Ο Σαραμάγκου και ο Σεπούλβεδα για το δικαστή Βαλτάσαρ Γκαρθόν

Οι Ισπανοί βγήκαν στους δρόμους σε υποστήριξη του δικαστή Γκαρθόν, Ιαν. 2012

 «Ο Γκαρθόν είναι η απόδειξη ότι ο χωρικός της Φλωρεντίας δεν είχε δίκιο όταν, στην καρδιά του Μεσαίωνα, χτύπησε τις καμπάνες της εκκλησίας του πένθιμα επειδή, είπε, η δικαιοσύνη είχε πεθάνει».

Αυτά έγραφε στις 14 Μαϊου 2010 ο Ζοζέ  Σαραμάγκου στο ιστολόγιό  του (που διατηρούσε μέχρι το θάνατό του στις 18 Ιουνίου 2010 σε ηλικία 88 ετών και το είχε ξεκινήσει στα 85 του!). Στις αναρτήσεις του ιστολογίου (που έχουν κυκλοφορήσει σε βιβλίο, εδώ με τον τίτλο «Το τελευταίοτετράδιο», ο σπουδαίος και σοφός Πορτογάλος συγγραφέας επανειλημμένα εκθειάζει τον Ισπανό δικαστή Baltasar Garzon για τους αγώνες του υπέρ της  δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Ο δικαστής  Βαλτάσαρ Γκαρθόν  είχε διωχθεί  από τη θέση του όταν ζήτησε  την έκδοση από τη Βρετανία του πρώην δικτάτορα της Χιλής Αουγκούστο Πινοσέτ. 

 

 

Αλλά και ο Χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα στο  κείμενο  «Χιλή:Ρήγμα και μνησικακία», αναφέρθηκε στις επικριτικές για το δικαστή Γκαρθόν δηλώσεις  του Δον Φελίπε  Γκονθάλεθ (του γνωστού  Ισπανού σοσιαλιστή και πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας) για το  ίδιο θέμα επειδή, είπε, η σύλληψη του Πινοσέτ στο Λονδίνο (για την οποία έφταιγε ο Ισπανός δικαστής) δημιουργεί κοινωνικό ρήγμα στη Χιλιανή κοινωνία:

«… Είναι εκπληκτικό ότι ο κύριος Γκονθάλεθ, ένας σοσιαλιστής (κι εγώ είμαι σοσιαλιστής, αλλά σοσιαλιστής όπως ο Αγιέντε), δεν αντιλαμβάνεται πως η καταστολή όλων των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, η κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, η εμπορευματοποίηση των ηθικών ευθυνών του Κράτους προκαλούν (όχι μόνο στη χιλιανή, αλλά σε κάθε κοινωνία) ρήγματα που, όταν δεν γεφυρώνονται με τον καιρό, μπορεί να έχουν απρόβλεπτες συνέπειες.

 Αυτές τις μέρες δικάζεται πάλι ο Γκαρθόν για κατάχρηση εξουσίας, κατηγορείται γιατί … ζήτησε να γίνουν  έρευνες για τους χιλιάδες αγνοούμενους στην Ισπανία την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου (1936-1939) και τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο (1939-1975).

Όταν η υπεράσπιση της δικαιοσύνης δημιουργεί ρήγματα...

Καλό μήνα Φλεβάρη των Φλεβών...

 -----------------------------------------------------------------------

Πηγές που χρησιμοποίησα: 

Saramago, José. Το τελευταίο τετράδιο : Κείμενα που γράφτηκαν για το blog, Μάρτιος 2009 - Ιούνιος 2010. Αθήνα:  Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011 (μτφρ.  Αθηνά Ψυλλιά). 

Sepúlveda, Luis. Η τρέλα του Πινοτσέτ. Αθήνα: Opera, 2003 (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης).

Ήθελε λέει νάναι λεύτερος, σκοτώστε τον!

"Η Ελλάδα κάνει πάντα το παιγνιδάκι των Μεγάλων δυνάμεων!", έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης σε συνέντευξή του στη Γαλλική Ραδιοφωνία το 1955.

 Για τις ημέρες που περνάμε!

Όταν ζηλεύουμε ήθος και ταπεινότητα

Είδα την ταινία της Αλίντας Δημητρίου "Τα κορίτσια της βροχής". Είναι η τρίτη μιας τριλογίας που αφιερώνει στους αγώνες των γυναικών στην Κατοχή αρχικά, στο Βουνό με το Δημοκρατικό Στρατό στη δεύτερη και ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών στην τρίτη. Αφηγήσεις γυναικών χωρίς σταματημό, η μία μετά την άλλη και ξανά πάλι, δεν παρεμβαίνουν άλλα πρόσωπα ούτε άλλες εικόνες. Βλέπουμε και ακούμε μόνο γυναίκες, κοπέλες τότε, που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και άντεξαν, δεν μίλησαν, δεν κατέδωσαν, δεν έκαναν δήλωση.

Δύσκολο να καταγραφεί ο προφορικός λόγος και να γίνει ιστορία. 

"Τις τελευταίες δεκαετίες οι ιστορικοί προβληματίζονται έντονα γύρω από το ζήτημα της «προφορικής μνήμης» και πώς αυτή προσεγγίζεται ή αποτυπώνεται φιλμικά, τη σχέση μεταξύ ατομικής και συλλογικής μνήμης, τον ρόλο της βιωμένης εμπειρίας... Η προφορική ιστορία αναδεικνύεται προνομιακό εργαλείο για να μελετηθούν οι τρόποι με τους οποίους τα δρώντα υποκείμενα εκφράζουν ρήξεις μέσα στον ιστορικό χρόνο, εμπειρίες ανάτασης, αλλά και οδύνης. Αναμφίβολα, η προφορική ιστορία συνδέεται επίσης με τον εκδημοκρατισμό της Ιστορίας και την ανάδειξη προσώπων που είχαν αποκλειστεί ή είχαν περιθωριοποιηθεί στην ιστορική αφήγηση" (Από το αφιέρωμα στην Αυγή της περασμένης Κυριακής).

Κι επειδή ο νούς κάνει ταξίδια περίεργα, θυμήθηκα την πρώτη στροφή από την Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου του Κώστα Βάρναλη και μετά μου ήρθε στο νου η εκδήλωση που οργανώσαμε ως Πολιτιστικό του Πολυτεχνείου λίγο μετά το θάνατό του μπάρμπα Κώστα, όπου μίλησε η Έλλη Αλεξίου (όταν πήγα να την πάρω από το σπίτι της κάπου στην Αλεξάνδρας, ήταν έτοιμη, κοκέτα πάντα, με κομψά πασουμάκια και καλοχτενισμένο κότσο, μου έδωσε να κρατώ ένα σακούλι με κουλουράκια να τα δώσω λέει στο Βασίλη Ρώτα που επίσης θα ήταν στη γιορτή).

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Kούτσα μια και κούτσα δυο,
της ζωής το ρημαδιό.

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι·
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' αφήναν νηστικό.

...................................

Xάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.                  

Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει
κ' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γη".


Αλλά, είπαμε, ο νούς ταξιδεύει και να ομολογήσω ότι το ταξίδι είχε ξεκινήσει κάπως αλλιώς. Από τον Κύρ Αντώνη του Μάνου Χατζηδάκη ξεκίνησε λόγω της μέρας (και θυμήθηκα το καλοκαίρι του 1974), πήγε αμέσως στην άλλη φιγούρα με αντίστοιχη προσφώνηση, στον Κυρ Μέντιο και η πρώτη (ή μήπως και η τελευταία;) στροφή με έφερε στα Κορίτσια της βροχής... 

Είπε γι' αυτά τα κορίτσια  η Αλίντα Δημητρίου: 

"... Είναι αυτές που έλαβαν μέρος στη Νομική και μετά στο Πολυτεχνείο. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι το ήθος και η ταπεινότητά τους. Τις χαρακτηρίζει η αντοχή και η πίστη σε αυτό που κάνανε. Δεν ξεπούλησαν τίποτε στα χρόνια που ακολούθησαν... 

... Όλες αυτές οι γυναίκες δεν ζήτησαν να ηγηθούν, δεν εκμεταλλεύτηκαν τις ταλαιπωρίες τους, και η επίσημη ιστορία τις «αντάμειψε» με σχεδόν μηδενική αναφορά... 

... Σε όλες τις φυλακές και τις εξορίες έβγαζαν φωτογραφίες, ακόμα και στο Μακρονήσι. Έδειχναν ανέμελες, κεφάτες, για να τις βλέπουν έτσι οι δικοί τους και να μη στενοχωριούνται. Ήταν κι αυτό ένας τρόπος αντίστασης...

... Τι διδάχθηκα από αυτές τις γυναίκες; Πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το ήθος τους. Ζήλεψα την αντοχή τους..."

Ήθος και ταπεινότητα!
Τι λέξεις!
Γνωρίζουμε άραγε πώς ορίζονται;

Διακριτικές παρουσιάσεις διακεκριμένων ανθρώπων

 Αν δε μου ’δινες την ποίηση, Κύριε,
δε θα ’χα τίποτα για να ζήσω.
Αυτά τα χωράφια δε θα ’ταν δικά μου.
Ενώ τώρα ευτύχησα να ’χω μηλιές,
να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,
να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,
η έρημός μου λαό,
τα περιβόλια μου αηδόνια.

• Άξιζε (και) η σημερινή εκπομπή του Βασίλη Βασιλικού "Άξιον εστί", για δύο παραπάνω λόγους. Πρώτα, γιατί ήταν όμορφα αφιερωμένη στο Νικηφόρο Βρεττάκο, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη γέννησή του και την ανακήρυξη από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου του 2012 ως "Ετους Νικηφόρου Βρεττάκου". Και επίσης, γιατί προβλήθηκε με όμορφο και διακριτικό τρόπο η Δημόσια Βιβλιοθήκη Σπάρτης όπου φυλάσσεται το αρχείο του ποιητή. Με όμορφο και διακριτικό τρόπο μίλησε στο Βασίλη Βασιλικό η υπεύθυνη βιβλιοθηκονόμος Ελένη Τζινιέρη-Τζανετάκου, μας ξενάγησε στους χώρους της Βιβλιοθήκης και μας ενημέρωσε για τις δράσεις που σχεδιάζονται για να τιμήσουν τη μνήμη του Λάκωνα ποιητή.

(Ο Βασίλης Σκουλάς τραγουδά τον Πικραμένο Αναχωρητή σε μουσική Παναγιώτη Κωνσταντακόπουλου. Και η Μαρία Δημητριάδη από τον ίδιο δίσκο τραγουδά Νύχτα στο ίδιο τραπέζι.)

• Με ιδιαίτερη χαρά να πούμε ότι στην ίδια βιβλιοθήκη δόθηκε έπαινος από την Ακαδημία Αθηνών γιατί  «αποτελεί τον κύριο πολιτιστικό και μορφωτικό παράγοντα της πρωτεύουσας της Λακωνίας, όπου συγκεντρώνονται τα αρχεία και οι βιβλιοθήκες Λακώνων λογίων, συντάσσεται η Λακωνική βιβλιογραφία και προσωπογραφία και γίνονται εκδόσεις, που αφορούν θέματα και πρόσωπα της Λακωνίας». Μπράβο στη Βιβλιοθήκη της Σπάρτης και στους ανθρώπους που τη λειτουργούν.

•  Βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών δόθηκε στον Χαράλαμπο Π. Συμεωνίδη για το δίτομο «Ετυμολογικό Λεξικό των Νεοελληνικών Οικωνυμίων» (έκδοση Κέντρο Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου, Λευκωσία - Θεσσαλονίκη 2010). Είναι ένα πολύ μεγάλο και σπουδαίο έργο, έργο ζωής υποθέτω, αν κρίνει κανείς από το μέγεθος και από τις τόσες πολλές πηγές που έχουν χρησιμοποιηθεί. Μάλιστα, οι πηγές δεν είναι μόνο ελληνικές, αλλά και πολλές ξενόγλωσσες, καλύπτουν τις βαλκανικές χώρες και την Τουρκία, ενώ χρησιμοποιούνται και ερμηνεύονται φωνητικά σύμβολα αλβανικά, αρουμανικά, σλαβικά και τουρκικά. Είχα την ευκαιρία να ανατρέξω σ' αυτό  και εντυπωσιάστηκα από την πληθώρα των πηγών που χρησιμοποιεί. Έτσι, επειδή είχα μόλις το τελευταίο καλοκαίρι διαβάσει τα τεύχη της Κρητικής Εστίας όπου δημοσιεύονται πολλά άρθρα για τα κρητικά τοπωνύμια, με πολλή ικανοποίηση βρήκα τις αναφορές αυτές στο λεξικό του κ. Συμεωνίδη. Άξιος ο δημιουργός του, χρήσιμο βοήθημα για βιβλιοθήκες και αρχεία.

•  Βραβείο δόθηκε στον πρόεδρο του Χαμόγελου του Παιδιού, Κώστα Γιαννόπουλο. Εδώ, σιωπούμε και αν μπορούμε συμμετέχουμε. 

• Βραβεία δόθηκαν επίσης στους ποιητές Γιώργο Μαρκόπουλο  και Μιχάλη Γκανά.

Άθλιος καιρὸς στη φοβερὴ πατρίδα μου
και λίβας ἀνελέητος σκληρὸς τοῦ Ἰουλίου!

...........

Δύσκαμπτη πατρίδα, σικελική!

Βατομουριὲς σκονισμένες
και σχοίνα που τα παντελόνια τραβολογούν!

.................

Ω πατρίδα, αιώνια ταραχὴ της πρώτης ερωμένης.

Ω ζωὴ κομμένη στη μέση,
καὶ ω νεότητα απὸ τότε, τέλος, τραυματισμένη
σαν ένα κοριτσάκι με το καλό του φόρεμα
που ισορροποῦσε πάνω στην ἐγκαταλειμμένη
γραμμὴ του τραίνου, ισορροποῦσε...

(Η φοβερή πατρίδα μου, του Γιώργου Μαρκόπουλου)

Χλωρίδα μου πατρίδα μου
γέννημα θρέμμα σου βορά των ψυχανθών
βασιλικός πλατύφυλλης αποδημίας
σγουρό μελισσοβότανο της μνήμης
που το φυσώ κι έρχονται σμήνος οι σκιές
στη βουερή κυψέλη του κορμιού μου
κάνοντας το πικρό-γλυκό
τον κόσμο μέλι.

.................

(Παραλογή, του Μιχάλη Γκανά. Όμως, από τον Μιχάλη Γκανά έχω στο μυαλό μου και το μικρό του διήγημα "Τα χέρια" από τη συλλογή "Γυναικών", όπου τα χέρια ήθελαν χάδια και αυτή τα πλυνε για να χαϊδευτούν!)

• Έπαινος δόθηκε στο Χανιώτη δάσκαλο, λαογράφο και συγγραφέα Σταμάτη Αποστολάκη "για την πεντηκονταετή προσήλωσή του στην ανίχνευση, διάσωση, καταγραφή και παράδοση στις επόμενες γενιές της κρητικής λαϊκής κληρονομιάς". Πέρα από τα βιβλία του, τον γνωρίζουμε από τα δημοσιεύματά του στα Χανιώτικα Νέα, όπου για πολλά χρόνια έχει μόνιμη στήλη.

"Πλούτη και κάλλη φθείρονται, κι η Νιότη μπαταλεύγει,

Αγάπη και Καλή Καρδιά, στον κόσμο βασιλεύγει!"

«Η νύχτα μας είναι σκοτεινή, αλλά δεν είμαστε σκλάβοι». Καλή Χρονιά, καλή δύναμη!

Μου άρεσε η ιστορία του Άη Βασίλη των τυφλών, του τυφλού ποιητή και εσπεραντιστή Βασίλι Γιεροσένκο, που δημοσίευσε η Ευγενία Κριτσέφσκαγια στην Πρωτοχρονιάτικη Αυγή. Ο Βασίλι Γιεροσένκο (τον βρήκα ως Yaroshenko ή Yeroshenko) ήταν Ουκρανός, τον τίμησε η Ιαπωνία σαν ποιητή (μου θύμισε την περίπτωση του Λευκάδιου Χέρν), ήταν γλωσσομαθής και δίδαξε μεταξύ των άλλων τη γλώσσα Εσπεράντο. 

Το πορτραίτο του Βασίλι Γιεροσένκο από τον Ιάπωνα καλλιτέχνη Nakamura Tsune (http://www.momat.go.jp/english/artmuseum/permanent20100220.html)

Το κείμενο είναι γλαφυρό και πολύ ενδιαφέρον, αξίζει να διαβαστεί:

Το πράσινο αστέρι: ή ιστορία ενός σύγχρονου Αγίου Βασιλείου

Το πράσινο αστέρι στον τίτλο του κειμένου δεν έχει καμιά σχέση με το πράσινο ήλιο, αν και τα δυο αυτά ουράνια σώματα ανέκαθεν πρέσβευαν την ελπίδα, είτε βαμμένα σε πράσινο είτε σε κόκκινο χρώμα.

Το πράσινο αστέρι γεννήθηκε το 1892, σαν σύμβολο της τεχνητής διεθνούς γλώσσας εσπεράντο, έγινε σήμα κατατεθέν για τους εσπεραντίστες ανά τον κόσμο, που την φοράνε ακόμα και σήμερα στα πέτα των σακακιών τους για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους όπως οι αθάνατοι συνοδοιπόροι του Χαϊλάντερ.

Στη νέα γλώσσα εναποτέθηκαν κάποτε μεγάλες ελπίδες, όσες σχεδόν και στην Οκτωβριανή επανάσταση, που προσδοκούσαν να γίνει μια παγκόσμια πυρκαγιά, ένα παρανάλωμα, όπου θα καίγονταν όλες οι αδικίες του κόσμου για να βγει ένα κράμα δυνατό, ανθεκτικό και αιώνιο, μια αληθινή κοινωνία των ηνωμένων εθνών. Η εσπεράντο θα μπορούσε να γίνει γλώσσα αυτού του νέου κόσμου - επίσης ένα κράμα παγκοσμίων γλωσσών, απαλλαγμένο από περιττά γραμματικά και συντακτικά βάρη, απλή και προσιτή.

Ο 20ός αιώνας απέδειξε την ουτοπικότητα αυτών των προσδοκιών: δεν ήταν μόνο οι Έλληνες που δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, η συνεννόηση και αυτό το ρημαδιασμένο «μαζί» ήταν και είναι γενικώς απαγορευτικό για το ανθρώπινο είδος, που αν μπορεί να κάνει κάτι «μαζί», το πράττει μόνο σε επίπεδο οικογένειας - και αν. Ούτε ο κόσμος θα μπορούσε να υπάρξει ενιαίος, ούτε η Ευρώπη, όπως αποδείχθηκε μετά από σύντομη αγωνία μερικών δεκαετιών.

Σε κάθε κανόνα όμως υπάρχει και η εξαίρεση: αν ο κόσμος δεν καταφέρνει να κάνει κάτι πραγματικά μεγάλο για τον άνθρωπο, βρίσκεται ένας άνθρωπος, που κάνει πολλά για τον κόσμο.

Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από το θάνατο του Βασίλι Γιεροσένκο, Ουκρανός συγγραφέας γεννημένος στη Ρωσία, συμβολιστής ποιητής, γλωσσομαθής, καταχωρημένος σε όλες τις εγκυκλοπαίδειες των ανατολικών χωρών ως Ιάπωνας συγγραφέας. Ο Γιεροσένκο είναι ευρέως γνωστός στην Ανατολή, πολύ λιγότερο στη Δύση και σχεδόν καθόλου στην πατρίδα (ή στις πατρίδες) του.

Ήταν «θύμα» των πρωτοχρονιάτικων εθίμων. Είχε την ατυχία να γεννηθεί στις 31 Δεκεμβρίου του 1890, την πιο παγερή νύχτα του Δωδεκαήμερου, και οι γονείς του, ως όφειλαν, πήγαν το νεογέννητο στην εκκλησία να το βαφτίσουν. Ο παπάς που γιόρταζε σερί τη Γέννηση του Κυρίου και τον ερχομό του Νέου έτους, ήταν ως είθισται πιωμένος, και το μωρό του 'πεσε μέσα στην κολυμπήθρα με το παγωμένο νερό. Έτσι βαφτίστηκε ο Βασίλι, που επέζησε της περιπέτειας ατσαλωμένος, πλην όμως άρχισε σταδιακά να χάνει την όραση, μέχρις ότου την έχασε εντελώς στα τέσσερά του.

Μέσα στα 62 επόμενα χρόνια ο «πρωτοχρονιάτικος» αόμματος απέδειξε, περίτρανα, ότι τυφλός δεν είναι όποιος δεν έχει όραση και ότι στο σκοτάδι δεν μένει όποιος δεν βλέπει τον ήλιο. Το ξεκίνημά της πορείας του Βασίλι Γιεροσένκο φώτισε το πράσινο αστέρι: ήταν στην αυγή της εποχής της αθωότητας, όταν οι μεγαλοφυΐες σχεδίαζαν τις επαναστάσεις, κι ακόμα υπήρχε χώρος τόσο για τους Αγίους Βασίληδες της ιστορίας και της Εκκλησίας, όσο και τους Αγίους Βασίληδες των παραμυθιών.

Τον νεαρό τυφλό μουσικό, που έπαιζε κιθάρα στα εστιατόρια της Μόσχας, πρόσεξε η αδερφή του Λέοντα Τολστόι, η Άννα Σαράποβα, διευθύντρια της Σχολής Εσπεράντο και μεταφράστρια στη γλώσσα της ελπίδας των έργων του αδερφού της.

Κάμποσους μήνες αργότερα, φορώντας το αστέρι στο πέτο του παλτού του, ο Βασίλι Γιεροσένκο έφυγε για το ταξίδι της ζωής του, και παντού στον κόσμο τον φρόντιζαν τα μέλη αυτής της «κοινότητας» του πράσινου αστεριού: «Ούτε το λυχνάρι του Αλλαντίν δεν θα με βοηθούσε περισσότερο», έγραψε αργότερα ο Γιεροσένκο.

Το ταξίδι ξεκίνησε από την Αγγλία, όπου ο τυφλός εσπεραντίστας ασχολήθηκε με τη μουσική, την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας και μυήθηκε στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Δεν πέρασε χρόνος, και στον αγγλικό τύπο δημοσιεύθηκαν τα παραμύθια και τα ποιήματά του: «Δεν υπάρχει στον κόσμο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος», έγραφε. «Βλέπω τον ήλιο, βλέπω το φως».

Ο Γιεροσένκο κυριολεκτούσε: κυκλοφορούσε από χώρα σε χώρα, χωρίς οδηγό και χωρίς καν το μπαστουνάκι! Σε μερικούς μήνες αφότου έφτασε στη Ιαπωνία, μιλούσε και έγραφε ιαπωνικά, και ερωτευμένος με τη χώρα και τους ανθρώπους της έγραφε: «Λίγη γη και πολλή ευτυχία».

Αλλά η αποστολική του καρδιά δεν του επιτρέπει να επαναπαυτεί στο «νησί της Κίρκης», όπως αποκαλούσε τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Τον ήλιο και το φως που απέκτησε, έπρεπε να τα μεταλαμπαδεύσει σε όσους τα είχε ανάγκη - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έτσι διετέλεσε διευθυντής της Σχολής τυφλών στη Βιρμανία (Μιανμάρ), αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τον κόσμο του βουδισμού, ενώ δίδασκε σε εσπεράντο τη ρωσική γλώσσα και λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου. Στην ουσία δίδασκε την ελπίδα, άνοιγε τα μάτια στους ανθρώπους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ακυρώνοντας τα σύνορα ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, «ξεφλουδίζοντας» τον κόσμο σαν το κρεμμύδι και φτάνοντας στην υγρή του σάρκα, όπου η κοινή όραση είναι άχρηστη έτσι κι αλλιώς.

Μετά την Κίνα, ο «Άγιος» Βασίλι επί ένα χρόνο έζησε στο ρωσικό Βορρά, ξετρυπώνοντας τους εκεί τυφλούς και μεταφέροντάς τους στη Μεγάλη Γη, πέρασε μια βόλτα από το χωριό του, όπου ο κόσμος μαζευόταν στο πατρικό του για ν' ακούσει τα παραμύθια του «αόμματου Κινέζου», και κατέληξε στο νότιο άκρο της τότε Σοβιετικής Ένωσης, στην Τουρκμενία. Εκεί, το 1935 ο Γιεροσένκο ίδρυσε την πρώτη Σχολή Τυφλών και το πρώτο βιβλίο, τυπωμένο στα τουρκμενικά με το σύστημα Μπράιλ, ξεκινούσε με την φράση «Η νύχτα μας είναι σκοτεινή, αλλά δεν είμαστε σκλάβοι».

Το 1938 ο Γιεροσένκο κερδίζει το χάλκινο μετάλλιο στο πρωτάθλημα σκακιού της Σοβιετικής Ένωσης και την ίδια χρονιά το καθεστώς διαλύει την Ένωση των Σοβιετικών Εσπεραντιστών, ενώ τα μέλη της συλλαμβάνονται με την κατηγορία της κατασκοπίας και της αντισοβιετικής δράσης υπέρ του ιμπεριαλισμού.

«Οι άνθρωποι θα χρειαστούν την εσπεράντο, όταν θα αποκτήσουν την ποθητή ελευθερία όλοι οι λαοί του κόσμου, και αυτή η μέρα δε θ' αργήσει να 'ρθει», έγραψε εκείνες τις ημέρες ο Γιεροσένκο στον Στάλιν, υπερασπιζόμενος τους φίλους του. Σήμερα, σύμφωνα με την δυνατότερη επίσημη στατιστική, η εσπεράντο μιλιέται από περίπου 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Όπως φαίνεται, η ελευθερία των λαών παραμένει έννοια αφηρημένη, όπως η ελπίδα και η ελευθερία. Και συμβαίνει το εξής παράδοξο: στη Σοβιετική Ένωση κάποια έργα του Βασίλι Γιεροσένκο εκδόθηκαν για πρώτη φορά τη δεκαετία του '30, σε μετάφραση από την εσπεράντο, τα κινέζικα και τα γιαπωνέζικα, κάποια πάλι - τις δεκαετίες του '60 και '70.

Έκρηξη στις εκδόσεις του Βασίλι Γιεροσένκο στην Ιαπωνία παρατηρείται τη δεκαετία του '20, και τα άπαντά του βλέπουν το φως το 1959, επτά χρόνια μετά το θάνατό του. Οι Ουκρανοί ανακάλυψαν τον διάσημο στην Ανατολή συμπατριώτη τους τη δεκαετία του '60 (μοναδική έκδοση στα ουκρανικά), για να τον αναζητήσουν ξανά μόλις στη νέα χιλιετία.

Πέθανε ο Βασίλι Γιεροσένκο, σχεδόν την παραμονή των Χριστουγέννων, μια παγερή νύχτα της 23ης Δεκεμβρίου του 1952, αφού ολοκλήρωσε πρώτα την τελευταία του λογοτεχνική δουλειά.

Πριν ξεψυχήσει, ο Άγιος των τυφλών όλης της υφηλίου συγκέντρωσε το αρχείο του, καρπούς μιας ζωής και σοφίας, και το έστειλε στην Πανρωσική Ένωση των Τυφλών: το τριαξονικό φορτηγό το μετέφερε στο προορισμό του, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο όλος αυτός ο θησαυρός κατέληξε στο λέβητα της Ένωσης...

(Εδώ θα μπορούσαμε να βάλουμε τελεία, κλείνοντας το κείμενο με την κοινοτυπία πως κάηκαν οι ελπίδες του κόσμου. Μα δεν θα ήταν πρέπον για ένα πρωτοχρονιάτικο κείμενο...)

Ο Βασίλι Γιεροσένκο ξαναζεί σήμερα μια δεύτερη ζωή στο Διαδίκτυο, χάρη στο οποίο το έργο και τα πιστεύω του γίνονται όλο και πιο γνωστά στη πατρίδα του, που τόση ανάγκη έχει από ελπίδα. Μπορεί να μη φορέσουν όλοι οι αναγνώστες το πράσινο αστέρι, αλλά κάποιοι απ' αυτούς θ' αρχίσουν τουλάχιστον να σκέφτονται «πράσινα». Δεν θα ήταν λάθος να το ονομάσουμε «οικολογικά», πάντα όμως με την οικουμενική έννοια. Για τον τυφλό Γιεροσένκο δεν υπήρχε σύνορο ανάμεσα στον κόσμο τον ρεαλιστικό και τον κόσμο τον παραμυθένιο, οι ήρωες του οποίου ανεβοκατέβαιναν στη Γη και έσμιγαν με τους ανθρώπους. Ο ίδιος ο συγγραφέας ομιλούσε όχι μόνο τις δέκα ανθρώπινες γλώσσες και μία γλώσσα της ελπίδας, αλλά και τις γλώσσες των φυτών και των ζώων.

Οι δυτικοί, αλλά και οι ίδιοι οι συμπατριώτες του, καταχώρησαν τον Βασίλι Γιεροσένκο στους ποιητές του συμβολισμού, σφραγίζοντας μ' αυτόν τον όρο όσα παρέμεναν πέρα από την αντίληψή τους. Είναι όμως δυνατόν να μετρήσεις με τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά έναν Άγιο Βασίλειο; Έναν Άη-Βασίλη;

(Πηγή: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=660390)

Καλή Χρονιά, καλύτερη απ' ό,τι περιμέναμε! 

Λουκία Ρικάκη - Αργύρης Χιόνης, υπήρξαν ....

"Κρατάει πολύ ο θάνατος

κρατάει ολόκληρη ζωή"

έγραψε ο Αργύρης Χιόνης, και πρέπει να το πιστέψουμε πως και αυτός και η Λουκία Ρικάκη δεν θα  δημιουργήσουν άλλο. 

Εκείνη, με την τόση ευαισθησία της, τη ζωντάνια και την ανοιχτή ματιά, μας ήταν τόσο κοντινή σαν και απαραίτητη. Μας ταξίδεψε ποιητικά στα νησιά του αρχιπελάγους  με το ντοκυμαντέρ της "Το Αιγαίο μέσα από τα λόγια των ποιητών", μας γνώρισε τα "παιδιά της χορωδίας" από τη Ρόδο, μας έφερε κοντά με τον Άλλο μέσα από το ομώνυμο ντοκυμαντέρ της αφηγούμενη τη ζωή στο ορεινό χωριό Πατσιδερό του Νομού Ηρακλείου Κρήτης, αλλά και με την ταινία Αλβανία για τη σειρά "Φυλές της Αθήνας" της ΝΕΤ. Εκεί, πάλι κατέφυγε στην ποίηση, χρησιμοποιώντας το ποίημα "Παράθυρο" του Γιάννη Ρίτσου:

"... Σιωπή και ακινησία λοιπόν. Μπορείς να πεις και υποκρισία,
γιατί γνωρίζεις, ίσως, πόσες κραυγές σταυρωμένες,
πόσες χειρονομίες γονατισμένες κατοικούν
πίσω απ' αυτή την κάθετη, κρυστάλλινη λαμπρότητα..."

Όμως η ίδια είχε χρησιμοποιήσει τους πιο αισιόδοξους στίχους του Ρίτσου από το ποίημα: 

"...Και πια δεν είναι τίποτα που να λυγίζει τη ζωή σου και τα μάτια σου
και τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να το δείξεις περήφανα και να το τραγουδήσεις
και τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να στρέψεις τη μορφή του προς τον ήλιο..."

Και για τον Αργύρη Χιόνη, ήταν "πάθος, ανάγκη ζωής" η ποίηση. Όμως 

"Διανύουμε την εποχή της ερήμου

ο μεγαλύτερος ποιητής της

αυτός που θα την τραγουδήσει πιο σωστά

θάναι μουγκός" 

Κι εμείς όλοι;

"Ακέφαλοι μας συμβουλεύουν
Κουλοί μας δείχνουν
Κουτσοί μας οδηγούν
Εμείς δεμένοι
Πρόθυμα ακολουθούμε" 

Λες να φοβόταν το θάνατο όταν έγραφε

"... Τρώω καρπό, φτύνω κουκούτσι, φυτρώνει δέντρο. 

Αχ, να 'χα κι εγώ κουκούτσι, να το 'φτυνε ο θάνατος, να φύτρωνα ξανά..."

Σαν από τραγική σύμπτωση απόψε δανείστηκα από τη δημοτική βιβλιοθήκη τα ποιήματα του Αντώνη Φωστιέρη (Ποίηση 1970-2005, συγκεντρωτική έκδοση, εκδόσεις Καστανιώτη 2008) και ξαναδιάβασα "Το Θα και το Να του Θανάτου": 

"Έτσι λοιπόν χωρέσανε στα μάτια σου τόσες κοινές 

ασήμαντες εικόνες

Ποιος θα ’χει χρόνο κάποτε να βυθιστεί στη λίμνη μιας 

ανάμνησης
Η αιωνιότητα κρατάει τόσο λίγο
Όμως, δε γίνεται, θα υπάρχει κάπου μια μικρή δικαιοσύνη 

να εξηγεί
Με ποιες προθέσεις φεύγει ένας άνθρωπος
Με πόσα θα και πόσα να που ψιθυρίζει ο θάνατος
Σβήνει ασυλλόγιστα ολόκληρη ζωή
Αφού, το ξέρεις, ένα μόλις δευτερόλεπτο αρκεί
ν’ αλλάξουν τώρα δυο φτερά τη ρότα τους
Και, μην ακούς, τα δευτερόλεπτα πληρώνονται ακριβά
Γι’ αυτό κι ο άνθρωπος εκείνος φεύγει απένταρος
Με τον πνιγμένο ρόγχο ενός κυνηγημένου
Λεπτά χρειάστηκε λεπτά
Χιλιάδες δευτερόλεπτα
Για ν’ αγοράσει τι; ασήμαντες εικόνες
Μα πώς μπορεί να ξεχρεώσει τώρα πού να δανειστεί
Πόσες εικόνες να πουλήσει απ’ την ανάμνηση
Μια δυναστεία εικόνες παλιωμένες
Γεννοβολάνε τα λεπτά κι ο τόκος βγαίνει αβάσταχτος -

Κανείς λοιπόν δεν έχει να πληρώσει;"

Έσβησαν δυο ολόκληρες ζωές. Ας κρατήσουμε πως τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να στρέψεις τη μορφή του προς τον ήλιο.

Μια ασκελετούρα για γούρι φέτος

Για φέτος ας κρεμάσουμε μια ασκελετούρα στην πόρτα μας, είναι πικρό φυτό, δεν το τρώνε ούτε τα ζώα γιατί έχει δηλητήριο (το λένε και σκυλοκρέμμυδο), μα φέρνει γούρι. Έτσι πιστεύουνε στην Κρήτη, έχει τόση δύναμη που όσο και να το σκορπίζουνε, αυτό και πάλι βγαίνει.  Ας το βάλουμε στην πόρτα μας, θα μας δώσει από τη δύναμη και τη ζωντάνια του.

Και για κάλαντα, ανατρέχοντας στην πολύ ωραία έκδοση του Λυκείου Ελληνίδων Χανίων του 1997 "Κρητικά Χριστούγεννα: αναζητώντας τις ρίζες μας" (κείμενα, επιμέλεια Ζωής Μητσοτάκη), αντιγράφω ένα απόσπασμα από τα Πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα ("Κατά τον Παύλο Βλαστό: Κάλαντα Βυζαντινά της Πρωτοχρονιάς των Δυτικών της Κρήτης επαρχιών"):

Αφού λοιπόν οι καλαντριτζήδες τα είπανε στον άγιο Βασίλη που σπέρνει "σιτάρι δώδεκα, κριθάρι δεκαπέντε, ταγί κιαι ρόβι δεκοχτώ κι από νωρίς στο σταύλο":

"... Εσένα πρέπει Βασιλειό, τ΄αρσενικό ζευγάρι, 

το μαύρο και το γαλανό και το στεφανοκέρι..."

 τάπανε του Βασίλη

¨... Και σαν κατέχης γράμματα, πες μας την αλφα-βήτα,

και στο ραβδί τ΄ακούμπησε να πει την άλφα-βήτα,

και το ραβδί 'τονε ξερό χλωρούς βλαστούς επέτα

κι απάνω 'ς την αητοφωλιά χώρα ξετελειωμένη

κάτω 'ς τη ρίζα του ραβδιού βρύσες εκυματούσα

κι' εκατεβαίναν τα πουλιά κ' εραίναν τα φτερά των

κ' εραίναν τον αφέντη μας τον πολυχρονισμένο."

 συνεχίσανε με τον αφέντη

"... Χρόνους πολλούς να 'σαι καλά με τη νοικοκυρά σου,

χαρά να 'ναι στο σπίτι σου κι υγεία 'ς τα παιδιά σου..."

τα λένε και τση κυράς

"... Κερά, μαρμαροτράχηλη, φεγγαρομαγουλάτη

και κρουσταλίδα του νερού και πάχνη απού τα χιόνια..."

τα λένε και της κόρης

"... Κόρη βερυκοκόκκινη, ψιλής γενιάς κλωνάρι,

που 'σαι πανώρια, φρόνιμη, με γνώση και με χάρη..."

και τελειώνουν με τη βάγια:

"Άψε βαγίτσα, το κερί άψε και το διπλέρι,

και κάτσε και λογάριασε ίντα θα μας ε φέρεις.

Βάλλε 'ς τ' αξάη αμύγδαλα πανέρια λεφτοκάρια,

και βάλε και γλυκύ κρασί να πιούν τα παληκάρια.

Απάκι γη λουκάνικο γη από πλευράς κομμάτι

γ' απού τη μαύρην όρνιθα κιανέναν αυγουλάκι

κι αν ην απού τη γαλανή ας ην και ζευγαράκι.

Κι απού την κοφινίδα σας που 'χετε τα κουλούρια,

να μας αποχερόσετε να βάλομε 'ς τη βούργια.

Κι απού την κοφινίδα σας απού 'χετε το στάρι,

να μας αποχαρίσετε πολύ από ν' αξάη.

Κι απού το λαδοπίθαρο κιανέναν οκαδάκι,

κι από το κρασοπίθαρο να πιούμε μια γεμάτη

κι αν είνε περισσότερο βαστούμ' εμείς κι ασκάκι."

μια πρωτοβουλία αλληλεγγύης, η εικόνα από το ιστολόγιο Apokoronas Our Home

 

Και του χρόνου με υγεία στο καλό σας το κονάκι.

Ένα δέντρο από γάλατα, Χριστούγεννα 2011

Οι Ατενίστας μαζί με τους  Γιατρούς του Κόσμου μας καλούν να στήσουμε ένα δέντρο από γάλατα για παιδιά που έχουν ανάγκη. Αύριο λοιπόν που θα πάμε για ψώνια, ας αφήσουμε χώρο για ένα κουτί γάλα και ένα πακέτο ρύζι ή μακαρόνια και την Τρίτη το απόγευμα ας βρεθούμε στην έξοδο του μετρό Πανεπιστήμιο.

Σημειολογικά, θα ήθελα το δέντρο να έχει στολίδια και να μοιραστούν στα παιδιά μαζί με τα γάλατα, αλήθεια χρειαζόμαστε το θέαμα για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας; Ας είναι όμως κι έτσι, η πρωτοβουλία είναι αξιέπαινη, οι Γιατροί του Κόσμου με το παραπάνω πασχίζουν για τους αποκλεισμένους και της χώρας μας. Ας μην τους ξεχάσουμε τα φετινά Χριστούγεννα. Ας αποκριθούμε στη δραματική έκκληση που κάνουν οι Γιατροί του Κόσμου  (Γιατροί του Κόσμου - Medecins Du Monde - Μη Κυβερνητική οργάνωση | Η φτώχεια έχει πολλά πρόσωπα… - Γιατροί του Κόσμου Ελλάδας)

Να θυμηθώ ξανά τον Καζαντζάκη:
"Να γιατί η σωτηρία του Σύμπαντου είναι και δική μας σωτηρία κι η αλληλεγγύη με τους ανθρώπους δεν είναι πια τρυφερόκαρδη πολυτέλεια παρά βαθιά αυτοσυντήρηση κι ανάγκη. Ανάγκη, όπως σένα στρατό που μάχεται, η σωτηρία του παραστάτη σου." (http://katerinatoraki.blogspot.com/2011/10/blog-post_26.html)

Χριστούγεννα 2011.
Κι όμως συμβαίνει...

Για την Αννούλα

Άννα Τεριακή – Σολωμού (1929-2009)

Μια ζωή μέσα από καταιγίδες…

Τον Αύγουστο του 2009 έφυγε από τη ζωή μια σημαντική γυναίκα, η Άννα Σολωμού, πολεοδόμος και τεκμηριωτής, υπεύθυνη της Μονάδας Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης του ΤΕΕ από το 1976 ως και την ολοκλήρωση της επαγγελματικής της καριέρας. Μία επιστήμονας, καταξιωμένη στο επαγγελματικό της αντικείμενο - ήταν εκείνη που εφάρμοσε την επιστήμη της τεκμηρίωσης στην Ελλάδα - αλλά και  μια πραγματική αγωνίστρια με σημαντική πολιτική και κοινωνική προσφορά. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και τους μετέπειτα αγώνες για  Δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Για την αγωνιστική της στάση γνώρισε διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες. Διέθετε όμως ψυχική δύναμη και   πίστη στις αξίες της, γι αυτό κατόρθωσε παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια να σταθεί όρθια.

« Μια ζωή μέσα από καταιγίδες….. Νίκος – Άννα (1944 – 1996)»

Αυτός είναι ο τίτλος του αυτοβιογραφικού βιβλίου της Άννας Σολωμού, στο οποίο μας περιγράφει την πορεία της  μέσα στο χρόνο  στις δύσκολες συνθήκες της τότε ελληνικής πραγματικότητας.  Η Άννα μαζί με το σύντροφο της  αρχιτέκτονα και αντιστασιακό Νίκο Σολωμό έζησαν μια πολυτάραχη ζωή  σαν μυθιστόρημα….

Η Άννα Τεριακή-Σολωμού γεννήθηκε το 1929 στην Αθήνα από γονείς Μικρασιάτες. Από νεαρή ηλικία,  πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Το 1944,  μόλις  15 χρονών, οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ των Ανατολικών Συνοικιών. Ήταν πολύ μαχητική και σύντομα έγινε γραμματέας της ΕΠΟΝ Καισαριανής. Ο αδελφός της  Θανάσης Τεριακής  είχε εκτελεστεί από τους Γερμανούς μαζί με άλλους φοιτητές του Πολυτεχνείου στις 22 Ιουλίου του 1943, κατά τη διαδήλωση εναντίον της καθόδου των Βουλγάρων. Ήταν ένα δραματικό γεγονός που τη σημάδεψε βαθιά και δυνάμωσε το πείσμα της για Αντίσταση στους κατακτητές.

 Στο βιβλίο της με γλαφυρότητα περιγράφει τις εμπειρίες της από τη δράση της ΕΠΟΝ στην περίοδο της Κατοχής στη ‘λεύτερη’ Καισαριανή μέχρι τα Δεκεμβριανά:

«Στην Καισαριανή δεν τολμούσαν να πατήσουν οι Γερμανοί και οι τσολιάδες. Φοβόντουσαν γιατί τους κυνηγούσε ο κόσμος. Κάθε βράδυ τα χωνιά έβγαινα και μετέδιδαν τα νέα της ημέρας στους κατοίκους που τα περίμεναν. Οι ΕΠΟΝίτες που χειρίζονταν τα χωνιά έπρεπε όχι μόνο να είναι θαρραλέα παιδιά, αλλά και να ξέρουν να χειρίζονταν καλά τον λόγο. Η Ασπασία Παπαθανασίου, η περίφημη ηθοποιός, κατέβαινε με την υπέροχη φωνή της στη λεωφόρο της Καισαριανής. Στην πλατεία κάναμε πολλές εκδηλώσεις. Ο Παναγιώτης μου θύμισε ότι σαν υπεύθυνη της ΕΠΟΝ οργάνωνα τις εκδηλώσεις. Οι άνθρωποι ήταν ενθουσιασμένοι και συμμετείχαν μαζικά. Δεν έγινε μπλόκο στην Καισαριανή να συλλάβουνε ομήρους. Δεν τολμήσανε. Νοσταλγική και τραγική συγχρόνως, μα και γεμάτη ενθουσιασμό, η εποχή εκείνη στην Καισαριανή. Ήταν για μένα από τις πιο δημιουργικές και ρομαντικές περιόδους της ζωής μου. Η δημιουργία μέσα στη φωτιά μα και μέσα από τη φωτιά. Πόσο καιρό κράτησε αυτό; Ένα-δύο μήνες; Μέχρι την απελευθέρωση στις 12 Οκτωβρίου 1944 και λίγο μετά, τότε που όλος ο κόσμος κατέβαινε σε τεράστιες διαδηλώσεις μέχρι το Σύνταγμα πανηγυρίζοντας έξαλλος από χαρά. Νέοι και γέροι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, με σημαίες και με πλακάτ, πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας. Ίσως εκείνη τη χαρμόσυνη μέρα κανείς να μην μπορούσε να φανταστεί τα τραγικά γεγονότα που θα επακολουθούσαν... Στις 3 του Δεκέμβρη, στο μεγάλο συλλαλητήριο κατά της διάλυσης του ΕΛΑΣ, όταν φτάσαμε στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, η αστυνομία, κρυμμένη στις ταράτσες τον γύρω μεγάρων, μας χτύπησε. Το αποτέλεσμα: 21 νεκροί και 140 τραυματίες. Αυτή ήταν η αρχή του Εμφυλίου Πολέμου. Την επομένη έγινε η κηδεία των θυμάτων στο Α' Νεκροταφείο μέσα σε βαρύ πένθος αλλά κι επιθυμία εκδίκησης. Είχα βάψει ένα πανό βουτώντας το στο αίμα των διαδηλωτών. Το πανό έγραφε το περίφημο σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στην τυραννία, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα».

 Από τις αρχές του 1947 η Άννα επειδή ήταν μικρή και δεν έδινε στόχο για υποψίες έγινε σύνδεσμος μεταξύ των μελών του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ που λειτουργούσε παράνομα. Το 1948 μπήκε στο Πολυτεχνείο, πέρασε δεύτερη στη σχολή Χημικών Μηχανικών. Δεν μπόρεσε όμως τότε να εκπληρώσει το όνειρό της να σπουδάσει  μηχανικός γιατί λίγο μετά,  στις 2 Νοέμβρη του 1948  συνελήφθη από την Ασφάλεια. Τη σύλληψή της που ήταν η αιτία να διακόψει τις σπουδές της και να  υποστεί βασανισμούς, φυλακίσεις και διώξεις την περιγράφει με τα παρακάτω λόγια:

«Κατέβαινα, αν θυμάμαι καλά, κάθε Τρίτη, με τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο στο Νέο Φάληρο. Εκεί, στον πλαϊνό δρόμο, μέσα σε ένα τσαγκάρικο συναντούσα τον […], νέο 25 χρονών, φοιτητή, γραμματέα της ΕΠΟΝ Πειραιά. Τέλη Οκτωβρίου 1948, στο συνηθισμένο μας ραντεβού, τον βλέπω να έρχεται προς συνάντησή μου στον δρόμο, έξω από το μαγαζί. Δεν υποψιάστηκα τίποτα, αλλά μου φάνηκε περίεργο. Φαινόταν πολύ αναστατωμένος και απελπισμένος. Μου είπε ότι περνούσε άσχημα. Δεν είχε λεφτά, τσιγάρα... Ίσως η συνείδησή του τον έκανε να αισθάνεται άσχημα, αφού με είχε προδώσει και μου κουβάλαγε το χαφιέ. Μόλις χωρίσαμε και πήρα τον Ηλεκτρικό, στην Ομόνοια, κατάλαβα ότι με παρακολουθούσε ένας τύπος που φαινόταν καθαρά ασφαλίτης. Αργότερα έμαθα πως τον λέγανε […] -και ήταν ένας απαίσιος άνθρωπος, αρχιβασανιστής. Μέσα στο τραίνο, ετοιμάστηκα να κατέβω στην Ομόνοια και μετά σκέφθηκα να κατέβω στην επόμενη στάση, στη Βικτώρια, για το επόμενο ραντεβού που είχα. Ξανακάθισε και αυτός. Τότε κατάλαβα ότι με ακολουθούσε. Ευτυχώς! Γιατί θα έκαιγα τον επόμενο που θα συναντούσα. Εξ άλλου γι’ αυτό δεν με έπιασε. Για να γνωρίσει τις ενέργειές μου και να γίνει αλυσίδα. Δεν ήξερα πώς να ξεφύγω. Κατέβηκα στην επόμενη στάση. Σκέφτηκα και πήγα στο Πολυτεχνείο. Αν με πιάνανε, είχα κάποια δικαιολογία ότι πήγαινα στο Σχολείο μου, αν και ήταν γιορτινή ημέρα: Παραμονή 28ης Οκτωβρίου. Ευτυχώς, η κεντρική είσοδος ήταν ανοιχτή. Μπαίνω μέσα. Αυτός από έξω με περιμένει να ξαναβγώ. Κατά τύχη, ένας επιμελητής ανοίγει την πλαϊνή πόρτα της οδού Στουρνάρη. Επωφελήθηκα και βγήκα. Έτσι ο ασφαλίτης με έχασε. Ειδοποίησα ότι με παρακολουθούν. Δεν πέρασε από το μυαλό κανενός ότι ο γραμματέας του Πειραιά ήταν στα χέρια της Ασφάλειας. Και έτσι μου είπαν να πάω να τον ειδοποιήσω. Ξαναπήγα στο ραντεβού την άλλη Τρίτη στο ίδιο σημείο με την προηγούμενη φορά για να τον ειδοποιήσω ότι τον παρακολουθούν. Η ασφάλεια δεν με άφησε να φύγω από φόβο μην τους ξεφύγω. Μοιραίο ραντεβού! Μου σφράγισε τα όνειρά μου και τις σπουδές μου…».

Το 1949, στη δίκη των 16 ΕΠΟΝιτών, η Άννα Τεριακή καταδικάστηκε παμψηφεί σε θάνατο. Μετά την αναθεώρηση της δίκης η ποινή της μετατράπηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση. Το 1954 συλλαμβάνεται ξανά κι εξορίζεται στον Αι-Στράτη, όπου έμεινε έξι μήνες. Μόλις είχε παντρευτεί με τον  Νίκο Σολωμό, που υπήρξε στέλεχος της ΕΠΟΝ, της ΕΔΑ και αργότερα του Κινήματος για την Ειρήνη, όπως και ιδρυτικό μέλος του ΚΚΕ εσωτερικού. Από το 1955 που αποφυλακίστηκε, η Άννα συνέχισε την αγωνιστική δράση της στην ΕΔΑ.

Πήρε επίσης ενεργό μέρος στο κίνημα για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Το Νοέμβρη του  1964 ήταν παρούσα στην αιματηρή επέτειο της Ανατίναξης της Γέφυρας στο Γοργοπόταμο όταν  μια ισχυρή έκρηξη προκάλεσε το θάνατο 13 ατόμων και των τραυματισμό πολλών  αντιστασιακών που παρευρίσκονταν στην εκδήλωση. Αν και το τραγικό γεγονός αποδόθηκε αμέσως από την Αριστερά σε σαμποτάζ ακροδεξιών κύκλων ή επιχείρηση οργανωμένη από τις  μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες, το επίσημο πόρισμα από τις έρευνες που ακολούθησαν υιοθέτησε την εκδοχή του ατυχήματος από παλιά νάρκη. Από τα επεισόδια κατά των αστυνομικών που ακολούθησαν την έκρηξη, συνελήφθησαν 18 άτομα, ανάμεσά τους ο στρατηγός Αυγερόπουλος του ΕΛΑΣ και ο στρατηγός Κοσίντας του ΕΔΕΣ καθώς και η Άννα Σολωμού αντιπρόεδρος της αντιστασιακής οργάνωσης ΦΟΙΝΙΞ. Στη δίκη που άρχισε στη Λαμία στις 26 Μαΐου 1965, καταδικάστηκε μαζί με άλλους οργανωτικούς υπεύθυνους της εκδήλωσης σε φυλάκιση.  Οι καταδικασθέντες άσκησαν έφεση και αφέθηκαν ελεύθεροι.

Στη δικτατορία νέες ταλαιπωρίες περίμεναν την Άννα Σολωμού, η οποία εξορίστηκε στη Γυάρο, παίρνοντας μαζί της το μικρό της γιο Μάκη. Μετά από πιέσεις αναγκάστηκε να τον στείλει στη μητέρα της στην Αθήνα. Στο μεταξύ, η μεγαλύτερη κόρη της Μάντα είχε σταλεί στο Παρίσι, όπου είχε δραπετεύσει ο Νίκος  Σολωμός. Η Άννα έμεινε δυόμισι χρόνια στη Γυάρο και στις φυλακές της Αλικαρνασσού στην Κρήτη και απολύθηκε το 1969. Με πολλές δυσκολίες κατάφερε να πάρει διαβατήριο και σύντομα όλη η οικογένεια έσμιξε ξανά  στο Παρίσι . Εκεί έζησε μέχρι το 1976, οπότε επέστρεψαν στην Αθήνα.  

Από το Λαύριο για τη Μακρόνησο, στην επισκεψη το 2002. Η Άννα μαζί με τη μητέρα μου.

Στη Μακρόνησο το 2002

Αυτοεξόριστη στο Παρίσι η Άννα την περίοδο της δικτατορίας, σπούδασε πολεοδόμος και τεκμηριωτής. Η πτυχιακή της εργασία μάλιστα με αντικείμενο τις κοινωνικές και πολεοδομικές επιδράσεις από την εγκατάσταση των προσφύγων του 1922 με ιδιαίτερη αναφορά στα προσφυγικά της Καισαριανής, ήταν από τις πρώτες εργασίες στο θέμα αυτό και αποτέλεσε συχνή πηγή αναφοράς από μετέπειτα  μελετητές και φοιτητές (“Incidences sociales et urbaines de l'arrivee des refugies d' Asie mineure en Grece 1922-1975”, Univ. de Paris VII, Inst. d' Urbanisme). Όταν επέστρεψε στην Αθήνα μετά τη μεταπολίτευση  εργάστηκε στη Βιβλιοθήκη του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας και  με τη συμβολή της δημιούργησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη Μονάδα Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης. Η Άννα Σολωμού, με την επαγγελματική της δράση και επιμονή, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αξιοποίηση του έργου που παράγεται από το ΤΕΕ με τη συγκέντρωση, την επιστημονική επεξεργασία και τη δημιουργία τρόπων αναζήτησης και προβολής του στους μηχανικούς, αλλά και σε κάθε ενδιαφερόμενο. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η συμβολή της στη συνεργασία μηχανικών και βιβλιοθηκονόμων, η επιμονή της να απασχολούνται μηχανικοί στο έργο της πληροφόρησης, ώστε να εξασφαλίζεται η διάχυση με τον καλύτερο και πιο έγκυρο τρόπο, η διαρκής αναζήτηση και αποδοχή των νέων τρόπων οργάνωσης με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών από την αρχή, καθιστώντας τη Βιβλιοθήκη του ΤΕΕ πρωτοπόρο για τα ελληνικά δεδομένα. Με μεράκι δούλεψε μαζί με άλλους συναδέλφους μηχανικούς και για την πρώτη καταγραφή της ιστορίας του ΤΕΕ, μέσα από την αποδελτίωση των πρακτικών των συνεδριάσεων ΔΕ και Αντιπροσωπείας από την ίδρυσή του το 1923. Διετέλεσε συντονίστρια της Επιτροπής Τυποποίησης στην Τεκμηρίωση του ΕΛΟΤ. Έγινε  επίσης γραμματέας της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκάριων και για την σημαντική και καινοτόμο προσφορά της στην καθιέρωση του επαγγέλματος τιμήθηκε και βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων. (βλέπε και http://library.tee.gr/digital/books_tee/book_55834/book_55834_80s.pdf)

Σε ένα από τα πολλά γλέντια μέσα στη Βιβλιοθήκη. 
Διακρίνεται και ο Νίκος Σολωμός αριστερά, όρθιος ο Στέφανος Ιωακειμίδης.

 Για το έργο της η ίδια αναφέρει στο βιβλίο της τα ακόλουθα:

«Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα «Τεκμηρίωση» και εισήχθησαν Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές. Βοήθησα όσο μπορούσα στη διάδοση της επιστημονικής πληροφόρησης και τεχνολογίας στην Ελλάδα. Με βοήθησαν πολύ οι γνώσεις μου στην τεκμηρίωση που απέκτησα στη Γαλλία. Επίσης, βρήκαν εκεί δουλειά αρκετοί άνθρωποι. Έγραψα άρθρα για τη δουλειά μου, βιβλιογραφίες, κυρίως πολεοδομικές, συμμετείχα σε συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, παρέδιδα μαθήματα. Έκανα φίλους νέους ανθρώπους όπως την Κατερίνα Τοράκη, πολύ καλή επιστήμονα, την Μαίρη Παπαδάκη που δυστυχώς πέθανε ξαφνικά, τη Σταυρούλα Γεροστάθη, τον Βαγγέλη, τη Μαρία, την Ντίνα, τον Γιώργο Καρανάσιο, τον Στέφανο Ιωακειμίδη που βοήθησε πολύ στην ανάπτυξη της βιβλιοθήκης, καθώς και τους άλλους συνεργάτες. Για την προσφορά μου, η Ένωση Ελλήνων Βιβλιοθηκάριων μου έδωσε βραβείο σε επίσημη τελετή.»

Στο γάμο της Πέπης

Στη Βιβλιοθήκη, πίσω της η Ελευθερία Κόλλια, υπεύθυνη τότε του Γραφείου Τυποποίησης

 Στον κοινωνικό χώρο μετά τη μεταπολίτευση, δούλεψε για τα κινήματα Ειρήνης, Γυναικών, αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης και διάσωσης των ιστορικών αρχείων. Πολιτικά δραστηριοποιήθηκε στον Συνασπισμό της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας και   στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το 1978 εκλέχτηκε  σύμβουλος του 1^ου Διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων. Η Άννα Τεριακή - Σολωμού ποτέ δεν σταμάτησε να νοιάζεται και να συμμετέχει ενεργά στους κοινωνικούς αγώνες και όταν ήταν σε πλήρη δραστηριότητα και όταν συνταξιοδοτήθηκε Ήταν αγαπητή στους συναδέλφους της  οι οποίοι  τη θυμούνται  σαν ένα άτομο  νηφάλιο, ευγενικό και αισιόδοξο που, σαν μια μαχητική γυναίκα που υποστήριζε με πείσμα τις απόψεις της αλλά  σεβόταν τις απόψεις των άλλων απ’ oπου αν προέρχονταν.

Στις 24 Οκτώβρη 2010, ένα και κάτι χρόνο από το θάνατό της, βρεθήκαμε παλιοί και νεότεροι φίλοι της Άννας, μετά από κάλεσμα των παιδιών της του Μάκη και της Μάντας, στο νεκροταφείο του Βύρωνα, για να τιμήσουμε τη μνήμη της. Ήταν εκεί παλιοί συναγωνιστές και σύντροφοί της από την κοινή πορεία δεκαετιών στους κοινωνικούς αγώνες, συνάδελφοί και φίλοι από το Τεχνικό Επιμελητήριο και από το χώρο των βιβλιοθηκονόμων. Δυο λόγια είπε για την Άννα ο τότε Πρόεδρος του ΤΕΕ Γιάννης Αλαβάνος, τονίζοντας ότι η συνεργασία μαζί της ήταν τιμή, μάθημα και χαρά.

Συγκινησιακά φορτισμένη η ομιλία της φίλης και συναγωνίστριάς της Κλεοπάτρας Χατζηβασιλείου:

«Όταν μου τηλεφώνησε η Μάντα για τη συνάντηση φίλων στον τάφο της Άννας και του Νίκου Σολωμού, το μυαλό μου πήγε στον πρώτο κάτοικο του τον Θανάση Τεριακή που σκοτώθηκε σε εκείνη τη διαδήλωση της κατοχής από τους Γερμανούς. Ύστερα πέρασε στην Κατίνα τη μάνα της και στον Δημητρό τον άντρα της. Χωρίς σταματημό πήγε σε όλους τους φίλους, τους ξεχωριστούς που χάθηκαν τα τελευταία χρόνια αφήνοντας σε εμάς μια ερημιά.

Εκείνες τις μέρες διαβάζω ένα καλό βιβλίο του Χέντρικ φον Λουν «Η Πορεία του ανθρωπισμού. Η πάλη για το δικαίωμα να σκέφτεσαι», εκδόσεις Διογένης, Αθήνα 1971 σε μετάφραση Κώστα Κουλουφάκου. Ο Κώστας γύρισε από τη Λέρο με ανήκεστο βλάβη, έχει ζήσει όλες τις περιπέτειες των στρατοπέδων και επιλέγει αυτό το βιβλίο για την πρώτη έκδοση του  μέσα στη χειρότερη φάση της Χούντας. Ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο καταλαβαίνω γιατί αισθανόμουν αυτή την απέραντη μοναξιά.  Γιατί μου λείπουν τόσο πολύ οι άνθρωποι, οι φίλοι μου όλων των εποχών. Η κατοχή μας βρήκε έφηβους σχεδόν παιδιά. Παλέψαμε χρόνια για την επιβίωση του λαού μας και την ελευθερία του τόπου μας. Το πληρώσαμε με κυνηγητά, φυλακές, σκοτωμούς για πολλά χρόνια. Ζήσαμε με τους ανθρώπους μας, προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας. Διαβάσαμε με πάθος για όλες τις εποχές, σκεφτήκαμε για τα παλιά, τα τωρινά και τα μελλούμενα, προσπαθήσαμε. Κανένας μας δεν ζήτησε κάτι για τον εαυτό του. Είμαστε άξιοι να τον φροντίσουμε μόνοι μας κάτω από οποιασδήποτε συνθήκες και προβλήματα. Αυτό ήταν το κέρδος του καθενός μας στην ατελείωτη και δύσκολη ζωή μας. Θυμάμαι πάντα τις κηδείες του Νίκου Σολωμού και του ;;;. Ήταν παρόντες όλες οι εποχές, όλες οι γενιές, όλοι είχαν κάτι να θυμούνται, κάτι σπουδαίο και ανθρώπινο μαζί τους.

Το Νίκο Σολωμό τον γνώρισα στο Σύνταγμα στις 12.10.1944 την ημέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας. Χόρευε και τραγουδούσε Γερμανέ, Γερμανέ σε έφαγε το ΚΚΕ. Αγνοούσαμε το τι μας περίμενε. Μετά το Δεκέμβρη κάποιοι από εμάς βρεθήκαμε στις φυλακές παρόλο που απαλλαγήκαμε για εγκλήματα επί κατοχής βάσει συμφωνίας της Βάρκιζας. Εμείς αυτά δεν το πολυκαταλαβαίναμε. Εμείς γίναμε ο μαθητικός τομέας της ΕΠΟΝ. Μπορεί να είχαμε στερηθεί για χρόνια τα σχολεία μας μα είχαμε πλουτίσει την καρδιά και το νου μας με όνειρα για μια ζωή που να αξίζει να την ζει κανείς. Μαζευόμαστε στο σπίτι του Νίκου που ήταν ο επικεφαλής μας, φτιάχναμε προγράμματα για να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο. Το βράδυ κατά τις 11 που τελείωναν τα φροντιστήρια εμείς και οι δάσκαλοι μας χαρούμενοι γεμίζαμε τους δρόμους της Αθήνας συγκλονισμένοι από καινούργια σπουδαία πράγματα για τις επιστήμες που θέλαμε να σπουδάσουμε. Είμαστε βλέπεις ακόμα παιδιά. Έτσι μας βρήκε ο εμφύλιος γίναμε παράνομοι στον τόπο μας, περάσαμε τα νιάτα μας στα Μακρονήσια, στις φυλακές και στις εξορίες και τα άλλα παιδιά ξενιτευτήκαν στις άκρες της γης και στα βάθη της για την επιβίωση. Μόλις πήγαμε να πάρουμε μια ανάσα πλάκωσε η Χούντα. Εμείς τα παιδιά της κατοχής που επιζήσανε μαθαίνουμε σιγά- σιγά να υπερασπίζουμε το δικαίωμα μας να σκεφτόμαστε και να κρίνουμε και να μην είμαστε υπάκουοι υπήκοοι θεωριών και αποφάσεων. Ο καθένας διάλεξε τον δικό του δρόμο. Κοινό σημείο όλων μας  το να νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους και για τη ζωή τους».

 Τα τελευταία χρόνια χάθηκαν βασανιστικά πολλές από τις φίλες και τους φίλους μου, ανάμεσα τους η Φανή Μανωλκίδου. Κρινιώ Παυλίδου, η Παγώνα Στεφάνου και η Αννούλα του τελευταίου θρανίου. Όλες γυναίκες σκεπτόμενες, άξιες και δημιουργικές πάντα σε κάθε άνθρωπο που είχε ανάγκη, ήθελε δουλειά, ήθελε γιατρό, ήθελε φροντίδα, στοργή και αγάπη.

Χάθηκαν και οι φίλοι μου. Ο Γρηγόρης Διαμαντόπουλος, πάντα παρών και δάσκαλος για όλους μας για το πέρασμα από την θεωρία στην πράξη. Οι πόλεις είναι για τους ανθρώπους, τα ποτάμια είναι για τους ανθρώπους, όλα τα όμορφα και τα σπουδαία είναι για τους ανθρώπους. Σκεφτείτε και ελάτε να τα φτιάξουμε. Ο Φίλιππος Ηλιού με την ιστορία των ανθρώπων και την πορεία για την γνώση χωρίς παρωπίδες. Ο Αντώνης Καραγιάννης με τον κήπο του. Ο Αντώνης που είχε μια λύση για τα δύσκολα. Ο Αντώνης και οι φίλοι του. Ο Νίκος Γεργάκης με τα αρχεία και τα ντοκουμέντα του και με τους κίτρινους φακέλους με απαντήσεις σε όλα μας τα ερωτήματα παντού με κούριερ  να μην χάνονται και ο Νίκος Σολωμός, φίλος και οδηγός ενήμερος για ό,τι σπουδαίο έβγαινε για τη σκέψη και τον προβληματισμό των ανθρώπων να το μοιραστεί μαζί μας, να το συστήσει και να μας δώσει τη δυνατότητα να απαντήσουμε μόνοι μας στα ερωτήματα μας.

Με την παρουσία μας σήμερα τιμάμε τη μνήμη της Άννας και Νίκου Σολωμού αλλά και όλα τα παιδιά της κατοχής και του πολέμου που μόχθησαν και βασανίστηκαν για τους ανθρώπους. Ευχαριστώ τη Μάντα και τον Μάκη για αυτή τη συνάντηση και ευχαριστώ όλους τους φίλους που ήλθαν εδώ.

Κλεοπάτρα Χατζηβασιλείου,  24/10/2010»                            

Με τη Νίνα Σκανδάλη στο σπίτι μου, Δεκέμβρης 2005

 Από μέρους της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημόνων Πληροφόρησης, η Μαρία Αλεξανδράκη,  μέλος του ΔΣ, είπε τα παρακάτω λόγια:

«Ένας χρόνος χωρίς την Άννα

 Η Άννα Τεριακή – Σολωμού, πολεοδόμος – πολιτικός μηχανικός & βιβλιοθηκονόμος – τεκμηριώτρια, υπήρξε από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες στο χώρο μας. Για την σημαντική και καινοτόμο προσφορά της στην καθιέρωση του επαγγέλματος τιμήθηκε και βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων στην οποία είχε διατελέσει Γενική Γραμματέας.

Ήταν εκείνη που εισήγαγε την τεκμηρίωση στην Ελλάδα ως υπεύθυνη της μονάδας Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος, από το 1975 μέχρι το τέλος της επαγγελματικής της καριέρας. Αν και είχε σπουδάσει πολεοδόμος – πολιτικός μηχανικός στο εξωτερικό με την παραπάνω επαγγελματική δράση προώθησε την συνεργασία των μηχανικών με τους βιβλιοθηκονόμους, πράγμα που αποτέλεσε μια μεγάλη καινοτομία για τα πρώτα βήματα της βιβλιοθηκονομίας στη χώρα μας. Στο πλαίσιο της παραπάνω επαγγελματικής της ενασχόλησης διετέλεσε και μέλος της επιτροπής τεκμηρίωσης του ΕΛΟΤ.

Εκτός αυτού η Άννα υπήρξε μια σημαντική γυναίκα με έντονη κοινωνική και πολιτική δράση στην Ελλάδα. Αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία, τα κοινωνικά ιδεώδη της Αριστεράς και την ποιότητα της ζωής, μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ, της προδικτατορικής ΕΔΑ, του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας. Για την κοινωνική της δράση υπέστη αρκετές διώξεις μέχρι και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, όπου εξορίστηκε στη Γυάρο μαζί με το μικρό της γιο Μάκη. Πήρε ενεργά μέρος στο κίνημα για την αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης.

Την Άννα την διέκρινε η νηφαλιότητα, η σεμνότητα και η καλοσύνη.

Έμπαινε μπροστά και είχε στο πρόσωπο την αγαλλίαση του προσφέρω !!

Με εκείνο το αφοπλιστικό της χαμόγελο και την έμφυτη και δυναμική ευγένειά της προσπαθούσε να ισορροπήσει τις πλέον δύσκολες καταστάσεις !!

Η βιβλιοθηκονομική κοινότητα θα τη θυμάται πάντα ως μια σπουδαία γυναίκα και θα αποτελεί το φάρο και το καλό παράδειγμα για όλους μας !!

Άννα θα ήθελα να σου εκφράσω ποιητικά πλέον και όχι βιβλιοθηκονομικά τα παρακάτω λόγια:

-          Ήσουν ωραία στη Μορφή !!

-          Ηρωική στο παράστημα !!

-          Κινήσεις εγκάρδιες υποδοχής !!

-          Το χαμόγελο έκφρασης ψυχής !!

-          Η φωνή βαθιά, Χρωματιστή !!

-          Ο Αγώνας σου σε ανύψωσε πιο πάνω από σχετικότητες, συμβάσεις και

      καθωσπρεπισμούς !!

-          Φωτεινή και μπροστάρισσα !!

-          Γαλήνια πορεύεσαι προς την αθανασία !!

-          Ο λόγος ανήκει στο χρόνο !!

-          Η σιωπή στην Αιωνιότητα !!

-          Η μνήμη σου θα μας συνοδεύει αέναα!!

                                      ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ»

Η Ένωση Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων & Επιστημόνων Πληροφόρησης, με την πολύτιμη συνδρομή της Βιβλιοθήκης – Μονάδας Τεκμηρίωσης του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, τιμώντας τη μνήμη της, προχώρησε σε επανέκδοση του βιβλίου «Μια ζωή μέσα από καταιγίδες….. Νίκος – Άννα (1944 – 1996)».

Η επαγγελματική δραστηριότητα για την Άννα δεν ξεχώριζε από την κοινωνική και την πολιτική δράση. Σε κάθε της επικοινωνία και συναλλαγή ήταν νηφάλια, ευγενική και αισιόδοξη, είχε τις δικές της απόψεις τις οποίες υποστήριζε με πείσμα αλλά και σεβόταν τις απόψεις των άλλων από οποιαδήποτε πλευρά και αν προέρχονταν. Η Άννα ήταν μια   μαχητική γυναίκα και εξαίρετη επιστήμονας, μια αγωνίστρια μέχρι το τέλος. Ήταν μια φίλη πάνω απ’ όλα. Ήταν η Σολωμίτσα, όπως την έλεγε η άλλη φίλη που έφυγε τόσο νωρίς, η Μαίρη Παπαδάκη. Για μένα, ήταν και κάτι παραπάνω  η Αννούλα.

Πάντα πρωτοπόρα και στα γλέντια μας...

 Αχ,Αννούλα του χιονιά

Ήμουν τυχερή που Είδα την Άννα κάποτε

Το καλό και το κακό παράδειγμα

Χτύπησε πάλι ο κ. Πάγκαλος και όποιος δεν είναι φασίστας ή κομμουνιστής, πρέπει να είναι ... con (γαλλιστί), αν θέλει να βγούμε από την ευρωζώνη, αν θέλουμε τέλος πάντων κάτι άλλο από αυτό που θέλει αυτός και οι γύρω του. Κι επειδή στο αφιέρωμα π.χ. της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας στις 20/11/2011 με θέμα "Έχει ζωή η Ευρωζώνη", δεν νομίζω ότι (όλοι) αυτοί οι οικονομολόγοι που γράφουν είναι φασίστες ή κομμουνιστές, μάλλον για ... μαλάκες μου φαίνονται (γιατί το αποφεύγουμε στα ελληνικά αλήθεια, οι Γάλλοι πώς το άκουσαν στη γλώσσα τους, δεν είδα μπίπ στη μετάδοση, εγώ πάντως έτσι νιώθω με τόσα αναίτια χαράτσια που πληρώνω...).

 Τέλος πάντων, επειδή πάλι αναρωτιέμαι για τα παραδείγματα κι επειδή το παραπάνω δεν μπορεί να αποτελεί το καλό παράδειγμα, βρήκα την ευκαιρία να πιαστώ από έναν ωραίο άνθρωπο που έφυγε αυτές τις μέρες, το Ντίνο Κατσουρίδη, που με τις ταινίες του μεγαλώσαμε κάποιοι κάποιας ηλικάις, αλλά που τις χάρηκαν και ακόμη τις χαίρονται οι νεότερες γενιές. Ο Ντίνος Κατσουρίδης είχε συνεργαστεί με το Θανάση Βέγγο (άλλον ωραίο άνθρωπο - καλέ μου άνθρωπε, τι φράση κι αυτή) σε πολλές ταινίες, όπως "Θανάση πάρε τ' όπλο σου", "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση" κ.ά. Όμως, εδώ θα παραθέσω ένα βίντεο από συνεργασία του Κατσουρίδη με τον Κώστα Χατζηχρήστο το 1963  στην ταινία "Της κακομοίρας" (ή "Ο μπακαλόγατος"), όπου ο Ζήκος τραγουδάει τα "Τάλληρα" (επίκαιρο;):

Μικρό, μικρό, μικρό το μεροκάματο
μικρό το μεροκάματο κι η κάψα μου μεγάλη
λέω τη μια να παντρευτώ μα πιο καλά σαν το σκεφτώ
μα πιο καλά σαν το σκεφτώ το αναβάλω πάλι

Τάληρα τάληρα τάληρα μόνο έντεκα
τάληρα μόνο έντεκα με τις κρατήσεις δέκα
δεν φτάνουνε για πάρτη μου και θέλω και γυναίκα

Τάληρα τάληρα τάληρα μόνο έντεκα
τάληρα μόνο έντεκα με τις κρατήσεις δέκα
δεν φτάνουνε για πάρτη μου και θέλω και γυναίκα

 Και αξίζει κανείς να δει από το αρχείο της ΕΡΤ το ντοκυμανταιρ για το Ντίνο Κατσουρίδη από την πολύ καλή σειρά "Η ιστορία των χρόνων μου". Είναι το καλό παράδειγμα!