Σήμερον τα φώτα φωτίζονται κι όλα τα νερά αγιάζονται: τα κάλαντα στον Άγιο Ματθαίο Κέρκυρας

Καλησπέρα πάντες συνάδελφοι
ακούσατε τη σήμερον τη γιορτή.
Ακούσατε τη σήμερον τη χαρά
και την εορτή τη δεσποτικιά.
Σήμερον τα φώτα φωτίζονται
κι όλα τα νερά αγιάζονται.
Σήμερον βαπτίζεται ο Χριστός
εις τον Ιορδάνη τον ποταμό.
Άη Γιάννη Πρόδρομε σου ζητώ
ότι από σε θε να βαπτιστώ.
Έγινε στα δύο ο ποταμός
όταν ετελείωσε ο βαπτισμός.
Και το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε
και στην κεφαλή του εκάθισε.
Και πάνω εις τον ουρανό
κρέμονται δυο στεφάνια,
νοικοκυραίοι του σπιτιού
καλά σας Θεοφάνεια!

Αυτά είναι μέρος από τα κάλαντα των Φώτων που λένε στον Άη Μαθιά, χωριό της Νότιας Κέρκυρας. Τα είχε δημοσιεύσει το 2014 ο Χάρης Κουρής στην εφημερίδα "Αγιομαθίτικα" που εκδίδουν "οι εν Αθήναις Αγιομαθίτες"εδώ και κάποιες δεκαετίες. Έγραφε τότε στην επιφυλλίδα με τίτλο "Κάλαντα στο χωριό":

Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτα, η πιτσιρικαρία του χωριού, δεκαετία του ’50 και του ’60, γύρναγε ανελλιπώς να πει τα Κάλαντα σε μεγάλες παρέες στυλ χορωδίας. Και ήταν θέμα ... πρεστίζ το ακουστικό αποτέλεσμα να είναι τονάδο, οπότε αν στην παρέα ήταν κάποιος φάλτσος, τραγούδαγε σιγά ή από μέσα του. Το φίλεμα, από τις νοικοκυρές συνήθως, ήταν συκόπιτες, τζίτζιφα, φραγκοδίφραγκα και μισόφραγκα.

Η παρέα των πιτσιρικάδων δεν ξεχνούσε να μνημονεύσει στα Κάλαντα το νοικοκύρη κάθε σπιτιού: «Κι αφέντη κύριε... Σπύρο μου, ψηλό μου κυπαρίσσι...». Αν πάλι στο σπίτι υπήρχε παιδί που τελείωνε την Στ’ τάξη του Δημοτικού Σχολείου του χωριού εκείνη τη χρονιά, ήταν απαραίτητο να μνημονευθεί στα Κάλαντα: «... Καλό απολυτήριο, ο Θέος να του χαρίσει...».

Κάτι ακόμα: πριν το έθιμο αλλάξει σαν επίδραση από την άλλη Ελλάδα, τα Κάλαντα τότε τα λέγαμε πάντα βράδυ, αλλά και ανήμερα των γιορτών.

Στη γιορτινή αυτή τελετουργία συμμετείχε – και απαραίτητα ενισχυόταν οικονομικά από σπίτια και μαγαζιά – και η χορωδία του χωριού, που βέβαια, τα δικά της Κάλαντα ήταν ρεσιτάλ καλλιφωνίας και δεσίματος των τενόρων με τους βαρύτονους. Μικρό παιδί εγώ, θυμάμαι ακόμα εκείνο τον εκπληκτικό μπάσο της χορωδίας, τον αείμνηστο Γιάννη Βαραγγούλη – Γανάρα. 

Και μέσα στις "χαρές" των εορτών, ξεβράστηκαν πτώματα παιδιών (πάλι) στο Αιγαίο, αναζητούσαν απεγνωσμένα την καλύτερη τύχη, απεγνωσμένα πάλευαν να βγουν από την κόλαση του πολέμου, της φτώχειας και της δυστυχίας. Και τότε θυμήθηκα τα κρητικά φωτοκάλαντα που κατέγραψε ο Βλαστός κι όπου βρήκα να λένε:

Κι απηλογάται ο Χριστός, τση Παναγιάς και λέει

-Δώσε μου μάνα, τ’ αργυρά και τα χρυσά κλειδάκια,

ν’ ανοίξω τον Παράδεισο να βάλω τα παιδάκια, 

να βγάλλ’ απού την κόλαση  χιλιάδες και μυριάδες

Σήμερα τα φώτα κι ο φωτισμός...

Ένα ακόμα «λαθραίο» παιδί... σήμερα που είναι τω Φωτώ...

N’ ανοίξω τον Παράδεισο να βάλω τα παιδάκια,

να βγάλλ’ απού την κόλαση  χιλιάδες και μυριάδες!

Κορίτσι πρόσφυγας (πότε πρόλαβε κιόλας;) από τον Καύκασο σε στρατόπεδο προσφύγων στη Θεσσαλονίκη το 1921. (Πηγή: ο κατάλογος της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου http://www.loc.gov/pictures/item/2010648479/)

«Είναι ευδιάθετη, δείχνει χαρούμενη και σίγουρα πρόκειται για ένα επικοινωνιακό παιδί». Με αυτά τα λόγια περιγράφει την τετράχρονη Τάλα ο υπεύθυνος του Χαμόγελου του Παιδιού στη Θεσσαλονίκη. Σε σπίτι του οργανισμού φιλοξενείται εδώ και λίγες ημέρες το προσφυγόπουλο από τη Συρία που την περασμένη εβδομάδα εντοπίσθηκε από αγρότη κοντά στο χωριό Θούριο του Έβρου να βρίσκεται κουρνιασμένο στην αγκαλιά του νεκρού πατέρα της. «Με τη βοήθεια μεταφραστών προσπαθούμε αργά και προσεκτικά να μιλήσουμε μαζί της ώστε να αντιληφθούμε τι ακριβώς έχει καταγραφεί στη μνήμη του παιδιού» εξηγούν οι υπεύθυνοι της οργάνωσης που έχει αναλάβει την προσωρινή φιλοξενία της Τάλα στη χώρα μας, μακριά από τα συνήθως ευαίσθητα φώτα του Τύπου μας.

Στα ψιλά των ειδήσεων χάθηκε η οδύσσεια του τετράχρονου κοριτσιού από τη Συρία, που πριν λίγες ημέρες πέρασε τα παγωμένα νερά του Έβρου στην αγκαλιά του πατέρα της σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από τις φλόγες του πολέμου που εδώ και χρόνια καίνε την πατρίδα της. Το πέρασμα στην Ελλάδα την βρήκε μόνη. Ο πατέρας δεν άντεξε το κρύο και τις κακουχίες και άφησε την τελευταία του πνοή στην παγωμένη γη της ευρωπαϊκής επαγγελίας. Δεν πρόλαβε να πολιτογραφηθεί ως «λαθραίος». Δεν πρόλαβε να φτάσει ώς τα παγκάκια του Πεδίου του Άρεως. Αυτή ήταν και η μοναδική κληρονομιά που της άφησε σε μια χώρα που τους περίμενε με μια «σκούπα» στα χέρια.

Ξεπαγιασμένη την βρήκαν, να προσπαθεί να ζεσταθεί σε μια αγκαλιά που έσβηνε ώρα με την ώρα. Οι γιατροί είπαν πως έμεινε δίπλα στον νεκρό περίπου δέκα ώρες και η θερμοκρασία του σώματος που πάγωνε ήταν αυτή που την κράτησε στη ζωή. Τώρα η Τάλα βρίσκεται στα χέρια της οργάνωσης που ανέλαβε όχι μόνο τη φιλοξενία αλλά και το δύσκολο έργο της αναζήτησης των συγγενών της. «Βρισκόμαστε σε επαφή με διεθνείς οργανισμούς ώστε να εντοπίσουμε τη μητέρα, τα αδέρφια ή κάποιους άλλους συγγενείς που πιθανόν να υπάρχουν είτε στη Συρία είτε κάπου αλλού» εξηγεί από το τηλέφωνο ο υπεύθυνος του οργανισμού.

 ΥΓ. Χαρακτηριστική τις τελευταίες ημέρες είναι η ανταπόκριση από Διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ακόμα και από τη Συρία, που επικοινωνούν με το Χαμόγελο του Παιδιού σε μια προσπάθεια να συνδράμουν στον εντοπισμό των συγγενών της Τάλα. Για τα ελληνικά ΜΜΕ είναι ένα ακόμα «λαθραίο» παιδί...

 Πέτρος Κατσάκος

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύεται στη σημερινή Αυγή. Γράφει για το τετράχρονο κοριτσάκι, την Τάλα, που κατάφερε να ζήσει ζεσταινόμενο στην αγκαλιά του πεθαμένου πατέρα του. Ήταν πρόσφυγες από τη Συρία, ξέρουμε τι γίνεται εκεί. Ξέρουμε στ' αλήθεια άραγε; Νιώθουμε τι υφίστανται οι άνθρωποι αυτοί όταν αναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους μέσα σε τόσους κινδύνους; Και άραγε, αντιλαμβανόμαστε αναλογίες;

Αντιλαμβανόμαστε ότι γίνονται τα ίδια που γίνονταν και πριν από 100 χρόνια, όπως η παρακάτω φωτογραφία; 

Παιδιά πρόσφυγες (πότε πρόλαβαν κιόλας;) από την Αρμενία στέλνονται στην Ελλάδα μετά τη σφαγή-γενοκτονία του 1915. (Πηγή: ο κατάλογος φωτογραφιών της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου http://www.loc.gov/pictures/item/93515692/)

Αντιλαμβανόμαστε ότι και μεις υπήρξαμε πρόσφυγες κάποτε στη Συρία, όπως η παρακάτω φωτογραφία (πιθανότατα του 1923);

Έλληνες πρόσφυγες από την Ανατόλια στο Χαλέπι της Συρίας (Πηγή: ο κατάλογος φωτογραφιών της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου http://www.loc.gov/pictures/item/ggb2006011017/)

Και τώρα, έχουμε κι εμείς τον τοίχο να χωρίζουμε τους ανθρώπους, έχουμε τον φράχτη του Έβρου,  με τον οποίο καταφέραμε να "αποτρέπουμε" την είσοδο των ανεπιθύμητων στη χώρα μας. Έτσι είπε ο πρωθυπουργός στην επίσκεψή του στη Θράκη:

"Αυτό έχει πια αποτραπεί. Ο φράχτης έπαιξε αυτό τον ρόλο τον πάρα πολύ θετικό και, όπως δήλωσα και προηγουμένως, σημαντικό είναι πως αυτός πρέπει να παραμείνει. Ο φράχτης αυτός έχει δουλέψει για το καλό του τόπου και οι θεωρίες ότι θα πρέπει να τον ρίξουμε, να τον γκρεμίσουμε, ώστε να μπαίνουν μέσα οι λαθρομετανάστες και να τους παρέχουμε νοσοκομειακή και ασφαλιστική κάλυψη είναι κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να το επιτρέψει ο ελληνικός λαός."

Ντρέπομαι!

Κατά τ' άλλα

Σήμερα είναι τω Φωτώ π' αγιάζουν οι παπάδες

μέσα στα σπίθια μπαίνουνε και λεν τον Ιορδάνη.

Κι ο Ιορδάνης βαφτιστής εγύρισε και είπε.

-         Χαρίσετέ μου τα κλειδιά τα ρουμπινοσασμένα,

Τα ολόχρυσα, τα αργυρά, τα μαργαριταρένια.

Ν’ ανοίξω τον Παράδεισο να πιω νερό δροσάτο,

Να πέσω ν’ αποκοιμηθώ σε μια σπηλιά από κάτω.

Να πέφτουν μήλα πάνω μου και ρόδα στην ποδιά μου

Και τα χρυσά τριαντάφυλλα εις τα προσκέφαλά μου.

Ανήφορος, κατήφορο; Σε τρία πηγαδάκια,

Κάθονται τρεις μελαχροινές με τα σγουρά μαλλάκια.

Η μια κεντά τον ουρανό, η γι’ άλλη το φεγγάρι,

Κι η τρίτη η ομορφότερη κεντά τον Άι- Γιάννη.

Ανοίξετε την πόρτα σας διάπλατα να μπούμε,

Κι ότι εμαγερέψατε να φάμε και να πιούμε.

Εφάγαμε τον πετεινό, να φάμε και την κότα,

σε όλους σας ευχόμαστε, του χρόνου Καλά Φώτα.

(Κάλαντα περιοχής Σελίνου Χανίων. Αντιγραφή από το βιβλίο "Κρητικά Χριστούγεννα: αναζητώντας τις ρίζες μας", σε κείμενα και επιμέλεια Ζωής Μητσοτάκη και έκδοση του Λυκείου Ελληνίδων Χανίων, 1997. Το είχα παρουσιάσει και εδώ).

Ή όπως έγραψε ο Παύλος Βλαστός στα "Φωτοκάλαντα Κρητών" (από το ίδιο βιβλίο):

Εις τα Ιεροσόλυμα εις του Χριστού τση τόπους,

εκεί δεντρά δεν ήτονε δεντρά φανερωθήκα,

τότες βροχούλες έπιασαν κατέβη στο ποτάμι

κι ήρθ’ ο Χριστός να βαφτιστεί απού τον Ιωάννη.

…………………………………………………

Κι απηλογάται ο Χριστός, τση Παναγιάς και λέει

-Δώσε μου μάνα, τ’ αργυρά και τα χρυσά κλειδάκια,

ν’ ανοίξω τον Παράδεισο να βάλω τα παιδάκια,

να βγάλλ’ απού την κόλαση  χιλιάδες και μυριάδες,

να ιδώ τον Αρχιστράτηγο που τρέμ’ η γης  κι ο κόσμος,

όντε ξετάζει τση ψυχαίς αμαρτωλαίς και δίκαις.

Εκιά που παν οι δίκαιοι είναι διπλοστρωμένα,

με μήλα, με τριαντάφυλλα, μ’ άνθη ξεφουντωμένα,

στη μέση κάθεται ο Θεός, δεξιά η Παναγία

Κι ο Πρόδρομος ο Βαφτιστής εις του Χριστού το πλάι

τα τάγματα τ’ αγγελικά τριγύρω φτερουγίζουν

και προσκυνούν οι δίκαιοι, δοξάζουνε και ψάλλουν.

Μα ΄κεί απού ‘παν οι αμαρτωλοί φίδια ‘ναι και λιακώνια,

Κόλασες και πίσσες και φωθιές, δαιμόνοι και τελώνια.

………………………………………………………………………….

Ετούτες τση παραβολές τση λένε για τα Φώτα,

Άνοιξε περιστέρα μου τη μαρμαρένια πόρτα.

N’ ανοίξω τον Παράδεισο να βάλω τα παιδάκια,

να βγάλλ’ απού την κόλαση  χιλιάδες και μυριάδες!

Καλή φώτιση! Καλή ελπίδα!* 

(*Αλήθεια, γιατί το λένε "ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας; Είναι τυχαίο που δεν επικράτησαν οι άλλες ονομασίες του, όπως "ακρωτήριο των Τρικυμιών" ή "ακρωτήριο Αποικίας"; Η ελπίδα μένει στο τέλος, ας το έχουμε στο μυαλό μας.) 

Καλή χρονιά με ελπίδα, χωρίς τρικυμίες και χωρίς την αίσθηση της αποικίας χρέους!