Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

Άνω τελεία, της Κικής Δημουλά

Σε ετοιμότητα


Μου είπες "αύριο θα 'ρθω να σε δω
τι προτιμάς μεσημεράκι ή απόγευμα;"

Όποτε θέλεις σου απάντησα
εμένα μου αρκεί ένα περίπου πότε.
Κι αν στο ζητώ
είναι για να γλιτώνω καύσιμο
χρόνο - δυσεύρετη πλέον πανάκριβη
αυτή η κινητήρια δύναμη - τη σπαταλώ

γιατί περιμένοντάς σε απ' το χάραμα
κρατάω ώρες αναμμένη τη μηχανή
να ξεκινήσω αμέσως μόλις ακουστεί
από μακριά ο ερχομός σου ώστε
στιγμή να μην καθυστερήσω να χαρώ.


Είναι σαν ν' ακούω τη φωνή της μάνας μου. Της το αφιερώνω. Η Κική Δημουλά το αφιερώνει στην κόρη της.

Το παραπάνω ποίημα είναι από την τελευταία ποιητική της συλλογή "Άνω τελεία" (Ίκαρος 2016). Κι εδώ, κυρίαρχα στοιχεία στην ποίησή της είναι 

ο χρόνος, 

Όσο μπορείς, Νεότητα, απόφευγε
την πείρα.
Είναι μια γριά ζηλότυπη, ανέραστη.
Μόνον ο χρόνος ο πολύς
τη γλυκοκοιτάζει...

η μνήμη και η λήθη, 

Πληκτικό.
Πάλι μνήμη πάλι λήθη.
Διαρκώς τις ίδιες λέξεις χρησιμοποιώ.

Κι ο βίος ο πολυλογάς
σ' αυτές τις δύο λέξεις αρκείται
εντέλει, μνήμη και λήθη...

και οι έννοιες με τις πολλές μεταφορές, συχνά και με ανθρώπινα χαρακτηριστικά.

Θα ήθελα 
κάπως αλλιώς ν' αγαπιούνται τα πράγματα
....................
Θα ήθελα;
Και πού θα κοιμάται η προσποίηση;
αγκαλιά με την αγάπη;

Και βγάζουν μια πικρία τα λόγια της

Και συ λήθεια γιατί λες τόσα ψέματα;
Κι εσύ Ψέμα γιατί δεν αληθεύεις ποτέ;

και μια ίσως προσμονή ή αποδοχή αυτού που δεν μπορούμε ν' αποφύγουμε; Γράφει στο τελευταίο ποίημα της συλλογής, το "Ανω τελεία":

Ναι το έχω ξαναπεί

κι όσο οι λέξεις θα με αφήνουν 
ακόμα να μιλώ, θα το υπενθυμίζω
φωναχτά ότι οι μλέξεις φταίνε
αν όχι για όλα
πάντως για τ' αξεπέραστα

σκέψου τη λέξη "φεύγω"
πόσα "θα μείνω" γκρέμισε
......................
κι αυτά δεν είναι τίποτα
σε σχέση με το αίφνης θα πάψω να μιλώ

όταν διαμιάς θα φύγουν όλες
οι λέξεις από μέσα μου με πρώτη
πρώτη πρώτη απ' όλες τη λέξη Υπάρχω,
..........................


1 σχόλιο:

  1. Το "Σε ετοιμότητα" με συγκίνησε ιδιαίτερα. Μάνα γαρ... Ο συνειρμός με πήγε στο Βρεττάκο.

    *

    Η αναμονή και το όνειρο

    Κοιτάζω την ώρα, δεν είναι να ρθείς.
    Γυρνώ το κλειδί στην πόρτα και παίρνω
    το πρώτο βιβλίο που δεν λέει τίποτα.
    Κι’ άξαφνα εκεί που διαβάζω, απαλαίνει
    η ατμόσφαιρα γύρω μου· γαλανίζει ανεπαίσθητα.
    Έχεις μπει στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσεις.
    Όλα γίνονται διάφανα. Προχωρείς μ’ ένα πέπλο
    ουρανού στο κεφάλι σου.

    ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή