Η Χίος καίγεται,
στο Ακρωτήρι Χανίων έφτασαν οι καπνοί,
τι κρίμα πια, άλλη μια ομορφιά στην πυρά!
Θυμάμαι τη μεγάλη φωτιά στην Πεντέλη
εκείνο τον Αύγουστο του 1998 που οι φλόγες
φαίνονταν από το μπαλκόνι του σπιτιού
μου στο Κοντόπευκο. Και θυμάμαι την
εικόνα του βουνού λίγες μέρες μετά. Τι
θλίψη! Και βρήκα την (και) ποιήτρια (και
συχωριανή) Στέλλα Αρκάδη να γράφει για
τη φωτιά εκείνη της Πεντέλης. Ο λόγος
της σαν τώρα, σαν σήμερα, “σ' αυτούς
που υποτάχτηκαν και σε όσους δεν
υποτάχτηκαν”, ποιητικός
και ανθρώπινος, σκληρός και τρυφερός
μαζί, μα πάνω απ' όλα προφητικός:
Αγαπημένε
μου Συγγραφέα,
Μέρες
τώρα καίγεται η Πεντέλη.
Τεφρά
βραδινά με το φεγγάρι να σέρνει πάνω
στα
έπιπλα σκιές κι ο άνεμος να φέρνει μιαν
απόκοσμη βοή
Είναι
οι ψυχές των αγαπημένων που μας
εγκατέλειψαν.
Ο
αιώνας σας που εγκατέλειψε κι ο δικός
μου
που
εκπνέει. Κι ο Άγιος τόπος μου, που είναι
απλώς
μια
χώρα.
Δεν
ελπίζω σε ειρήνη
Γι'
αυτό φτιάχνω με τη φαντασία ξανά
την
ιστορία κι ανασυνθέτω τους μύθους
Όταν
καλπάζει η έμπνευση, ο Λόγος ξεπετάγεται
νέος
κι
ολοπόρφυρος όπως τα μάτια τ' αμπελιού
με
τις πρώτες καλοσύνες της άνοιξης.
Αλλά...
1998
Αλλά...
Τα
κάστρα έπεσαν με μπαμπεσιά κι από μέσα
προδοσία.
Μια
γκροτέσκα παράσταση.
Ο
ουρανός στέλνει ένα σκληρό άσπρο φως
κι
οι φωτογραφίες που εμφανίζω
είναι
ασπρόμαυρες
Για
χάρη σας θα τις χρωματίσω. Για τα όνειρά
σας
Αν
μπορείς να γίνεις γητευτής φιδιών
Όταν
τα σιχαίνεσαι
Και
τρομάζεις
Ας
είναι καλά ο Αστρόβ
που
αγαπά τις σημύδες
Τα
πεύκα μας
τα
δέντρα μας.
Αγαπημένε
μου Συγγραφέα
Ναι
Ακόμη
Γράφω
ποιήματα.
Αγία
Παρασκευή 8 Αυγούστου 1998
Για
την αντιγραφή και τη φαντασία
Στέλλα
Αρκάδη
Και παρακάτω αναρωτιέται λες προφητικά
:
Τι
χάλασε ξαφνικά στο μικρό
ανερμήνευτο
σύμπαν της διπλανής πόρτας
Κωπηλατούν
σε μαύρα νερά
με
ρωτούν να τους πω
αν
υπάρχει ελπίδα
“μην
περιμένετε από μένα
δε
μαθαίνω εύκολα ανθρωπογεωγραφία
ούτε
καν ξέρω πόσα οστά με αποτελούν”.
........
Από
τέτοιον κρατήρα
ανασύρθηκες
Πώς
να ξεδιψάσεις μ' ένα
κροντήρι
ματαιόδοξης νίκης.
Χρειαζόμαστε
την ελευθερία
και
τη μουσική
Και
μιαν ανιδιοτέλεια
που
υπάρχει μονάχα στο ποίημα.
Και
στη Θυσία
Για
μας
Και
για τους άλλους
Και
τους απελπισμένους
Για
όσους εξανάγκασεν η βαρβαρότητα
να
ταπεινώσουν το σώμα τους.
Για
όσους βασανίστηκαν και προδόθηκαν
Επειδή
κάποτε κάποτε μετράμε
και
τις απώλειες με τα καμένα μας δάχτυλα
Για
την ψυχή μας
Για
το Νίκο Πλουμπίδη.
.........
Ψαχουλεύω
στη μέσα τσέπη: θα μου το πάρουν
αυτό
το αποδειχτικό όταν δε θα χρειάζομαι
πιστοποίηση.
Μπορεί
κι απόψε.
Και
να μάθω μόλις τι' ναι πατρίδα
ενώ
παραβιάζω την εκεχειρία με τη νιότη
μου.
Ενώ
με σκοτώνουν.
Τσογλάνια
του κερατά
Κάτω
τα ξερά σας από τη ζωή μας.
