Τρία ποιήματα για τα Χανιά

 Αντιγράφω από την ποιητική συλλογή “Περνώντας βάφεσαι μπλε” της τρυφερής κι ευαίσθητης Χανιώτισσας ποιήτριας Ελένης Μαρινάκη (εκδ. Πλέθρον, 1987). Λες και γράφτηκαν για μένα και για όσους αφήνουμε την πόλη μας για να επιστρέψουμε πάλι και πάλι...

(Σε όσους ξέρουν πως αυτή

η πόλη είναι στην πραγματικότητα

η μπλε τεντωμένη κλωστή

που πάνω της περπατούμε

γέρνοντας πότε μπροστά και πότε

πίσω, διαρκώς ταλαντευόμενοι.

Σ' αυτούς που από τα παράθυρά τους

κάθε πρωί βλέπουν τα αόρατα νήματα

της μεγάλης σκηνής να απλώνονται

για να αρχίσουμε πάλι το παιχνίδι).

Χανιά, Δεκέμβριος 1986

                                 Ι

Κάποτε θα γράψω μια ωδή σε σένα

                πόλη

με τους ποταμούς των κυμάτων

που ξεδιπλώνουν υποσχέσεις.

Στους δρόμους σου έχουμε ξεχαστεί από καιρό

περιηγητές της παιδικής σου ηλικίας

ερασιτέχνες αλιείς εικόνων

με ήλιο και σκιά

φωτογράφοι της ζωής σου

πλανόδιοι, μικροπωλητές στα πανηγύρια

ηδονοβλεψίες της αβάσταχτής σου ομορφιάς.

Κάποτε επιτέλους θα φτάσω

με τρικάταρτο στις αυλές σου

για να φυτέψω πάλι βιγκόνια

και βασιλικό.

                                 ΙΙ 

Ζηλεύω που δίνεσαι σε όλους τους άλλους

με την καθημερινή σου φορεσιά.

Τη συνηθισμένη.

Εμένα με δέχεσαι μόνο με τις γιορτινές σου

γιρλάντες Χριστούγεννα – Πάσχα

έτσι για να με κάνεις να νοιώθω

περπατώντας στους δρόμους σου

αιώνια ξένη.

                                  ΙΙΙ.

Πόσον καιρό από μακριά

κρατώ το σφυγμό σου.

Σ' έχω δει να κερδίζεις άλλοτε

στα χαρτιά και άλλοτε στην αγάπη.

Μα κυρίως να χάνεις.

Δυνατές βροχές παίρνουνε μαζί τους

τα παλιά σου χρώματα και μένεις

γυμνή από μνήμες.

Ευτυχώς που υπάρχουνε οι εξαίσιοι

μάγοι να καταγράφουν όλα

τα φωτεινά σου σημεία

όλα τα σκοτεινά σου πρόσωπα.

  (Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στις 28 Αυγούστου στο παλιό λιμάνι με μελτεμάκι)