Ένας κόσμος κλειστός τη φετινή Άνοιξη και δυο ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη

Η πληγωμένη Άνοιξη


Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα στάλα το αίμα
απ’ όλες τις σημαίες που πονέσανε
από τα κυπαρίσσια που σφαχτήκαν
για να χτιστεί ένα πύργος κατακόκκινος
μ’ ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα ’ρχεται ένα σύννεφο
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα ’ρχεται ένα ξίφος
το σύννεφο θ’ ανάβει τα γαρίφαλα
το ξίφος θα θερίζει το κορμί της
 


Οι εχθροί της Άνοιξης

Έρχεται φέτος κουρασμένη
η Άνοιξη
(νά) κουβαλάει τόσα χρόνια
τα λουλούδια πάνω της.

Σκοτεινοί άνθρωποι
στις γωνιές την παραμονεύουν
για να την τσακίσουν.

Αυτή όμως
με κρότο
ανάβει ένα-ένα
τα λουλούδια της
στα μάτια τούς τα ρίχνει
(για) να τους στραβώσει.

Για τον Μίλτο Σαχτούρη (29 Ιουλίου 1919 –  29 Μαρτίου 2005) γράφει ο Λίνος Πολίτης στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (πρωτοκυκλοφόρησε από το ΜΙΕΤ το 1978, έχω την Θ' έκδοση του 1998):

Ένας κόσμος κλειστός και περιχαρακωμένος, με βασικό στόχο την πικρή αίσθηση της ζωής μια υπαρξιακή θλίψη που εκφράζεται κατά προτίμηση με παραβολές και μικρούς μύθους, ακόμη και με αινιγματικά σύμβολα και εικόνες, που φτάνουν ως το αλλόκοτο, το τρομαχτικό και το παραμορφωμένο. Έντονα επηρεασμένος από την υπερρεαλιστική γλώσσα και την τεχνική (του Εγγονόπουλου π.χ.), παρουσιάζει λιτότητα στα εκφραστικά μέσα και ευρηματικότητα στην εκλογή νέων λέξεων.

Τα δυο ποιήματα για την Άνοιξη φοβάμαι πως ταιριάζουν στο φετινό μας κλειστό και περιχαρακωμένο κόσμο, στη φετινή μας κουρασμένη και πληγωμένη Άνοιξη.