Παλιό σπίτι
του Γιώργη Μανουσάκη (1933-2008)
Τα χόρτα θρασομάνησαν με το χειμώνα
στον κήπο και στο πλακόστρωτο
τ’΄αντικρινού παλιού σπιτιού.
Τα κάγκελα γέρνουν να πέσουν.
Κάθε τόσο ξεκολλούν απ’΄το γείσωμα
κομμάτια του σουβά.
Όλα είναι μουσκεμένα κι ετοιμόρροπα
σα να ’χουν μαλακώσει απ’΄τη βροχή.
Χτες είδα μια στιγμή
στης πόρτας το άνοιγμα
εκείνην που επιμένει να το κατοικεί.
Των τοίχων οι ρωγμές διακλαδίζουνταν
στο πρόσωπό της, τα βρύα
είχαν απλωθεί στα χέρια της.
Ίσως και να ’ναι ο τελευταίος χειμώνας
που στέκουντ’ όρθιοι χτίσμα κι άνθρωπος.
Τα χόρτα θρασομάνησαν με το χειμώνα
στον κήπο και στο πλακόστρωτο
τ’΄αντικρινού παλιού σπιτιού.
Τα κάγκελα γέρνουν να πέσουν.
Κάθε τόσο ξεκολλούν απ’΄το γείσωμα
κομμάτια του σουβά.
Όλα είναι μουσκεμένα κι ετοιμόρροπα
σα να ’χουν μαλακώσει απ’΄τη βροχή.
Χτες είδα μια στιγμή
στης πόρτας το άνοιγμα
εκείνην που επιμένει να το κατοικεί.
Των τοίχων οι ρωγμές διακλαδίζουνταν
στο πρόσωπό της, τα βρύα
είχαν απλωθεί στα χέρια της.
Ίσως και να ’ναι ο τελευταίος χειμώνας
που στέκουντ’ όρθιοι χτίσμα κι άνθρωπος.
Μα εκεί που πονεμένος αναστεκόμουν
νά'σου κι ανακορμίζεται η Κόρη!
Κι ευτύς το σπίτι στεριώνει
οι ρωγμές σάν να κλείνουνε πάλι
(μα και τα βρύα, άνθη πώς γίνηκαν?)
Είναι που ξάφνου φανήκαν οι άνθρωποι
(πως το νικήσαν το Κακό ακούστηκε)
και με τα χέρια πιασμένοι ολόγυρα,
το περιδένουν το χάσμα και το σώζουν
την Κόρην γηθοσύνης ρυόμενοι,
Εστιάς γάρ ην πολυσέβαστος!
Σαν σήμερα πριν από 7 χρόνια έφυγε ο Χανιώτης ποιητής Γιώργης Μανουσάκης, ένας σπουδαίος άνθρωπος των Γραμμάτων, που ξεπερνούσε τα όρια της πόλης και του νησιού και που ίσως δεν προλάβαμε να εκτιμήσουμε όσο έπρεπε το μέγεθος και την αξία της Παιδείας και του Πολιτισμού που εξέπεμπε.
Για το παραπάνω ποίημα, θα ήθελα να διηγηθώ και μια ιστορία. Στον ένα χρόνο από το θάνατο του Γιώργη Μανουσάκη έστειλα, όπως το συνηθίζω, σε φίλους και συναδέλφους ένα απόσπασμα από το παραπάνω ποίημα, και συγκεκριμένα τις τρεις πρώτες στροφές, γιατί αυτές ξεχώρισα, ίσως γιατί μου θύμιζαν το σπίτι στο χωριό πριν κάποια χρόνια, ίσως και λόγω ιδιοσυγκρασίας. Ένας από τους αποδέκτες ήταν ο καθηγητής Θεοδόσης Τάσιος. Με έκπληξη πήρα ως απάντηση τη συνέχεια του ποιήματος, με το σχόλιο μάλιστα ότι ο ποιητής είχε δώσει την αισιόδοξη λύση. Σαν να μου 'λεγε δηλαδή, εγώ γιατί την αγνοούσα;
ξάφνου φανήκαν οι άνθρωποι
πως το νικήσαν το κακό ακούστηκε...
(Πληροφορίες επίσης εδώ: http://giorgismanousakis.blogspot.gr/)
Για το παραπάνω ποίημα, θα ήθελα να διηγηθώ και μια ιστορία. Στον ένα χρόνο από το θάνατο του Γιώργη Μανουσάκη έστειλα, όπως το συνηθίζω, σε φίλους και συναδέλφους ένα απόσπασμα από το παραπάνω ποίημα, και συγκεκριμένα τις τρεις πρώτες στροφές, γιατί αυτές ξεχώρισα, ίσως γιατί μου θύμιζαν το σπίτι στο χωριό πριν κάποια χρόνια, ίσως και λόγω ιδιοσυγκρασίας. Ένας από τους αποδέκτες ήταν ο καθηγητής Θεοδόσης Τάσιος. Με έκπληξη πήρα ως απάντηση τη συνέχεια του ποιήματος, με το σχόλιο μάλιστα ότι ο ποιητής είχε δώσει την αισιόδοξη λύση. Σαν να μου 'λεγε δηλαδή, εγώ γιατί την αγνοούσα;
ξάφνου φανήκαν οι άνθρωποι
πως το νικήσαν το κακό ακούστηκε...
(Πληροφορίες επίσης εδώ: http://giorgismanousakis.blogspot.gr/)
