Σωστό και δίκαιο
Για κάθε πολίτη που σκοτώνουν
οι Αμερικανοί πληρώνουν
αν δεν είχε πολεμήσει εναντίον τους
120 μάρκα αποζημίωση και για κάθε
σκοτωμένο παιδί πληρώνουν 60 μάρκα
εξάλλου για κάθε καταστραμμένο σπίτι
δίνουν 90 μάρκα μετρητά
και δέκα σακιά τσιμέντο
και δέκα λαμαρίνες.
Γι' αυτό και μεις θάπρεπε
ν' αρχίσουμε από σήμερα έρανο
για την περίπτωση
που μια μέρα στην Ουάσινγκτον ένας πρόεδρος
θα τουφεκιστεί
ή θα κρεμαστεί
θα δώσουν τότε στη φαμελιά του
120 μάρκα
κι έτσι θα κλείσει το ζήτημα.
Κι αν χάσουν τη ζωή τους
και τα μέλη της φαμιλιάς του μαζί
καλό θα ήταν
νάχαμε έτοιμα τίποτα ψιλά και γι' αυτή την περίπτωση
Κι αν ο Λευκός Οίκος
τιναχτεί στον αέρα
90 μάρκα έξτρα
και δέκα σακιά τσιμέντο
και δέκα λαμαρίνες.
Το παραπάνω ποίημα είναι από τη συλλογή "Φωνές χωρίς πατρίδα" του Erich Fried, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1980 από τις εκδόσεις Κάλβος σε μετάφραση του Δημοσθένη Κούρτοβικ. Ο Φριντ (1921-1988) ήταν Εβραίος γεννημένος στην Αυστρία, που το 1938, μετά την κατάληψη της χώρας του από τους Ναζί, κατέφυγε στην Αγγλία όπου και έζησε την υπόλοιπη ζωή του.
Ο τσουχτερός, σαρκαστικός λόγος του που διαπερνά την ποίησή του, φαίνεται παραπάνω από καθαρά στο παραπάνω ποίημα, στο οποίο, σαν υποσημείωση, διαβάζουμε το παρακάτω:
Η εφημερίδα The Guardian του Λονδίνου έγραψε τον Δεκέμβρη του 1969 ότι, σύμφωνα με δηλώσεις Αμερικανών αρμοδίων στη Σαϊγκόν, οι ισχυρισμοί των ντόπιων για τις γυναίκες και τα παιδιά που σφαγιάσθηκαν στο Μυ Λάι ήταν υπερβολικοί, για να ζητήσουν περισσότερη χρηματική αποζημίωση. Τα ποσά που δίνονταν ως αποζημίωση ανακοινώθηκαν από την αμερικανική πρεσβεία στη Σαϊγκόν μόνο μετά την επίθεση του Τετ.
Και μην μου πείτε καμιά ομοιότητα με τα σημερινά... Αλλάζουν μόνο οι τρόποι επικοινωνίας, και οι ανακοινώσεις μέσω twitter. Δέκα σακιά τσιμέντο και δέκα λαμαρίνες η αμοιβή σας μανάδες και παιδάκια μου. Σωστά και δίκαια! Τότε Βιετνάμ, ύστερα Ιράκ, τώρα Συρία...
Ε, ας αντιτάσσουμε κάπου κάπου στον απάνθρωπο κυνισμό του ισχυρού και κανένα δηκτικό ποίημα..Αν και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα το "ακούσουν" κι αυτό. Αυτοί, παιδί μου, δεν. Την τιμή μόνο, την τιμή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΡύζι έχει κει κάτω κοντά στο ποτάμι
Εκεί ψηλά στο βουνό χρειάζουνται ρύζι
Αν το ρύζι το κρύψουμε στις αποθήκες
θ’ ακριβύνει το ρύζι γι’ αυτούς εκεί πάνω
Οι μαούνες του ρυζιού θα ‘χουν λιγότερο ρύζι
και το ρύζι φτηνότερο θα ‘ναι για μένα
Τι είναι στ’ αλήθεια το ρύζι
Πού να ξέρω το ρύζι τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω το ρύζι τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
Φτάνει χειμώνας και χρειάζουνται ρούχα
Πρέπει μπαμπάκι λοιπόν ν’ αγοράσουμε
και το μπαμπάκι να μην το πουλήσουμε
Σαν θα ‘ρθει το κρύο, θ’ ακριβύνουν τα ρούχα
Τα κλωστήρια πληρώνουν πολύ ψηλά μεροκάματα
Κι έπειτα υπάρχει πάρα πολύ μπαμπάκι
Τι είναι στ’ αλήθεια το μπαμπάκι
Πού να ξέρω το μπαμπάκι τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω το μπαμπάκι τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
Κι ο άνθρωπος παρατρώει φαΐ
γι’ αυτό κι ο άνθρωπος όλο ακριβαίνει
Για να φτιάξεις φαΐ, χρειάζεσαι ανθρώπους
Οι μάγειροι κάνουν φτηνότερο το φαΐ
αλλά οι φαγάδες όλο και τ’ ακριβαίνουν
Κι έπειτα υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι
Τι είναι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος
Πού να ξέρω ο άνθρωπος τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω ο άνθρωπος τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
(Μπ. Μπρεχτ, Η μπαλάντα του έμπορα - δυστυχώς, δεν ξέρω τίνος είναι η μετάφραση)
Πιο ταιριαστό δεν γινόταν! Με πήγατε και κάτι δεκαετίες πίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αλήθεια όλα. Πώς το είπε ο Γκανάς και το τραγούδησαν τα Καλογεράκια; Αυτοί παιδί μου δεν...