Δώσε φωνή στη νύχτα, αναφωνεί ο ποιητής, όπου ψυχές κυκλώνουν αυτό το δείπνο
[...] μα κι άλλες
παλιές ψυχές αρίθμητες, μα κι άλλες
πολλές ψυχές τη νύχτα όπου γεμίζουν
-τι τώρα είναι πιότεροι οι νεκροί κι απ’ όλους
της γης τους ζωντανούς-,που από τη ζέστα
της σιωπηλής καρδιάς μας τραβηγμένες,
καθώς οι πεταλούδες απ’ τις φλόγες
τραβιώνται των κεριών, να ξεκινάνε
τις νιώθω από παντού, κι αφήσετέ τις
να φτάσουνε ως εδώ ,ν’ απλοχερίσουν
αόρατες σε τούτο το τραπέζι
του Πλούτωνα,σ’ αυτόν τον πυργωμένο
νεκρόδειπνον, ω φίλοι αφήσετέ τις
να ρθούν εδώ σ' εμάς, να γίνουμ’ ένα . . .
(από τον Ελληνικό Νεκρόδειπνο του Άγγελου Σικελιανού)*
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων. [...]
(Τάσος Λειβαδίτης, από τη Συμφωνία αρ. 1)
..............................................
* αντέγραψα το απόσπασμα από τον τόμο αφιέρωμα στον Άγγελο Δεληβοριά με τίτλο "Άγγελος Δεληβορριάς. Το διαρκές παρόν του πολιτισμού" (Βιβλιοθήκη Μουσείου Μπενάκη, 2020), περιέχεται στην ομιλία του Νίκου Ξυδάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου