Μια φορά γιε μου κι έναν καιρό
βασιλιάς καλός όριζε τόπο μακρινό...
Θυμούμαι ως τώρα τη γιαγιά
έτοιας λογής ν’ αρχίζει
και σε καιρούς αλλοτινούς
ο νους τση ν’ αρμενίζει.
Να μου μιλεί σιργουλευτά
για κείνα και για τ’ άλλα
για μαγικά, για έρωτες,
για φονικά μεγάλα.
Για βασιλιάδες νιους καλούς
που κάστρα επατούσαν
τσι μάισσες και τα θεριά
σκοτώναν κι ενικούσαν.
Κι όντεν ο ύπνος ο γλυκύς
δόξευγε το μυαλό μου
στον κόσμο των παραμυθιών
γύριζ’ ο λογισμός μου.
Έσβησ’ ο χρόνος ο κακός
μαζί με τη χαρά μου
τσι ιστορίες τση γιαγιάς
από τα όνειρά μου.
Κι έρχουντ’ απ’ τον παλιό καιρό
Θε μου να `ταν αλήθεια
ώρες αεροφύσημα
κείνα τα παραμύθια.
Μην κλαις μικρή μου και πληγές
ανοίγεις μου στα στήθη
εμείς οι δυο θα κάνουμε
τον κόσμο παραμύθι.
Κι ήτανε λέει μια φορά κι ένα καιρό έν' αγοράκι, και μια γιαγιά που του 'λεγε παραμύθια, και το αγοράκι μεγάλωσε και θυμόταν τα παραμύθια εκείνα, και τη γιαγιά μέσα από τα παραμύθια και τραγουδούσε όπως οι Χαϊνηδες όσα έγραψε ο Δημήτρης Αποστολάκης.
Κι η γιαγιά, λέει, θα ήμουν εγώ! Που και βέβαια θα λέω παραμύθια στον εγγονό μου, παραμύθια για βασιλιάδες και για μάγισσες, για καλούς και για κακούς ανθρώπους, θα του πω για την Κοκκινοσκουφίτσα και τον κακό το λύκο, που δεν είναι όμως και τόσο κακός, γι' αυτό θα του πω και τα άλλα που ξέρω για το λύκο (και είχα γράψει ήδη εδώ). Και για τα ταξίδια του Γκιούλιβερ θα του πω και για τον Τομ Σόγιερ και για τα τρόλς της Νορβηγίας. Και βέβαια θα του αφηγηθώ τα δικά μας παραμύθια. Αλλά βέβαια δεν θα παραλείψω για το δικό μου ήρωα να του μιλήσω, για τον Πινόκιο!
Μήπως να επιστρατεύσω τη βιβλιοθήκη μου; Έχω από ελληνικά μέχρι του κόσμου παραμύθια, έχω βιβλία της Ζωής Βαλάση, του Τζιάνι Ροντάρι και άλλων παραμυθολόγων. Πρέπει.
Πρέπει; Ο εγγονός μου είναι μόλις 9 ημερών! Ένα πανέμορφο παιδάκι, ένας γλυκός μικρός άνθρωπος, ένας καινούριος άνθρωπος!
Ένας καινούριος άνθρωπος, σε μια καινούρια ζωή. Θα είναι και μια καινούρια κοινωνία άραγε;
Εγώ πάντως θα του λέω παραμύθια. Γιατί,όπως έγραψε ο Χρήστος Μπουλώτης, η αλήθεια φανερώνεται μόνο με παραμύθια!
(Σημ. Αντέγραψα την εικόνα από εδώ)
Ένας μικρός άνθρωπος 9 ημερών. Τι όμορφο καινούργιο στη ζωή σας, στη ζωή! Όσοι μεγαλώσαμε με τη γιαγιά στο σπίτι, έχομε τώρα να διηγούμαστε και από μια ιστορία. Ο δικός θα έχει πολλές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα, να σου ζήσει το εγγόνι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι γερό και καλότυχο.
Η χαρά, η συγκίνηση και η ευαισθησία δεν κρύβονται από την ωραία αυτή ανάρτηση.
Ω ναι, η χαρά και η συγκίνηση περισσεύουν! Είναι και αυτό το όμορφο καινούριο στη ζωή και είναι αυτό το μυστήριο της ζωής που τη βλέπεις να ξεδιπλώνεται κάθε στιγμή και κάθε μέρα, και που, αν και στην πραγματικότητα όλα είναι προβλεπόμενα, όμως νιώθεις κάθε φορά τόσο έντονα το καινούριο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ και τους δύο για τις ευχές.
Νομίζω πως τα πιο ωραία παραμύθια θα είναι τα δικά σου και θα τον έχεις να σε ενθαρρύνει με μάτια διψασμένα που θα ρωτούν "και τι έγινε παρακάτω γιαγιά;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το πιο δύσκολο θα είναι όταν θα ρωτά "Γιατί γιαγιά;". Έτσι επιγράφεται και το βιβλιαράκι που μου χάρισαν αντί άλλης ανακοίνωσης, το οποίο έχω ξεκινήσει να μελετώ!!! Έυτυχώς υπάρχουν και μεγάλες χαρές στη ζωή μας!
ΔιαγραφήΚατερίνα μου, να σου ζήσει σαν τα ψηλά βουνά, με σένα δίπλα για να του λες παραμύθια κι αλήθειες της ζωής με τον τρόπο που μόνο η γιαγιά του ξέρει να λέει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ ήδη ψιθυρίζω στ' αυτάκι της δικής μου εγγονούλας (3 μηνών) παραμύθι που μόνο αυτή το ακούει και το καταλαβαίνει. Αρχίσαμε ήδη τα μυστικά... ;)
Α Κατερίνα, πολύ πολύ χαίρομαι!!! Να σου ζήσει και σένα, να είναι καλότυχο και να έχει όλες τις χαρές του κόσμου. Λοιπόν, όταν μεγαλώσουν λίγο ακόμη (!), θα κανονίσουμε να τα φέρουμε Αθήνα να τα πάμε θέατρο μαζί! Και δεν το συζητάμε βέβαια για τις βιβλιοθήκες...
ΔιαγραφήΜέσα! ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήανυπομονώ...