Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης κι επειδή λόγος γίνεται συχνά για το μέλλον των βιβλιοθηκών, βρήκα ταιριαστό το παρακάτω ποίημα της Ζέφης Δαράκη από την τελευταία της συλλογή "Ερήμωνε" στην ενότητα "Το μέλλον του θανάτου ποιο θα είναι;" (εκδ. Ύψιλον / βιβλία, 2012):
Όταν ξανάρθεις απ' τα περασμένα
μη ξαναρχίσεις εκείνα τα λόγια
που τα κάρφωνες σε αδέσποτους στόχους
Διότι τώρα κοιτάζω τα φθινόπωρα της άνοιξης
Τους καύσωνες του χειμώνα κοιτάζω
εκείνα τα παιδιά
μπροστά στο γκρεμό του Laptop
Και οι εικόνες που υψώνοντας τ' όνειρο αγγίζαμε πότε
με αγάπη πότε με ζήλεια πότε με κάποια κακεντρέχεια,
έμφλογες θα αιωρούνται κι όταν ακόμη θ' αχρηστευτούν μέσ'
στη χοάνη του Διαδικτύου οι Βιβλιοθήκες Κι εκατομμύρια
άνεργοι υπάλληλοι βιβλιοπωλείων διάσημων
και συνοικιακών, θ' αποστηθίζουν τις χαμένες σελίδες
Αφού θά 'χουνε γίνει πια ονειροπόλοι
Θα οσφραίνονται την άλλοτε οσμή του καινούργιου βιβλίου τη
θέαση και την αφή Θ' αποστηθίζουν τις χαμένες σελίδες
άνεργοι,
σε αστροφώτιστους ακόμη δρόμους νυχτερινούς και έντρομοι
από τον Φραγκενστάιν, θ' αποστηθίζουν στίχους
από χαμένες σελίδες
Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά
λέει ο Ιωάννης,
ο "Θάνατος στη Βενετία"
οι "Αδελφοί Καραμαζώφ",
θα διαβάζονται πάντα στην πολυθρόνα
της γωνίας
(Η Ζέφη Δαράκη εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτικη Βιβλιοθήκη της Αθήνας)
Φοβάμαι πως μόνο ποιητικά και συναισθηματικά έχουμε απαντήσει επαρκώς στη λαίλαπα του διαδικτύου. Στους φανατικούς της τεχνολογίας που ευαγγελίζονται την εξαφάνιση του χαρτιού. Δεν το λέω τεχνοφοβικά αυτό, όμως ακόμη νοιώθω αδύναμος σε επιχειρήματα για να απαντήσω στις κραυγές τους (εν πολλοίς καταναλωτικές) αυτά τα χρόνια για το θάνατο του έντυπου βιβλίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντως πιστεύω στην εξέλιξη και στη διαδοχή των πραγμάτων. Είμαστε στην εποχή που αναζητούνται οι νέες μορφές ύπαρξης και διαβίωσης. Και μιλάω γενικά βέβαια, πολύ γενικά και... παγκόσμια. Στη δικιά μας γωνιά του κόσμου και αυτή ακριβώς την εποχή, αναζητούνται μορφές ύπαρξης και διαβίωσης (κάποιες φορές και χωρίς το νέες απαραίτητα, όταν αυτό σημαίνει κάτι... παγκόσμια νεωτερικό και όταν μας λείπουν πιο βασικά πράγματα). Για να μην πλατιάζω Γιώργο, (και) οι Βιβλιοθήκες σήμερα καλούνται να συμβάλουν στην ύπαρξη και στη διαβίωση των μελών της κοινωνίας, πόσο μάλλον των παιδιών. Και αν το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο στην Αγγλία και κατονομάζεται έντονα, τι να πούμε εμείς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, τους Αδελφούς Καραμαζώφ πάντα θα χρειάζομαι μια πολυθρόνα σε μια γωνιά του σπιτιού για να τους διαβάζω, αλλά δεν είναι και απαραίτητο να είναι στο χαρτί...