Δεν μπορώ να το πιστέψω. Είχα μέρες να μπω και ξαφνικά βλέπω στο ιστολόγιο του Άλκμαν (Βασίλη Ζεβελάκη) την ανάρτηση "Αντώνης Χελιδώνης: Τα δεύτερα δικά μου". Ο Αντώνης Χελιδώνης, ο συντάκτης του ιστολογίου "Τετράδιο εξόδου", έφυγε από τη ζωή!
Κλείνει η παρένθεση.
Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του
πάνω απ` το πέλαγος.
Με μια κρυφή πληγή
στην λευκή κοιλιά του.
Λες και ήταν επίτηδες βαλμένοι αυτοί οι στίχοι του Δ. Αργυράκη.
Αυτούς είχε στο τελευταίο του κυριακάτικο "Τα δεύτερα δικά μου". Κάθε Κυριακή κι ένα τέτοιο αφιέρωμα. Κάθε μήνας αφιερωμένος σ' έναν καλλιτέχνη. Κάθε τόσο κι έν' αφιέρωμα, σε ποιητές κυρίως. Του άρεσε η ποίηση. Έγραφε κι ο ίδιος ποίηση. Ήταν ένας διανοούμενος, ένας σκεπτόμενος άνθρωπος όπως έγραψε ο Ζεβελάκης.
Του άρεσε ο Αργύρης Χιόνης, και ο Σαχτούρης, και ο Καρούζος. Και ο Θωμάς Γκόρπας. Έγραφε συχνά για τον Γκόρπα. Σε μια ανάρτηση του 2012 είχαμε και μια σχετική επικοινωνία.
Ήταν Ηρακλειώτης. Δεν τον γνώριζα, θα ήθελα όμως να τον είχα γνωρίσει από κοντά. Διάβαζα τις αναρτήσεις του. Τελευταία του δουλειά ήταν το αφιέρωμα στο Μάνο Λουκάκη. Φιλοξένησε κείμενα και αναρτήσεις άλλων, πέρα από τα δικά του. Τελευταία ανάρτηση ήταν τα κείμενα του Βασίλη Ζεβελάκη. Στο ίδιο αφιέρωμα είχε φιλοξενήσει και δική μου παλιότερη ανάρτηση για το Λουκάκη. Ήταν από τότε που είχε φύγει ο Λουκάκης, το 2011.
Το ιστολόγιό του μέχρι το 2013 το έλεγε "Εδώ είμαστε", συνέχισε με τον τίτλο "Τετράδιο εξόδου".
Να ήταν προάγγελος της εξόδου του;
Τι να γράψω; Δεν ξέρω. Ας αφιερώσω στη μνήμη του ένα ποίημα του Σαχτούρη:
είν᾿ ο ουρανὸς
και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ἐλέγξω
τ᾿ αστέρια
εγὼ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερὰ
να πετάω.
Μακάρι να βρει πέννα και χαρτὶ εκεί που πάει...
Μου' ρχεται στο στόμα ένα τραγούδι με το Νίκο Παπάζογλου: Εγώ δεν είμαι ποιητής. Κι όμως ήταν, κι οι δυο τους!
Τι να γράψω; Έφυγε πολύ νωρίς, πολύ νέος, πολύ άδικα. Και τι να ευχηθώ στους πολύ κοντινούς του; Μακάρι νὰ βρει πέννα και χαρτὶ εκεί που πάει...
