Για τη μεγάλη Κυρία των Νομισμάτων από την Ειρήνη Γρατσία

Έλα να μιλήσουμε για την κυρία Αδαμαντία την αρχαιολόγο, είπα στον εγγονό μου και κάθισε στην καρέκλα ν’ αρχίσει το παραμύθι...

«Μια φορά κι έναν καιρό πριν από πολλά μα όχι πάρα πολλά χρόνια. Η κυρία Αδαμαντία, η αρχαιολόγος, πήρε, όπως κάθε πρωί το δρόμο για το Αρχαιολογικό Μουσείο. Η μέρα ήταν γεμάτη ήλιο και είχε ήδη αρχίσει να κάνει πολλή ζέστη...

... Πάμπολλες ήταν οι εργασίες που έπρεπε να γίνουν και σήμερα. Ωστόσο παραμέρισε για λίγο τα γράμματα και διάβασε πάλι την εκατοστή σελίδα του χοντρού δερματόδετου βιβλίου. Τα λόγια του αρχαίου συγγραφέα επιβεβαίωναν τις σκέψεις που κυκλοφορούσαν συνεχώς τις τελευταίες ημέρες στο μυαλό της. Ο θησαυρός με τα αρχαία νομίσματα ήταν σίγουρα κρυμμένος στην Κόρινθο και έπρεπε να τον βρουν και να τον φέρουν στο Μουσείο...»

Έτσι, η κυρία Αδαμαντία, μια και δυο, πήρε το λεωφορείο κι έφτασε στην Κόρινθο στο εκεί Μουσείο, όπου συναντήθηκε με τον κύριο Χρήστο τον αρχαιολόγο, συνεργάτη από παλιά, πήραν και τους εργάτες και ξεκίνησαν για το λόφο όπου υπέθεταν ότι θα βρουν τα αρχαία νομίσματα! Και ξεκινάει η περιπέτεια της ανασκαφής. Κι από κοντά η μικρή φτερωτή θεά, η θεά Νίκη, σαν εκείνη που ήταν χαραγμένη σε ένα πανέμορφο νόμισμα με τη θεά Αθηνά στην άλλη πλευρά!

Αλλά, το ίδιο ενδιαφέρον έχουν και τέσσερις άντρες, ο «Αρχηγός με το γκρι κοστούμι και τα μακριά λεπτά δάχτυλα» και οι τρεις συνεργάτες του, μαυρισμένοι όλοι από τον ήλιο κα με τα χέρια τους άγρια και σκληρά, σαν να έσκαβαν μέρες. Και όντως έσκαβαν, είκοσι μέρες έσκαβαν στην Κόρινθο και δεν είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν το θησαυρό με τα χρυσά νομίσματα. Αποφάσισαν, λοιπόν, να ξαναδοκιμάσουν παίρνοντας μαζί τους και το Μηχάνημα με τη μεγάλη μύτη που ... όταν μυρίσει θησαυρό, θ’ αρχίσει να κάνει ντρουν, ντρουν, ντρουννννν... Και ξεκίνησαν κι αυτοί... Με προσοχή όμως, μην τους πάρουν χαμπάρι από την Αστυνομία γιατί αυτοί ήθελαν να πουλήσουν τα χρυσά νομίσματα στο εξωτερικό και να κερδίσουν χρήματα. 

Δεν θα μαρτυρήσω τις λεπτομέρειες στην εξέλιξη της ιστορίας, μόνο θα πω ότι τελικά τα χρυσά νομίσματα βρέθηκαν από την κυρία Αδαμαντία και τους συνεργάτες της και τώρα μπορεί καθένας και καθεμιά μας να τα απολαύσουμε στο Νομισματικό Μουσείο της Αθήνας, σ’ εκείνο το όμορφο κτίριο της Πανεπιστημίου, το Ιλίου Μέλαθρον, το οποίο είχε χτίσει ο Ερνέστος Τσίλλερ για να γίνει αρχικά κατοικία του αρχαιολόγου Ερρίκου Σλήμαν (που είχε κάνει τις ανασκαφές στο Ίλιον, την Τροία δηλαδή).

Και ... για να πούμε την αλήθεια, η κυρία Αδαμαντία του παραμυθιού είναι η μεγάλη Κυρία των Νομισμάτων, είναι δηλαδή η σπουδαία αρχαιολόγος Μάντω Οικονομίδου, στην οποία και οφείλεται η ίδρυση του Μουσείου των Νομισμάτων. Και όλα αυτά μας τα διηγείται μια άλλη σπουδαία γυναίκα, αρχαιολόγος επίσης, πολύ νεώτερη της κυρίας Αδαμαντίας, κάτι σαν ... μαθήτριά της δηλαδή αφού δούλεψε κοντά της, η Ειρήνη Γρατσία. Όσοι δεν γνωρίζετε την Ειρήνη, μπορεί να έχετε ακούσει τη Monumenta, τη μη κερδοσκοπική εταιρεία που ασχολείται με πολύ πάθος και μεράκι για την προστασία των μνημείων στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, παντού (δείτε και εδώ επίσης). 

Με την ιστορία αυτή, η Ειρήνη δεν λέει στα παιδιά μόνο ένα απλό παραμύθι, με τους καλούς και τους κακούς (γιατί όχι;), αλλά δίνει την ευκαιρία να κάνουμε κουβέντα μαζί τους, να μιλήσουμε για έννοιες όπως μουσείο, αρχαιολόγος, ανασκαφή, αρχαιοκάπηλοι, νομίσματα, κι ακόμη να πάμε μαζί τους στο Μουσείο, σε όποιο μουσείο και να τους δείξουμε νομίσματα, αμφορείς, πιθάρια, αντικείμενα δηλαδή σαν αυτά που βρήκαν με το σκάψιμο η κυρία Αδαμαντία και οι συνεργάτες της. 

Το βιβλίο για το οποίο μιλάω εδώ έχει τον τίτλο «Η Μεγάλη Κυρία των Νομισμάτων και το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού», είναι γραμμένο από την Ειρήνη Γρατσία και αφιερώνεται στη Μάντω Οικονομίδου, «την αληθινή μεγάλη Κυρία των Νομισμάτων». Να μην ξεχάσω να αναφέρω την όμορφη εικονογράφηση από τη Μαγδαληνή Θεοχάρη, τόσο χρήσιμη και τόσο απαραίτητη στα παιδικά βιβλία, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν απευθύνονται και σε παιδιά προσχολικής ηλικίας. 

Και κάτι ακόμα. Το βιβλίο έχει εκδοθεί από τη Monumenta. Τα έσοδα από την πώληση του παραμυθιού θα διατεθούν στη Στέγη Κοριτσιού "Αγία Άννα" και στη MONUMENTA. Το παραμύθι, το οποίο κοστίζει μόνο 9 ευρώ, μπορεί ν’ αγοραστεί από τα γραφεία της MONUMENTA, καθώς και από κεντρικά βιβλιοπωλεία. Αξίζει ένα παραπάνω την υποστήριξή μας.

Το Ιλίου Μέλαθρον (Πηγή)

Η Γιασεμιά και τ’ αστεράκια, της Ευδοκίας Σκορδαλά - Κακατσάκη

"Μια φορά κι έναν καιρό ένας άνθρωπος φύτεψε στην άκρη του κήπου του, πλάι σ' έναν γέρο ξύλινο φράχτη, μια μικρή γιασεμιά... Ο φράχτης καταχάρηκε που την είδε. Άρχισε μάλιστα να κάνει όνειρα. Φαντάστηκε το κλαράκι να μεγαλώνει, να πετάει φύλλα και κλαριά, να ψηλώνει, να ανθίζει, να σκαρφαλώνει πάνω του ...."

Γη και ουρανός, πουλιά και λουλούδια, τ’ αστέρια και το φεγγάρι… κι η άνοιξη. Όλα συνυπάρχουν αρμονικά σε τούτο το παραμύθι, που περιγράφει τη ζωή μιας γιασεμιάς, την τρυφερή φιλία της μ’ έναν γέρο ξύλινο φράχτη κι έναν μικρούλη ονειροπόλο άνεμο… και μας αποκαλύπτει τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις λαχτάρες τους. Ο φράχτης, λέει, λαχταρά να νιώσει πάλι όμορφα, όπως μια φορά που ήταν δέντρο στο δάσος… Ο μικρούλης άνεμος ονειρεύεται να γίνει ποιητής. Κι η Γιασεμιά; Χμ… η Γιασεμιά όχι μόνο λαχταρά και ονειρεύεται, αλλά είναι σίγουρη ότι κάποια νύχτα θα πέσει στην αγκαλιά της ένα … αστέρι! [*]

Χιλιάδες πεφταστέρια σήμερα στον ουρανό, σαν τ' αστεράκια της Γιασεμιάς που κατεβαίνουν στη γη και κάνουν παρέα στα παιδιά του κόσμου!

Στα παιδιά του κόσμου που κάνουν όνειρα. Και γιορτάζουν.

Όπως γιορτάζει το φεγγάρι που έχει γενέθλια κι έρχονται να του ευχηθούν. Και όπως τα λουλούδια του κήπου που κάνουν διαγωνισμό για το πιο όμορφο απ΄όλα, έχοντας σαν κριτική επιτροπή μια γριά Ελιά, έναν χοντρό Κάκτο κι έναν σγουρό Βασιλικό.

Και τι μυρωδιές, τι χρώματα, πόση ομορφιά και πόση αγάπη! Πόσα όνειρα δεν κάνουν τα παιδιά!

Η Γιασεμιά και τ' αστεράκια. Άλλο ένα όμορφο παραμύθι από την Ευδοκία Σκορδαλά - Κακατσάκη (Κόκκινη κλωστή δεμένη, 2016), που θα ταξιδέψει τα παιδιά σε κόσμο ονειρικό και αγαπητικό, σε κόσμο με όνειρα όμορφα και χρωματιστά. Και μην ξεχάσω να παραλείψω την ιδιαίτερα πλούσια σε ιδέες, σε χρώματα και σε ομορφιά εικονογράφηση της Κριστίν Μενάρ.

Νύχτα με πεφταστέρια η αποψινή, άραγε θα πέσει και στη δική μας αγκαλιά κάποιο από τ' αστεράκια της Γιασεμιάς;

Θα πέσει, θα πέσει, είπαν στη Γιασεμιά οι φίλοι της.
Και τι θα γίνει τότε;

Αλήθεια, τι θα γίνει;

Ας κάνουμε μια ευχή. Απόψε, λέει, οι ευχές μας πιάνουν.

Ας ευχηθούμε αγάπη...
Ας ευχηθούμε ειρήνη...
Ας ευχηθούμε ανθρωπιά...
Ας ευχηθούμε ταπεινότητα...

----------------------------------------------------------------------------------------
[*] Το κείμενο της παραγράφου αυτής είναι αντιγραφή από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Ο Βασιλιάς των Ονείρων πάει θέατρο στα Χανιά

Πριν από ένα χρόνο γράψαμε για τον Βασιλιά των Ονείρων, το όμορφο παιδικό παραμύθι της Ευδοκίας Σκορδαλά-Κακατσάκη που φέρνει στα παιδιά την ιδέα της πάλης του καλού με το κακό. Με τον καλό Βασιλιά των Ονείρων που ζει στην Ονειρούπολη και κρατά το κλειδί της ασημένιας βρύσης για να τρέχουν όμορφα όνειρα όταν την ανοίγει κάθε βράδυ  και με τον Μαύρο Καβαλάρη που ήθελε ν' αρπάξει το κλειδί και...

Και η παράσταση αρχίζει! Μια όμορφη παιδική παράσταση ανέβηκε αυτές τις μέρες στα Χανιά, 17-18/12 στο Πνευματικό Κέντρο και αύριο 21/12 στο 7ο Γυμνάσιο, από το Σύλλογο Φίλων Θεάτρου Χανίων, με υποστήριξη και στήριξη της Αντιπεριφέρειας Χανίων. 

Είδα κι εγώ την παράσταση του Σαββάτου με τον εγγονό μου (ο οποίος έχει "διαβάσει" το βιβλίο και περίμενε να δει την ασημένια βρύση, εντυπωσιάστηκε όμως πολύ και από τον Μαύρο Καβαλάρη όταν μπήκε στη σκηνή πάνω σ΄ ένα όμορφο άλογο, μια όντως εντυπωσιακή στιγμή). Εντυπωσιάστηκα από τη μεγάλη προσέλευση παιδιών με τους γονείς (ή και γιαγιάδες φυσικά), είχε γεμίσει η μεγάλη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου, είχε γεμίσει ο εξώστης, είχαν γεμίσει τα σκαλάκια των διαδρόμων και ακόμα υπήρχαν πάρα πολλοί όρθιοι. 

Και εντυπωσιάστηκα επίσης από τη ζωηρή συμμετοχή των παιδιών, την τόση ανταπόκριση σε μια πραγματικά όμορφη παράσταση, ευρηματική σε πολλά σημεία (ο Καβαλάρης πάνω στο μαύρο άλογο, τα πουλιά που χορεύουν και τραγουδούν, η ασημένια βρύση  κ.ά.), ο μικρός μου χειροκροτούσε συνέχεια ακολουθώντας τα μεγαλύτερα παιδιά, κουβέντιαζε πάνω στο έργο φωναχτά (ενοχλούσε και μια μαμά μπροστά, εμείς πάντως δεν βγάλαμε το μπολάκι με τα μπισκότα την ώρα της παράστασης, όπως έκανε εκείνη για τα παιδιά που συνόδευε ... να πούμε και την κακία μας εν είδει παρατήρησης) και αναζητούσε, λοιπόν, ο μικρός δυομισάρης το άλογο όταν πια δεν είχε ρόλο στη σκηνή και το είχαν απομακρύνει... 

Η είσοδος στο θέατρο ήταν ελεύθερη, όμως υπήρχε η σύσταση να φέρουν τρόφιμα και φάρμακα για την ενίσχυση του Κοινωνικού Παντοπωλείου της Αντιπεριφέρειας και του Κοινωνικού Ιατρείου Φαρμακείου Αλληλεγγύης Χανίων. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη.

Ήταν μια όμορφη εκδήλωση. Μπράβο στη συγγραφέα, την ακάματη Ευδοκία και μπράβο σε όλους τους συντελεστές της παράστασης. Αξίζουν τέτοιες πρωτοβουλίες.

-----------------------------

Σημ. Οι φωτογραφίες της παράστασης είναι από τη σελίδα της Αθηνάς Μανωλικάκη στο Facebook, όπου υπάρχουν πολλές ακόμη. Τα ονόματα όλων των συντελεστών και άλλες πληροφορίες για την παράσταση ενδεικτικά εδώ και εδώ και εδώ.

Νάνι, το κρίνο της αυγής, της δάφνης το κλωνάρι...

Νάνι, το κρίνο της αυγής και της μηλιάς το μήλο

και το διαμάντι το λαμπρό που θάμπωσε τον ήλιο.

Νάνι του που να το χαρώ σαν η ελιά το φύλλο 

σαν ο γιαλός τα κύματα και τα βουνά τον ήλιο. 

Κοιμήσου, να 'ν' η Μοίρα σου καματερή και πλούσα 

νυχτοδουλεύτρα κι άξια και καλοκουβαλούσα. 

Νάνι του, που ν' αναθραφεί / νάνι του, να μου ζήσει

να φτάσει χρόνους εκατό / κι απ' ύστερα ν' ασπρίσει. 

Νάνι, του δυόσμου το κλαδί, της δάφνης το κλωνάρι 

που δεν τ' ορίζει βασιλιάς να στείλει να το πάρει. 

Κοιμήσου που να θρέφεσαι με μάνα και με κύρη 

σαν το καράβι στο γιαλό με τον καραβοκύρη. 

Κοιμάται το παιδάκι μου κι εγώ το ναναρίζω 

και λέω του παινέματα όσα κι αν εγνωρίζω. 

Κοιμάται το παιδάκι μου στ' άσπρο του μαξιλάρι

κι ο γύρος του προσώπου του λάμπει σαν το φεγγάρι. 

Νανά, που σ' αναθρέφουνε μάνα και δυο γιαγιάδες

με χρυσοϋφαντες φασκιές, με βελουδένιες πάνες. 

Κάνε νανά, 'γγονάκι μου και δυο φορές παιδί μου 

με την ευχή του πάππου σου και με την εδική μου 

'γγονάκι μου, να κοιμηθείς κι άγουρο μη ξυπνήσεις 

μόνο με γέλιο, 'γγόνι μου, ν' ακούσω να γκουίσεις.

Πολύ ωραία εικονογράφηση από την Κατερίνα Βερούτσου

Τα παραπάνω νανουρίσματα τα έχω αντιγράψει από το εξαιρετικό βιβλίο της Ζωής Βαλάση "Νάνι το κρίνο της αυγής: Νανουρίσματα" (Κέδρος, 2011). Μικρά ποιητικά αριστουργήματα έχουν ονομαστεί τα νανουρίσματα, και είναι, αν και, όπως παρατηρεί και προβληματίζεται η συγγραφέας, δεν τυγχάνουν της εκτίμησης που θα έπρεπε, όπως εξάλλου και συνολικά το παιδικό βιβλίο. Η Βαλάση έχει συγκεντρώσει πολύ υλικό έπειτα από πολύχρονη δουλειά, εξάλλου είναι μελετήτρια παραμυθιών και παραμυθού η ίδια και συγγραφέας όμορφων παιδικών βιβλίων, ίσως η πρώτη (εν ζωή) που θα μου ερχόταν στο νου αν επρόκειτο να ερωτηθώ. Το υλικό του βιβλίου έχει ταξινομηθεί σε τέσσερις ενότητες: Πριν κοιμηθεί το παιδί / Ενώ το παιδί κοιμάται / Για να ξυπνήσει το παιδί / Γνωμικά, ενώ στο τέλος παρατίθενται γλωσσάρι και βιβλιογραφικές πηγές που χρησιμοποιήθηκαν.

Επίσης, το βιβλίο συνοδεύεται από σιντί, Η μουσική είναι του Ορφέα Ζαφειρόπουλου, ο οποίος μοιράζεται τραγούδι κι ερμηνεία με την Αργυρώ Λογαρά και την Άννα Βυθούλκα. (Με συγκίνηση είδα το όνομα του Ορφέα στους βασικούς συντελεστές του δίσκου γιατί θυμήθηκα τον πατέρα του, τον συνάδελφο και πολύ καλό μου φίλο Μάνθο, που έχει χρόνια φύγει από τη ζωή. Ο νους μου πήγε στις χριστουγεννιάτικες γιορτές που τις οργάνωνε ο Σύλλογος υπαλλήλων, ήταν τότε Πρόεδρος ο Μάνθος, τα παιδιά του έπαιζαν μουσικά όργανα και τραγουδούσαν, έτσι σχημάτιζαν μια μουσική μπάντα κι έπαιζαν για τη γιορτή μας.)

Δεν θυμήθηκα τυχαία τα νανουρίσματα της Βαλάση. Μαζί, ξανατραγούδησα και το τραγούδι των Χαϊνηδων, γιατί, φυσικά, και με τον καινούριο μου εγγονό, πάλι εμείς θα κάνουμε τον κόσμο παραμύθι,

όταν θα του μιλώ ...

... σιργουλευτά

για κείνα και για τ’ άλλα

για βασιλιάδες νιους καλούς
που κάστρα επατούσαν
τσι μάισσες και τα θεριά
σκοτώναν κι ενικούσαν....

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ...

Μια φορά κι ένα καιρό ήτανε δυο ποντικάκια που ήταν φίλοι, το ένα ζούσε στο χωριό και το άλλο στην πόλη. Μια μέρα, το ποντικάκι της πόλης επισκέφθηκε τον φίλο του στο χωριό. Εκείνος τον υποδέχτηκε με πολλή χαρά, του έκανε τραπέζι και ύστερα του έστρωσε ένα όμορφο κρεβάτι και κοιμήθηκε... 

Την άλλη μέρα, πήγανε για πικνίκ στο δάσος. Έστρωσαν μια πετσέτα χάμω και άπλωσαν τα φαγητά που είχαν φέρει, κεφτεδάκια, ψωμί, τυρί και ντομάτες. Αφού έφαγαν, ο ποντικός του χωριού πήγε να κόψει φρούτα. Έφερε φράουλες, κεράσια, μήλα και σταφύλια....

Το επόμενο πρωί, ο ποντικός του χωριού είχε να κάνει δουλειές. Πήρε τα μηχανήματα και τα εργαλεία του και πήγε στο χωράφι. Ο ποντικός της πόλης ...

.............................................................................................................................................................

... Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

Έχει κι άλλα λόγια το παραμύθι στο ενδιάμεσο, άλλα που δείχνουν οι εικόνες του βιβλίου κι άλλα που έχουμε επινοήσει εμείς. Βάζομε τη φαντασία να δουλέψει, κάνουμε κουβέντα, μιλάμε για την πόλη και για το χωριό.

Και μόλις τελειώσει το παραμύθι, πάμε αμέσως σε άλλο, στο επινοημένο τώρα. Να πούμε το πιθηκάκι. Δεν έχουμε βιβλίο, έχουμε φτιάξει μια ιστορία και τη διηγούμαστε. Για το πιθηκάκι που θέλει ν' ανεβεί ψηλά στο δέντρο κτλ κτλ.

Και η κουβέντα συνεχίζεται. Έχουμε τόσα πολλά να πούμε...

Ο Βασιλιάς των Ονείρων: ένα όμορφο παιδικό βιβλίο από την Ευδοκία Σκορδαλά-Κακατσάκη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν... για σταθείτε, τι λέω ήταν, ακόμα είναι, ψηλά πολύ ψηλά, πιο πάνω απ' τα σύννεφα χτισμένη, η Ονειρούπολη. Χίλια φεγγάρια κι άλλα τόσα, χίλια αστέρια κι άλλα τόσα, φωτίζουν τον ουρανό της. Στις λιμνούλες της, μέσα σε κρυστάλλινα νερά, μελισσοβότανα και ροδόσταμο, κολυμπούν γαλάζια χρυσόψαρα. Μικρές χαριτωμένες γέφυρες από ουράνια τόξα στολίζουν τα μικρά ποταμάκια της, που τρέχουν μέλι και γάλα...

Μια ομορφιά είναι το βιβλίο της Ευδοκίας Σκορδαλά-Κακατσάκη "Ο Βασιλιάς των Ονείρων" (εκδ. Κόκκινη κλωστή δεμένη, 2015 σε επανέκδοση, είχε παλαιότερα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Άγκυρα, ενώ επίσης το 2001 είχε διακριθεί με το Α' βραβείο από τον Κύκλο Ελληνικού παιδικού Βιβλίου). 

Και τι μας λέει Η Ευδοκία; Ότι υπάρχει η Ονειρούπολη, υπάρχει κι ένας βασιλιάς, που... δεν έχει πλούτη και παλάτια και στρατιώτες, όμως έχει μια βρύση, που σκορπά χαρές και χρώματα και καλοσύνες και όνειρα, κυρίως όνειρα όμορφα και γλυκά. Όμως, καμιά φορά τα όνειρα δεν είναι όμορφα. Γιατί ... υπάρχει κι ένας μαύρος καβαλάρης, μαύρος και κατάμαυρος! Και καλεί η συγγραφέας τα παιδιά να πλησιάσουν να τους πει την ιστορία για το βασιλιά και τον καβαλάρη, που της την είπε η μαμά της όταν ήταν  μικρή, κι εκείνη την άκουσε από τη δική της μαμά, κι η μαμά της από τη δική της πάλι, και πάει λέγοντας...

Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, πριν από χιλιάδες χρόνια, εμφανίστηκε στον ουρανό της Ονειρούπολης, ξαφνικά και αναπάντεχα, ένα πελώριο μαύρο σύννεφο. Ένα σύννεφο, που δεν κουβαλούσε βροχή, που δεν έφερνε χιόνι, που δεν προμηνούσε χαλάζι....

Και συνεχίζεται η ιστορία για τη μονομαχία του βασιλιά με το μαύρο καβαλάρη για το ποιος θα πάρει το κλειδί της βρύσης. Μάχονται το καλό με το κακό, δυστυχώς, υπάρχουν και τα δυό στον κόσμο, αυτό θέλει να πεί η συγγραφέας στα παιδιά, λες να τα προετοιμάσει γι' αυτό που θα συναντήσουν στην πραγματική ζωή. 

Αυτό έδειξαν και μια ομάδα μαθητών του Ε' Δημοτικού σχολείου Χανίων στην παρουσίαση που έγινε στις 11 Δεκεμβρίου (Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού) στο Δημοτικό Κήπο της πόλης με ένα μουσικοχορευτικό δρώμενο, όπου, ντυμένα με άσπρα ή μαύρα ρούχα, παρίσταναν τη μάχη του καλού με το κακό.

Νωρίτερα, το πρωί είχαν συναντηθεί στον Κήπο μαθητές από δημοτικό σχολείο της Σούδας με τη συγγραφέα, είχαν μιλήσει για το βιβλίο και όχι μόνο, και είχαν στολίσει το δέντρο που στέκεται στο μέσον της αίθουσας με ευχές για τα παιδιά όλου του κόσμου εν όψει και των εορτών που έρχονταν.

Το βιβλίο συνοδεύεται από CD στο οποίο έχει γράψει τη μουσική και τραγουδά η Νένα Βενετσάνου τραγούδι γραμμένο από τη συγγραφέα. 

Τελικά, το χάρηκα κι εγώ το βιβλίο πριν το δώσω στον εγγονό μου να καμαρώσει για την ώρα την όμορφη εικονογράφηση της Λιάνας Δενεζάκη, αλλά και ν' αρχίσει να διακρίνει τους ήρωες της Ονειρούπολης! Ήδη, ξεχώρισε το βασιλιά, το κλειδί, τα δέντρα, τα πουλιά, τα παιδάκια, τα σπίτια, τη σκάλα, τα μανιτάρια, το βιβλίο, τ' αστέρια, το φεγγάρι. Όνειρα γλυκά!

Ο Πινόκιο στην Αθήνα

Ο ήρωας που ξεχωρίζω από τα παιδικά παραμύθια είναι ο Πινόκιο. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί δεν αγαπώ τα ψέματα (μερικές φορές μπορεί και να υπερβάλλω, μπερδεύοντας σοβαρά κι αστεία, όμως δεν αντέχω και τα ψέματα που χρησιμοποιούν όσοι θέλουν να εξασφαλίσουν/να αρπάξουν/να διατηρήσουν μια οποιαδήποτε θέση...).

Έτσι, το παραμύθι του Χρήστου Μπουλώτη Ο Πινόκιο στην Αθήνα (εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2001) με την καταπληκτική εικονογράφηση από τον Βασίλη Παπατσαρούχα, είναι για μένα από τα πιο όμορφα παραμύθια. και δεν είναι μόνο γιατί έχει ήρωα τον Πινόκιο, μα και γιατί ο Πινόκιο έρχεται στην Αθήνα και δίνεται έτσι μια ωραία ευκαιρία στον παραμυθά να μιλήσει για όμορφα πράγματα, για τη φύση, να περιγράψει όμορφα την Αθήνα, μα και να σχολιάσει, χωρίς να ενοχλεί, την τσιμεντοποίηση της πόλης.

Πέφτει, λοιπόν, πάνω στην Ακρόπολη ο Πινόκιο...

Ένα φλούπ, ένα ξερό κλακ κι ύστερα ένα "Οχ, τα πλευρά μου! Οχ!... Το κεφαλάκι μου, οχ!"

Μέσα στη φεγγαρόλουστη νύχτα, στα μάρμαρα της Ακρόπολης, κάτι, κάποιος έπεσε φαρδύς πλατύς από ψηλά. Απ' τη ράχη ενός χελιδονόψαρου έπεσε που, χτυπώντας δυνατά τα τεράστια πτερύγιά του, χάθηκε στη στιγμή πέρα, κατά τη θάλασσα μεριά.

Μα, ποιος, ποιος να 'ναι; Ποιος; Κι από πού ήρθε νυχτιάτικα; Και τούτη η μακριά, σουβλερή μύτη...

"Ο Πινόκιο! Δεν πιστεύω στα μάτια μου, ο Πινόκιο!" ...

Το εξώφυλλο από την "πραγματική" ιστορία του Πινόκιο, όπως την έγραψε ο Κάρλο Κολόντι και την μετέφρασε ο Σωτήρης Κακίσης (Νεφέλη 1994)

Έφτασε λοιπόν στην Αθήνα το ξύλινο αγόρι και είχε τρεις μέρες στη διάθεσή του να βρει εκείνο το παράξενο κυκλάμινο "που ούτε στη γη φυτρώνει ούτε στον ουρανό αλλά ανάμεσα σε γη και ουρανό". Και ποιους δε συνάντησε στο διάβα του. Πήγε στον Εθνικό Κήπο και μίλησε με το σαλίγκαρο που του παραπονέθηκε πως η γενιά του αργοσβήνει, γιατί "πνίγηκε βλέπεις η χώρα μου στο τσιμέντο, στ' αυτοκίνητα, στις πολυκατοικίες..." 

Και μίλησε με τους αδελφούς Σαλήγκαρους, το Σαλή και τον Γκάρη, είδε το τυρί που τρέχει, τη χαρτοσακούλα που περπατάει. Πήγε στο Κολωνάκι και πήρε το τελευταίο σουσαμοκούλουρο που όμως το χάρισε στην περιστέρα να το δώσει στα παιδιά της. Στην πλατεία Δεξαμενής είδε το άγαλμα του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, πέρασε από το Προεδρικό Μέγαρο, είδε τους Ευζώνους, επισκέφθηκε το Μουσείο Μπενάκη, συνάντησε τη Φιλαρμονική του Δήμου, κατέφτασε να τον γνωρίσει και η διάσημη Αθηναία αρκουδίτσα Κατερίνα-Κατίνα. Έγινε φίλος μ' ένα πεφταστέρι, το Μήτσο το αστεράκι. Πάνω στην κόκκινη μπάλα, πέταξε στους στύλους του Ολυμπίου Διός και στην πύλη του Αδριανού παρέα με τον κουρδιστό ποντικούλη.

Και η περιστέρα τον οδήγησε στην Αρχαία Αγορά να του δείξει το κυκλάμινο που γύρευε. Ήταν σ' ενα παλιό δίπατο σπίτι και είχε φυτρώσει "σ' ένα μισογκρεμισμένο περβάζι, βρήκε τυχαία λίγο χώμα, κυριολεκτικά ανάμεασ σε γη και ουρανό, φύτρωσε από μόνο του κι ανθίζει σκαλωμένο ψηλά στον τοίχο..."

Κι όταν ήρθε το χελιδονόψαρο να τον πάρει πίσω, του τραγουδούσαν:

 
Η αλήθεια φανερώνεται

μόνο με παραμύθια

2 Απριλίου σήμερα, η μέρα του παιδικού βιβλίου και χθες, 1 Απριλίου ήταν η μέρα με τα ψέματα! Σαν να ταίριαξε το τραγουδάκι που είπαν στον Πινόκιο...

Ο Πινόκιο με τον Τζεπέτο, από ιταλικό ημερολόγιο του 1997