Η τζαμαρία της παραλίας έρημη πια·
μαύρα καράβια στο λυκόφως αραγμένα
θρηνούν το άσμα σου.
Προσδένοντας πορφύρα και πένθος
την καλλιμάρμαρη όψη σου
τρεις άγγελοι εσκάλιζαν
σ' ένα κοχύλι τρόμου·
συλλογισμένα τ' άλογα, χλιμίντρισαν στο Λιβυκό
και χάθηκαν στο κύμα.
Εκεί βαθιά στο πέλαγος,
βαθιά στο άρμα της δύσης,
τα μυστικά χλωρών αιώνων αγναντεύεις
θρίβοντας δάκρυα, ρυθμούς
στης μνήμης μας τα τέμπλα.
Γαλήνιος στις τρικυμίες των καιρών,
τους χτύπους των νερών
μες στην ψυχή σου κυματίζεις·
στις μελωδίες χιλιάδων στραντιβάριους,
που χρόνια τώρα εγύρευες,
αθάνατος χορεύεις.
Σκληρός ο θάνατος, και ακόμα πιο σκληρός ο αιφνίδιος θάνατος.
Όπως του Σωτήρη Σιώκου σήμερα το πρωί. Είναι λιγότερο από μήνας που τον ακούσαμε στις ημερίδες του Σύριζα για το βιβλίο και τις βιβλιοθήκες. Υπεύθυνος ο ίδιος στον τομέα Πολιτισμού, διακριτικά και σύντομα τοποθετήθηκε στο τέλος, αφήνοντας χώρο για συζήτηση ανάμεσα στους παρευρισκόμενους.
Τι άλλο να παραθέσω στη μνήμη του από ένα ποίημα της ίδιας της συντρόφου του Γιώγιας Σιώκου.
Καλή δύναμη Γιώγια.
Σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια είχε φύγει και η Μελίνα!
(Το ποίημα και οι εικόνες είναι από την πρώτη ποιητική συλλογή της Γιώγιας Σιώκου "Ο εμπαιγμός των ειδώλων", έκδοση Δελφίνι 1994 με χαρακτικά του Γιάννη Γουρζή.)
