Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Ιστορία, του Γιάννη Ρίτσου

Ό,τι και νάναι, εδώ θα μείνω, - ψιθύρισε,
Ο γιαλός είναι μεγάλος, οι πέτρες
αλλάζουν χρώμα με το πέρασμα της ώρας.
Αν κοιτάξεις στο νερό, λίγο μετά το λυκόφως,
θα δεις τον τελευταίο γιο του Θυέστη
χωρίς σπαθί, χωρίς στεφάνι, μόνον
με την ουλή ενός άστρου στο δεξί του νεφρό.
Τ' άλλα θα πεις πως είτανε της μοίρας,
κι ο έρωτας κ' η σφαγή κ' η επάνοδος,
η πρόσκαιρη εξουσία, η έλλειψη απογόνων
και το μικρό, σιδερένιο σταυρουλάκι
περασμένο σε σπάγγο, κείνο το ίδιο βράδι,
πατημένο στο χώμα απ' τις οπλές των αλόγων.

(Αντιγραφή από τη συλλογή "Μαρτυρίες", εκδ. Κέδρος 1977.
Τα ποιήματα της συλλογής γράφτηκαν την περίοδο 1964-1966)

2 σχόλια:

  1. Κατερίνα,όταν ήμουν πιο νέα δεν τον καταλάβαινα πραγματικά τον Ρίτσο παρά ακαδημαϊκά που λένε,ψυχρά δηλαδή, φιλολογικίστικα.
    Γενικώς αντιλαμβανόμουν τα λογοτεχνικά πράγματα ακαδημαϊκά,εκ του ασφαλούς και δεν γινόταν παρά να τον θεωρώ κι εγώ ένα σπουδαίο ποιητή της Αριστεράς κτλ κτλ.
    Τώρα που βιώνουμε πέτρινα χρόνια νέας προδοσίας κι εμείς και τα παιδιά μας,ξέρω γιατί γινόταν αυτό το μπέρδεμα στο κεφάλι μου και νιώθω,νιώθω πια, πόσο αληθινά, διόλου ακαδημαϊκά, μεγάλος ποιητής είναι ο Γιάννης Ρίτσος,ειδικά αυτός,ποιητής της ζωής μας και των αγώνων της και δεν το λέω με καμία ειδική πολιτική έννοια.

    Με συγκίνησες.Καλό Σαββατοκύριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσο αληθινά πράγματι τα λόγια σου! Αξίζει να διαβάσει κανείς και το "Τροχιές σε διασταύρωση", βρίσκει τον άνθρωπο-ποιητή-αγωνιστή Γιάννη Ρίτσο σε διασταύρωση με τον άνθρωπο-λογοτέχνη-αγωνιστή Άρη Αλεξάνδρου και με τον άνθρωπο και γυναίκα και αγωνίστρια Καίτη Δρόσου. Και να σταθεί στη φωτογραφία του Ρίτσου να διαβάζει, ντυμένος τα "καλά" του, σ' έναν τόπο εξορίας. Η αρχοντιά όλη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή