Ο Πινόκιο στην Αθήνα

Ο ήρωας που ξεχωρίζω από τα παιδικά παραμύθια είναι ο Πινόκιο. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί δεν αγαπώ τα ψέματα (μερικές φορές μπορεί και να υπερβάλλω, μπερδεύοντας σοβαρά κι αστεία, όμως δεν αντέχω και τα ψέματα που χρησιμοποιούν όσοι θέλουν να εξασφαλίσουν/να αρπάξουν/να διατηρήσουν μια οποιαδήποτε θέση...).

Έτσι, το παραμύθι του Χρήστου Μπουλώτη Ο Πινόκιο στην Αθήνα (εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2001) με την καταπληκτική εικονογράφηση από τον Βασίλη Παπατσαρούχα, είναι για μένα από τα πιο όμορφα παραμύθια. και δεν είναι μόνο γιατί έχει ήρωα τον Πινόκιο, μα και γιατί ο Πινόκιο έρχεται στην Αθήνα και δίνεται έτσι μια ωραία ευκαιρία στον παραμυθά να μιλήσει για όμορφα πράγματα, για τη φύση, να περιγράψει όμορφα την Αθήνα, μα και να σχολιάσει, χωρίς να ενοχλεί, την τσιμεντοποίηση της πόλης.

Πέφτει, λοιπόν, πάνω στην Ακρόπολη ο Πινόκιο...

Ένα φλούπ, ένα ξερό κλακ κι ύστερα ένα "Οχ, τα πλευρά μου! Οχ!... Το κεφαλάκι μου, οχ!"

Μέσα στη φεγγαρόλουστη νύχτα, στα μάρμαρα της Ακρόπολης, κάτι, κάποιος έπεσε φαρδύς πλατύς από ψηλά. Απ' τη ράχη ενός χελιδονόψαρου έπεσε που, χτυπώντας δυνατά τα τεράστια πτερύγιά του, χάθηκε στη στιγμή πέρα, κατά τη θάλασσα μεριά.

Μα, ποιος, ποιος να 'ναι; Ποιος; Κι από πού ήρθε νυχτιάτικα; Και τούτη η μακριά, σουβλερή μύτη...

"Ο Πινόκιο! Δεν πιστεύω στα μάτια μου, ο Πινόκιο!" ...

Το εξώφυλλο από την "πραγματική" ιστορία του Πινόκιο, όπως την έγραψε ο Κάρλο Κολόντι και την μετέφρασε ο Σωτήρης Κακίσης (Νεφέλη 1994)

Έφτασε λοιπόν στην Αθήνα το ξύλινο αγόρι και είχε τρεις μέρες στη διάθεσή του να βρει εκείνο το παράξενο κυκλάμινο "που ούτε στη γη φυτρώνει ούτε στον ουρανό αλλά ανάμεσα σε γη και ουρανό". Και ποιους δε συνάντησε στο διάβα του. Πήγε στον Εθνικό Κήπο και μίλησε με το σαλίγκαρο που του παραπονέθηκε πως η γενιά του αργοσβήνει, γιατί "πνίγηκε βλέπεις η χώρα μου στο τσιμέντο, στ' αυτοκίνητα, στις πολυκατοικίες..." 

Και μίλησε με τους αδελφούς Σαλήγκαρους, το Σαλή και τον Γκάρη, είδε το τυρί που τρέχει, τη χαρτοσακούλα που περπατάει. Πήγε στο Κολωνάκι και πήρε το τελευταίο σουσαμοκούλουρο που όμως το χάρισε στην περιστέρα να το δώσει στα παιδιά της. Στην πλατεία Δεξαμενής είδε το άγαλμα του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, πέρασε από το Προεδρικό Μέγαρο, είδε τους Ευζώνους, επισκέφθηκε το Μουσείο Μπενάκη, συνάντησε τη Φιλαρμονική του Δήμου, κατέφτασε να τον γνωρίσει και η διάσημη Αθηναία αρκουδίτσα Κατερίνα-Κατίνα. Έγινε φίλος μ' ένα πεφταστέρι, το Μήτσο το αστεράκι. Πάνω στην κόκκινη μπάλα, πέταξε στους στύλους του Ολυμπίου Διός και στην πύλη του Αδριανού παρέα με τον κουρδιστό ποντικούλη.

Και η περιστέρα τον οδήγησε στην Αρχαία Αγορά να του δείξει το κυκλάμινο που γύρευε. Ήταν σ' ενα παλιό δίπατο σπίτι και είχε φυτρώσει "σ' ένα μισογκρεμισμένο περβάζι, βρήκε τυχαία λίγο χώμα, κυριολεκτικά ανάμεασ σε γη και ουρανό, φύτρωσε από μόνο του κι ανθίζει σκαλωμένο ψηλά στον τοίχο..."

Κι όταν ήρθε το χελιδονόψαρο να τον πάρει πίσω, του τραγουδούσαν:

 
Η αλήθεια φανερώνεται

μόνο με παραμύθια

2 Απριλίου σήμερα, η μέρα του παιδικού βιβλίου και χθες, 1 Απριλίου ήταν η μέρα με τα ψέματα! Σαν να ταίριαξε το τραγουδάκι που είπαν στον Πινόκιο...

Ο Πινόκιο με τον Τζεπέτο, από ιταλικό ημερολόγιο του 1997