Τώρα που τέλειωσαν και οι φετινές Απόκριες, έρχονται στο νου μου τι γινόταν "στα παλιά τα χρόνια", εντάξει όχι και τόσο πολύ παλιά, στα παιδικά μου χρόνια, στα Χανιά, στη Νέα Χώρα. Εγώ δεν ντυνόμουν, ντρεπόμουν. Και μια φορά που μου 'φτιαξε η μάνα μου την αποκριάτικη στολή, τη φόρεσα, βγήκα έξω στο πεζοδρόμιο, δεν προχώρησα παραπέρα μα γύρισα πίσω και την έβγαλα. Αυτό ήταν. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά πολλά χρόνια για να ξαναντυθώ.
Ντύθηκα γριά. Θυμήθηκα τον πατέρα μου που κάθε χρόνο έβαζε τα ρούχα της γιαγιάς μου, μια ζωή στα μαύρα τη θυμάμαι, έκρυβε το πρόσωπο και το κεφάλι με το μαντήλι και τις κάλτσες της, μακριά φούστα πάντα η γιαγιά, δεν είχε και ύψος ο πατέρας μου, οπότε μια χαρά του 'ρχόταν η στολή. Έπαιρνε και την κατσούνα της και γύριζε στη γειτονιά. Γνήσιος κουκούγερος, έτσι λέγαμε τους μασκαράδες.
Η κατσούνα ήταν το απαραίτητο χρειαζούμενο για κάθε μασκαρά. Μ' αυτό πείραζε τον κόσμο. Γύριζαν τότε οι κουκουγέροι, παρέες παρέες, στα σπίτια, άνοιγε ο κόσμος τις πόρτες και τους δεχόταν. Φυσικά δεν τους αναγνωρίζαμε. Κάθονταν στις καρέκλες στη σειρά, δεν μιλούσαν μόνο μας κοίταζαν, δηλαδή βλέπαμε κάτι μορφές να μας κοιτάζουν με χαμόγελο, με γκριμάτσες, ανάλογα με τη μάσκα. Εμείς από απέναντι, μικροί μεγάλοι, να προσπαθούμε να μαντέψουμε ποιοι άραγε να είναι πίσω από αυτές τις περίεργες, συχνά αστείες, φιγούρες. Αυτοί στο μεταξύ πείραζαν, κυνηγούσαν τα παιδιά με την κατσούνα, σήκωναν τη φούστα στις γυναίκες ή τους έπιαναν τα βυζιά, όλα επιτρέπονταν, η χαρά του παιχνιδιού. Κι αλίμονο αν προσπαθούσαμε να τραβήξουμε τη μάσκα, οι κατσουνιές θα μας επανέφεραν στην τάξη. Πότε πότε, αναφωνούσαμε είναι η τάδε είναι ο δείνα, αν πετυχαίναμε, έβγαζε τη μάσκα. Δεν αποκαλύπτονταν όμως πάντα, μερικές φορές έφευγαν όπως είχαν έρθει, χωρίς αποκάλυψη, είχαν πάρει το κέρασμα και προχωρούσαν για το διπλανό σπίτι και το διπλανό και όλη τη νύχτα αυτό γινόταν. Ένα παιχνίδι που συμμετείχε όλη η γειτονιά.
Αργότερα, όταν ήρθα στην Αθήνα, θυμάμαι πηγαίναμε το τελευταίο βράδυ στην Πλάκα, κόσμος πολύς, καραμούζες, κεφαλιές, μασκαράδες στους δρόμους, αστεία πολλά, φασαρία πολλή. Πάνε χρόνια που δεν έχω πάει.
Και του χρόνου με υγεία.
Κι έρχονται κατά χιλιάδες οι ταλαίπωροι από ανατολικά, και οι Δυτικοί συμπάσχουν, λένε, σιγά, τι τους κοστίζει να το πουν. Όλοι σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν, που έλεγε και ο Σουρής:
Ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
Οι μοίρες μας μουτσούνες εγινήκαν,
Δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.
Όπ! Όπ! στο γύρο όλοι… τραλαλό…
Κι εγώ μασκαρεμένος σας γελώ.
Όλοι σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
.......................................
.... .......................................................
Σημ. Για τις Απόκριες, με αναφορά σε γλωσσικά ζητήματα και στον Παπαδιαμάντη, είχα γράψει εδώ https://katerinatoraki.blogspot.com/2016/03/blog-post_13.html, αλλά και εδώ https://katerinatoraki.blogspot.com/2012/02/blog-post_26.html με αναφορά στο Καλυβιανό Καρναβάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου