Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε πάνω στο
κομοδίνο
ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία».
Έσκυψα τότε το
κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες
και δε θα ‘χαμε να πούμε
τίποτα
ωραιότερο απ’ αυτό.»
Τάσος Λειβαδίτης
κάποιος αμαθής, αμαρτωλός χυδαίος,
καμμία γυναίκα του λαού πτωχή
σ' ενθυμείται κι έρχεται να σου φέρ'
όχι χρυσόν, αλλά ολίγο λιβάνι,
ένα κερί, κι ολίγο λάδι στην μποτίλια/
σ' εσέ που είσαι όλων ο δοτήρ.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μότσαρτ http://www.youtube.com/watch?v=G3EbbkLOsRQ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου