Δυο ποιήματα του Χριστόφορου Λιοντάκη, εις μνήμην

Μετανάστης

Δίχως γλώσσα, μόνο τα χέρια και τα μάτια
στο άσυλο του πλήθους το πρόσωπό του ανθεί.
Στην πλαστική σακούλα ένα λευκό μπλουζάκι
λερωμένο, τα αθλητικά πλυμένα και περπατά
με της φιλανθρωπίας τα παλιομοδίτικα.
Κάτι χαρτιά μάλλον σε τίποτα δε χρησιμεύουν.
Με ένα κομμάτι πίτα κερασμένη, χαμογελά,
Το νάιλον στα χέρια του δεν τρίζει, στα γόνατά του
το γυαλιστερό γίνεται λαμπερό - ένα ταμείο γαλήνης.

Η πολιτική γεωγραφία με ρωγμές
κι η διαλεκτική τρεκλίζει.


Μετ' ευχαριστήσεως

Κρυμμένο στο μαύρο
πρόβαλε το πρόσωπό της
καθώς άνοιξε η ξύλινη μεσόπορτα
που με ασβέστη την είχαν καλύψει
και τρόμαξαν οι φιλέσπερες σαλαμάντρες.
Με το βλέμμα κάτω, προχώρησε στο τραπέζι 
με τα φαγητά, το χυμένο κρασί
τα χαρτιά και τις σφραγίδες.
Τη ρώτησαν κι είπε πως δεν ξέρει να γράφει.
Την ξαναρώτησαν αν συναινεί
να πωληθεί ο ελαιώνας για τις σπουδές του ...
"Μετ' ευχαριστήσεως", και φωτός ανάσες
γέμισαν τα βαθουλώματα στο πρόσωπό της.

Αντέγραψα τα παραπάνω ποιήματα από τη συλλογή "Με το φως", εκδόσεις Καστανιώτη, 2000, για την οποία την ίδια χρονιά πήρε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Διαβάζω. Η έκδοση ήταν στο πολυτονικό σύστημα γραφής.

Στο πρώτο ποίημα η εικόνα είναι γνώριμη και διαρκής, οι δύο στίχοι τα λένε όλα:

Η πολιτική γεωγραφία με ρωγμές
κι η διαλεκτική τρεκλίζει.

Το δεύτερο ποίημα δίνει επίσης γνώριμη εικόνα, μου θύμισε όμως μια σχετικά πρόσφατη ισπανική ταινία, την ταινία "El olivo" (Η ελιά) της  Icíar Bollaín (παραγωγής 2016), όπου ο παππούς έχασε τη φωνή του αφότου ξεπουλήθηκε ο ελαιώνας τους σε μεγάλες εταιρείες.

Ο Χριστόφορος Λιοντάκης έφυγε στις 26 Ιουλίου αυτού του χρόνου, μόλις στα 74. Δεν ξεχνώ την όμορφη, εξομολογητική συνέντευξη που είχε δώσει στο Ηρακλειώτικο κανάλι Creta TV για την εκπομπή Στάσεις Ζωής. Ήταν γεννημένος στο χωριό Ίνι κοντά στο Αρκαλοχώρι, αγαπούσε και δεν ξεχνούσε τον γενέθλιο τόπο, είχε χαρίσει δε το πατρικό του σπίτι για να στεγάσει το Λαογραφικό Μουσείο Ινίου, το οποίο και λειτουργεί.