Μη σε γελάσει ο Μάρτης το πρωί
και χάσεις την ημέρα
είναι η παραλλαγή του παραπάνω δίστιχου για τον πρώτο μήνα της Άνοιξης, που στα παιδιά θα βάλουμε το βραχιολάκι με την άσπρη και την κόκκινη κλωστή να το φοράνε όλο το μήνα για να μην τα κάψει ο ήλιος. Φίλος που έχει ζήσει στη Ρουμανία μου έλεγε ότι εκεί έχουν τα Mărțișor, στολίδια με άσπρη και κόκκινη κλωστή, που τους φοράνε σήμερα στο πέτο αγαπημένα πρόσωπα, κι όσο πιο πολλά φοράνε, τόσο πιο πολλοί είναι αυτοί που τους αγαπούν!
Δύσκολος μήνας ο Μάρτης.
Ο Μάρτης ο πεντάγνωμος, εφτά φορές εχιόνισε
και πάλι το μετάνιωσε που δεν εξαναχιόνισε!
Και πώς να τον εμπιστευτείς... Μας περιγελά
γι' αυτό και λέει το δίστιχο να προσέχουμε
Μη σε κουμπώσει ο Μάρτης το πρωί και χάσεις την ημέρα
(κουμπώνω από το κομβόω που στο Δημητράκο βρίσκουμε περιγελώ, χλευάζω, κοροϊδεύω· βλέπε και για το κόμπος εδώ: https://katerinatoraki.blogspot.gr/2017/11/blog-post_29.html).
Όπως και νάναι
Από Μάρτη καλοκαίρι
από Αύγουστο χειμώνα.
Αλλά και πάλι... φυλάξου
κάνεις μπάνιο με ζεστό νερό.
Μάρτης είναι και ο ήρωας της τελευταίας νουβέλας του Αχιλλέα Κυριακίδη με τίτλο "Σώμα". Μάρτης, όχι μήνας, αλλά από το Μαρτινιανός· ήταν, λέει, όσιος ο Μαρτινιανός, που για να γλυτώσει από τον πειρασμό μιας γυναίκας, άναψε φωτιά κι έριξε μέσα το σώμα του. (Αυτός γιορτάζει στις 13 Φλεβάρη και ήταν από την Καισάρεια· υπήρχε κι άλλος όσιος Μαρτινιανός, μόναζε στη Λευκή Λίμνη, όχι αυτήν κοντά στο Ελαφονήσι στα νοτιοδυτικά της Κρήτης, αλλά κάπου στη Ρωσία και γιορτάζει στις 12 του Γενάρη).
Και κάποια στιγμή, μάλιστα, ο ήρωας του Κυριακίδη, ο Μάρτης, πάει στη Ρουμανία για να βρει έναν καθηγητή γλωσσολογίας να του εξηγήσει μια παράξενη γλώσσα που είχε ακούσει κάποτε από έναν άγνωστο στο διπλανό κρεβάτι νοσοκομείου. Κι ο καθηγητής, Εβραίος, από τους λίγους που είχαν γυρίσει από το Άουσβιτς, του μίλησε για τη γλώσσα του σώματος που είχε χαθεί και για το σώμα που είχε βεβηλωθεί και για το κάλλος που είχε συντριβεί από "το πιο μιαρό έγκλημα αυτής της ασύλληπτης, παρανοϊκής τελικής λύσης".
Καλό μήνα!
Μια Κυριακή του Μάρτη
και μια Σαρακοστή
κρεμάσαμε στο χάρτη
μια κόκκινη κλωστή
και δίπλα στο τιμόνι
όταν γυρίσαμε
το πρώτο χελιδόνι
καλωσορίσαμε...
Καλό μήνα και σε σας. Βλέπετε προβλήματα που θέτει το μεταίχμιο στη συλλογική συνείδηση, ε; Χιόνι και ζεστά νερά μαζί και ταυτοχρόνως, όλα τα 'χει ο μπαξές του Μάρτη.Όσο για το ωραιότατο πέρασμα στο ΣΩΜΑ, του Αχιλλέα Κυριακίδη αλλά και στο σώμα που έχει τη δική του αυτοδυναμία και γλώσσα, με "πήγατε" σε ένα καμπανάκι που μου είχε χτυπήσει ο Βενέζης εκεί, στην εφηβεία μου, όταν, διαβάζοντας το 31328, το μάτι μου στάθηκε στην αναφορά του στον ανθρώπινο σωματικό πόνο, μια αναφορά που ηχούσε σαν καμπανάκι μετέπειτα στη ζωή, όταν εύκολα χρησιμοποιούσαμε μεταφορές για τη λέξη πόνος τείνοντας να υποβαθμίζουμε τον πόνο του σώματος. Αντιγράφω από τη βικιπαίδεια:
ΑπάντησηΔιαγραφή«[T]ο βιβλίο τούτο είναι γραμμένο με αίμα […] Λέω για την καυτή ύλη, για τη σάρκα που στάζει το αίμα της και πλημμυρίζει τις σελίδες του. Για την ανθρώπινη καρδιά που σπαράζει, όχι για την ψυχή. Εδώ μέσα δεν υπάρχει ψυχή, δεν υπάρχει περιθώριο για ταξίδι σε χώρους της μεταφυσικής. Όταν καίγεται έτσι που καίγεται εδώ, με πυρωμένο σίδερο η σάρκα, παντοδύναμη θεότητα υψώνεται αυτή, κι όλα τ' άλλα σωπαίνουν. […] [Τ]ίποτα δεν υπάρχει πιο βαθύ και πιο ιερό από ένα σώμα που βασανίζεται. Το βιβλίο τούτο είναι ένα αφιέρωμα σε αυτόν τον πόνο."
ΥΓ. Χτες ήλιος λαμπρός εδώ, σήμερα γκριζίλα.. Καλό υπόλοιπο Μάρτη.