Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2019

Βρετανία, η "ντελικάτη" χώρα




Είναι σήμερα οι κρίσιμες εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία, αβέβαιο το αποτέλεσμα και αβέβαιο το μέλλον της μεγάλης αυτής χώρας. Αν και συχνά την κατηγορούμε ότι θέλει να έχει την αίγλη της χώρας ιδιοκτήτριας (αποικιοκρατία, Βρετανική Κοινοπολιτεία), που θέλει να ξεχωρίζει, που ακόμη και στην Ευρώπη ήθελε πάντα να είμαστε και μαζί και χώρια, δεν παύει να είναι ταυτόχρονα και μια αγαπημένη χώρα. Τι κι αν η πρώτη κουβέντα των Άγγλων που άκουσα, πολλά χρόνια πριν, το 1982, όταν πήγα σε σεμινάριο στο Λονδίνο και με ρώτησαν με ποια εταιρεία ταξίδεψα και γω τους απάντησα "με την Ολυμπιακή", με ρώτησαν μ' εκείνο το αγγλικό χιούμορ, που ακόμη δεν ξέρω αν ήταν χιούμορ ειρωνείας ή αμηχανίας: "και δεν πέσατε;". 

Τόποι με φυσικές ομορφιές και η Αγγλία και η Ουαλία και η Σκωτία, με τις δικές τους ιδιαιτερότητες και τον δικό τους ιδιαίτερο πολιτισμό (δεν έχω ταξιδέψει στην Ιρλανδία και στο μυαλό μου δεν ξεχωρίζουν τα δύο μέρη). Χώρα που έδωσε πολλούς σπουδαίους ανθρώπους, που γέννησε μεγάλες ιδέες, που γέννησε τον Σέξπηρ, χώρα απ' όπου ξεκίνησε η βιομηχανική επανάσταση και ξεπήδησε το εργατικό κίνημα. Πολιτικοί, μουσικοί, ποιητές, πεζογράφοι, φιλόσοφοι, καλλιτέχνες, επιστήμονες, μηχανικοί, ελληνιστές και φιλέλληνες (πολλοί και πολύ), τι να πούμε και τι ν' αφήσουμε.


Αντί άλλων, παίρνω το θάρρος ν' αντιγράψω το ποίημα του Μπόρχες για την τρυφερή Αγγλία, την ντελικάτη χώρα, το "συγκεκριμένο νησί" (A cierta isla), που μετέφρασε ο Γιώργος Κεντρωτής και ανάρτησε χθες στο ιστολόγιό του (https://alonakitispoiisis.blogspot.com/2019/12/blog-post_11.html). Δίνει τον τίτλο "Απευθύνομαι σ' ένα συγκεκριμένο νησί".

Πώς να σε υμνήσω, τρυφερή μου Αγγλία;
Προφανώς και δεν μου επιτρέπεται να δοκιμάσω
την επισημότητα και τον σάλο της ωδής,
που απάδει στη δική σου αιδημοσύνη.
Δεν θα μιλήσω για τις θάλασσές σου,
που είναι η Θάλασσα όλη,
ούτε για την αυτοκρατορία που κατίσχυσε, ω νησί μου οικείο,
επί της απευθείας των άλλων.
Απλώς και με χαμηλή τη φωνή μου
θ’ αναφέρω εν συνεχεία ορισμένα σύμβολα:
την Αλίκη, που υπήρξε όνειρο του Κόκκινου Βασιλιά,
που υπήρξε όνειρο του Κάρολ, που είμαι εγώ ως όνειρο,
τη γεύση του τσαγιού και των γλυκών,
έναν λαβύρινθος μέσα στον κήπο,
κάποιο ρολόι ηλιακό,
κάποιον άντρα που εκπλήσσεται (και σε κανέναν
δεν λέει πως εκπλήσσεται)
απ’ την Ανατολή και από τις παγωμένες μοναξιές
που ουδέποτε είδε ο Κόλριτζ
και τα έκλεισε όλα σε λέξεις μέσα ακριβέστατες,
τον θόρυβο της βροχής, που δεν αλλάζει,
το χιόνι στα μάγουλα,
τον ίσκιο του αγάλματος του Σάμιουελ Τζόνσον,
τον ήχο ενός λαούτου που επιμένει ν’ ακούγεται
ακόμα κι όταν κανείς δεν το ακούει,
το κρύσταλλο ενός καθρέφτη που αντικατόπτρισε
το τυφλό βλέμμα του Μίλτωνος,
την ασίγαστη αγρυπνία κάποιας πυξίδας,
το Βιβλίο των Μαρτύρων,
το χρονικό των ζοφερών γενεών,
τις τελευταίες σελίδας κάποιας Βίβλου,
τη σκόνη κάτω από το μάρμαρο,
των χαραμάτων τη μυστικοπάθεια.
Εδώ είμαστε οι δυό μας, ω νησί μυστικό,
κανείς δεν μας ακούει.
Μεταξύ λυκαυγούς και λυκόφωτος
σιωπηλά μοιραζόμαστε πράγματα αγαπημένα.


Πόσο όμορφα το αποδίδει ο Κεντρωτής, τη νιώθει κι εκείνος αγαπημένη χώρα όταν τη λέει "τρυφερή μου Αγγλία" αποδίδοντας το "delicada Inglaterra" του άλλου ποιητή. Μεταξύ λυκαυγούς και λυκόφωτος σιωπηλά μοιραζόμαστε πράγματα αγαπημένα... Και κάποια σύμβολα, όπως την Αλίκη του Κάρολ, τη γεύση του τσαγιού, τον θόρυβο της σκιάς, τη σκόνη κάτω από το μάρμαρο, των χαραμάτων τη μυστικοπάθεια. 

Κι άλλα πολλά.

Good morning Britain. Schock the establishemnt. Vote for Hope!

Σε αναμονή...

...................................................................
Σημ. Στο παραπάνω βίντεο ακούγεται το έργο του Άγγλου συνθέτη Ralph Vaughan Williams "English Folk Song Suite".

2 σχόλια:

  1. Ωραίοι οι τόποι-τα φυσικά τοπία- και με το δικό τους χρώμα.
    Αλλά και η ιστορία "κάτι" μας θυμίζει για το ρόλο της "αυτού μεγαλειότητος"...

    "ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΩ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΙΝ ΤΩΝ ΣΚΟΠΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΜΟΥ ΑΝΕΤΕΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ ΜΟΥ. ΕΑΝ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙ ΣΤΑΘΕΡΟΝ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΡΑΦΕΙ"! (ΣΚΟΜΠΥ 1944 ΕΛΛΑΔΑ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω καλά, μα φυσικά, δεν ήθελα σε αυτή την ανάρτηση να τα θέσω, γιατί θάπρεπε να γράψω και για την περίοδο εκείνη (μήπως και που άργησαν να φύγουν οι Γερμανοί από τη Δυτική Κρήτη δεν έγινε με τις ευλογίες τόσο των Άγγλων συμμάχων μας, όσο και των ντόπιων φίλων τους;), και για την Κύπρο, για ν' αναφέρω μόνο τα δικά μας και μην πάω παραπέρα για τις αποικίες της αυτοκρατορίας... Απλά, νομίζω δεν έχει μόνο ωραίους τόπους και φυσικά τοπία. Δεν μπορώ να αγνοήσω το μουσείο Εργατικής Ιστορίας (ή κάπως έτσι λεγόταν) που επισκέφθηκα το 1986 και που έδειχνε την άλλη πλευρά της χώρας και της ιστορίας της. Από κει και πέρα, εγώ λυπάμαι για την εξέλιξη και για το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα, είναι χώρα με πολλές αντιφάσεις και αντιθέσεις, και βέβαια το γεγονός ότι νομίζει πως ακόμη μπορεί να έχει ή πρέπει να έχει τη "λάμψη" της αυτοκράτειρας χώρας, κάτι σημαίνει, δεν το προσπερνώ...

      Διαγραφή