Ακολουθία Fibonacci, της Ευγενίας Λουπάκη

Περί ηρώων και τάφων

Έζησα τόσα χρόνια μ' αυτό που υπήρξατε
Σμιλεύοντας μ' επιμέλεια τις μορφές σας
Στη ζωφόρο της προσωπικής μου μυθολογίας
Αλλά εσείς κουραστήκατε ακίνητοι
Βαρεθήκατε ανίκητοι
Κατεβήκατε
Πήρε ο καθένας σας ένα κομμάτι μάρμαρο στην πλάτη
Κι αποχώρησε
Προς ιδιωτικό προορισμό, όπως είχε κάθε δικαίωμα
Κι όμως το 'κρυψα κι απ' τους ξένους κι απ' τους φίλους
Το 'κρυψα κι από σας ότι ξέρω πως φύγατε
Ότι ξέρω ακόμα και το γιατί
Τώρα ορκίζομαι στα γύψινα εκμαγεία σας
Κάνω πως δε συνέβη, πως είστε ακόμα εκεί
Ωραίοι, νέοι, στιλπνοί, αναλλοίωτοι
Κάνω πως δε θυμάμαι τις προειδοποιήσεις σας
Τρυφερές στην αρχή, στο τέλος οργισμένες
Γιατί κανένας δεν αντέχει να τον κοιτάνε μάτια
Πάντα δεκαοχτάχρονα
Κάνω πως δε βλέπω τη μακριά. σκυφτή πομπή σας
Και τρέφομαι απ' του μαρμάρου μόνο τις αντανακλάσεις.


Το κόμμα

Ο λόγος για τον οποίο τόσο πολλοί άνθρωποι

Στριμώχνονται γύρω από ένα στόχο
Είναι ότι έτσι δε νοιάζονται ο ένα ςγια τον άλλο
Παρά μόνο για το στόχο.

Τα παραπάνω δύο ποιήματα είναι από την ποιητική συλλογή της Ευγενίας Λουπάκη "Ακολουθία Fibonacci" (Απόπειρα, 2010). Δεν αναφέρει πουθενά γιατί αυτός ο τίτλος και η αλήθεια είναι δεν αναζήτησα το λόγο. Στα Μαθηματικά, ακολουθία Fibonacci είναι η ακολουθία των αριθμών, ξεκινώντας από τους 0 και 1, που καθένας τους ισούται με το άθροισμα των δύο προηγούμενων. Έτσι, οι αριθμοί Fibonacci κατά σειράν είναι 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21 κτλ. Είναι αριθμοί που συνδέονται με τη χρυσή τομή, με τη συμμετρία και την ομορφιά στη φύση, αλλά και με τη γέννηση, το ζευγάρωμα, την αναπαραγωγή. 

Όμορφα, στοχαστικά ποιήματα, ήρεμα, με υπαινιγμούς που νιώθεις ν' αφορούν άλλοτε προσωπικά βιώματα κι άλλοτε κοινωνικά ή πολιτικά πράγματα που την αγγίζουν. Συχνά, μια θλίψη βγαίνει από τους στίχους, και μια προσμονή για κάτι που όμως τελικά δεν έρχεται. Σαν ανεπίδοτη επιστολή μοιάζει, με Πρόλογο, με Τέλος και με Υστερόγραφο. 

Και με μότο τους στίχους του Έλιοτ από την Έρημη Χώρα σε μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη:

Η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού

Που η εποχή της φρόνησης ποτές δε θ' αναιρέσει

Μ' αυτή, μόνο μ' αυτήν έχουμε υπάρξει.

Πρόλογος

Συντρίβεται η φωνή μου μες στο ποίημα

Οι λέξεις μού ζητάνε αποδείξεις.

Τέλος

Και καταλήγουν όλα να ξεφτίζουν

Σε κάποιο χλωμό συνώνυμό του

ΥΓ.

Εκεί που ήταν φωτιά, πάλι φωτιά...

Και γυρίζει ο νους μου σαράντα χρόνια πριν, εκεί στη Σολωμού, μαζί και η Χαρά, ο Κώστας, ο Μανόλης, η Κική, η Αντωνία, ο Άρης, η Δώρα, και άλλοι, κάποιοι δεν ζουν πια! Και ξαναδιαβάζω τους τελευταίους στίχους από το ποίημα "Broken bicycles":

...(Αχ, πώς πανηγυρίζει η ποίηση

Πάνω στις τσακισμένες αυταπάτες μας!).

------------------------------------
Σημείωση: Πρέπει να σημειώσω την όμορφη εικόνα του εξωφύλλου με το (συμβολικό;) έργο του Ματίς "Γαλάζιο γυμνό με πράσινες κάλτσες".