Από τους καγκελόφραχτους φεγγίτες των δικών τους ματιών, τον δικό του τον κόσμο να κοιτάζει...

Ένας ποιητής ΙΙ

του Άρη Δικταίου

Οι άλλοι ας μετρούνε συλλαβές και στίχους· ας θωρούν εικόνες,

επίθετα και παρομοιώσεις· ας χαίρονται ή ας δυσανασχετούνε

στην αρμονία ή στη δυσαρμονία του λόγου του· τέλος, ας βγάζουν,

επάνω στο γράμμα του λόγου του δεμένοι, κρίσεις κι αποφάσεις

για να τον δουν, να δυνηθούν να τον κρατήσουν μπρος τους

γυμνόν, ολόκληρον, σε απόσταση: - και να σωθούνε.

Αυτός, τρυπώνοντας μες στις βαθιές σπηλιές της λέξης,

θα τους ξεφεύγει, ή και ξαπλώνοντας πίσω από της λέξης

τους ίσκιους, ή και βουλιάζοντας μες στ' άπατα νερά της λέξης,

- επάνω στ' άπατα νερά της λέξης δεν θ' αφήνει

παρά τη σκιάν ή την ανταύγεια του φευγαλέου του σώματος μονάχα.

Ότι τεμαχισμένος είναι ολόκληρος πάνω σ' αισθήσεις

δαιμονικές, επάνω σ' ήχους και στίχους και σε εικόνες,

δεν το εννοούν κι ούτε κάτω απ' των επιθέτων του τον κόσμο

τον κόσμο του κορμιού του βλέπουν. Και πώς να εννοήσουν

πως όλες τούτες οι μεταφορές κ' οι παρομοιώσεις δεν είναι άλλο

απ' τη συγγένεια και τις σχέσεις του μ' όλο τον κόσμο;

Τον κυνηγούν πάνω σε λέξεις· κι αυτός, μες στις λέξεις

αναλιωμένος, μέσα τους σταλάζει, έτσι ως σταλάζει

σε κελί φυλακής η υγρασία. Και, ξαφνικά, ακέριος

ορθώνεται μέσα τους κι αμέσως, σαν φυλακισμένος

επί καιρόν πολύν, αρχίζει, από τους καγκελόφραχτους φεγγίτες

των δικών τους ματιών, τον δικό του τον κόσμο να κοιτάζει.

---------------------------------

Το παραπάνω ποίημα του Άρη Δικταίου είναι από τη συλλογή του "Πολιτεία Β". Το αντέγραψα από το περιοδικό "Το Δέντρο", τ. 139-140, Φεβρ. - Απρ. 2005. Αφιέρωμα στον ποιητή υπάρχει στο ιστολόγιο του Άλκμαν. Επίσης, γίνεται αναφορά σ' αυτόν, ανάμεσα στα άλλα, στο βιβλίο του Αντώνη Καρτσάκη "Το λογοτεχνικό Ηράκλειο του μεσοπολέμου" (εκδ. Βικελαία, 2014), ενώ ο Αντ. Σανουδάκης, στο βιβλίο του "Η νεοκρητική λογοτεχνική σχολή" (εκδ. Κνωσός, 1978) εντάσσει τον Άρη Δικταίο στη δεύτερη περίοδο της νεοκρητικής σχολής, δηλαδή  στην περίοδο 1930-1940. Η σημερινή ανάρτηση ήρθε σαν μια ανάγκη των ημερών...