[...]
Γι' αυτό γράφω: για μιαν ανάγκη αντίστασης κατά της δυναστείας του μονοδιάστατου, της απάρνησης των αξιών που έχουν εξανθρωπίσει τη ζωή και λέγονται αδελφικότητα, αλληλεγγύη, αίσθημα δικαιοσύνης. Γράφω για ν' αντισταθώ στην απάτη, στη φενάκη ενός κοινωνικού μκοντέλου στο οποίο δεν πιστεύω [...}
Γράφω γιατί πιστεύω στη μάχιμη δύναμη των λέξεων. Δεν ήμουν κι ούτε θα είμαι ποτέ θρήσκος, γιατί τέτοιο θα μίαινε τα ηθικά μου "πιστεύω", αλλά από το χριστιανισμό ασπάζομαι την εξαίσια ρήση "Εν αρχή ην ο λόγος" - μια αλήθεια όχι τόσο θεολογικής τάξεως όσο γραμματικής, γιατί η λέξ είναι όντως μια θεμελιώδης πράξη, και όλα τα πράγματα υπάρχουν από τη στιγμή που ονομάζονται.
[...]
Γράφω από αγάπη για τις λέξεις που αγαπώ, κι απ' τη μανία να λέω τα πράγματα κάτω από ένα πρίσμα ηθικό, κληρονόμημα μιας έντονης κοινωνικής δράσης. Γράφω γιατί έχω μνήμη και την καλλιεργώ γράφοντας για τους δικούς μου, για τους περιθωριακούς κατοίκους των περιθωριακών κόσμων μου, για τις ενσαρκωμένε ςουτοπίες μου, που ηττήθηκαν σε χίλιες μάχες και εξακολουθούν να προετοιμάζονται για τις επόμενες, χωρίς να φοβούνται τις ήττες.
Γράφω γιατί αγαπώ τη γλώσσα μου κι αναγνωρίζω σ' αυτήν τη μοναδική δυνατή πατρίδα, αφού η επικράτειά της δε γνωρίζει όρια, και ο σφυγμός της είναι μια διαρκής πράξη αντίστασης.
Αυτά γράφει Ο Λουίς Σεπούλβεδα στο τελευταίο κεφάλαιο το βιβλίου του "Η τρέλα του Πινοτσέτ" (εκδόσεις Όπερα, 2003, μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη). Πιστός σύντροφος, συνεργάτης και συνοδοιπόρος του Αλιέντε, πίστεψε στην αλλαγή της πατρίδας του της Χιλής, κυνηγήθηκε από το αιμοσταγές καθεστώς του δικτάτορα Πινοτσέτ, έφυγε στην Ισπανία κι έγραφε, έγραφε, έγραφε, γιατί είχε μνήμη και την καλλιεργούσε γράφοντας, γιατί "αφήγηση σημαίνει αντίσταση", όπως του είχε μάθει ο Βραζιλιάνος συγγραφέας Γκιμαράες Ρόσα (João Guimarães Rosa).
Έγραψε πολλά βιβλία, περνούσε τα μηνύματά του με τρόπο ευχάριστο, όχι διδακτικό. Στην Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα αγαπητός, χαίρομαι κι εγώ που τον γνώρισα, όταν τον Ιούνιο του 2011 μίλησε στο κοινό προσκεκλημένος από το Ινστιτούτο Θερβάντες.
Είπε πώς δεν θα τον λύγιζε ο κορονοϊός, όπως δεν τον λύγισε ο Πινοσέτ. Δεν τα κατάφερε όμως. Έφυγε σήμερα, όχι πλήρης ημερών, όχι στην ώρα του. Θα ξαναδιαβάσουμε τις λέξεις του να πάρουμε λίγη από την αγάπη του για τη ζωή.
Κοιτάζοντας την αφιέρωση στην Κατερίνα, στο βιβλίο του "Η τρέλα του ¨Πινοτσέτ", από τον Λουίς Σεπούλβεδα, το μήνυμα αγώνα, ανθρωπιάς και ελπίδας που αποπνέει όλο το έργο του, όλη του η ζωή, ξεπερνάει τη θλίψη για το θάνατό του από το φονικό ιό.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Για την Κατερίνα
κάθε ευτυχία
Λουίς Σεπούλβεδα
Αθήνα, 16/6/2011"
Η ζωή του Λουίς Σεπούλβεδα περπατημένη όλη πάνω στις ίδιες ράγες που πρωτοβάδισε νεολαίος στη λαϊκή φρουρά του Σαλβαδόρ Αλλιέντε, μετά στα μπουντρούμια του Πινοτσέτ απ' όπου τον έβγαλε η διεθνής κατακραυγή, αμέσως ύστερα στη Νικαράγουα να πολεμάει με τους Σαντινίστας για την ανατροπή του Σομόζα και στο τέλος Ισπανία και όπου γης, με τους αγωνιζόμενους λαούς όλου του κόσμου, με τα βιβλία του αλλά και με τη φυσική του παρουσία.
Ένας Χιλιανός που τον νιώθεις δικό σου άνθρωπο, έχοντας διαβάσει ό,τι έχει γραφτεί στα ελληνικά από την πένα του. Μια πένα που γινόταν στα χέρια του η μπαγκέτα ενός ευρηματικού μαέστρου. Που πέρασε στους πολίτες του κόσμου το μήνυμα της Ειρηνικής Επανάστασης του Προέδρου Αλλιέντε, μήνυμα που ο Πρόεδρος υπερασπίστηκε μέχρι την τελευταία του πνοή στις 11 Σεπτέμβρη του 1973. Και που είχε ήδη φτάσει στους εξεγερμένους φοιτητές του δικού μας Πολυτεχνείου, δυο μήνες αργότερα, το Νοέμβρη του '73, όπου ανάμεσα στα άλλα υπήρχε και το σύνθημα "Ο Αλλιέντε ζει!".
Ας είναι ελαφρύ το χώμα, σύντροφέ μας, Λουίς Σεπούλβεδα!
Χάρης Κουρής