Του Αγίου Αλεξάνδρου

Στη μνήμη του πατέρα μου

Του Αγίου Αλεξάνδρου. Και τι σπουδαία πράγματα

έκανε κι άγιασε ο Αλέξανδρος.

- Έχτισε το εκκλησάκι, καλογέρεψε, στερήθηκε.

                                                  Χάρισε. Αγάπησε

φύτεψε γεράνια, μυρτιές και μαντζουράνες

στον περίβολο της Αγίας Τριάδας.

(Κοιτάζω στη φλούδα μου τ' όνομά σου χαραγμένο

με το σουγιά. Με ξαφνιάζουν οι μεγάλοι δρόμοι του

κόσμου).

- Μου είπες αλήθεια για τον Άγιο; Επειδή εγώ πιστεύω

στους μύθους, έτσι όπως πιστεύεις στη μεταφυσική

Κι έχω τώρα γαλήνη ως να εφύτρωσε κιόλας

χόρτος επί της κεφαλής μου.

Κουβεντιάζω με την μακρινή σου εικόνα

με τη διαλυμένη μορφή σου

κι έρχεται και ξανάρχεται ο αρμόζων θρήνος

ο αληθινός, ώσπου να μη μου λένε πια

τίποτα τα κοτσίφια εκεί στη μεγάλη μαύρη βελανιδιά

με τα καίρια ρήματα να φυγοδικούν στις

φυλλωσιές: έρχομαι, φεύγω, πεθαίνω.

Σκοτεινιάζει το δέρμα, σκουριάζει το αίμα

Κι άκου τι ψιθυρίζει ο άνεμος: Έζησεν ο Άγιος

                                                        Αλέξανδρος.

(Από την ποιητική συλλογή της Στέλλας Αρκάδη “Η Νίκη της Σαμοθράκης”, εκδ. Π. Καρδαμίτσα, Αθήνα 2000).

Μέρες τώρα καίγεται η Χίος...

Η Χίος καίγεται, στο Ακρωτήρι Χανίων έφτασαν οι καπνοί, τι κρίμα πια, άλλη μια ομορφιά στην πυρά! Θυμάμαι τη μεγάλη φωτιά στην Πεντέλη εκείνο τον Αύγουστο του 1998 που οι φλόγες φαίνονταν από το μπαλκόνι του σπιτιού μου στο Κοντόπευκο. Και θυμάμαι την εικόνα του βουνού λίγες μέρες μετά. Τι θλίψη! Και βρήκα την (και) ποιήτρια (και συχωριανή) Στέλλα Αρκάδη να γράφει για τη φωτιά εκείνη της Πεντέλης. Ο λόγος της σαν τώρα, σαν σήμερα, “σ' αυτούς που υποτάχτηκαν και σε όσους δεν υποτάχτηκαν”, ποιητικός και ανθρώπινος, σκληρός και τρυφερός μαζί, μα πάνω απ' όλα προφητικός:

Αγαπημένε μου Συγγραφέα,

Μέρες τώρα καίγεται η Πεντέλη.

Τεφρά βραδινά με το φεγγάρι να σέρνει πάνω

στα έπιπλα σκιές κι ο άνεμος να φέρνει μιαν απόκοσμη βοή

Είναι οι ψυχές των αγαπημένων που μας εγκατέλειψαν.

Ο αιώνας σας που εγκατέλειψε κι ο δικός μου

που εκπνέει. Κι ο Άγιος τόπος μου, που είναι απλώς

μια χώρα.

Δεν ελπίζω σε ειρήνη

Γι' αυτό φτιάχνω με τη φαντασία ξανά

την ιστορία κι ανασυνθέτω τους μύθους

Όταν καλπάζει η έμπνευση, ο Λόγος ξεπετάγεται νέος

κι ολοπόρφυρος όπως τα μάτια τ' αμπελιού

με τις πρώτες καλοσύνες της άνοιξης.

Αλλά...

1998

Αλλά...

Τα κάστρα έπεσαν με μπαμπεσιά κι από μέσα

προδοσία.

Μια γκροτέσκα παράσταση.

Ο ουρανός στέλνει ένα σκληρό άσπρο φως

κι οι φωτογραφίες που εμφανίζω

είναι ασπρόμαυρες

Για χάρη σας θα τις χρωματίσω. Για τα όνειρά σας

Αν μπορείς να γίνεις γητευτής φιδιών

Όταν τα σιχαίνεσαι

Και τρομάζεις

Ας είναι καλά ο Αστρόβ

που αγαπά τις σημύδες

Τα πεύκα μας

τα δέντρα μας.

Αγαπημένε μου Συγγραφέα

Ναι

Ακόμη

Γράφω ποιήματα.

Αγία Παρασκευή 8 Αυγούστου 1998

Για την αντιγραφή και τη φαντασία

Στέλλα Αρκάδη

Και παρακάτω αναρωτιέται λες προφητικά :

Τι χάλασε ξαφνικά στο μικρό

ανερμήνευτο σύμπαν της διπλανής πόρτας

Κωπηλατούν σε μαύρα νερά

με ρωτούν να τους πω

αν υπάρχει ελπίδα

“μην περιμένετε από μένα

δε μαθαίνω εύκολα ανθρωπογεωγραφία

ούτε καν ξέρω πόσα οστά με αποτελούν”.

........

Από τέτοιον κρατήρα

ανασύρθηκες

Πώς να ξεδιψάσεις μ' ένα

κροντήρι ματαιόδοξης νίκης.

Χρειαζόμαστε την ελευθερία

και τη μουσική

Και μιαν ανιδιοτέλεια

που υπάρχει μονάχα στο ποίημα.

Και στη Θυσία

Για μας

Και για τους άλλους

Και τους απελπισμένους

Για όσους εξανάγκασεν η βαρβαρότητα

να ταπεινώσουν το σώμα τους.

Για όσους βασανίστηκαν και προδόθηκαν

Επειδή κάποτε κάποτε μετράμε

και τις απώλειες με τα καμένα μας δάχτυλα

Για την ψυχή μας

Για το Νίκο Πλουμπίδη.

.........

Ψαχουλεύω στη μέσα τσέπη: θα μου το πάρουν

αυτό το αποδειχτικό όταν δε θα χρειάζομαι πιστοποίηση.

Μπορεί κι απόψε.

Και να μάθω μόλις τι' ναι πατρίδα

ενώ παραβιάζω την εκεχειρία με τη νιότη μου.

Ενώ με σκοτώνουν.

Τσογλάνια του κερατά

Κάτω τα ξερά σας από τη ζωή μας.

(Από την ποιητική συλλογή της Στέλλας Αρκάδη “Η Νίκη της Σαμοθράκης”, εκδ. Π. Καρδαμίτσα, Αθήνα 2000).

Η όμορφη Χίος έγινε ολοκαύτωμα, απαιτούμε κι εμείς μαζί με το Γιάννη Μακριδάκη.

Άλλος δρόμος δεν υπήρχε...

Έφυγε και ο Κοκοβλής! Μετά το Λιονάκη πριν από λίγους μήνες, τώρα η δική του σειρά! Δεν έχει νόημα να γράψω πολλά λόγια, μου αρκεί η αφιέρωση της Αργυρώς Κοκοβλή στο βιβλίο τους "Άλλος δρόμος δεν υπήρχε" τότε στην εκδήλωση προς τιμήν τους στα Χανιά τον Απρίλη του 2009  και μου αρκούν οι εικόνες από τη θαυμάσια ταινία του Σταύρου Ψυλλάκη (δεν θα ξεχάσω τη φιγούρα του Λιονάκη όταν ξεναγούσε στις σπηλιές του Αποκόρωνα όπου κρύβονταν για πάνω από μια δεκαετία γιατί δεν δέχονταν να παραδώσουν τα όπλα και να παραδεχτούν ότι ο εμφύλιος είχε τελειώσει και δεν θα ξεχάσω τις χαμογελαστές φιγούρες των Κοκοβλήδων όταν ξαναγύριζαν στα σπίτια εκείνων που τους είχαν κρύψει και τους είχαν βοηθήσει έπειτα να φύγουν).

Νίκος και Αργυρώ Κοκοβλή: και διηγώντας τα να γελάς...

Γιάννης Λιονάκης: τολμηρός κολυμβητής, μας γνώρισε τις σπηλιές του Αποκόρωνα

Άλλος δρόμος δεν υπήρχε, λένε οι αντάρτες. Προσκυνούμε!

Στο βιβλίο τους οι Αργυρώ και Νίκος Κοκοβλής διηγούνται τις επιλογές ζωής που κάνανε μετά τον εμφύλιο στα Χανιά

 Πολλές λεπτομέρειες για τους τρεις τους και για την ταινία βρίσκονται εδώ.