Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν, του Δημ. Βικέλα

Το εξώφυλλο του βιβλίου στις εκδόσεις Εκάτη

Μου αρέσουν οι διηγήσεις παλαιοτέρων ετών που δίνουν την εικόνα της εποχής και των τόπων που περιγράφουν. Τέτοιο είναι το βιβλίο του Δημητρίου Βικέλα "Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν". Το βιβλίο είναι η επιστολή που έστειλε ο συγγραφέας σε Γάλλο φίλο του, φιλέλληνα, όπου του περιγράφει το ταξίδι που έκανε το 1884 μαζί με φίλους του στην Ελλάδα της εποχής. Ξεκίνησαν από τον Πειραιά με το πλοίο "Θεσσαλία", πέρασαν τον Ισθμό, έφτασαν στο Ρίο, άλλαξαν πλοίο, επιβιβάστηκαν στο "Θησέας", πέρασαν από τις Εχινάδες νήσους, επισκέφθηκαν το Μεσολόγγι, την Άρτα και την Πρέβεζα, έφτασαν βόρεια μέχρι την αρχαία ρωμαϊκή πόλη Νικόπολη και στη συνέχεια κατηφόρισαν μέχρι την Ολυμπία.

Για κάθε τόπο, περιγράφει τι είδαν, μιλά για την ιστορία και για τα έθιμα, δίνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον πολιτισμό εκείνης της εποχής. Είναι υπέρμαχος της φουστανέλας, δεν του αρέσει που συναντούν δήμαρχο με ... δυτική ενδυμασία, γράφει όμως: "Ανάγκη να το παραδεχθώμεν, ότι η πρόοδος δεν συμβιβάζεται με την φουστανέλαν, ότι ο εξευρωπαϊσμός δεν την ανέχεται". Δεν συμφωνεί με τις αλλαγές που έγιναν σε τοπωνύμια, δεν του αρέσει που το Βραχώρι τώρα λέγεται Αγρίνιο, ενώ χαίρεται που ο Καρβασαράς δεν ακούγεται ως Άργος Αμφιλοχικόν.

Κάνει λόγο για τη μετανάστευση που είχε ήδη αρχίσει προς την Αμερική, την Αίγυπτο αλλά και τη μακρινή Αυστραλία. Συνάντησε στο πλοίο κάποιον που ήλθε "από το Σικάγον, εις τα βάθη της Αμερικής, όπου διέμενε επί δεκατέσσερα έη, άνευ ειδήσεων εξ Ελλάδος, επιστρέφει δε εις το χωρίον του διά να ίδη εάν η μήτηρ του ζή..."

Και παρακάτω, γράφει:

"Εκ των σημερινών φίλων μου άλλος, παντοπώλης εγκατεστημένος εις χωρίον της Αιγύπτου, - του οποίου δεν εγνώριζα, ούτε σύ, υποθέτω, γνωρίζεις την ύπαρξιν και το όνομα, - επανέρχεται εις την πατρίδα διά να νυμφευθή. Μετά τον γάμον θα επιστρέψη εις το παντοπωλείον του, αλλ' από καιρόν εις καιρόν εάν οι υποθέσεις το επιτρέπωσι, σκοπεύει να ταξειδεύη προς επίσκεψιν της νεαράς συζύγου του, ότε δ' αποκτήση τα ικανά του, θα παραιτήση τα ξένα και θα έλθη να διαβιώση εν τ ω μέσω της οικογενείας , την οποίαν εις το μεταξύ θ' αποκτήση κατά τας περιοδικάς του επισκέψεις εις την πατρίδα... Όλοι σχεδόν οι παντοπώλαι της Κωνσταντινουπόλεως, της Μικράς Ασίας και της Αιγύπτου είναι Έλληνες εκ Πελοποννήσου ή της Ηπείρου...."

Μου θύμισε ένα δικό μου φίλο, το Φώτη, από ένα χωριό της Παραμυθιάς, που είχε φτιάξει ένα μικρό τοπικό μουσείο με αντικείμενα από συχωριανούς του που είχαν πάει στην Αίγυπτο και θυμάμαι τα ντεφτέρια με τα βερεσέδια και τα αντικείμενα από τα καταστήματά τους, τα παντοπωλεία που αναφέρει ο Βικέλας. Είχα τότε εντυπωσιαστεί πώς οι Ηπειρώτες είχαν βρεθεί στην Αίγυπτο!

Αναφέρεται στην κακή διοίκηση και σε πολλά σημεία κάνει λόγο για τον τρόπο λειτουργίας (ή μη λειτουργίας) της δικαιοσύνης. "Ενίοτε ο φυγόδικος υποβάλλεται εις προφυλάκισιν μακροτέραν της φυλακίσεως την οποίαν συνεπάγεται η καταδίκη. Εις οποίας δε φυλακάς κλείονται οι δυστυχείς!.."

Όταν φτάνει στην Ολυμπία, αναφέρεται στο Μουσείο που οικοδομείται επί της κορυφής λοφίσκου κοντά στον Πύργο, χάρι "στη γενναιοδωρία του κ. Συγγρού" (σήμερα, βέβαια, έχουμε πληρέστερη εικόνα για την προσωπικότητα του συγκεκριμένου ευεργέτη). Και για τα τοπικά μουσεία εκφράζεται: "Δεν αγνοώ τα λεχθέντα υπέρ και κατά της συστάσεως επαρχιακών μουσείων εν Ελλάδι, παραδέχομαι δ' εν μέρει το ορθόν όσων ενστάσεων προεκάλεσεν η ανέγερσίς των, ενόσω λαμβάνονται υπ' όψιν αι αξιώσεις μόναι των αρχαιολόγων και ενόσω πρόκειται περί αντικειμένων μικρού μεγέθους και σημασίας αποκλειστικώς επιστημονικής. Αλλά το ζήτημα δύναται να εξετασθή υπό ποικίλας επόψεις, φρονώ δε ότι έχει τις ν' αντιτάξη διάφορα επιχειρήματα εις τους θέλοντας την εις Αθήνας συγκέντρωσιν όλων των αρχαιολογικών θησαυρών της Ελλάδος..."

Θαυμάζει την τοποθεσία της Ολυμπίας που την περιγράφει ως "μέγιστον αμφιθέατρον", όπου "εν τω μέσω ετελείτο το θέαμα, οι πέριξ λόφοι αποτελούν τα βαθμίδας, οι θεαταί συνωθούμενοι υπό την σκιάν των δένδρων έβλεπον υψόθεν την λαμπράν τελετήν των αγώνων".

Στον Πύργο συναντούν θίασο "Καφέ - Αμάν", που ονομάζεται έτσι για να διακρίνεται από το "Καφέ - σαντάν". "Ο δεύτερος εκπροσωπεί τον πολιτισμόν της Δύσεως, δια του Καφέ - αμάν επιστρέφομεν, ή μάλλον, ειπείν, μένομεν εις την Ανατολή".

Περιγράφει τα μικρά παιδιά που στέλνονται στην Αθήνα να δουλέψουν και να στείλουν λεφτά στην οικογένειά τους, και τα οποία "αποτελούν τάξιν ιδίαν εις Αθήνας". Τα περισσότερα από αυτά κατάγονται από την Πελοπόννησο, όπως μας πληροφορεί. "Ο μικρός απέρχεται διά να καθαρίζη υποδήματα, ή να πωλή εφημερίδας, ή να μεταφέρη μηνύματα και μικρά βάρη, μακράν - πολύ μακράν της πατρίδος του. Ενίοτε ο πατήρ, ή η μήτηρ, ή και ο μικρός αυτός συνομολογούν συμβόλαιον μετ' εργολάβων μετερχομένων το επάγγελμα τούτο. Ο εργολάβος προκαταβάλλει ποσόν τι επί τω όρω του να φέρη προς αυτόν ο μικρός ό,τι κερδίσεη εντός της ημέρας, υποχρεωμένου του εργολάβου να παρέχη τροφήν, κατοικίαν και ενδυμασίαν εις τον παίδα. .."

Και αναφέρεται στις ενέργειες του Αθηναϊκού Συλλόγου Παρνασσός να προστατεύσει αυτά τα παιδιά συστήνοντας  "Σχολάς των απόρων παίδων".

Παρατηρεί ότι τον Μάιο δεν τελούνται γάμοι, χωρίς αυτό να υπαγορεύεται ούτε από το Νόμο ούτε από την Εκκλησία, όπως λέει (ο Σουρής νομίζω δεν είχε γράψει κάτι σχετικό στο Ρωμιό;).

Η πρώτη έκδοση του βιβλίου είχε γίνει το 1886 από τον Σύλλογο προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων. Εδώ, το εξώφυλλο της επανέκδοσης του 1979

Αξίζει να διαβάσει κανείς το βιβλίο, ας είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα, είναι ενδιαφέρον. Το είχα διαβάσει στην έκδοση του Συλλόγου προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, δανεισμένο από τη Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδη (στην έκδοση του 1979). Υπάρχει πάντως και νεώτερη έκδοση, του 1991, από τις εκδόσεις Εκάτη.

Υ.Γ. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η εξαιρετική δημοτική βιβλιοθήκη του Ηρακλείου Κρήτης ονομάζεται Βικελαία από τον Δημ. Βικέλα που δώρισε τη συλλογή του στο Δήμο Ηρακλείου για να δημιουργηθεί μια από τις καλύτερες βιβλιοθήκες της χώρας. Τόσο οι συλλογές της, όσο και οι εκδόσεις της είναι ανεκτίμητος πνευματικός θησαυρός.

Έξωση στα βιβλία της Βικελαίας από το δήμο!

«Εδώ είν' οι κήποι, οι ναοί και η αιτία που υπάρχουν οι ναοί
η μουσική που πρέπει, τα λόγια τα σωστά,
τα εξηντατέσσερα εξάγραμμα,
τελετουργίες - η μοναδική σοφία
που το Στερέωμα παραχωρεί στους ανθρώπους,

..........................

Με λένε Χσιάγκ. Φυλάω τα βιβλία,
Που ίσως είναι και τα τελευταία,

...............................

Εδώ είναι, στα ράφια ψηλά,
την ίδια ώρα μακρινά και κοντινά,
κρυφά και φανερά, όπως τα άστρα.
Εδώ είναι οι κήποι, οι ναοί.»

Ξαναθυμήθηκα το φύλακα των βιβλίων του Μπόρχες διαβάζοντας στην εφημερίδα Πατρίς του Ηρακλείου ότι αναζητούν στο Δήμο χώρο προκειμένου να πακετάρουν "προσωρινά" τα βιβλία, σε κάποιο υπόγειο, κάπου τέλος πάντων μακριά από τα μάτια των αναγνωστών.  Συμφωνώ με τα σχόλια του συντάκτη Κώστα Ανδρικάκη που θυμίζει λόγια ή αντιλήψεις του τύπου “τι μας αποφέρει οικονομικά ή Βικελαία”; ή “τι μας χρειάζεται σήμερα σε περιόδους ισχνών αγελάδων;”. Τι μας προσφέρουν οι βιβλιοθήκες, εμείς θέλουμε ανάπτυξη. Εμείς θέλουμε στάδια, θέλουμε δρόμους (βέβαια στην Κρήτη στάδια έκαναν, τους δρόμους ακόμη τους περιμένουμε!), θέλουμε εμίρηδες, θέλουμε χρυσό ...

 Έχω ξαναγράψει σχετικά σχόλια και μάλιστα και για τη Βικελαία που τη θεωρώ πραγματικά ναό της γνώσης (Βιβλιοθήκες σε κίνδυνο και Βιβλιοθήκες σε κίνδυνο (2) ή Βιβλιοθήκες και ... ανάπτυξη). Εκεί είναι οι κήποι, οι ναοί...

Διαβάζω στην Κρητική Εστία του 1950 άρθρο για τη Βικελαία Βιβλιοθήκη. Διευθυντής ήταν τότε ο Νίκος Σταυρινίδης (αναφορά από προσωπική εμπειρία γνωριμίας μαζί του έχει ο Αντ. Χελιδώνης στο ιστολόγιό του Εδώ είμαστε), η βιβλιοθήκη είχε τότε 17.000 τόμους. Στο τεύχος του Απριλίου 1967 πάλι στην Κρητική Εστία σε άρθρο για τις βιβλιοθήκες της Κρήτης αναφέρεται ότι η Βικελαία είχε τότε 51.800 τόμους βιβλίων! Εκεί είναι οι κήποι, οι ναοί...

Αντιγράφω ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Ανδρικάκη γιατί πιστεύω ότι είναι ζήτημα αντίληψης η αντιμετώπιση των βιβλιοθηκών. Η Εθνική Βιβλιοθήκη όταν δημιουργήθηκε το 1829 περίπου ονομάστηκε Αποθήκη βιβλίων, όμως ήταν αυτός τότε ο ρόλος της, να συγκεντρώσει, να διαφυλάξει και να προστατεύσει τον παραγόμενο πνευματικό πλούτο στην επαναστατημένη Ελλάδα. Σήμερα, αυτό που λέγεται βιβλιοθήκη κάποιοι το εννοούν πολύ συχνά αποθήκη, δίνοντας τη σημασία του (σχεδόν) άχρηστου, αντιοικονομικού, ασύμφορου και τέλος πάντων όχι απαραίτητου ή αναγκαίου για άμεση χρήση! Είναι θέμα παιδείας κύριοι! Πού είναι οι κήποι, οι ναοί;

Έξωση στα βιβλία της Βικελαίας από το δήμο!

  Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη andrikakis@patris.gr

Νέο κυνηγητό από τους δημοτικούς άρχοντες στους θησαυρούς της Βιβλιοθήκης του Ηρακλείου!

Βγάζουν τα βιβλία από την Αντιστάσεως (και αναζητούν αποθήκες στα …προπονητήρια του Παγκρητίου Σταδίου!),

επειδή έφυγε το Δημοτολόγιο και θέλουν να ξενοικιάσουν το κτίριο.

Κι όμως, έστω τώρα, θα μπορούσαν να αναπτύξουν τις βιβλιοθήκες σε όλο το οικοδόμημα, μέχρι να μεταφερθούν στο μέγαρο Αχτάρικα…

Τελικά οι άρχοντες αυτής της πόλης και οι συν αυτοίς φαίνεται ότι είναι διακηρυγμένοι εχθροί της γνώσης και του πολιτισμού… Και αυτή την απέχθεια τη δείχνουν πρώτα απ’ όλα με τη στάση τους απέναντι στην πολυτιμότερη κληρονομιά της πόλης, τους θησαυρούς της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης.

Δεν έφταναν οι ταπαλαιπωρίες και η συρρίκνωση της Βιβλιοθήκης επί 7 χρόνια, δεν αρκούσε η υποτίμηση του τεράστιου έργου της, αναγνωρισμένου όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο, δεν σταματούν στον κίνδυνο που έθεσαν επί τόσα χρόνια τις σπουδαίες βιβλιοθήκες του Βικέλα, του Ελύτη, της Έλλης Αλεξίου και τόσες άλλες που ήταν πεταμένες στα υπόγεια, παρέα με τα τρωκτικά. Τώρα ο δήμος σπεύδει να βγάλει τα πολύτιμα βιβλία από τις αποθήκες, που έστω “κρύβονται”, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί το μέγαρο των Αχτάρικων! Ήδη ο αρμόδιος για τη δημοτική περιουσία αντιδήμαρχος Βαγγέλης Σισαμάκης έδωσε εντολή να φύγουν τα βιβλία από το κτίριο της λεωφόρου Αντιστάσεως, καθώς μετά τη μεταφορά του Δημοτολογίου στη στέγη του, στην πλατεία Δασκαλογιάννη, ο δήμος επιθυμεί να το ξενοικιάσει και να γλιτώσει χρήματα…

Ο αντιδήμαρχος της δημοτικής περιουσίας ξαφνικά εμφανίστηκε μέσα στη χορεία των “υπευθύνων” για τη Βικελαία, καλύτερα για την έξωση των βιβλίων της , κι έδωσε εντολή να αδειάσει άμεσα το κτίριο, χωρίς όμως να δώσει και λύση τι θα γίνουν τα βιβλία…

Τώρα για τους υπό έξωση (...) θησαυρούς της Βιβλιοθήκης αναζητείται και πάλι προσωρινός χώρος αποθήκευσης… Ο υπεύθυνος του δήμου για το Παγκρήτιο Στάδιο, Δ. Τσιράκος, προς το οποίο τέθηκε πρόταση μεταφοράς, αρνείται να τα δεχτεί, καθώς ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν χώροι. Ούτως ή άλλως, τι γυρεύουν ο Βικέλας, ο Ελύτης, η Αλεξίου στα προπονητήρια ενός σταδίου;

Μια άλλη πρόταση τέθηκε για τη μεταφορά στο Πολιτιστικό Κέντρο. Εκεί όμως άλλος δημοτικός υπεύθυνος, ο Π. Αναστασάκος, αρνήθηκε, με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν έτοιμοι χώροι. Προφανώς το Πολιτιστικό δεν είναι για τη γνώση και τον πολιτισμό, ούτε για προσωρινή αποθήκευση…

Και μόνο η κίνηση αυτή αποδεικνύει ότι τελικά το κτίριο της Αντιστάσεως, που είχε εξευρεθεί το 2006 για να στεγάσει τη Βικελαία, αλλά τελικά με άκομψο και περίεργο τρόπο δόθηκε για το Ληξιαρχείο και το Δημοτολόγιο, και απλά στα υπόγειά του αποθηκεύτηκαν δεκάδες χιλιάδες τόμοι σπάνιων βιβλίων, εφημερίδων και περιοδικών, ουδέποτε ήταν προτεραιότητα ως προσωρινή στέγη της Βικελαίας… Τώρα που οι ισόγειοι χώροι απελευθερώθηκαν, αντί ο δήμος να αναπτύξει σε όλο το οικοδόμημα τους θησαυρούς, μέχρι την τελική μεταφορά τους στον φυσικό τους χώρο, το μέγαρο Αχτάρικων, προχωρεί σε διωγμό βιβλίων, εφημερίδων και περιοδικών…

Η ιδιοκτησιακή αντίληψη…

Φυσικά η στάση αυτή δεν προκαλεί απορίες. Είναι η ίδια αντίληψη που οδήγησε στα υπόγεια, παρέα με τα ποντίκια, την πολιτιστική κληρονομιά του Ηρακλείου. Είναι η ίδια αντίληψη που εξέφραζαν ο δήμαρχος και οι συνεργάτες του, “τι μας αποφέρει οικονομικά ή Βικελαία”; ή “τι μας χρειάζεται σήμερα σε περιόδους ισχνών αγελάδων;”… Λες κι ένας λαός για να “σηκωθεί” όρθιος πρέπει να υποτιμήσει τη γνώση και την ιστορία, κι όχι να στηριχτεί ακριβώς σ’ αυτά τα στοιχεία…

Είναι η ίδια αντίληψη που βάζει “τον πολιτισμό του φραπέ” πάνω από τη γνώση, την ιστορία, τον πολιτισμό… Η ίδια αντίληψη που επιβάλλει, με συνοπτικές διαδικασίες, ότι τα ισόγεια, η βιτρίνα του κτιρίου της Βικελαίας, δεν θα δοθούν για τη Βιβλιοθήκη, αλλά για τη στέγαση καφέ και μπαρ…

Είναι η λογική των “εμπορείων”, όπως έγραφε από τις στήλες της “Π” πριν 50 και πλέον χρόνια ο μακαρίτης Κωστής Φραγκούλης, διαμαρτυρόμενος για την ανάλογη συμπεριφορά της τότε δημοτικής αρχής προς τη Βιβλιοθήκη…

Είναι -επιπλέον- η “ιδιοκτησιακή” αντίληψη πολλών δημοτικών παραγόντων απέναντι στα πράγματα της πόλης. Που θεωρούν ότι μπορούν να διαχειρίζονται ακόμη τα θέματα του Μεγάλου Κάστρου ως να ήταν της προσωπικής επιχείρησής τους… Είναι, τέλος, η ίδια εξοργιστική αντίληψη που υπαγορεύει στ΄αυτιά τοπικών δημοσιογράφων “επιχειρήματα” του τύπου “τόσα χρόνια στα υπόγεια του Αχτάρικα λειτουργούσε μπουζουκομάγαζο, τώρα μας ενοχλούν τα καφέ;”…

Βιβλιοθήκες σε κίνδυνο (2) ή Βιβλιοθήκες και ... ανάπτυξη

"... με λένε Χσιάγκ. Φυλάω τα βιβλία, Που ίσως είναι και τα τελευταία..."

Στα μεγάλα έργα της ανάπτυξης δεν χωρούν οι βιβλιοθήκες. Μα όταν οι Πολίτες χτυπούν, υπάρχει ελπίδα. Μπράβο!!!

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΚΕΛΑΙΑ

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη Δημοτική Βιβλιοθήκη

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη θεσμική και κτηριακή αποκατάσταση της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ηρακλείου διοργανώνει,
το Σάββατο 9 Απριλίου στη 1 το μεσημέρι στην πλατεία Λιονταριών, η ομάδα 'Πολίτες για τη Βικελαία'.
Οπως αναφέρεται, σε σχετική ανακοίνωση, την οποία υπογράφουν εκ μέρους της ομάδας οι: Ελίνα Δρακάκη, Κώστας Καρνίκης, Στέλλα Μαλλιαράκη, Ευγενία Μυλωνάκη, Μανώλης Παπουτσάκης και Νίκος Τσαγκαράκης «οι λόγοι που οδήγησαν στην απόφαση για τη διαμαρτυρία, ήταν η πολυετής καθυστέρηση της ανάπλασης του κτηρίου 'Ακτάρικα', η θεσμική απαξίωση της Βικελαίας Βιβλιοθήκης, η ανεπανόρθωτη φυσική φθορά που χρόνια τώρα υφίστανται τα βιβλία και τα αρχεία της, η στέρηση από τους δημότες του πολύτιμου αρχειακού, εκπαιδευτικού και ψυχαγωγικού υλικού της βιβλιοθήκης και η γενικότερη υποβάθμιση της πολιτιστικής ζωής της πόλης, που προκύπτει όχι απλώς από την αδράνεια αλλά από την υποβάθμιση αυτού του τεράστιας σημασίας πνευματικού θεσμού».
Στην ανακοίνωση τονίζεται, ακόμα, πως «όσα χρόνια διαρκεί η ανάπλαση του 'Ακτάρικα', ο Δήμος Ηρακλείου ως υπεύθυνος φορέας για την εκτέλεση του έργου, αδυνατεί να παράσχει σαφείς, ολοκληρωμένες και πειστικές προτάσεις, οι οποίες θα εξασφαλίσουν τη αποδοτικότερη δυνατή λειτουργία της Βιβλιοθήκης ως πνευματικό Ιδρυμα, παρά το επίμονο ενδιαφέρον που δείχνουν πολίτες και φορείς της πόλης. Ζητήματα που αφορούν τη χρηματοδότηση του έργου, την εγκατάσταση των Υπηρεσιών της Βιβλιοθήκης και την υλικοτεχνική υποδομή της, παραμένουν στην καλύτερη περίπτωση ασαφή αν όχι αναπάντητα, ενώ μόνο έπειτα από πρόσφατη πίεση δημοσιευμάτων στον τοπικό Τύπο η Δημοτική Αρχή ανταποκρίθηκε βεβιασμένα για να κατευνάσει τα πνεύματα δίνοντας, όμως, διαβεβαιώσεις που δυστυχώς δεν είναι περισσότερο πειστικές απ’ όσες έχουν δοθεί τα προηγούμενα χρόνια. Αντιθέτως, υπάρχει αριθμός κρίσιμων ζητημάτων που μένει να επιλυθούν και αποτελούν κεντρικά αιτήματα της διαμαρτυρίας μας: Απόδοση της συνολικής έκτασης του κτηρίου 'Ακτάρικα' στη Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη και στέγαση όλων των δραστηριοτήτων της σ’ αυτό, χρονική και οικονομική δέσμευση για την ταχύτερη δυνατή αποπεράτωση των κτηριακών εργασιών, υπηρεσιακή ενίσχυση της Βικελαίας, με στόχο τη μετατροπή της σε δημοτικό φορέα ή οργανισμό, διοικητική συγκρότηση, ξεκινώντας από τον διορισμό ή την εκλογή εφόρου διασφάλιση και ανάδειξη των αρχείων, με την ασφαλή στέγαση και εύκολη πρόσβασή τους από τους δημότες».
Η ομάδα υπογραμμίζει ακόμα ότι «θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η κινητοποίηση δεν έχει αντιπολιτευτικό ή μικροπολιτικό χαρακτήρα» και διευκρινίζει: «Η κίνηση Πολίτες για τη Βικελαία δε συνιστά Σωματείο, κόμμα ή άλλου τύπου νομικό πρόσωπο αλλά αποτελείται από μεμονωμένους δημότες που συγκεντρώθηκαν για τον ίδιο σκοπό ύστερα από μεταξύ τους επικοινωνία. Καλούνται, λοιπόν, όλοι οι δημότες Ηρακλείου να παραστούν στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας του Σαββάτου για να δείξουμε στους αυτοδιοικητικούς και κοινοβουλευτικούς εκλεγμένους, ότι ανάληψη δημοσίου αξιώματος δε συνεπάγεται άκριτη παραχώρηση εξουσίας, αλλά ανάληψη ευθυνών υπό στενή παρακολούθηση της κοινωνίας, η οποία θα πρέπει από ’δω και πέρα να συμμετέχει όλο και πιο ενεργά στη διαμόρφωση του περιβάλλοντος και των συνθηκών της ζωής της».
Στην ανακοίνωση σημειώνεται ότι οι επιμέρους δράσεις που έχουν προγραμματιστεί στο πλαίσιο της κινητοποίησης είναι: Συλλογή υπογραφών, διανομή ενημερωτικού φυλλαδίου, ανάρτηση πανό σχεδιασμένου από τον Κώστα Καρνίκη, dj set με βινύλια από τους Κώστα Καρνίκη, Μάνο Καστρινάκη και Αντώνη Κατσάφαρο, με συνοδεία κρουστών (Μάνος Καϊσερλής και Μηνάς Παιγνιωτάκης) και φυσαρμόνικας (Ξενοφώντας Ριτσόπουλος), παιδικό παιχνίδι υπό την εποπτεία της μουσειοπαιδαγωγού, Στέλλας Μαλλιαράκη.
Επίσης, προβλέπεται συγκέντρωση βιβλίων για την ενίσχυση του δανειστικού τμήματος της Βιβλιοθήκης, για το οποίο η ομάδα τονίζει πως  «εφόσον το επιθυμεί, κάθε πολίτης θα είναι ελεύθερος να προσφέρει ένα βιβλίο από την προσωπική συλλογή του, το οποίο ενδεχομένως να μη χρειάζεται πλέον και το οποίο θα σφραγιστεί στον χώρο της διαμαρτυρίας με ειδική σφραγίδα, που θα δηλώνει ονομαστικά την προσφορά του. Τα βιβλία θα συγκεντρωθούν επί τόπου και θα παραδοθούν στη Βικελαία Βιβλιοθήκη, ώστε να εμπλουτιστεί το ενήλικο και παιδικό δανειστικό τμήμα της. Θα ήταν πρακτικό τα βιβλία να βρίσκονται σε σχετικά καλή κατάσταση».(Από τα Χανιώτικα Νέα, 4/4/2011)

Βιβλιοθήκες σε κίνδυνο

 Βιβλιοθήκες και ανάπτυξη, μεγάλη κουβέντα. Τι δουλειά έχουν οι βιβλιοθήκες με την ανάπτυξη;

Σε κίνδυνο η ιστορική, ανυπολόγιστης αξίας Βικελαία Βιβλιοθήκη στο Ηράκλειο, αλλά στα μεγάλα λόγια για τα μεγάλα έργα που γίνονται ή χρειάζονται στην Κρήτη δεν χωράνε οι ανάγκες να σωθούν και να αναδειχτούν οι βιβλιοθήκες της. Τώρα η Βικελαία είναι σε σοβαρό κίνδυνο, η Δημοτική των Χανίων έχει θησαυρό που ποιος τον ξέρει, πόσο θα αντέξει η Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Βενιζέλου, τι γίνεται με τη Δημόσια Ρεθύμνου, πόσα ξέρουμε για το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, πώς θα αποκαλυφθεί ο θησαυρός του αρχείου Κιτσίκη που βρίσκεται στο ΤΕΕ Ανατολικής Κρήτης ...

Μεγάλη μου η χαρά όταν επισκέφτηκα πριν λίγα χρόνια τη Βικελαία και έψαξα και βρήκα πηγές για τα χωριά των γονιών μου... Και ανέτρεξα στον Στέργιο Σπανάκη, στην  πηγή για πράγματα της Κρήτης.  Ένα δέος η επίσκεψη στη Βιβλιοθήκη! Ο Υπουργός Πολιτισμού δήλωσε ότι προέχει η ψηφιοποίηση του αρχείου. Αποδέχομαι την ευαισθησία του κ. Γερουλάνου, να  σημειώσω όμως ότι προέχει η διάσωση και η συντήρηση αυτού καθεαυτού του αρχείου, έτσι λέω εγώ, για τα παιδιά του μέλλοντός μας, και βέβαια να γίνει η ψηφιοποίηση, εκείνα τα έρμα τα προγράμματα του ΕΣΠΑ και όλα τα άλλα πού είναι, πού πάνε; Σε ποια αναπτυξιακά έργα; Πώς ορίζουμε τελικά την ανάπτυξη; Με δρόμους μεγάλους, με στάδια μεγάλα (για ποιους αλήθεια και για τι;), με ... κωπηλατοδρόμια και ένα σωρό άλλα άχρηστα έργα που έτσι κι αλλιώς απαξιώνονται γρήγορα...

Τις προάλλες διαβάσαμε για τη βιβλιοθήκη στα Πομακοχώρια  που κλείνει (ένας επιχειρηματίας προσφέρθηκε να τη χρηματοδοτήσει, μπορεί και να σωθεί;), πιο πριν η Ευώνυμος έκλεισε λόγω διάρρηξης (οι εκκλήσεις στον κ. Γερουλάνο δεν βρήκαν, ακόμη τουλάχιστον, ανταπόκριση), οι βιβλιοθήκες όλες έχουν αποστελεχωθεί, περιμένουν τα προγράμματα.

Μου φαίνεται θέλω να πω "... με λένε Χσιάγκ. Φυλάω τα βιβλία, Που ίσως είναι και τα τελευταία..."