρακτήρα πια της περιοχής, εμένα του επισκέπτη μου δίνει πάντα την εικόνα μιας άλλης εποχής που μ' αρέσει να κοιτώ (δεν ξέρω αν αυτό το λένε νοσταλγία ή ... μεγάλωμα), την εικόνα της τέχνης, της μουσικής, την εικόνα των μποέμ των αρχών του 20ου αιώνα και όχι μόνο (και φυσικά ευκαιρία να θυμηθώ και το εξαιρετικό βιβλίο "Οι Μποέμ" του Ντάν Φτάνκ). 

Τη μέρα εκείνη του Μαίου 2010 απόλαυσα εικόνες μουσικής. Και απόλαυσα ιδιαίτερα μια μικροκαμωμένη γυναίκα, ίδια η Εντιθ Πιαφ, να τραγουδά Rien...Rien... και να νιώθω ν' απογειώνομαι, έτσι μου 'βγαινε, μικρές στιγμές χαράς, που έμειναν όμως...

 

 

 

 

 

 Τα τραγούδια της Πιαφ έχουν μια ιδιαίτερη δύναμη με τη δική της φωνή, όμως μ' αρέσει να τ' ακούω και με άλλες φωνές, σαν της Μιρέιγ Ματιέ, έχω το Mireille Mathieu chante Piaf του 2003, είναι απόλαυση, τελικά είναι η γλώσσα, είναι η μουσική, κάτι απ' όλα. Εδώ επίσης, έχει γίνει μια ενδιαφέρουσα μίξη Πιαφ και Ματιέ.

Και τι σύμπτωση. Σήμερα στο Γαλλικό Ινστιτούτο μιλάνε για το Ματαρόα, για το πλοίο που έφερε το 1945 στη Γαλλία τον Αξελό, τον Καστοριάδη, τον Παπαϊωάννου, την Αρβελέρ, τον Μακρή, την Αλεξίου, την Ανδρικοπούλου, το Σβορώνο, τον Κριαρά, τον Ξενάκη, την Κρανάκη και τόσους τόσους άλλους. Και όταν ρώτησαν τον Κώστα Αξελό τι θα γινόταν αν έμεναν όλοι αυτοί στην Ελλάδα, εκείνος απάντησε: "Και αν η γιαγιά μου είχε ερπύστριες θα ήταν τανκ..." Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη απάντηση, αλλά δεν ξέρω κι αν χρειαζόταν η ερώτηση. Πάντως, είναι πολύ ενδιαφέρουσα η συνένετευξη που είχε δώσει το 2003 και δημοσιεύεται τώρα στο τεύχος Οκτωβρίου του ηλεκτρονικού περιοδικού Χρόνος.

 

Το Ματαρόα σε δυο φωνές της Μιμίκας Κρανάκη (στην ελληνική και γαλλική) αναφέρεται σε στιγμές κάποιων από τα 200 νεαρά άτομα που έφτασαν τότε στο Παρίσι, στα πρώτα τους βήματα και στις δυσκολίες  που συνάντησαν. Είναι έκδοση του Μουσείου Μπενάκη (2007) και οφείλω να σημειώσω (για όλες τις εκδόσεις του Μουσείου Μπενάκη που είναι πολύ καλές και ενδιαφέρουσες) την εξαιρετική επιμέλεια (με περιεχόμενο και ουσία) που κάνει ο καλός ιστορικός Δημήτρης Αρβανιτάκης.

Υ.Γ. Η σειρά που παραθέτω τα παραπάνω δεν είναι αξιολογική. Απλά, ξεκίνησα τη μέρα μου με Πιαφ. Είναι και 4 μήνες από το κλείσιμο της ΕΡΤ, που κρατά ακόμη, όλα μπερδεμένα στο μυαλό σήμερα.

Μαρία Κιουρί, μια σπουδαία γυναίκα, ένα ίνδαλμα

Δεν θυμάμαι ποιο ήταν ακριβώς το βιβλίο, ήταν πάντως η βιογραφία της Μαρίας Κιουρί, και ήταν αυτό που με επηρέασε ώστε να επιλέξω κατεύθυνση σπουδών. (Ήμουν και καλή μαθήτρια). Έτσι σπούδασα χημικός μηχανικός (και όχι χημικός που θα ήταν αναμενόμενο, για λόγους που μπορώ να εξηγήσω με τα μυαλά της εποχής, αλλά ούτε και αρχαιολόγος που το ήθελα επίσης πολύ και μέχρι τότε αυτό είχα ως πρώτη επιλογή ...)

Το 2010 που βρέθηκα στο Παρίσι, ο χώρος του Συνεδρίου που παρακολουθούσα ("Categorizing Human Experience, Classification in Languages and Knowledge Systems", πολύ ιδιαίτερο και ενδιαφέρον) ήταν κοντά, δίπλα σχεδόν στο Ινστιτούτο Pierre et Marie Curie του Πανεπιστημίου. Έτσι, καθημερινά περνούσα από δίπλα και καμάρωνα τις δύο μεγάλες φωτογραφίες στην τζαμαρία του ισογείου. Θυμόμουν τα εφηβικά μου χρόνια και τη λαχτάρα μου να μοιάσω στη γυναίκα εκείνη. Αστεία πράματα; Ε όχι, στην ηλικία εκείνη και στην εποχή εκείνη χρειαζόμασταν ινδάλματα και οράματα. Και γω είχα βρεί. Και τώρα χρειάζονται οι νέοι και τα αναζητούν. Τα εντοπίζουνν άραγε;

Το Ινστιτούτο Ραδίου (Pavillon Curie)  και το Μουσείο Curie στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού

Οι φωτογραφίες των δύο σπουδαίων χημικών δεσπόζουν στο παράθυρο του Ινστιτούτου

Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία....

Η Μαρία Κιουρί είχε γεννηθεί στις 7 Νοέμβρη 1867 στην Πολωνία. Ήταν μια σπουδαία γυναίκα.