Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Το ισόπαλο τραύμα του Γιάννη Στίγκα



Μεγάλο μποτιλιάρισμα κι από τις δυο μεριές του τρόμου


                                                                             στον Γιάννη Κοντό*

του Γιάννη Στίγκα

Έτσι όπως μπαίνουν όλοι τους
αξύριστοι στην ποίηση
να βόσκουν τα σκοτάδια τους
και καρδαμώνει η συμφορά
το λίγο λίγο τρώει τα θεμέλια
εγώ κορνάρω βέβαια
Τον Όμηρο τον κάνανε
χιλιάδες ξοφλημένα σύννεφα


έχω μεγάλη δυσκολία να χρυσώσω την πνοή

ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ
                    δηλαδή το κασκόλ σου
μαγκωμένο γερά
                   στα γρανάζια της πόλης
για να σ' έχουμε εδώ
με ξενύχτια
        κι ό,τι άλλο αιχμηρό
να ανοίγουμε τρύπες στο γέλιο σου
και να παίρνουμε
                         ολόχρυσες τζούρες


Το παραπάνω είναι ένα από τα 21 ποιήματα της συλλογής "Ισόπαλο τραύμα" του Γιάννη Στίγκα (Κέδρος, 2009), γιατρού και ποιητή με αξιοσημείωτη παρουσία στα ποιητικά πράγματα του τόπου (προς θεού, μη θεωρηθούν κριτική αξιολόγηση τα λόγια μου, την αίσθηση της αναγνώστριας μεταφέρω μόνο). Τα ποιήματα της συλλογής είναι όλα αφιερωμένα ή κάνουν αναφορές σε άλλους ποιητές, όπως στον Καρυωτάκη, στο Σινόπουλο, στον Πόε, στον Μιγκέλ Ερνάντεθ, στον Οκτάβιο Παζ, στον Ντύλαν Τόμας, στο Μαγιακόφσκι, στον Καρούζο, στο Σαχτούρη, στον Βερλέν, στο Ρίτσο, στον Ρεμπώ ...

Και λέει ο Ρίτσος:
                            Γραμμή τερματισμού το φως
                            για τους νεκρούς μου τρέχω
                             να λαχανιάσουν μέσα μου

...................................

Και λέει ο Λόρκα:
                            Εγώ δεν λογαριάζω ντουφεκιές
                            όσο βαθιά κι αν πάνε
                            το νήμα θα το κόψει το φεγγάρι

Τέτοιο αγώνισμα η ποίηση

---------------------------------------------------------------------------------------

* Ο Γιάννης Κοντός έφυγε σαν σήμερα το 2015.

4 σχόλια:

  1. "Ολόχρυση τζούρα", που λέει κι ο τελευταίος στίχος.

    Αρπάζομαι από το γεγονός ότι ο Γιάννης Στίγκας εκτιμάει την ποίηση του Βασίλη Στεριάδη κι επίσης από την ιδιότητα του γιατρού, για να προσφέρω ένα ποίημα του Στεριάδη, δίκην αντίδωρου:

    Ο γιατρός, λοιπόν. Του Βασίλη Στεριάδη:

    Ο γιατρός άνοιξε την τσάντα
    έβγαλε ένα παράξενο μικρό εργαλείο
    πάνω στο τραπέζι τα ξεκοιλιασμένα ποιήματα έβγαζαν χλωροφόρμιο
    «Κάνω εγχειρήσεις στ’ άρρωστα ποιήματα» μου είπε, «κάτι σώνεται
    κάποτε γράφω κι εγώ, βλέπεις, εδώ είναι όλα πιθανά.
    Ύστερα σου ’ρχονται όλα ξαφνικά, δικάζεσαι για φόνο»
    Τότε άρχισα να μικραίνω
    στο τέλος έγινα ένα μικρό μπουκάλι με αντισηπτικά.
    Ο γιατρός πλησίασε το τραυματισμένο ακουστικό κι εγώ επανέλαβα:
    «Πέρασα ένα ευχάριστο απόγευμα ανασαίνοντας δύσκολα
    όπως το τρένο σε κάποιο παλιό ποίημα του γιατρού
    είμαι υπέροχος εξαιτίας της απόγνωσης
    έκανα τα αισθήματά μου διαφήμιση
    και κατέθεσα την αγάπη μου στο ταμείο παρακαταθηκών και δανείων».
    Αυτό είναι ένα καλό ποίημα, μου είπε
    και τ’ άλλα βέβαια ήταν καλά
    αλλά είχα απαυδήσει από ισορροπία
    αυτή είναι η γνώμη μου ως αρχιτέκτονος

    Καλή μας βδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν είναι μόνο η δική σας ανάγνωση για τον Στίγκα, είναι και πολλών εξ ημών. Εξέχει "κεφάλια" από τους ποιητές της γενιάς του. Συγχωρήστε την μικρή παρατήρηση: τα Ισπανικά δεν έχουν ζ, άρα είναι Οκτάβιο Πας. πάντα φιλικά, Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχαριστώ για την "παρατήρηση", δεκτή, δεν ξέρω ισπανικά, νομίζω πάντως ότι η διαφορά ανάμεσα στα ισπανικά της Ισπανίας και τα ισπανικά των χωρών της Λατινικής Αμερικής που υπάρχει, όπως διαβάζω, έχει δημιουργήσει σύγχυση σε πολλές περιπτώσεις. Βρίσκει κανείς Πας και Παζ, Λιόσα και Γιόσα κτλ. Τα πάθη και τα λάθη των μεταφραστών; των εκδοτών; των αναγνωστών;

    ΑπάντησηΔιαγραφή