Έπρεπε να ’μαστε τρεις.
Αν δεν ήταν τόσο σκοτάδι,
θα καταλάβαινα ίσως, γιατί
έχω μείνει τόσο μονάχος.
Πόσο έχω ξεχάσει.
Πρέπει απ’ αρχής πάλι το ταξίδι
ν’ αρχίσει.
Πότε ξεκινήσαμε, τότε, οι τρεις;
Ή μήπως, κάποτε, είχαμε ανταμώσει...
Μαζί πορευτήκαμε ένα διάστημα,
όσο μας οδηγούσε άστρο λαμπρό.
Αυτό άλλαξε την οδό ή εγώ
τίποτα πια να δω δεν μπορώ;
Πού βρίσκομαι τώρα, σε τέτοιον καιρό,
σκληρό, ανένδοτο, δύσκολο,
εγώ, ανήσυχος, βιαστικός.
Μήπως κι η ώρα πλησίασε;
Πού να το ξέρω!
Πού είναι τα δώρα;
είχαμε τότε τοιμάσει δώρα
ήμερα, ήσυχα
δώρα ημών των ταπεινών, χρυσόν
λίβανον και σμύρναν άλλοτε
με θαυμασμό κι ευλάβεια του φέρναμε.
Τώρα σ’ αυτόν τον καιρό
σίδερο, κεραυνό και φωτιά.
Ήμασταν τρεις,
τώρα κανέναν άλλον δε βλέπω
κι αισθάνομαι τα χέρια μου
πότε άδεια, πότε βαριά.
Βασιλείς τότε προς τον βασιλέα
του κόσμου, τώρα κανείς
δε βασιλεύει με βεβαιότητα.
Σκοτάδι βαρύ. Ποιος μ’ οδηγεί;
Δίχως συντροφιά,
δίχως άστρο κανένα πηγαίνω.
Μόνη προσφορά, η μεγάλη που γνωρίζω,
συμφορά της στέρησής Του.
Τι να προσφέρω σημάδι ευλάβειας
κι υποταγής; Εμείς, άνθρωποι
της παράφορης τούτης εποχής,
τι μπορούμε, δικό μας, ευτυχείς
να Του δώσουμε; Είναι ανάγκη
να βρούμε την προσφορά.
Τίποτα δεν προσφέρει της ψυχής μας
ο τόσος αγώνας.
Χρυσόν, λίβανον και σμύρναν
άλλοτε, δώρα απλά.
Μας παιδεύει η ασυμπλήρωτη προσφορά.
Τώρα που πορεύομαι στο σκοτάδι,
χωρίς τη χαρά των δώρων, μονάχος,
δεν έχω παρά τον εαυτό μου να δώσω.
Εν συντριβή βαδίζοντα.
«Το ταξίδι των Μάγων» τιτλοφορείται και το σημερινό ποίημα. Χτες, ανήμερα των Χριστουγέννων, αναφέρθηκα στο ποίημα του Τόμας Έλιοτ, σήμερα αναφέρομαι στο ομότιτλο ποίημα της Ζωής Καρέλλη. Το αντέγραψα από την ανθολογία ποιητών της Θεσσαλονίκης που έχει αναρτήσει με πολλή φροντίδα και μεράκι η Βίκυ Παπαπροδρόμου στον πλούσιο σε περιεχόμενο και ποιότητα ιστότοπο «ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)». Το ποίημα περιλαμβάνεται στη συλλογή «Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα» που είχε εκδοθεί το 1955. Όπως διαβάζουμε στον ιστότοπο του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας με τα ψηφιοποιημένα περιοδικά Λόγου και Τέχνης, το ποίημα είχε ήδη δημοσιευτεί το 1951 στο περιοδικό Μορφές, (τεύχος 63, σ. 289-290).
 |
| Το ταξίδι των Μάγων όπως δημοσιεύτηκε στις Μορφές το 1951 |
Ματωμένα ήταν τα φετινά Χριστούγεννα στη Γάζα, δεκάδες οι νεκροί, πολλά τα παιδιά ανάμεσά τους. Ο κυνισμός και η απόσταση από κάθε έννοια ανθρωπισμού χαρακτηρίζουν τον Ισραηλινό ηγέτη, μαζί και τους ηγέτες Ευρώπης και Αμερικής. Δεν σταματά ούτε στην Ουκρανία ο πόλεμος. Φέτος το ταξίδι των μάγων δεν έγινε, τί δώρα να φερναν αλήθεια;
χρυσόν
λίβανον και σμύρναν άλλοτε
με θαυμασμό κι ευλάβεια του φέρναμε.
Τώρα σ’ αυτόν τον καιρό
σίδερο, κεραυνό και φωτιά
γράφει η Ζωή Καρέλλη. Κρατώ κι έναν ακόμη στίχο της:
Πρέπει απ’ αρχής πάλι το ταξίδι
ν’ αρχίσει.
Αντέχεται αλήθεια;
.................................................................................................................................
Σημείωση
Το ταξίδι των Μάγων στη Βηθλεέμ έχει εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες. Εδώ, στην πρώτη εικόνα απεικονίζεται το ταξίδι του ενός εκ των τριών Μάγων, του Μελχιόρ, καθώς διασχίζει την Ερυθρά Θάλασσα, όπως το φαντάστηκε ο Φλωρεντίνος καλλιτέχνης Francesco Pesellino (1422–1457).
