Στους ήρωες του Πολυτεχνείου*
Δεκαεφτά κόκκινα
γαρύφαλλα
θ' αποθέσω απόψε
στη μνήμη σας
παιδιά αγαπημένα.
Τ' άρωμά τους
ας απαλύνουν
τους πόνους
απ' τις πληγές
που κάνανε τα βλήματα
των αδελφών σας.
Γίνατε ήρωες
αδέλφια,
πέσατε για μας,
για μια καινούρια,
μεγάλη Ελλάδα.
Εσπείρατε,
για να θερίσωμε
εμείς, οι ρέστοι.
Ας είναι μαλακό
το χώμα που σκεπάζει
τα βασανισμένα σας κορμιά.
Ας είναι πάντα ξαστεριά
δίχως σεισμούς και μπόρες,
να μη κουνή
ποτές η γη
και σας ταράξει
αδέλφια.
Νάναι γλυκός ο ύπνος σας.
Και υπόσχεση σας δίνομε
νάστε παράδειγμά μας
ο θερισμός δεν αργοπορεί,
η άνοιξη κοντεύει!...
----------------------------------------------------------------
Το 'γραψα το Νοέμβρη του 1974...
Εσπείρατε,
ΑπάντησηΔιαγραφήγια να θερίσωμε
εμείς, οι ρέστοι.
!!!
Μπράβο Κατερίνα.
Σ' ευχαριστώ Ευρυτάνα. Με την απόσταση των τόσων χρόνων, οι ας πούμε ποιητικές ανησυχίες στα πολύ νεανικά μου χρόνια μαρτυρούν και τα συναισθήματα και την πραγματικότητα με τους νεκρούς που κάποιοι σήμερα με περισσό θράσος αρνούνται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα,με συγκίνησαν οι νεανικοί σου στίχοι,η αθωότητα της νιότης και η ελπίδα που φωλιάζει μέσα τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝάσαι καλά Βιβή, έτσι είναι όπως τα λες. Όταν "έγινε" το Πολυτεχνείο, ήταν μόλις 15 μέρες που είχα έρθει στην Αθήνα, ήμουν φοιτήτρια στο Πολυτεχνείο, οπότε τα έζησα από κοντά έστω και από την απόσταση της νεαρής ακόμη επαρχιωτοπούλας (είχα βέβαια το υπόβαθρο λόγω οικογένειας, η Ιωάννα Καρυστιάνη είχε ήδη γίνει θρύλος στα Χανιά από το Φλεβάρη στη Νομική, ενώ είχα προσεγγίσει τον αγωνιστή γιατρό και ποιητή Κώστα Χιωτάκη...). Αθωότητα της νιότης, ακριβώς.
ΑπάντησηΔιαγραφή