Ο Μονταίνιος του Στέφαν Τσβάιχ και η ανάγκη για ελευθερία

Ο Τσβάιχ αφηγείται τη ζωή του Γάλλου διανοητή της Αναγέννησης Μονταίν ή Μονταίνιου στην εξελληνισμένη μορφή του ονόματος (Μονταίνιος, εκδόσεις Άγρα 2015, μετάφραση Μαρία Αγγελίδου), αναζητώντας και εντοπίζοντας κοινά σημεία ανάμεσα σ' εκείνον και τον ίδιο. Και μάλιστα, όχι γενικά κοινά σημεία ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, αλλά ο Αυστριακός συγγραφέας που έζησε τις πρώτες δεκαετίες του ταραγμένου 20ου αιώνα δείχνει σαν ν' αναζητά στοιχεία που να αιτιολογούν και τη δική του ανάγκη να ζει ελεύθερος και μακριά από τον ζόφο και την καταπίεση που επέβαλε ο ναζισμός έχοντας ήδη υποτάξει την Ευρώπη και που τελικά τον οδήγησε στην αυτοκτονία το 1942.

Ο Μισέλ ντε Μονταίν έζησε την περίοδο 1533 έως το 1592. Γεννήθηκε στο Μπορντώ, είχε ιδιαίτερη ανατροφή, μεγάλωσε μιλώντας μόνο λατινικά και ίσως ήταν και αυτό ένα στοιχείο που επηρέασε την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Άλλο ένα στοιχείο που επηρέασε τη σκέψη του ήταν η εξέγερση ενάντια στην gabelle, τον φόρο του αλατιού, που την έζησε από κοντά, στη γενέτειρά του, όταν ήταν 15 χρονών. (Η εξέγερση για τον φόρο του αλατιού στο Μπορντώ έγινε το 1548 όπου σκοτώθηκαν 20 άνθρωποι. Γενικότερες πληροφορίες για τον ρόλο του αλατιού στο παγκόσμιο εμπόριο και για τους φόρους αντίστοιχα που επέβαλαν υπάρχουν στον ιστότοπο http://www.salt.org.il/legabelle.html).

... βλέπει ανθρώπους να οδηγούνται στο θάνατο, στην αγχόνη, στην πυρά... ακούει τα ουρλιαχτά των βασανισμένων, ανασαίνει τη μυρωδιά της καμένης σάρκας που πνίγει τα στενά δρομάκια της πόλης...

Επί των ημερών του υπήρχαν και οι μεγάλες θρησκευτικές διαμάχες ανάμεσα σε Προτεστάντες (Ουγενότους) και Καθολικούς, με καταλυτικότερη τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου το 1572.  Δεν χάνει την ευκαιρία ο Τσβάιχ να σημειώσει τις αναλογίες με την εποχή του:

Δεν προλαβαίνει να πατήσει τα πρώτα χρόνια της νεανικής του ηλικίας κι αρχίζει κιόλας ο εμφύλιος, που με τις φανατικές ιδεολογίες του θα καταστρέψει τη Γαλλία απ' άκρου εις άκρον, όπως και σήμερα οι φανατισμοί, κοινωνικοί και εθνικοί, καταστρέφοντας τον κόσμο όλο...

... Το πώς ένιωθαν οι ουμανιστές εκείνη την εποχή - φριχτά παρόμοια μ' εμάς σήμερα - το δείχνει το ποίημα που ο La Boétie αφιερώνει στον εικοσιεπτάχρονο τότε φίλο του Μονταίνιο: "Τι μοίρα κακή μας έστειλε να γεννηθούμε σ' ετούτους τους καιρούς: Μπροστά μου γκρεμίζεται η χώρα μου κι άλλο δεν μου μένει παρά να φύγω, ν' αφήσω το σπίτι μου και να ξενιτευτώ ... το σπαθί κι ο θάνατος οδηγούν στο χαμό της Ευρώπης"...

Οι Montaigne και Étienne de La Boétie (θεμελιωτής της πολιτικής φιλοσοφίας)
ήταν πολύ καλοί φίλοι. (Πηγή εικόνας)

Ο Μονταίν ασχολήθηκε τα πρώτα χρόνια με τα κοινά για να τα εγκαταλείψει αργότερα επιλέγοντας μια ζωή μοναχική, κλεισμένος για δέκα χρόνια σε ένα σπίτι μόνος του, χωρίς την οικογένειά του, επιδιδόμενος στον στοχασμό και τη γραφή.

Ο Τσβάιχ παραθέτει πολλά στοιχεία, τόσο βιογραφικά για τον ίδιο τον Μονταίνιο και την οικογένειά του όσο και γενικότερα για την εποχή που έζησε ο Γάλλος ουμανιστής. Βρίσκει την ευκαιρία να κάνει λόγο για τα αντιφατικά χαρακτηριστικά που είχαν οι μεταρρυθμίσεις την εποχή του Ουμανισμού, που ενώ επαγγέλλονταν ένα νέο πνεύμα στην Ευρώπη, έφεραν και βία, εμφύλιους σπαραγμούς, αγριότητες, την κτηνωδία των Κονκισταδόρων:

Αυτό το φριχτό πισωγύρισμα από το φως του ουμανισμού στα σκοτάδια της βαρβαρότητας, αυτό το ξέσπασμα ομαδικής παράνοιας που από καιρού εις καιρόν κατατρέχει την ανθρωπότητα, παρόμοιο μ' αυτό που ζούμε ξανά σήμερα, ήταν παρά την αλάθευτη πνευματική του εγρήγορση και τον συμπονετικό ψυχικό συγκλονισμό του, η πραγματική τραγωδία στη ζωή του Μονταίνιου...

Κύριο στοιχείο στις αντιλήψεις του Μονταίνιου ήταν η υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας. Κι αναρωτιέται ο Τσβάιχ:

Κι έπειτα ... αυτή η ατομική ελευθερία, της οποίας ο Μονταίνιος αναδείχθηκε ο θερμότερος κήρυκας κι υπερασπιστής όλων των εποχών..., χρειαζόταν στ' αλήθεια ακόμα τέτοια λυσσαλέα υπεράσπιση στις αρχές του 20ου αιώνα; Δεν ήταν αυτονόητα από καιρό όλα αυτά; Εξασφαλισμένα δικαιώματα, κατοχυρωμένες (βάσει άγραφων και γραπτών νόμων) κατακτήσεις της ανθρωπότητας; Της ανθρωπότητας που είχε επαναστατ'ησει ενάντια σε κάθε τυραννία και σε κάθε σκλαβιά - και είχε νικήσει; Αυτονόητα δικό μας, σαν την ανάσα μας, σαν το χτύπο της καρδιάς μας, ήταν για μας το δικαίωμά μας να ορίζουμε τη ζωή μας, τις σκέψεις μας, τα λόγια και τα γραπτά μας...

Καλέ μου Τσβάιχ, χρειάζεται αλήθεια ακόμα τέτοια λυσσαλέα υπεράσπιση στις αρχές του 21ου αιώνα; Δεν είναι αυτονόητα από καιρό όλα αυτά; Για να ζούσες να 'βλεπες τον κόσμο γύρω γύρω, σήμερα που η τεχνολογία έχει σπάσει τα όρια της πληροφόρησης, για κάποιους φαίνεται ακόμα δεν είναι αυτονόητα όλα αυτά ...

"Η εξέγερση των αοράτων" (Πηγή)