Βιβλιοθήκες και Αγανακτισμένοι στις Ηνωμένες Πολιτείες

 (Πηγή της φωτογραφίας)

Πολύ ωραία η ιδέα τoυ Greek Libraries - Scoop.it και της Κατερίνας Κεράστα (Χρόνια Καλά και Πολλά Κατερίνα, καλή δύναμη) να μας ενημερώσει για τις βιβλιοθήκες των Αγανακτισμένων της Αμερικής μέσα από το σχετικό άρθρο του τελευταίου Lifo. Πράγματι, αν αναζητήσει κανείς στο Διαδίκτυο, θα βρει πλούσιο υλικό για τη συμβολή των βιβλιοθηκών και τη συμμετοχή των βιβλιοθηκονόμων στο κίνημα των Αγανακτισμένων της Αμερικής.

Αλλά επειδή ανώνυμος σχολιαστής στο παραπάνω άρθρο δείχνει επιφυλακτικός και ο ίδιος ή η ίδια δεν θα πήγαινε λέει να διαβάσει σε ένα δημόσιο χώρο, και επειδή το μήνυμα και ο συμβολισμός αυτών των πρωτοβουλιών ασφαλώς ερμηνεύονται, βρήκα πολύ ενδιαφέρον και παραπέμπω στο άρθρο της Barbara Fister με τίτλο "Why the Occupy Wall Street Movement Has Libraries", Library Journal, Oct. 27 2011, όπου η συγγραφέας τονίζει ότι η δράση αυτή είναι κάτι που δημιουργεί κοινότητα:

"...It's more a way to define the community through a culturally meaningful form of sharing, a physical impulse to pass books from one hand to another. It's what you do when you come together: you pool your books so that they can be browsed and shared. Sharing books is communal nourishment, like breaking bread...."

Ενδιαφέρον και το βίντεο με τίτλο Libraries and Occupations (Βιβλιοθήκες και Καταλήψεις) όπου ο Matthew Battles (συγγραφέας και του βιβλίου "Library: an unquiet history) συγκρίνει τις βιβλιοθήκες και το κίνημα Occupy Libraries σήμερα με το ριζοσπαστικό κίνημα που αναπτύχθηκε στη Μεγάλη Βρετανία το 19ο αιώνα. Και αυτός απαντάει το ίδιο στο παραπάνω ερώτημα, οι βιβλιοθήκες αυτές παρέχουν μια ευκαιρία για ανάγνωση και συζήτηση (providing a forum for reading, for conversation... a space to share...). Είναι σύντομο και αξίζει να το παρακολουθήσει κανείς.

Χαίρομαι και εκτιμώ τους Αμερικάνους βιβλιοθηκονόμους και υπενθυμίζω τη στάση που είχαν πάρει για τον περίφημο Πατριωτικό Νόμο (Patriot Act), τότε που η κυβέρνηση Μπους, μετά την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων το 2001, έδινε τη δυνατότητα με νόμο να ελέγχονται τα προσωπικά δεδομένα και μέσα από τη χρήση των βιβλιοθηκών, και τότε μεγάλος αριθμός των βιβλιοθηκονόμων της Αμερικής αλλά και η Ένωσή τους (American Library Association) αντέδρασαν σθεναρά και αποφασιστικά ώστε να μην εφαρμοστεί στην πράξη. Γενναίες αντιδράσεις που αξίζει να έχουμε υπόψη μας.

 Φωτογραφικό υλικό από το κίνημα "Occupy Libraries" 

Βιβλιοθήκες και σημεία των καιρών

Σημείο 1: "Σημειώσεις, θέματα sos, ύλες μαθημάτων..."

Και αν δεν καταλάβατε, μπορείτε να προστρέξετε στα τραπεζάκια της παράταξης που δημιούργησε την "Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη" σε ελληνικό Πανεπιστήμιο. Στόχος της ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης είναι "να παρέχει στους φοιτητές την καλύτερη δυνατή βοήθεια που θα χρειαστούν στις σπουδές τους".

Δηλαδή, να υποθέσω ή ότι τα μέλη της παράταξης δεν είναι φοιτητές αλλά κάποιοι σοφότεροι που μπορούν να βοηθήσουν τους καημένους τους φοιτητές να περνάνε τα μαθήματα ή/και ότι η Διοίκηση και οι διδάσκοντες του Πανεπιστημίου δεν παρέχουν τη δυνατότητα αυτή (δηλαδή δεν αναρτώνται οι ύλες των μαθημάτων και οι σημειώσεις στο διαδίκτυο μέσα από κάποια πλατφόρμα e-class κτλ.) ή/και ότι η βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου δεν παίζει κανένα τέτοιο ρόλο, δηλαδή, αυτό που λέμε το ρόλο της συμβολής στη μαθησιακή διαδικασία (learning organisation). 

Δεν έχει σημασία ποια είναι η παράταξη, ούτε ποιο είναι το Πανεπιστήμιο, αλλά δεν νομίζω ότι τα παραπάνω ισχύουν, ίσα ίσα πιστεύω ότι και τα ακαδημαϊκά ιδρύματα και οι ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες έχουν τις υποδομές και έχουν ήδη αναπτύξει ηλεκτρονικές υπηρεσίες σαν αυτές που αναφέρθηκαν παραπάνω (και καλά θα κάνουν οι κυβερνώντες και οι περί αυτούς συμβουλάτορες, να το πάρουν υπόψη τους αντί να παριστάνουν τους κριτές και τους κατηγόρους για να δικαιολογήσουν το γκρέμισμα στο οποίο είναι τουλάχιστον είναι συνένοχοι). Και πώς αυτό το υλικό (π.χ. οι σημειώσεις) θα αναρτάται σε σελίδα παράταξης; Δεν αρκεί η ανάρτηση στην επίσημη σελίδα του τμήματος; Κι αν δεν έχουν αναρτηθεί εκεί, πώς θα αναρτηθούν σε σελίδα παράταξης; Και στο κάτω κάτω, εδώ δεν υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα; 

Μα θα μου πείτε, υπόσχονται και θέματα "sos", μήπως υπόσχονται και ... θέματα; Μετά τις εκδρομές στη Μύκονο, τα πάρτυ στα Βαρελάδικα, τις ανακοινώσεις των διδασκόντων και τις οδηγίες για τους πρωτοετείς φοιτητές (υποκαθιστώντας τη γραμματεία, αλλά και τους φοιτητικούς συλλόγους), τώρα οι φοιτητικές παρατάξεις μοιράζουν και θέματα σος (πώς λέμε sauce, ketchup, mayonnaise...); 

Ξαναλέω, δεν έχει σημασία ποια είναι η παράταξη (ή μήπως έχει; εγώ πάντως δεν θα συμφωνούσα με το εν λόγω εγχείρημα απ' όποια παράταξη και αν είχε δημιουργηθεί), ούτε ποιο είναι το Πανεπιστήμιο, για τούτο και δεν παραπέμπω στο συγκεκριμένο ιστότοπο. Όμως, αναρωτιέμαι, ποιος είναι τελικά ο ρόλος της φοιτητικής παράταξης και του φοιτητικού συλλόγου (δεν μιλάω για ΕΦΕΕ βέβαια, άλλωστε τη σημαία του Πολυτεχνείου την κρατά - ως λάφυρο; - μια φοιτητική παράταξη). Και τι θα πεί ηλεκτρονική βιβλιοθήκη;

Μήπως μεγάλωσα και γίνομαι αυστηρή ( και ... ξεχνάω και παλιότερες αναντιστοιχίες ρόλων και έργων και λόγων);

Μήπως "ηλεκτρονική βιβλιοθήκη" μπορεί να είναι ό,τι δηλώσεις;

Σημείο 2: "Τα καταστήματα ... δημιουργούν δανειστικές βιβλιοθήκες"

Δεν έχει σημασία ποια είναι η αλυσίδα καταστημάτων, αν και όλοι τη γνωρίζουμε και χαιρόμαστε για το τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για το βιβλίο και τώρα για τις βιβλιοθήκες. Διάβασα ότι ήδη έχουν στηθεί δανειστικές βιβλιοθήκες στις εισόδους κάποιων ιδρυμάτων υγείας. Επειδή δεν ξέρω πώς λειτουργούν, αν απασχολούν βιβλιοθηκονόμους, αν έχουν συνεργασία με άλλες βιβλιοθήκες υγείας, αν έχουν συνεργασία με κάποιο φορέα βιβλιοθηκών, αναρωτιέμαι και ρωτώ. 

Μήπως "δανειστική βιβλιοθήκη" μπορεί να είναι ό,τι δηλώσεις;

Σημείο 3: Οι βιβλιοθήκες στα χωριά

Σαν μανιτάρια ξεφυτρώνουν μικρές και μεγάλες βιβλιοθήκες στα χωριά όλης της χώρας. Βιβλιοθήκες που στήνονται από την αγάπη και το μεράκι κάποιων κατοίκων, συλλογές βιβλίων, μερικοί υπολογιστές για να έχουν τα παιδιά πρόσβαση στο Διαδίκτυο, περιοδικά, φωτογραφίες, αρχειακό υλικό και εκδηλώσεις, πολλές εκδηλώσεις. Ευκαιρίες για συναντήσεις, αφηγήσεις, γνωριμίες, ανταλλαγές ψυχών... Βιβλιοθήκες όπου δίνεται η ευκαιρία για γνωριμία με την ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό κάθε τόπου.

Είναι όμορφες αυτές οι πρωτοβουλίες, δίνουν δύναμη στους ανθρώπους, και μάλιστα τώρα που όλοι νιώθουμε να υπάρχει αυτή η ανάγκη της φυσικής επικοινωνίας, της συνάντησης, του συναπαντήματος. Και είναι όμορφο που διαλέγουν οι άνθρωποι στα χωριά να φτιάχνουν βιβλιοθήκες, όχι απλά συλλόγους, αλλά βιβλιοθήκες, γιατί έτσι θεωρούν ότι κάνουν κάτι ανώτερο, ότι οι βιβλιοθήκες θα συμβάλουν σ΄αυτό το συναπάντημα... 

Μήπως η βιβλιοθήκη δεν είναι "ψυχής άκος" άλλωστε;

Σημείο 4: Οι βιβλιοθήκες σε περίοδο κρίσης

Να και μια ευκαιρία για τις βιβλιοθήκες. Αφού δεν μπορούμε να αγοράζουμε βιβλία όπως πριν, μπορούμε να δανειζόμαστε. Ξέρω, λάθος μήνυμα για τα βιβλιοπωλεία και τους εκδότες. Όμως, στην Αγγλία και τις άλλες χώρες με ισχυρή τη συνήθεια χρήσης βιβλιοθηκών εδώ και πολλές πολλές δεκαετίες, ποιο ήταν το λάθος μήνυμα;

Εγώ θα έλεγα, να διατίθεται κονδύλι για νέες αγορές στις βιβλιοθήκες, ώστε να αγοράζονται οι νέες εκδόσεις που πλέον σπανίζουν στις δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες. Και να γίνονται κοινές εκδηλώσεις βιβλιοθηκών με εκδότες και βιβλιοπωλεία, γιατί όχι, αρκεί να γίνεται με προσοχή, ιδιαίτερα στις μικρές τοπικές κοινωνίες.

Και να μια ευκαιρία για έρευνα: Έχει η κρίση επηρεάσει τη χρήση των βιβλιοθηκών; 

Και να ευκαιρίες για καμπάνιες, όπως αυτή της Θεσσαλονίκης με τις ημέρες βιβλιοθηκών.

Και να μια ευκαιρία οι βιβλιοθήκες να πάνε ακόμη πιο ενεργά στην κοινωνία, πέραν των συνεδρίων και άλλων εσωστρεφών εκδηλώσεων (όχι άχρηστων βέβαια και αυτών). 

Και η αρχή να γίνεται στα παιδιά. Τώρα, πώς αυτό θα το διαχειρίζονται οι διευθυντές των σχολείων, δεν το βλέπω καθαρά. Αλλά, να πάλι μια ευκαιρία για τις δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες, αλλά και τις βιβλιοθήκες των χωριών, να μια ευκαιρία συνεργασίας με τα σχολεία της περιοχής τους. 

Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι πρωτότυπες δικές μου ιδέες, υπάρχουν διάσπαρτες κυψέλες που αγωνίζονται, αυτενεργούν και δημιουργούν, παρά τα πενιχρά οικονομικά που διαθέτουν, με μέσα την αγάπη και το μεράκι να μας κάνουν να σηκωθούμε από τον καναπέ, να βγούμε από το σπίτι και να συνομιλήσουμε, να συνυπάρξουμε.

Μήπως η βιβλιοθήκη δεν είναι "ψυχής άκος" άλλωστε;

8ο Συνέδριο Ορολογίας 2011

Πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, 10-12 Νοεμβρίου, το 8ο Συνέδριο Ορολογίας της ΕΛΕΤΟ, όπως γίνεται κάθε δύο χρόνια από το 1997 (με αφετηρία βέβαια την ημερίδα  ΤΕΕ-ΕΛΟΤ/ΤΕ21 του 1992.


Το συνέδριο ήταν αφιερωμένο στον Μανόλη Τριανταφυλλίδη για τον οποίο μίλησε ο καθηγητής ΑΠΘ και Διευθυντής του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών (ιδρύματος Τριανταφυλλίδη) Γιώργος Παπαναστασίου με θέμα "Μανόλης Τριανταφυλλίδης, ξενηλασία ή υποτέλεια. Ένας αιώνας μετά".


Στη διάρκεια του Συνεδρίου έγιναν σημαντικές ανακοινώσεις σε θέματα γλώσσας και ορολογίας, από έλληνες αλλά και ξένους επιστήμονες. Προσκεκλημένος ομιλητής ήταν ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, καθηγητής γλωσσολογίας Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Επιστημονικός συντονιστής στο Χρηστικό Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας της Ακαδημίας Αθηνών, που έδωσε διάλεξη με θέμα: Λεξικογραφία και ορολογία : Συμπεράσματα από τη σύγκριση δύο σύγχρονων νεοελληνικών λεξικών".


Επίσης, την τελευταία ημέρα οργανώθηκε συζήτηση με θέμα "Επιστημονική ορολογία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ)".


Όλες οι παρουσιάσεις βρίσκονται:

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=140728.msg324889#msg324889
ή
http://www.youtube.com/playlist?list=PL0CF58918AE5EC670&feature=viewall

Τροχιές σε διασταύρωση - Γιάννης Ρίτσος

 Το φεγγάρι του Σεληνόφωτος

'Αφησέ με να 'ρθω μαζί σου.
Τι φεγγάρι απόψε!...
Είναι καλό το φεγγάρι
-δε θα φαίνεται που ασπρίσαν τα μαλλιά μου...
Το φεγγάρι θα κάνει πάλι
χρυσά τα μαλλιά μου.
Δε θα καταλάβεις.
'Αφησέ με να 'ρθω μαζί σου
'Οταν έχει φεγγάρι
μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες...
'Ενα δάχτυλο αχνό
γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια
-δε θέλω να τ' ακούσω.Σώπα...
Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι,
πάνω στο ύψωμα
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας,
μπορεί και να φανταστούμε
κιόλας πως θα πετάξουμε...

.......................................

 Σαν σήμερα στις 11 Νοέμβρη 1990 έφυγε ο ποιητής.

Αξίζει να διαβαστεί η αλληλογραφία του με τον Άρη Αλεξάνδρου και την Καίτη Δρόσου:  

Τροχιές σε διασταύρωση. Επιστολικά δελτάρια της εξορίας και γράμματα στην Καίτη Δρόσου και τον Άρη Αλεξάνδρου, σε επιμέλεια της Λίζυς Τσιριμώκου, Άγρα 2008.

 

 

 

 

 

"Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο..."

 

 

Το μεγαλείο η Ελλάς! Ή και ... περιμένοντας τον Γκοντό (ή τον κοντό;)

"Το πρωτάθλημα αρχίζει, η εξέδρα πλημμυρίζει
γίνεται χαμός σε κάθε γκολ
Mα το ντέρμπι είναι στημένο, κι από πριν ξεπουλημένο
κι εσύ πνίγεσαι με δίχρωμα κασκόλ

Ελλάς, Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας
Ελλάς, Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς

Μπόρα είπες θα περάσει μα ο κόσμος τα 'χει χάσει
τα σκουπίδια δίνουν πάρτι στα στενά
Τα FM και τα κανάλια έχουν σφίξει σαν τανάλια
κι οι αφίσες φτύνουν μέλι με καρφιά

Ελλάς, Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας
Ελλάς, Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς

Μέσα σ' όλη αυτή τη δίνη όρθιο πες μου τι θα μείνει
σου φωνάζω μα εσύ δε μου μιλάς
Ψάχνεις για το μεγαλείο που σου μάθαν στο σχολείο
κι εγώ ξένος μετανάστης σου Ελλάς

Ελλάς, Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας
Ελλάς, Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς

Δε γουστάρω τα στημένα, έρχομαι ξανά σε σένα
δυο μαζί μπορούμε δωσ' μου δυο φιλιά
όλα μοιάζουνε χαμένα μα καλή μου έχω εσένα
παίρνω φόρα απ' τη δική σου αγκαλιά

Ελλάς, Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας
Ελλάς, Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς"

Στίχοι - Μουσική: Σταμάτης Μεσημέρης, το τραγούδησε υπέροχα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου http://www.youtube.com/watch?v=i8luHZx5zNI (εδώ σε συναυλία τον Μάρτιο 2009, ένα μήνα αργότερα ο Σταμάτης Μεσημέρης έφυγε).

Κι εμείς ακόμη περιμένουμε, τι αλήθεια; Μετά τα πανηγύρια (γιατί αλήθεια;) κι αφού προτείναμε και θέση Αντιπροέδρου στον Πρόεδρο του Λάος που δεν τη δέχτηκε (για να μην έχει την τύχη του κ. Πάγκαλου;) κι αφού πανηγυρίσαμε που όλοι μαζί θα τα βρούμε (όχι η Αριστερά δεν θέλει, αλλά εντάξει τώρα..., κάπως έτσι έκανε τις δηλώσεις της σε ξένο κανάλι μία βουλευτής και υπουργικό στέλεχος της μέχρι τώρα Κυβέρνησης, περιχαρής που τα βρήκαν, τι αλήθεια βρήκαν και τι δεν βρίσκουν τόσες μέρες τώρα, άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε δηλαδή...).

Έτσι, αξίζει να δούμε και να ξαναδούμε την παράσταση Περιμένοντας τον Γκοντό του Μπέκετ, φέτος στο Θέατρο Τέχνης, ένα πρωτότυπο θεατρικό εγχείρημα μόνο με γυναίκες http://www.theatro-technis.gr/NewPlayElement.aspx?PlayId=311. Εγώ πάντως θα  θυμηθώ και την παράσταση του 2008 στο θέατρο Τόπος Αλλού.

Ευτυχώς δεν υπάρχει μόνο η Ελλάς, υπάρχει κι η Ελλάδα που εκφράζεται, αγωνίζεται, δρά. Άκουσα στο Δεύτερο Πρόγραμμα τους Παγουρίστας  http://paguristas.gr/ να περιγράφουν τι κάνουν για την πόλη τους τα Γιάννενα (όπως και οι Πατρινίστας και οι Ελλαδίστας...). Άκουσα τους Γιατρούς του Κόσμου να μιλάνε για τους αποκλεισμένους του τόπου μας http://mdmgreece.gr/.

Και βέβαια, αρχίζει αύριο το 8ο Συνέδριο Ελληνική Γλώσσα και Ορολογία http://www.eleto.gr/gr/Conference08.htm, αφιερωμένο στο Μανόλη Τριαναταφυλλίδη. Η έναρξη θα γίνει αύριο το βράδυ στην Κεντρική αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών στις 7 το απόγευμα, οι εργασίες Παρασκευή και Σάββατο θα διεξάγονται στο Ευγενίδειο Ίδρυμα.

Πήρα την ιδέα για το τραγούδι από τον Βαγγέλη Κακατσάκη (http://petaxta.blogspot.com/2011/11/blog-post_08.html) , πραγματικά ήταν πολύ ταιριαστή η επιλογή (όπως πάντοτε άλλωστε).

Μαρία Κιουρί, μια σπουδαία γυναίκα, ένα ίνδαλμα

Δεν θυμάμαι ποιο ήταν ακριβώς το βιβλίο, ήταν πάντως η βιογραφία της Μαρίας Κιουρί, και ήταν αυτό που με επηρέασε ώστε να επιλέξω κατεύθυνση σπουδών. (Ήμουν και καλή μαθήτρια). Έτσι σπούδασα χημικός μηχανικός (και όχι χημικός που θα ήταν αναμενόμενο, για λόγους που μπορώ να εξηγήσω με τα μυαλά της εποχής, αλλά ούτε και αρχαιολόγος που το ήθελα επίσης πολύ και μέχρι τότε αυτό είχα ως πρώτη επιλογή ...)

Το 2010 που βρέθηκα στο Παρίσι, ο χώρος του Συνεδρίου που παρακολουθούσα ("Categorizing Human Experience, Classification in Languages and Knowledge Systems", πολύ ιδιαίτερο και ενδιαφέρον) ήταν κοντά, δίπλα σχεδόν στο Ινστιτούτο Pierre et Marie Curie του Πανεπιστημίου. Έτσι, καθημερινά περνούσα από δίπλα και καμάρωνα τις δύο μεγάλες φωτογραφίες στην τζαμαρία του ισογείου. Θυμόμουν τα εφηβικά μου χρόνια και τη λαχτάρα μου να μοιάσω στη γυναίκα εκείνη. Αστεία πράματα; Ε όχι, στην ηλικία εκείνη και στην εποχή εκείνη χρειαζόμασταν ινδάλματα και οράματα. Και γω είχα βρεί. Και τώρα χρειάζονται οι νέοι και τα αναζητούν. Τα εντοπίζουνν άραγε;

Το Ινστιτούτο Ραδίου (Pavillon Curie)  και το Μουσείο Curie στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού

Οι φωτογραφίες των δύο σπουδαίων χημικών δεσπόζουν στο παράθυρο του Ινστιτούτου

Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία....

Η Μαρία Κιουρί είχε γεννηθεί στις 7 Νοέμβρη 1867 στην Πολωνία. Ήταν μια σπουδαία γυναίκα.

Τα λόγια ρίχνουν καθεστώτα; Ή όταν θέλουν ανδρεία τα λόγια τα σοφά...

"... Ψυχικά εντόσθια, αυτό είναι όλο. Μπορείς να πείς πως υπάρχει και ο πόθος του Σουλτάνου, να λατρεύεις και να λατρεύεσαι τελείως μόνος αποκλείοντας όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Στην παλιά Ανατολή, γεννήθηκε έτσι το χαρέμι, και σήμερα έχουμε στη θέση του την οικογένεια, τον έρωτα και το σκύλο.  Και μπορώ να πώ πως η μανία μιας τέτοιας αποκλειστικής κατοχής ενός ανθρώπου , ώστε να μην μπορεί να πλησιάσει κανένας άλλος, είναι δείγμα προσωπικής μοναξιάς μέσα στην ανθρώπινη κοινότητα που ακόμα και οι σοσιαλιστές σπάνια την απαρνούνται. Εάν το δείς έτσι, δεν είμαστε τίποτε άλλο από μια αστική παρεκτροπή. Δες! Τι υπέροχο!..."

Βρήκα το παραπάνω απόσπασμα στον "Άνθρωπο χωρίς ιδιότητες" του Ρόμπερτ Μούζιλ (εκδ. Οδυσσέας, τ. ΙΙ, σελ. 328, μετάφραση από την Τούλα Σιετή που δυστυχώς έφυγε πρόωρα το 2010), κάνοντας το τέχνασμα που αναφέρει ο Κούντερα στο βιβλίο του "Η τέχνη του μυθιστορήματος" (εκδ. Εστία, 1996, μετάφραση Φίλ. Δρακονταειδής): "Οταν παίρνω στα χέρια μου αυτό το βιβλίο το ανοίγω πάντοτε στην τύχη, σε οποιαδήποτε σελίδα, χωρίς να με ενδιαφέρει τόσο αυτό που προηγείται ή αυτό που ακολουθεί. Κάθε απόσπασμα διαθέτει από μόνο του μια δική του αξία, μια δική του σοφία, που είναι πάντα εντυπωσιακή." (Παράθεση από το άρθρο του Θανάση Γιαλκέτση στην Ελευθεροτυπία 4/1/2004 "Γιατί διαλέγω τον Μούζιλ"). Οι συμπτώσεις με την ώρα που τα γράφω αυτά και με αυτά που παρακολουθώ να διαδραματίζονται στην πατρίδα μου απόψε και τόσες ημέρες τώρα είναι πραγματικά ανατριχιαστικές...

Ο Μούζιλ στο "Περί βλακείας" (εκδ. Δελφίνι, 1992), όπως σημειώνει πολύ όμορφα ο μεταφραστής του Γιώργος Κεντρωτής, πιστεύει ότι μέσω της πρόσδοσης νοήματος στα πράγματα, της νοηματοδοσίας, συγχωνεύονται το "εν τοις πράγμασι αντίκρυσμα του λόγου" με το νόημα. Γράφει:

"... Περιστασιακά είμαστε όλοι βλάκες, περιστασιακά, επίσης, πρέπει να ενεργούμε σαν τυφλοί, ή έστω, σαν μισότυφλοι, γιατί διαφορετικά ο κόσμος θα έπαυε να κινείται. Αλλά εάν ο κανόνας, που θα συναγόταν από τους κινδύνους της βλακείας, είναι "να απέχεις από κρίσεις και αποφάνσεις για ό,τι δεν πολυκαταλαβαίνεις", τότε είναι κάτι παραπάνω από ασφαλές ότι οι άνθρωποι θα παρέμεναν εσαεί αδρανείς!..."

Έχει ενδιαφέρον η ανάλυση του Γιώργου Κεντρωτή για τη νοηματοδότηση των πραγμάτων μέσω του λόγου, όπως γίνεται από τον Ρόμπερτ Μούζιλ, αλλά αντίστοιχα και από τον Τίτο Πατρίκιο στο ποίημά του Οι στίχοι, 3 από τη συλλογή "Αντικριστοί Καθρέφτες" (εκδ. Στιγμή, 1991):

Κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα

είχα γράψει πριν από χρόνια

κι ως σήμερα μου το καταλογίζουν.

Όμως οι στίχοι κάνουν τη δική τους τη δουλειά

δείχνουν τα καθεστώτα, τα κατονομάζουν

ακόμα κι όταν πάνε να εξωραϊστούν

ν΄ανακαινίσουν λίγο τη βιτρίνα

ν΄αλλάξουν επωνυμάι και ταμπέλα.

Μάλιστα οι στίχοι κάποτε πετυχαίνουν

σ΄απρόσμενες στάσεις τους ηγέτες

βέβαιους πως κανένας δεν τους βλέπει

με σώβρακο κιτρινισμένο κι ανοιχτό

πριν φορέσουν περισκελίδα ή παντελόνι

με καλαμέναι πόδια παντόφλες στραβοπατημένες

πριν βάλουν μπότες ή σκαρπίνια

με την κοιλιά να ξεχειλάει πριν τη ρουφήξουν

για να κουμπώσουν το αμπέχονο ή το σακκάκι

με τις μασέλες αφημένες στο ποτήρι

πριν ξαναπροβάρουν τον ιστορικό τους λόγο

με τα προγούλια τους να κρέμονται, τις λάπες

πριν θεληματικό υψώσουν το πηγούνι

πριν ατενίσουν πάντα νέοι το μέλλον.

Οι στίχοι δεν ανατρέπουν καθεστώτα

μα σίγουρα ζούνε πιο πολύ

απ΄ όλες τις καθεστωτικές αφίσες."

Είχαν, λέει, τη σοφία και την ανδρεία να λένε τα πράγματα με τ΄όνομά τους.


Ο Ρόμπερτ Μούζιλ γεννήθηκε  6 Νοεμβρίου 1880. Ανάμεσα στα άλλα, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες τις αναφορές στον Μούζιλ, στην προσωπικότητά του, στις σχέσεις του με διανοητές της εποχής του όπως ο Χέρμαν Μπροχ και άλλοι, στον τρίτο τόμο της αυτοβιογραφίας του Ελίας Κανέτι Το παιγνίδι των ματιών (εκδ. Καστανιώτη, 2006). Άλλα βιβλία του που έχω είναι: Ο Κότσυφας (Διάττων, 1988), Δεσμοί (Νεφέλη, 1986), Τρεις Γυναίκες (Νεφέλη, 1985), Ο νεαρός Τέρλες (Ύψιλον, 1984).