Με αφορμή την εκλογή του Χριστόφορου Χαραλαμπάκη στην έδρα Γλωσσολογίας της Ακαδημίας Αθηνών, θάθελα να κάνω μια μικρή αναφορά στον άξιο επιστήμονα χωρίς να επαναλάβω όσα πολλά (και καλώς) θα γραφτούν αυτές τις μέρες. Έτσι, επειδή είναι και καλός φίλος της Ελληνικής Εταιρείας Ορολογίας, θα μεταφέρω εδώ ένα απόσπασμα από την εξαιρετική πανηγυρική ομιλία του στην έναρξη του 10ου Συνεδρίου της ΕΛΕΤΟ (Αθήνα, 12-14 Νοεμβρίου 2015) που ήταν αφιερωμένο στον Εμμανουήλ Κριαρά. Ο Χαραλαμπάκης αγαπά τον Κριαρά, τον έχει αποκαλέσει άλλωστε «ζηλωτή της γλώσσας» και πολύ συχνά τον επικαλείται (είχα γράψει λίγα εδώ https://katerinatoraki.blogspot.com/2014/10/blog-post_7.html).
Η ομιλία του Χριστόφορου Χαραλαμπάκη είχε τίτλο «Εμμανουήλ Κριαράς: homo universalis» και εδώ παραθέτω το τελευταίο μέρος της που επιγράφει Συμπέρασμα. Αξίζει όμως να διαβαστεί ολόκληρο το κείμενο, γιατί δεν φωτίζει μόνο την προσωπικότητα του σπουδαίου γλωσσολόγου και ανθρώπου Κριαρά αλλά σκιαγραφεί την εικόνα πολλών ζητημάτων γύρω από τη γλώσσα, το γλωσσικό ζήτημα, την ιστορία και τις κακοδαιμονίες του τόπου και φυσικά, έμμεσα, δίνει και στοιχεία από την προσωπικότητα του ίδιου του ομιλητή.
Το όνομα του Εμμανουήλ Κριαρά θα μείνει με χρυσά γράμματα στην ιστορία των νεοελληνικών γραμμάτων ως ένα καθολικό πνεύμα που ήρθε από άλλες εποχές για να φωτίσει το παρόν και να καταυγάσει τον ορίζοντα του μέλλοντος. Η ζωή του ήταν ένα μυθιστόρημα. Όσο περνούν τα χρόνια θα μεγαλώνει ο θαυμασμός των επιγενομένων για το τιτάνιο έργο που επιτέλεσε. Δεν ήταν μόνο λαμπρός επιστήμονας. Είχε τη σπάνια ικανότητα να εκλαϊκεύει την επιστήμη του, να απευθύνεται στα ευρύτερα στρώματα του ελληνικού λαού, για την προκοπή του οποίου αγωνίστηκε, και να ασκεί υπεύθυνη γλωσσική αγωγή και παιδεία. Αγωνίστηκε σθεναρά για αξίες και ιδανικά με κύριο αίτημα την κοινωνική δικαιοσύνη. Γνήσιος επαναστάτης από τα μαθητικά του χρόνια, δεν πρόδωσε τα δημοκρατικά του ιδεώδη ούτε εξαργύρωσε τις φυλακές και τις διώξεις. Διορατικός, ενάρετος, ανιδιοτελής, φιλάνθρωπος, γενναιόδωρος και απέναντι στους εχθρούς του, εξέπεμπε μια ασυνήθιστη λάμψη αταραξίας ψυχής και γαλήνης συνειδήσεως. Δικαίως τιμήθηκε εν ζωή με πλήθος ύψιστων διακρίσεων. Με το φωτεινό του παράδειγμα έδειξε ότι ο Άνθρωπος όταν αξιοποιήσει με θέληση, πάθος και αφοσίωση τις δυνατότητες του νου και της καρδιάς του, χωρίς να ορρωδεί μπροστά στις αντιξοότητες, μπορεί να φτάσει στα ακρότατα όρια της μεγαλοσύνης.
