Σελίδες

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Η λειτουργία του αναγνώστη και η δύναμη της ποίησης


Πηγή: http://www.astrolavos.gr/astrolavos_greek/htmlpages/artists/2008/10/kmst.htm


"Η λειτουργία του αναγνώστη / 2
Συμπληρωνόταν μισός αιώνας από το θάνατο του Σέσαρ Βαγιέχο και προγραμματίστηκαν εορτασμοί. Ο Χούλιο Βέλεθ διοργάνωσε στην ισπανία συνέδρια, σεμινάρια, εκδόσεις και μιαν έκθεση η οποία παρουσίαζε εικόνες του ποιητή, της χώρας του, της εποχής και των ανθρώπων του.

Όμως, εκείνες τις ημέρες, ο Χούλιο Βέλεθ γνώρισε τον Χοσέ Μανουέλ Καστανιόν. Και τότε, κάθε φόρος τιμής του φάνηκε μηδαμινός.

Ο  Χοσέ Μανουέλ Καστανιόν ήταν λοχαγός στον ισπανικό εμφύλιο. Μαχόμενος υπέρ του Φράνκο, είχε χάσει ένα χέρι και κερδίσει μερικά μετάλλια.

Μια νύχτα, λίγο μετά τη λήξη του πολέμου, ο λοχαγός ανακάλυψε κατά τύχη ένα απαγορευμένο βιβλίο. Έσκυψε, διάβασε έναν στίχο, διάβασε δυο στίχους, και πια δεν μπόρεσε να ξεκολλήσει. Ο λοχαγός Καστανιόν, ήρωας του νικηφόρου στρατού, πέρασε όλη τη νυχτα ξάγρυπνος, αιχμαλωτισμένος, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τον Σέσαρ Βαγιέχο, ποιητή των ηττημένων. Και ξημερώνοντας εκείνη η νύχτα, αποκήρυξε το στρατό κι αρνήθηκε να ξαναεισπράξει έστω και μία πεσέτα από την κυβέρνηση του Φράνκο.

Κατόπιν, τον φυλάκισαν και πήρε το δρόμο της εξορίας."
 
Έτσι λοιπόν, η ποίηση του περουβιανού ποιητή Σέσαρ Βαγιέχο βρήκε τον ισπανό συγγραφέα Χοσέ Μανουέλ Καστανιόν. Και μεις βρήκαμε την όμορφη ιστορία τους, που είναι αληθινή, γραμμένη από τον ουρουγουανό συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλεάνο στο "βιβλίο των εναγκαλισμών" (εκδ. Κέδρος 2001, μτφρ. Μελίνα Παναγιωτίδου)

Ο Σέσαρ Βαγιέχο (1892-1938) ήταν περουβιανός ποιητής, πρωτοπόρος στο κίνημα του σουρεαλισμού. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα "Ποιητικά Άπαντα" του ποιητή σε μετάφραση από τον Ρήγα Καππάτο (εκδ. Gutenberg, 2010).

Ο Χοσέ Μανουέλ Καστανιόν ήταν Ισπανός συγγραφέας, ο οποίος πολέμησε αρχικά στο πλευρό του Φράνκο, κατάφερε όμως να ξεφύγει και ...  φυσικά να υποστεί τις συνέπειες του φασιστικού καθεστώτος. Για την αγάπη του στον περουβιανό ποιητή είχε τιμηθεί στο γενέθλιο τόπο του Βαγιέχο, το χωριό Σαντιάγο ντε Τσιούκο στις περουβιανές Άνδεις. 



Η ποίηση του Βαγιέχο βρήκε τον Καστανιόν, η ποίηση του Βαγιέχο βρήκε όμως και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου κι έγραψε το τραγούδι ""Διάφανος". Το εμπνεύστηκε από το ποίημα του Βαγιέχο "Ποίημα για να διαβαστεί & να τραγουδηθεί". Ωραία ιδέα!

Έχει λοιπόν τη δύναμή της η ποίηση και σε βρίσκει. Όπως λέει ο Τίτος Πατρίκιος στην τελευταία του συλλογή:

...
Ἐκεῖ ποὺ ξανασκέφτεσαι ἂν γίνεται οἱ ἄνθρωποι
νὰ σμίξουν

ὄχι μόνο τὴν ὥρα μιᾶς ἐπικείμενης καταστροφῆς

ἀλλὰ καὶ μέσα στὴ βολὴ τῶν ἥσυχων ἡμερῶν τους

ἂν γίνεται νὰ συναντηθοῦν οἱ φίλοι ποὺ ἔχουνε ξεκόψει

ὄχι μόνο στὴν ἔξαρση τῶν λυτρωτικῶν τους ὁραμάτων

ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν τριβὴ ἀτομικῶν ἐπιδιώξεων

ἂν γίνεται οἱ ἄλλοι νὰ χωρέσουν στὸν προσωπικό σου

χρόνο

μαζί τους νὰ μονοιάσεις μὲς στὸν ἀπόρρητό σου χῶρο
...
ἐκεῖ ποὺ ἀναλογίζεσαι ἂν μπορεῖς ἀκόμα ν’ ἀπευθύνεσαι

σὲ ὅσους ἀπορρίπτουν πρὶν κὰν ἀκούσουνε τὰ λόγια σου

νὰ μὴν σιωπᾶς μπροστὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν θέλουνε νὰ ξέρουν

πὼς ὅλοι μαζὶ βαδίζουμε πρὸς τὸν θάνατο

ἐκεῖ ποὺ προσπαθεῖς νὰ μεταπείσεις ὅσους ἀρνιοῦνται

πὼς ἡ ζωὴ εἶναι ἀπὸ μόνη της ἕνα θαῦμα...

Ἐκεῖ ἀπάνω σὲ βρίσκει ἡ ποίηση
...

Την χρειαζόμαστε την ποίηση, γι' αυτό  "από δω και πέρα", για να μας βρίσκει, δεν πρέπει "ν' αφαιρέσουμε... απ' τον ποιητή τα οράματά του..." όπως τραγούδησε στην ιδιαίτερη ποιητική του γλώσσα ο Νάνος Βαλαωρίτης.

Και βέβαια, τελειώνοντας, δεν μπορώ να μην κάνω αναφορά στο Μίκη Θεοδωράκη και στο Μάνο Χατζηδάκι. Τους βρήκε η ποίηση ή βρήκαν την ποίηση και μας τη γνώρισαν. Άξιοι! 

4 σχόλια:

  1. Όντως η ποίηση σε βρίσκει σαν κεραυνός και πετάγεσαι πάνω εμβρόντητος
    ή σαν ρυάκι που σε δροσίζει ανεπαίσθητα στα πόδια. Μπορεί να αλλάξει τη ζωή-σου, αργά ή ραγδαία
    Κατερίνα, καλημέρα.
    Πατριάρχης Φώτιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ω ναι, τουλάχιστον εκεί βρίσκουμε οράματα... Καλημέρα, καλή άνοιξη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχω ενστάσεις για την τελευταία συλλογή του Πατρίκιου- μου φάνηκε φλύαρη, οριοθετεί τόσο φλύαρα την ποίηση που στο τέλος νοιώθω πως την εξαφανίζει. Σήμερα διατύπωσα και κάπως αλλιώς την αίσθηση που μου αφήνει συζητώντας με τον "Τσαλαπετεινό" για ένα ποιήμα του Χιόνη. Το ποίημα είναι το εξής:
    "Αυτό το στήθος πού ασπαίρει
    Αυτό το στήθος πού μου καίει το χέρι
    Δεν θα το βάλω ποτέ σε ποίημα
    Ποτέ δεν θα το μεταφέρω στο χαρτί
    Ούτε άθλια παρομοίωση θα το κάνω
    Αυτό το στήθος πού στα χείλη μου το βάνω
    Και ρουφώ τη ρόδινη θηλή του
    Ακόμα και θηλιά να μου περάσουν στο λαιμό
    Ακόμα κι αν με στήσουνε στον τοίχο
    Δεν θα το κάνω στίχο"

    (το 16ο της συλλογής "Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέπτη")

    Νοιώθω λοιπόν πως ο "ορισμός" του Χιόνη είναι ερωτευμένος με την ποίηση, ο ορισμός του Πατρίκιου είναι αγάπη, όχι έρωτας, ή μάλλον χειρότερα η ανάμνηση μιας αγάπης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η ποίηση οριοθετεί; Και μάλιστα, η ποίηση οριοθετείται; Γιατί να μην είναι και έρωτας και αγάπη (έχει φλυαρία η αγάπη;), αλλά και ανάμνηση μιας αγάπης. Πάντως, από τον τίτλο και μόνο του Πατρίκιου, τον καθένα μας βρήκε η ποίηση και την βρήκαμε και την κάναμε και αγάπη και έρωτα και ανάμνηση - πολύ μου άρεσε αυτό... Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή