Ένα ακόμα «λαθραίο» παιδί... σήμερα που είναι τω Φωτώ...

N’ ανοίξω τον Παράδεισο να βάλω τα παιδάκια,

να βγάλλ’ απού την κόλαση  χιλιάδες και μυριάδες!

Κορίτσι πρόσφυγας (πότε πρόλαβε κιόλας;) από τον Καύκασο σε στρατόπεδο προσφύγων στη Θεσσαλονίκη το 1921. (Πηγή: ο κατάλογος της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου http://www.loc.gov/pictures/item/2010648479/)

«Είναι ευδιάθετη, δείχνει χαρούμενη και σίγουρα πρόκειται για ένα επικοινωνιακό παιδί». Με αυτά τα λόγια περιγράφει την τετράχρονη Τάλα ο υπεύθυνος του Χαμόγελου του Παιδιού στη Θεσσαλονίκη. Σε σπίτι του οργανισμού φιλοξενείται εδώ και λίγες ημέρες το προσφυγόπουλο από τη Συρία που την περασμένη εβδομάδα εντοπίσθηκε από αγρότη κοντά στο χωριό Θούριο του Έβρου να βρίσκεται κουρνιασμένο στην αγκαλιά του νεκρού πατέρα της. «Με τη βοήθεια μεταφραστών προσπαθούμε αργά και προσεκτικά να μιλήσουμε μαζί της ώστε να αντιληφθούμε τι ακριβώς έχει καταγραφεί στη μνήμη του παιδιού» εξηγούν οι υπεύθυνοι της οργάνωσης που έχει αναλάβει την προσωρινή φιλοξενία της Τάλα στη χώρα μας, μακριά από τα συνήθως ευαίσθητα φώτα του Τύπου μας.

Στα ψιλά των ειδήσεων χάθηκε η οδύσσεια του τετράχρονου κοριτσιού από τη Συρία, που πριν λίγες ημέρες πέρασε τα παγωμένα νερά του Έβρου στην αγκαλιά του πατέρα της σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από τις φλόγες του πολέμου που εδώ και χρόνια καίνε την πατρίδα της. Το πέρασμα στην Ελλάδα την βρήκε μόνη. Ο πατέρας δεν άντεξε το κρύο και τις κακουχίες και άφησε την τελευταία του πνοή στην παγωμένη γη της ευρωπαϊκής επαγγελίας. Δεν πρόλαβε να πολιτογραφηθεί ως «λαθραίος». Δεν πρόλαβε να φτάσει ώς τα παγκάκια του Πεδίου του Άρεως. Αυτή ήταν και η μοναδική κληρονομιά που της άφησε σε μια χώρα που τους περίμενε με μια «σκούπα» στα χέρια.

Ξεπαγιασμένη την βρήκαν, να προσπαθεί να ζεσταθεί σε μια αγκαλιά που έσβηνε ώρα με την ώρα. Οι γιατροί είπαν πως έμεινε δίπλα στον νεκρό περίπου δέκα ώρες και η θερμοκρασία του σώματος που πάγωνε ήταν αυτή που την κράτησε στη ζωή. Τώρα η Τάλα βρίσκεται στα χέρια της οργάνωσης που ανέλαβε όχι μόνο τη φιλοξενία αλλά και το δύσκολο έργο της αναζήτησης των συγγενών της. «Βρισκόμαστε σε επαφή με διεθνείς οργανισμούς ώστε να εντοπίσουμε τη μητέρα, τα αδέρφια ή κάποιους άλλους συγγενείς που πιθανόν να υπάρχουν είτε στη Συρία είτε κάπου αλλού» εξηγεί από το τηλέφωνο ο υπεύθυνος του οργανισμού.

 ΥΓ. Χαρακτηριστική τις τελευταίες ημέρες είναι η ανταπόκριση από Διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ακόμα και από τη Συρία, που επικοινωνούν με το Χαμόγελο του Παιδιού σε μια προσπάθεια να συνδράμουν στον εντοπισμό των συγγενών της Τάλα. Για τα ελληνικά ΜΜΕ είναι ένα ακόμα «λαθραίο» παιδί...

 Πέτρος Κατσάκος

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύεται στη σημερινή Αυγή. Γράφει για το τετράχρονο κοριτσάκι, την Τάλα, που κατάφερε να ζήσει ζεσταινόμενο στην αγκαλιά του πεθαμένου πατέρα του. Ήταν πρόσφυγες από τη Συρία, ξέρουμε τι γίνεται εκεί. Ξέρουμε στ' αλήθεια άραγε; Νιώθουμε τι υφίστανται οι άνθρωποι αυτοί όταν αναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους μέσα σε τόσους κινδύνους; Και άραγε, αντιλαμβανόμαστε αναλογίες;

Αντιλαμβανόμαστε ότι γίνονται τα ίδια που γίνονταν και πριν από 100 χρόνια, όπως η παρακάτω φωτογραφία; 

Παιδιά πρόσφυγες (πότε πρόλαβαν κιόλας;) από την Αρμενία στέλνονται στην Ελλάδα μετά τη σφαγή-γενοκτονία του 1915. (Πηγή: ο κατάλογος φωτογραφιών της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου http://www.loc.gov/pictures/item/93515692/)

Αντιλαμβανόμαστε ότι και μεις υπήρξαμε πρόσφυγες κάποτε στη Συρία, όπως η παρακάτω φωτογραφία (πιθανότατα του 1923);

Έλληνες πρόσφυγες από την Ανατόλια στο Χαλέπι της Συρίας (Πηγή: ο κατάλογος φωτογραφιών της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου http://www.loc.gov/pictures/item/ggb2006011017/)

Και τώρα, έχουμε κι εμείς τον τοίχο να χωρίζουμε τους ανθρώπους, έχουμε τον φράχτη του Έβρου,  με τον οποίο καταφέραμε να "αποτρέπουμε" την είσοδο των ανεπιθύμητων στη χώρα μας. Έτσι είπε ο πρωθυπουργός στην επίσκεψή του στη Θράκη:

"Αυτό έχει πια αποτραπεί. Ο φράχτης έπαιξε αυτό τον ρόλο τον πάρα πολύ θετικό και, όπως δήλωσα και προηγουμένως, σημαντικό είναι πως αυτός πρέπει να παραμείνει. Ο φράχτης αυτός έχει δουλέψει για το καλό του τόπου και οι θεωρίες ότι θα πρέπει να τον ρίξουμε, να τον γκρεμίσουμε, ώστε να μπαίνουν μέσα οι λαθρομετανάστες και να τους παρέχουμε νοσοκομειακή και ασφαλιστική κάλυψη είναι κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να το επιτρέψει ο ελληνικός λαός."

Ντρέπομαι!

Κατά τ' άλλα

Σήμερα είναι τω Φωτώ π' αγιάζουν οι παπάδες

μέσα στα σπίθια μπαίνουνε και λεν τον Ιορδάνη.

Κι ο Ιορδάνης βαφτιστής εγύρισε και είπε.

-         Χαρίσετέ μου τα κλειδιά τα ρουμπινοσασμένα,

Τα ολόχρυσα, τα αργυρά, τα μαργαριταρένια.

Ν’ ανοίξω τον Παράδεισο να πιω νερό δροσάτο,

Να πέσω ν’ αποκοιμηθώ σε μια σπηλιά από κάτω.

Να πέφτουν μήλα πάνω μου και ρόδα στην ποδιά μου

Και τα χρυσά τριαντάφυλλα εις τα προσκέφαλά μου.

Ανήφορος, κατήφορο; Σε τρία πηγαδάκια,

Κάθονται τρεις μελαχροινές με τα σγουρά μαλλάκια.

Η μια κεντά τον ουρανό, η γι’ άλλη το φεγγάρι,

Κι η τρίτη η ομορφότερη κεντά τον Άι- Γιάννη.

Ανοίξετε την πόρτα σας διάπλατα να μπούμε,

Κι ότι εμαγερέψατε να φάμε και να πιούμε.

Εφάγαμε τον πετεινό, να φάμε και την κότα,

σε όλους σας ευχόμαστε, του χρόνου Καλά Φώτα.

(Κάλαντα περιοχής Σελίνου Χανίων. Αντιγραφή από το βιβλίο "Κρητικά Χριστούγεννα: αναζητώντας τις ρίζες μας", σε κείμενα και επιμέλεια Ζωής Μητσοτάκη και έκδοση του Λυκείου Ελληνίδων Χανίων, 1997. Το είχα παρουσιάσει και εδώ).

Ή όπως έγραψε ο Παύλος Βλαστός στα "Φωτοκάλαντα Κρητών" (από το ίδιο βιβλίο):

Εις τα Ιεροσόλυμα εις του Χριστού τση τόπους,

εκεί δεντρά δεν ήτονε δεντρά φανερωθήκα,

τότες βροχούλες έπιασαν κατέβη στο ποτάμι

κι ήρθ’ ο Χριστός να βαφτιστεί απού τον Ιωάννη.

…………………………………………………

Κι απηλογάται ο Χριστός, τση Παναγιάς και λέει

-Δώσε μου μάνα, τ’ αργυρά και τα χρυσά κλειδάκια,

ν’ ανοίξω τον Παράδεισο να βάλω τα παιδάκια,

να βγάλλ’ απού την κόλαση  χιλιάδες και μυριάδες,

να ιδώ τον Αρχιστράτηγο που τρέμ’ η γης  κι ο κόσμος,

όντε ξετάζει τση ψυχαίς αμαρτωλαίς και δίκαις.

Εκιά που παν οι δίκαιοι είναι διπλοστρωμένα,

με μήλα, με τριαντάφυλλα, μ’ άνθη ξεφουντωμένα,

στη μέση κάθεται ο Θεός, δεξιά η Παναγία

Κι ο Πρόδρομος ο Βαφτιστής εις του Χριστού το πλάι

τα τάγματα τ’ αγγελικά τριγύρω φτερουγίζουν

και προσκυνούν οι δίκαιοι, δοξάζουνε και ψάλλουν.

Μα ΄κεί απού ‘παν οι αμαρτωλοί φίδια ‘ναι και λιακώνια,

Κόλασες και πίσσες και φωθιές, δαιμόνοι και τελώνια.

………………………………………………………………………….

Ετούτες τση παραβολές τση λένε για τα Φώτα,

Άνοιξε περιστέρα μου τη μαρμαρένια πόρτα.

N’ ανοίξω τον Παράδεισο να βάλω τα παιδάκια,

να βγάλλ’ απού την κόλαση  χιλιάδες και μυριάδες!

Καλή φώτιση! Καλή ελπίδα!* 

(*Αλήθεια, γιατί το λένε "ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας; Είναι τυχαίο που δεν επικράτησαν οι άλλες ονομασίες του, όπως "ακρωτήριο των Τρικυμιών" ή "ακρωτήριο Αποικίας"; Η ελπίδα μένει στο τέλος, ας το έχουμε στο μυαλό μας.) 

Καλή χρονιά με ελπίδα, χωρίς τρικυμίες και χωρίς την αίσθηση της αποικίας χρέους!

Για μια χρονιά με ελπίδα...

Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

Καλημέρα, είπε ο σιδηροδρομικός κλειδούχος.

-          Τι κάνεις εδώ; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.

-          Μοιράζω τους επιβάτες σε δέματα της χιλιάδας, είπε ο κλειδούχος. Στέλνω τα τραίνα που τους μεταφέρουν πότε δεξιά και πότε αριστερά.

Κι ένα κατάφωτο τραίνο εξπρές, βροντώντας σαν τον κεραυνό, τράνταξε την καμπίνα του κλειδούχου.

-          Είναι πολύ βιαστικοί, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι γυρεύουν;

-          Ακόμη κι ο οδηγός της μηχανής δεν το ξέρει, είπε ο κλειδούχος.

Και βρόντησε, καταφτάνοντας απ’ την αντίθετη μεριά, δεύτερο κατάφωτο εξπρές.

-          Ξαναγυρίζουν κιόλας; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας…

-          Δεν είναι ίδιοι, είπε ο κλειδούχος. Αυτοί κατεβαίνουν.

-          Δεν ήταν ευχαριστημένοι εκεί που βρίσκονταν;

-          Ποτέ δεν είναι κανείς ευχαριστημένος εκεί που βρίσκεται, είπε ο κλειδούχος.

Και βρόντησε ο κεραυνός τρίτου κατάφωτου εξπρές.

-          Αυτοί κυνηγούν τους πρώτους επιβάτες; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.

-          Τίποτα δεν κυνηγούν, είπε ο κλειδούχος. Κοιμούνται εκεί μέσα, ή χασμουριούνται. Τα παιδιά μόνο κολλούν τη μύτη τους στα τζάμια.

-          Τα παιδιά μόνο ξέρουν τι γυρεύουν, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Χάνουν τον καιρό τους με μια πάνινη κούκλα, που αποχτάει μεγάλη σημασία, κι αν τους την πάρουν, κλαίνε…

-          Είναι τυχερά, είπε ο κλειδούχος.

(Αντιγραφή από τον Μικρό Πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξπερύ, σε μετάφραση του Στρατή Τσίρκα, εκδ. Ηριδανός, 1983 (1968)).

Πολλές ευχές για μια καλή, καλύτερη χρονιά, με ελπίδα...