 |
Αρχείο οικογένειας Νίκου Πλουμπίδη, επιμέλεια: Αλέκος Π. Ζάννας, Μουσείο Μπενάκη, 2008 |
Το αρχείο του Νίκου Πλουμπίδη δόθηκε στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη το 2005 από τον γιο του Δημήτρη. Ήταν το αρχείο που φύλαγε η μητέρα του Ιουλία Παπαχρήστου - Πλουμπίδη μετά την εκτέλεσή του το 1954.
Όπως γράφει ο Ζάννας στην εισαγωγή, μέσα από τα έγγραφα διαφαίνεται η φροντίδα αλλά και "η αγωνία της οικογένειας για τη διάσωση του υλικού, που θα επέτρεπε την αποκατάσταση του ονόματός του". Αναφέρεται επίσης στις τρεις ξεχωριστές προσωπικότητες, Βελουχιώτη, Μπελογιάννη και Πλουμπίδη, για τους οποίους γράφει ότι ανήκουν "στο μεταπολεμικό πάνθεον των μαρτύρων της κομμουνιστικής αριστεράς" και ότι "στην προσωπική τους ιστορία εμφανίζεται στην πράξη αυτό που ονομάζουμε σταλινισμό".
Το βιβλίο περιέχει χρονολόγιο, περιγραφή του αρχείου και φωτογραφίες.
.....................................
Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.
Σε τούτη την πατρίδα τί γυρεύω,
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς.
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς.
(από τα Τροπάρια για φονιάδες, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Ολόκληρος ο δίσκος εδώ)
Σαν αύριο, 14 Αυγούστου, εκτελέστηκε ο Νίκος Πλουμπίδης, πριν από εξήντα χρόνια, στο Δαφνί. Νωρίτερα, πριν από δύο χρόνια, είχε προσπαθήσει να γλυτώσει το Νίκο Μπελογιάννη από την εκτέλεση. Ήταν μια εξαιρετική περίπτωση ανιδιοτελούς σύντροφου αγωνιστή.
H μαρτυρία της γυναίκας του Ιουλίας στον αδερφό της λίγο πρίν το θάνατο της το 1999 ότι παρόλα τα διαβήματα της ο Περισσός ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΤΕΣΤΗΣΕ τον Πλουμπίδη επίσημα και σύμφωνα με το καταστατικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λόγια της:"Oύτε τ'όνομα του δεν θέλουν ν'ακούσουν"
Ο Πλουμπίδης ήταν από τις τραγικότερες μορφές του κομμουνιστικού κινήματος. Όσο για την αποκατάσταση, δεν είμαι ιστορικός να κάνω συνολική κρίση, όμως αλήθεια αυτές όλες οι "αποκαταστάσεις", που ήταν μια συνηθισμένη πρακτική και στην Ελλάδα και αλλού (στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έχουμε πάμπολλα παραδείγματα πολιτικών, καλλιτεχνών, ποιητών, συγγραφέων κτλ.), σε τι συνέβαλαν; Συγγνώμη κάναμε λάθος, αλλά ... συνεχίζουμε στα ίδια; Φοβάμαι πως κάπου αλλού είναι το πρόβλημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή